Dagblaðið Vísir - DV - 17.10.1991, Page 4

4
FIMMTUDAGUR 17. GKTÓBER 1991.
Fréttir____________________________________________________________________________________dv
Hæstiréttur dæmdi fyrrum sparisjóösstjóra Sparisjóðs Rauðasandshrepps í 7 mánaða fangelsi:
Viðurkenndi skjalaf als en
neitaði sökum um fjárdrátt
- skaðabótamál upp á milljónatug tekið fyrir 1 Hæstarétti síðar 1 vetur
Hæstiréttur hefur dæmt fyrruih
sparisjóðsstjóra Sparisjóðs Rauöa-
sandshrepps og gjaldkera sveitar-
sjóðsins í 7 mánaða fangelsi fyrir
íjárdrátt og skjalafals. Maðurinn var
sakfelldur fyrir að hafa dregið sér
rúmar 2,7 milljónir króna úr sjóðn-
um á árunum 1982-1987 án þess að
færa þaö í bækur. Maðurinn var eini
starfsmaður sparisjóðsins. Hæsti-
réttur þyngdi verulegá héraösdóm
skipaðs setudómara sem dæmdi
manninn í 5 mánaða fangelsi, þar af
4 mánuði skilorðsbundið.
Hæstiréttur hefur einnig til með-
ferðar skaðabótamál upp á um millj-
ónatug þar sem Eyrasparisjóður,
sem hefur sameinast Rauðasands-
sparisjóðnum, krefst þess að maður-
inn greiði upphæðina sem hann dró
sér ásamt vöxtum. í því máli eru
einnig til meðferðar gagnkröfur fyrr-
um sparisjóðsstjórans. Hann hefur
ávallt haldið því fram að hann hafi
í raun átt það fé sem hann tók úr
sjóðnum. Undirréttur dæmdi mann-
inn hins vegar til að greiða umrædda
fjárhæð með vöxtum í skaðabótamál-
inu. Maðurinn lagði fram gagnkröfur
í skaðabótamálinu á þeim forsendum
að hann hefði átt inni ógreidd laun
og húsaleigu en kröfum hans var
hafnað í héraðsdómi. Maðurinn
áfrýjaði þá skaðabótamálinu til
Hæstaréttar. Þar verður það vænt-
anlega tekið fyrir síðar í vetur.
Viðurkenndi
skjalafalsbrotið
í sakamálinu sem Hæstiréttur hef
ur nú dæmt í var fjallað um tvennar
sakargiftir - íjárdrátt og skjalafals. í
raun var aldrei ágreiningur um að
maðurinn hefði tekið og hagnýtt sér
það fé sem máhö snerist um. Við
rannsókn á bókhaldi sparisjóðsins
kom fram að um helming af innstæð-
um sjóðsins vantaði. Framreiknað til
dagsins í dag hefur fjárhæðin marg-
faldast. Sparisjóðsstjórinn fyrrver-
andi viðurkenndi við yfirheyrslur að
hafa tekið sér samtals um 2,7 milljón-
ir króna úr sparisjóðnum á árunum
1982-1987 - en ekki með þeim hætti
að það hefði verið fjárdráttur.
Maðurinn taldi sig eiga þessa fjár-
muni samkvæmt ráðningarsamningi
- þó að hann hefði ekki talið ástæður
til að færa peningafærslurnar til
bókar. Sakargiftirnar um skjalafals
snerust einmitt um þá hlið málsins.
Maðurinn taldi sig eiga hjá spari-
sjóðnum laun, risnu og húsaleigu
enda var sparisjóðurinn í húsnæði í
eigu mannsins. Þeim sem halda bæk-
ur, eins og sparistjóðsstjórinn gerði
á sínum tíma, mega hins vegar ekki
hagræða sannleikanum með því að
draga undan eða rangfæra þannig
að önnur niðurstaða verði lesin úr
skjölum en efni eru til. Sparisjóðs-
stjórinn viðurkenndi því skjalafals-
brotið en neitaði sakargiftum um
fjárdrátt.
