Dagblaðið Vísir - DV - 19.03.1984, Page 16

16
DV.' MANUDAGUR19. MARS1984.
Spurningin
Horfir þú mikið á sjón-
varp?
Guðrún Guðmundsdóttir: Nei, ekki
mjög mikið, aðallega fréttir og barna-
efni með börnunum.
Egill Guðmundsson: Nei, ókaflega
lítið. Fréttir aðallega.
Andri Ari Bjarnason: Nei, það geri ég
ekki. Helst breska framhaldsþætti.
Séra Tómas Guðmundsson: Eg veit
það ekki, horfi hálfa vikuna.
Hulda Jónasdóttir: Já, fréttirnar og ís-
lenskt efni.
Kristján Asmundsson: Já, fréttir, lítið
annað. Ekki mikiö á bíómyndir.
Lesendur ( Lesendur Lesendur Lesendur
5-8000 krónur á mánuði
fyrir hárgreiðslunema
EKKINÓG
Ein úr Arbæskrifar:
Nú er mál til komið að einhver láti í
sér heyra varðandi launamál hár-
greiöslunema. Nemar með heilu fjöl-
skyldurnar, og einstæðar mæður sem
þurfa aö greiða dagvistun barna sinna
auk húsaleigu og annarra útgjalda,
hafa 5000—8000 kr. á mánuði, nánar til-
tekið 44,86 kr. á tímann í dagvinnu.
Allir geta séð aö þessi laun ná engan
veginn lágmarkslaunum annarra iðn-
nema og almennra launþega í landinu,
og alls ekki er hægt aö lifa á þeim.
Dæmi eru til að margir hárgreiðslu-
nemar hafa þurft að vinna aukalega
við skúringar og annað slíkt til aö hafa
ofan í fjölskyldu sína og á. Nemarnir
vinna frá 9—6 á þessum launum og
verður því vinnudagurinn býsna
langur þegar aukavinnan bætist við —
en er samt ekki nóg. Eg skora á alla
sem einhverja skoðun hafa á þessu
máli aö láta í sér heyra. Nú er komið
nóg.
Þjóðin standi saman
Minnumst landhelgisdeilunnar
Jósef Smári Asmundsson skrifar:
Því er oft haldið fram aö íslenska
þjóðin sé í rauninni ekki annað en ein
stór fjölskylda. Hvað svo sem satt er í
því er víst að hún hefur öll skilyrði sem
þarf til að vera það. Hún er fámenn,
hér tala allir sama tungumól og hún
skiptist ekki í mörg þjóðarbrot eins og
margar aðrar þjóöir. En greinilegt er
að meira þarf til.
I landhelgisdeilunni viö Breta sam-
einaöist þjóðin í baráttunni fyrir
sameiginlegu hagsmunamáli hennar.
Þetta eina dæmi sýnir okkur og sannar
aö hægt er að standa saman. Þaö sem
til þarf er einhver hugsjón sem allir
geta unnið að án tillits til skoöana
hvers og eins í hinum ýmsu málaflokk-
um. Hvaða hugsjón gæti það verið?
Hvernig getum við fundiö grundvöll til
sameiningar?
Þegar tveir deila er oft fenginn þriðji
aðili til að bera boð á milli deiluaöila
þar til komin er fram einhver lausn
sem báöir geta sætt sig við. Til hvers
þarf þriðja aðila? Til aö koma á sam-
bandi.
Alstaðar í þjóðfélaginu er spenna,
milli atvinnurekenda og launþega,
milli stjórnmálaflokkanna og milli
einstaklinga. Hvernig væri umhorfs ef
öll þessi spenna væri tekin burt, ef við
færum allt í einu að líta á aðrar
manneskjur eins og við værum að
skoöa okkur sjálf? Líklega er mjög
erfitt aö gera sér grein fyrir því en ef
viö gætum skýrt þessa ímynd fyrir
okkur er ekki ólíklegt að hún yrði að
hugsjón sem vert væri að vinna aö.
Hvernig förum við að því að skýra
ímyndina fyrir okkur? Með því aö
nálgast hana, fara að gera eitthvað í
málinu. Með hverju skrefi sem við
stígum færumst við nær markinu.
Hvernig væri aö fara að hreyfa sig.
Fyrsta skrefið er erfitt en þegar það er
stigið langar okkur mjög líklega til aö
stíga annað og síðan þaö þriöja. Og
áður en langt um líður langar okkur til
að fara aö hlaupa. Drífið ykkur nú af
stað og gangi ykkur vel.
Kaup
hárgreiðslunema:
HVAR
ENDAR
ÞETTA?
Nemiskrifar:
Eg er hárgreiöslunemi í Iðn-
skólanum í Reykjavík og er á 2.
