Dagblaðið Vísir - DV - 30.10.1990, Blaðsíða 12

12
Spumingin
ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 1990.
Hefurðu aðgang að
gervihnattasjónvarpi?
Sigurður Kristjánsson pipulagn-
ingam.: Nei, því miður. Það væri
ágætt að hafa það líka.
Heimir Guðmundsson pípulagn-
ingam.: Nei, sem betur fer. Allt hitt
er nóg og meira en það.
Guðný Hákonardóttir húsmóðir: Nei,
og langar ekki til þess. Stöðvarnar
tvær eru meira en nóg fyrir mig.
Þóra Magnúsdóttir bóndakona: Nei,
ég bý uppi í sveit og sleppi því alveg.
Ásgeir Sigurðsson nemi: Nei, en ég
myndi gjaman vilja þaö.
Konráð Bjarnason fræðigrúskari:
Nei, og það sem ég hef er ærið.
Lesendur__________________‘____________________________________dv
Síldarsöltunarævintýri lýkur:
H ver er ástæðan?
brætt og þá var að vísu ekki komin
sú tækni sem nú er notuð. - En í
matvælaiðnaði má tæknin aldrei
vera svo mikil að hún fari langt út
fyrir og upp fyrir það sem maðurinn
getur best gert með höndunum ein-
um. Það má aldrei kasta höndunum
tíl neins í matvælaiðnaði. það er
dauðadómur yfir vörunni og þeim
sem selja hana.
Nú sér maður að í stað þess að salta
í tunnur með gamla laginu, þegar
stúlkumar röðuðu vandvirknislega
hverju síldarlaginu ofan á annað og
söltuðu á milli, þá er nú hreinlega
„sópað“ af borðunum niður í tunn-
urnar og þaö gefur auga leiö að hér
er ekki vandvirkninni fyrir að fara
og síldin því ekki í því formi sem
áður var þegar tunna er opnuð. -
Nú getur vel verið að Rússum sé al-
veg sama í hvaða ástandi síld í tunnu
sé, bara að þeir fái síld. En hér er
atriði sem mér finnst tilheyra for-
kastanlegum vinnubrögöum svo
ekki sé meira sagt.
Og úr þvi að spurt er um ástæður
þess að Sovétmenn kaupa ekki síld
og uppi era getgátur í því sambandi
er ekki úr vegi að líta nú einu sinni
í eigin barm og þá einnig með tilliti
til framtíðarinnar ef við ætlum að
halda áfram að framleiða matvæli
fyrir aðrar þjóðir. - Þau tilvik hafa
nefnilega komið upp sem sýna aö við
höfum einfaldlega ekki verið barn-
anna bestir þegar kemur að frágangi
og flokkun matvæla til útflutnings.
„Einn af gamla skólanum" skrifar:
Maður er aö lesa og heyra um þau
áhrif sem skapast kunna ef engin
saltsíld verður lengur seld til Sovét-
ríkjanna og útflutningsverðmæti
fyrir hundrað milljóna króna tapast.
Þarna er auðvitað um tap að ræða
fyrir allt þjóðarbúið, ekki bara út-
flytjendur sjálfa, heldur líka allt það
fólk sem þama missir tekjur af vinnu
við söltun og aörar tengda starfsemi.
Þetta er alvarleg staða og ekki eru
allir jafntrúaðir á að efnahags-
ástandið í Sovétríkjunum sé eina
skýringin á því að nú allt í einu eru
þessi viðskipti stöðvuð einhliða. Þar
í hópi er t.d. sjávarútvegsráðherra.
Hann telur að hér geti verið eitthvað
annað á seyði en bein afleiðing efna-
hagsástands eða svo skildist mér á
honum í viðtali í sjónvarpinu nú
nýveriö.
Þegar maöur eins og ég er aö horfa
á sjónvarpsfréttir af síldarsöltun nú
til dags rifjast margt upp. Þegar síld-
in var og hét verðmæti var unnið á
dálítið annan máta. Þá var saltað og
Raðað eða „sópað“ niður í síldartunnur. - Gamla aðferðin og hin nýja. Hvor er vænlegri til árangurs?
Skinhelgin í innílutningsbanni:
Meira frelsi
- bætt lífskjör
Islendingar í Irak og Kúvæt:
Hallgrímur hringdi:
Ég er alveg undrandi á því að'enn
skulum við íslendingar reiða okk-
ur á aðstoð Svía við að fá lausa þá
íslendinga sem enn eru í löndunum
Irak og Kúvæt. Ég las fyrir nokkru
í lesendabréfi í DV ádrepu frá
manni eða konu sem var að furða
sig á þessu sama. - Þar var fullyrt
aö Svíar hefðu engan áhuga á að
koma okkur íslendingum til að-
stoöar í þessu máli, þeir hugsuðu
um sig fyrst og fremst. - Ég held
aö þetta hafi gengi eftir enda eiga
þeir nóg meö sig sjálfa.
Ég legg nú til, í allri vinsemd, að
viö látum reyna á vinskap forsætis-
ráðherra okkar og gestgjafa hans í
Túnis fyrr á árinu þegar hann
heimsótti Yasser Arafat og ræddi
viö hann heimsmálin og bauð að-
stöðu hér á íslandi fyrir fundahöld.
- Ef þetta er ekki raunhæf leiö er
þó enn óraunhæfara að biðja Svia
um að annast milligöngu um feröa-
frelsi til handa löndum okkar i
þessura stríöandi ríkjum við Persa-
flóann. - Eða þá að senda sérstakan
sendimann héðan, líkt og sumar
þjóðir hafa gert meö talsverðum
árangri.
