Dagblaðið Vísir - DV - 25.06.1983, Qupperneq 24

DV. LAUG ARDAGUR 25. JUNI1983.
KAMNSKl
EIINIIVERN

Aég
SÉNS.2’
— rætt við Kristin Sigmundsson
Vínarborg. Nafnið eitt er hrífandi. Og borgin
sjálf ekki síðri en nafnið. í áranna og aldanna
rás hefur Vín verið eitt af höfuðvígjum tónlist-
ar hér í heimi. Þangað hafa menn komið frá
öllum heimsálfum og gera enn til að drekka í
sig tónlist. Þar á meðal íslendingar. í Vín er
allt byggt á fornum hefðum og þar geta menn
lært tónlistina frá grunni. Við DV-menn vorum
á ferð í Vín fyrir skemmstu og hittum þar einn
íslensku námsmannanna og tókum tali, Kristin
Sigmundsson.
„Það fór einhvern veginn þannig að
smátt og smátt fór áhugamálið að
skyggja algerlega á starfiö. Söngurinn
var í lokin oröinn aðalatriðiö en líf-
fræðikennslan aukaatriði,” sagði
Kristinn Sigmundsson.
Eg hitti hann að máli úti í Vínarborg.
Þar er hann farinn að sinna þessu
áhugamáli, sem einu sinni var, af
fullum krafti. Er að læra söng þar við
Tónlistarakademíuna. Á þjóðhátíðar-
degi Islendinga hefði hann sungið aðal-
hlutverkið í óperunni Don Giovanni
meö óperu akademíunnar ef allt hefði
veriö með felldu. En forlögin gripu
fram fyrir hendur honum, eða réttara
sagt fætur. A æfingu hrasaði hann í
stiga og féll við. Meiðslin virtust ekki
mikil. En síðar kom í ljós að liðband
hafði slitnað og við það kvamast upp
úr ökklabeininu. Gips var sett á fótinn
og er þar enn. Og þótt sumar óperur sé
hægt að syngja í gipsi, ef leikstjórinn
er samVinnuþýður, er Don Giovanni
ekki ein þeirra. Þar þarf að skylmast,
ganga upp og niöur stiga og vera á ei-
lífu iði. Vegna meiðsla Kristins var því
óperunni í heild frestað til haustsins.
Hún verður frumsýnd í október ef allt
fer vel.
Fyrsta lýsingaroröiö sem mér datt í
hug í fyrsta sinn sem ég sá Kristin var
„stór”. Hann er með hærri mönnum,
vantar tvo í tvo segir hann sjálfur. Og
allt við hann er stórt, röddin ekki síst.
Hér heima hafa menn fengiö að njóta
hennar nokkrum sinnum. Fyrst sem
einsöngsraddar með kórum og síðar í
hlutverkum í óperuiii. Hlutverk Hom-
onay greifa í fyrstu óperunni sem Is-
lenska óperan færöi upp, Sígaunabar-
óninum, og hlutverk unga mannsins í
Silkitrommunni eru minnisstæðust.
En hver er þessi stóri maður?
„Eg er fæddur árið 1951 í Reykjavík.
Foreldrar mínir Sigmundur Þórðarson
sem er látinn núna fyrir nokkrum
árum og Ásgerður Kristjánsdóttir. S jó-
ma ður og húsmóðir. ’ ’
— Var mikill tónlistaráhugi á heim-
ilinu?
,Jíkki meiri en gengur og gerist.
Þegar ég byrjaði hins vegar í Mennta-
skólanum við Hamrahlíð fór ég strax
að syngja með kómum þar og þá
kviknaði áhuginn. Áður hafði ég fyrst
og fremst notið tónlistar sem neytandi.
En eftir að ég byrjaöi í kórnum fór
áhuginn á því að veröa söngvari að
koma. Eg var ákveðinn í því aö fara
beint til Vínar að stúdentsprófi loknu
og læra að syngja. Ýmislegt kom í veg
fyrir það þá og ég gaf söngnámið alveg
uppábátinn.”
— Áhverjuhafðirðumestanáhuga?
Öperum?
„Nei, ég hafði tiltölulega minnstan
áhuga á óperum þá. Ljóð og óratoríur
höfðuðumun meira til min.”
— Manstu hvenær þú söngst fyrst
einsöng?
,,Ég söng stundum einsöng með
Hamrahlíðarkómum. En fyrstu al-
vörutónleikamir þar sem ég söng einn
voru hjá Fílharmóníunni. Það var í La
Traviata þar sem ég söng þrjú smá-
hlutverk.”
— Eftir menntaskólann vendiröu
þínu kvæði í kross og ferð að læra líf-
fræði. Af hverju varð hún fyrir valinu?