önn. Eg hef verið að athuga hvem-
ig ég geti lokiö mínu námi því kaup-
ið er svo lágt að ekki er hægt að lifa
á því. Eg er aö byrja í sambúö og
viö erum bæði iðnnemar. Utgjöld
veröa miklu meiri en tekjur ef við
reynum að klára. Ef kaupið
hækkar ekki verðum við bæði að
sleppa okkar skólagöngu og reyna
að fá aðra vinnu sem er ekki auð-
velt í þessu atvinnuleysi. Viö erum
ekki í neinni klíku svo ekki er hægt
að biöja einhvem um hjálp viö at-
vinnuleitina.
Eru allar framtíðarhorfur okkar
brostnar? Endum við í fiskvinnu
eða skúringum? Hvar endar þetta
allt saman?
Mynd úr hinu sögufræga þorskastriði. Bréfritari segir að ef þjóðin standi
saman nu likt og þá verði auðveidara að takast á við vandann.
Um gömul hús og pissirí
Gamli skrifar:
— Já, maður saknar alltaf gömlu
húsanna þegar þau deyja og hverfa.
Minningarnar um þau elta mann hvert
sem maður flækist, jafnt í vöku sem
draumi.
Eg man t.d. vel eftir gömlu húsunum
heima í þorpinu þegar ég var þar
strákur. Það var svo einkennilegt hvað
húsin gátu verið lík eigendum sínum,
t.d. hús kaupmannsins, feitt og svert
með stór gleraugu og hökutopp. Þeir,
sem höfðu séð kaupmanninn gátu
alveg vitað hvar hann átti heima. Og
húsiö hans langa Jóns, hátt og mjótt
með ferkantaöan haus upp úr þakinu
og axlasigið. — Já, það var ekki neitt
um að villast aö hann langi Jón átti
þarna heima. Og húsið hans Einars
gamla meö augun, grænar augnatóttir
og skegg niður á jörö og rambaði til og
frá ef það geröi vind. Svo svörtu, ljótu
húsin, þar áttu karlarnir heima sem
tóku í nefiö og tuggðu skro.
— Já, og svo voru það litlu húsin
meö súðarherbergjunum og panel-
klæðningunni og öllum kvistunum. Þaö
var hreinn undraheimur að horfa á
allar þær myndir er þar birtust. Skip á
siglingu í skýjunum, karla í pilsum,
berrassaðar stelpur, lönd og heimsálf-
ur og svo alls konar kynjaverur dans-
andi um veggina í flöktandi bjarma frá
kertaljósinu. Stundum reyndum við að
telja alla kvistina en það tókst alarei
því við sofnuöum svo fljótt.
I höfuðborginni eru Iíka gömul hús,
sum stór og ljót, önnur lítil og vinaleg.
Mörg eru líka horfin, hús sem settu
svip á bæinn og skildu eftir góðar
minningar. Gamlir menn muna enn
eftir Gasstöðinni, Pólunum, Gúttó,
Bárunni, apótekinu við austurvöll (þar
sem nú trónir símstöövarskrímslið) og
svo gamla góða „pissiríinu”, við
Kalkofnsveginn. Þangaö gátu ailir
komið, bæði háir og lágir. Ihaldsmenn
og kommar gátu gengið þar inn og
pissað hlið viö hlið og leyst vind að vild.
Já, það er frá mörgu aö segja frá því
húsi.
„Sæll kommi,” sagði íhaldið.
„Sæll íhald,” sagði komminn.
„Gott veður í dag,” sagði íhaldiö.
„Já,” sagði komminn.
„Mikiö aö gera á höfninni?” spuröi
íhaldið.
„Nei,” sagði komminn.
Mikill brestur kvað við svo bergmál-
ar í básnum.
„Ahh. . . það var gott aö losna við
hann þennan,” sagði íhaldið.
Ijágt píp heyrðist frá kommanum.
„Hva, hefuröu ekkert étið í dag?”
spurðiíhaldið.
„Nei,” sagði komminn.
„Hvað ertu að gera?” spurði íhaldið.
„Bíða eftir togara,” sagði komminn.
„Nú já. Þið verðið snöggir að
los’ann, það er mikið fiskirí núna. Eg
hækka við ykkur kaupið,” sagði íhaldið
og ropaði rösklega um leið og það gekk
út í sólskinið.
„Já,” sagði komminn.
Já, svona var nú það. Þetta var
merkilegt hús en samt rifu þeir það.
Hús sem setti miklu meiri menningar-
brag á bæinn en allir listamennirnir
okkargera.
Og svo var þaö bara rifiö.
Þessi mynd er að visu ekki úr „pissiriinu" á Kalkolfnsvegi en innbyrðis af-
staða klósettanna er sú sama. Þessi mynd á þvi við.