Gáleysi ökumanna
Grímur skrifar:
Nú er lag til að koma málum land-
búnaðarins í viðunandi horf. Þegar
á döfinni eru viðræöur um áhrif sam-
komulags um viöskipti með búvörur
á alþjóðamarkaði eigum við íslend-
ingar eins og aðrir að nota tækifærið
og stilla þessu vandamáli okkar,
landbúnaðinum og styrkjunum til
hans, upp á borðið, skoða það frá
öllum hliðum og fara þá leið sem
fólkið sjálft vill, afnema innflutn-
ingsbann á t.d. unnum'kjötvörum,
ostum, jógúrt, smjörlíki og jafnvel
smjöri. - Þetta er allt hvort eð er
flokkað undir iðnaðarvörur.
Bændasamtökin hafa alltof lengi
litið á alla hagræðingu í landbúnað-
armálum sem hættulegt skref sem
ekki megi stíga. Þegar talaö er um
að gefa eftir í innflutningi land-
búnaðarvara er ekki verið aö tala um
algjörlega óheftan innflutning á öll-
um vörutegundum hverju nafni sem
nefnast. - Það dettur t.d. engum í hug
að hagkvæmt sé að flytja inn ný-
mjólk frá útlöndum hingað til lands
eða þá nýjan ijóma. Kúabú landsins
geta hæglega annast þann þátt. Það
er kindakjötið sem er stærsti agnú-
inn í markaðsmálum landbúnaðar-
ins og það vita allir. Skinhelgin er
hins vegar orðin svo mikil að inn-
flutningsbanni á allar landbúnaðar-
vörur er haldið til steitu til að verja
þjóðhagslega óhagkvæman sauðfjár-
búskap.
Hvernig getum við íslendingar ætl-
ast til að geta flutt út kindakjöt til
annarra þjóða eða aðrar landbúnað-
arafurðir en banna innflutning á
þeim hingað? Viö seljum aðrar vörur
héðan, þ.á m. ýmsar iönaðarvörur,
má þar t.d. nefna sælgæti. Hefur
nokkrum dottið í hug að banna inn-
flutning t.d. á súkkulaði? Allur inn-
flutningur á erlendum landbúnaðar-
afurðum, t.d. unnum kjötvörum,
raskar á engan hátt hagsmunum
bænda, eykur aðeins samkeppni
vinnslustöðva og gefur nýjar hug-
myndir um frágang varanna og allt
er þetta til hagsbóta fyrir neytendur
sem borga að lokum.
Konráð Friðfinnsson skrifar:
Á hveiju ári fara bifreiðar íslend-
inga í eftirlit. Þar er öryggi þeirra
kannaö. Lengst af framkvæmdi ríkið
þessar skoðanir. í dag eru þær í
höndum einkaframtaksins. Hinir
nýju eigendur lofuðu viðskiptavin-
um sínum betri þjónustu og Uka því
að gjaldiö myndi lækka. Að vísu
hækkaði verðið en það er önnur
saga. Því er samt ekki aö neita að
athugunin er mun ítarlegri núna en
hún var hér fyrrum. Vitaskuld á ör-
yggisbúnaður sérhvers skijóðs að
vera í toppstandi. - Og það er hann
í flestum tilfellum, held ég.
En kemur hiö árlega eftirlit í veg
fyrir siys? Mættu ekki að skaðlausu
líöa tvö, jafnvel þrjú, ár á milli þess
sem bifreiðarnar koma inn til athug-
unar? Það hlýtur að vera gerlegt með
tilkomu svo fullkomins búnaðar og
þeim sem er innan veggja hins nýja
fyrirtækis, Bifreiðaskoðunar Is-
lands. - Hve mörg óhöpp er unnt að
rekja beint til skyndilegrar bilunar í
t.d. hemlabúnaði, stýrisbúnaði,
o.s.frv? - Ég er nefnilega dálítið
smeykur um að þau skakkafóll megi
telja á fingrum annarrar handar.
Bíllinn er nefnilega traust farartæki
ef grannt er að gáð.
En hvers vegna þá öll þessi óskap-
legu umferðarslys, er leggja svo
marga í gröfina og raun ber vitni?
spyr maður sjálfan sig. - Fyrst og
fremst vegna gáleysis ökumannanna
sjálfra. Þeir meta aðstæður ekki rétt
hveiju sinni. Þeir aka á hraða er
þeir ráða engan veginn við, fyrir ut-
an það að taka stórhættulega áhættu.
Auk þess er bifreiðaeign landsmanna
orðin alltof mikil.
Sem dæmi um það nefni ég að fyrir
20 árum þótti það öruggt merki um
vel stæðan aðila, ef tveir bílar sáust
standa á hlaðinu. - í dag er hins veg-
ar annað uppi á teningnum. Á bif-
reiðastæði venjulegs alþýðuheimilis
er ekkert tiltökumál þótt maður sjái
þijá nýlega bíla vera þar til staðar.
Hvað er til ráða? Hér er stórt spurt.
Eitt ráðið er t.a.m. það aö hækka
ökuprófsaldurinn í 21 ár, hið
minnsta. Leyfa krökkunum að kom-
ast almennilega upp úr sandkössun-
um. - Annað gott ráð gef ég einnig.
Það er að venja sig á að gefa sér
nægan tíma þegar halda skal út á
vegina og skilja stressið og vonda
skapið eftir niðri í skjalatöskunni. -
Þá aukast líkumar á að skila heilu
tæki heim í hlað.