,JEins og ég sagði áðan þá gerði
ýmislegt það að verkum að ég gaf
söngnámið upp á bátinn. Eg hafði allt-
af haft mikinn áhuga á líffræði og fór
að læra hana í Háskólanum. Eg kenndi
nokkuö með náminu og eftir það
kenndi ég í nokkur ár líffræði og efna-
fræði við Menntaskólann við Sund. Ég
söng þó alltaf eitthvað meö og eftir
flutning La Traviata fór söngurinn að
vinda smátt og smátt upp á sig. Alls
konar fólk fór að kvabba í mér að læra
að syngja almennilega. Eg byrjaði í
Söngskólanum fyrir þrem árum. Þar
var ég hjá Guðmundi Jónssyni i tvö ár.
Mér hefur aldrei á ævi minni gengið
eins vel að læra nokkuð eins og mér
gekk að læra söng hjá Guðmundi. ”
Hugsað tilhreyfíngs
„I fyrravor fór ég síðan að hugsa
mér til hreyfings að fara til útlanda í
framhaldsnám. Fyrst stóð til að ég
færi til Bandaríkjanna. Til Islands
kom maður aö nafni William Parker
sem bauðst til aö greiða götu mína þar.
En ég breytti þeirri ákvörðun sem ég
var búinn að taka um aö fara til
Bandaríkjanna á síöustu stundu. Til Is-
lands kom þá kennari að nafni Helena
Karusso héðan frá Vín. Hún bauð mér
rúm í bekknum hjá sér og sagði að ef
ég kæmi væru líkur til þess að ég fengi
að syngja aðalhlutverkið í Don Gio-
vanni sem skólaóperan ætlaði að færa
upp. Þetta var gamalt draumahlut-
verk. Algert óskahlutverk fyrir bari-
ton, eitt umfangsmesta hlutverk sem
skrifað er í óperubókmenntunum fyrir
rödd eins og mína. Eg lét freistast af
hlutverkinu og ákvað að koma hingað.
Og var svo heppinn að fá það. Það var
ég svo með fullæft þegar ég missti fót-
anna hálfum mánuði fyrir frumsýning-
una.”
— Þaðhefur veriömikiðáfall?
„Nei, í rauninni ekki. Það fannst
öllum öðrum en mér þetta óskaplegt
áfall. En mér fannst og finnst enn að
þarna hafi ég lært þetta hlutverk og
lært það svo vel að ég geti sungið það
hvar og hvenær sem er. Það var í
rauninni ekkert eftir nema frumsýn-
ingin. Og henni er búið að fresta til
haustsins.”
— Oghvaðgeristþangaðtil?
„I sumar syng ég í Þýskalandi í borg
sem heitir Bad Wiessee. Þar syng ég
fyrst bassahlutverkið í Messíasi og
tvær Bach kantötur helgina á eftir.
Þessir tónleikar eru undir stjóm Alex-
anders Maschat sem stjórnaði
Sígaunabaróninum heima á Islandi.
Eg söng hjá honum í fyrra hlutverk
Rafaels í Sköpuninni eftir Haydn.
Okkur líkaði það báðum svo vel að við
ákváöum að gera samstarfið að ár-
legumviöburði.”
Erfíðast að komast inn í
kúltúrinn
„Það sem mér fannst erfiðast þegar
ég kom hingað til Vínar var að komast
inn í kúltúrinn. Þegar ég kom haföi ég
mikinn áhuga á músík án þess að vita
hvaða kröfur væru í rauninni gerðartil
fólks sem við hana ætlar að starfa.
Heima fær maður ekki nema lítinn
samanburö. Þótt allt sé fullt af söng þá
er hér ennþá meira. Hér eru gerðar
gífurlegar gæðakröfur. Það var ekki
fyrr en á miðjum vetri að ég vissi hvar
ég stóð.
Það er líka erfitt hérna úti hversu
maður hverfur í f jöldann. Eg hef alltaf
em af prófessíonal gráðu. Ekkert er
gefið eftir. Það ýtir svolítið undir egóið
að hafa verið valinn í slíka sýningu.”
— Fyrst gæðin eru svona mikil
hefurðu þá ekki lært mikiö í vetur?
„Ég held að það hljóti að vera. Fyrst
ég finn það sjálfur að ég hef tekið
Viðtal: Dðra Stefánsdéttir
Myndir: Gunnar V. Andrésson
verið uppfullur af sjálfsgagnrýni og
hún hefur náð verulegum þroska hér
úti. Sýningar hér, þó að það séu skóla-
sýningar, sem söngvarar taka þátt í,
framföram. Ekki síst í sambandi við
leik. I óperadeildinni æfðum við senur
úr mörgum óperum auk Don Giovanni.
Æft var tvisvar til þrisvar í viku í tvær
Þegar ég hitti Kristin fyrst í Vínarborg var hann aiskeggjaður. Eftir að ljóst var að þeir Don Giovanni yrðu ekki ein og sam:
persónan í bili rakaði hann hins vegar af sér skeggið. „Nú þarf ég ekki lengur á því að halda,”sagðihann.