Hæstiréttur þyngdi dæmda refs-
ingu mannsins í héraðsdómi veru-
lega - úr 5 mánaöa fangelsi, þar af 4
skilorðsbundnum í 7 mánaöa óskil-
orðsbundið fangelsi. í dóminum segir
meðal annars:
„Við ákvörðun refsingar ber að líta
til þess að ákærði tókst á hendur
trúnaðarstarf þegar hann gerðist
sparisjóðsstjóri. Hann framdi brot
sín með verkum sem telja verður
misnotkun á stöðu hans . . .Þá hef-
ur ákærði ekki greitt neitt af því fé
sem hann dró sér.“
Dómsgerðir biðu
i 14 mánuði
í dómi Hæstiréttar eru vinnubrögð
héraðsdómsins í sakamálinu átalin.
Engin vitni voru kölluð fyrir héraðs-
dóm. Samning sjálfs dómsins þótti
einnig í andstöðu við lög. Sakborn-
ingurinn óskaði eftir áfrýjun hinn 27.
júlí 1989 en héraðsdómarinn sendi
dómsgerðimar ekki til Hæstaréttar
fyrr en 14 mánuðum síðar.
Guðrún Erlendsdóttir hæstaréttar-
dómari taldi annmarka málsmeð-
ferðarinnar fyrir héraðsdómi svo
mikla aö hún sagði í sératkvæði að
máhnu ætti að vísa aftur heim í hér-
aö. Meirihluti dómsins, hæstaréttar-
dómararnir Bjarni K. Bjarnason,
Gunnar M. Guðmundsson, Haraldur
Henrysson og Jónatan Þórmundsson
lagaprófessor átöidu gallana á máls-
meðferðinni fyrir héraðsdómi. Þeir
töldu á hinn bóginn ekki nægar
ástæður til að ómerkja málsmeðferð-
ina.
-ÓTT
Systkinin Jóna Valgerður Kristjánsdóttir og Guðjón A. Kristjánsson munu
vera fyrstu systkinin sem sitja samtímis á Alþingi. Þau sitja fyrir sinn stjórn-
málaflokkinn hvort en sögöu að faðir þeirra kynni leið til að vera sammála
þeim báðum. DV-mynd GVA
Systkin sitja samtímis á Alþingi fyrir sinn flokkinn hvort:
Faðir okkar kann leið til að
vera sammála okkur báðum
- sögöu Jóna Valgerður Kristjánsdóttir og Guöjón A. Kristjánsson
„Það hefur alltaf verið gott póli-
tískt samkomulag í okkar fjölskyldu.
Og enda þótt við sitjum á þingi fyrir
sinn stjórnmálaflokkinn hvort veit
ég að faðir okkar kann leið til að
vera sammála okkur báðum,“ sagði
Jóna Valgerður Kristjánsdóttir, al-
þingismaður Kvennalista, þegar rætt
var stuttlega við hana og bróður
hennar, Guðjón A. Kristjánsson.
Hann situr nú á þingi fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn sem varamaður Einars
K. Guðfinssonar.
Guðjón sagði að það væri ef til vill
svolítill blæbrigðamunur á pólítísk-
um skoðunum þeirra systkina, ekki
meira.
Þetta mun vera í fyrsta sinn sem
systkin sitja samtímis á Alþingi.
Systkin hafa áður verið alþingis-
menn en ekki setið samtímis á þingi.
Þar má nefna Ingibjörgu H. Bjarna-
son, sem sat á þingi frá 1922 til 1930,
og Lárus H. Bjarnason sem sat á
þingi 1911 til 1913, hafði áður veriö
konungskjörinn þingmaður. Sigurö-
ur Thoroddsen sat á þingi 1942‘ til
1946 og systir hans, Katrín Thorodd-
sen læknir, sat á þingi 1946 til 1949.
Loks eru það systkinin Sigurður
Bjarnason frá Vigur, sem sat lengi á
þingi en hætti 1970, og Sigurlaug
Bjarnadóttir en hún tók sæti á Al-
þingi 1974.
-S.dór
í dag mælir Dagfari
Glaður eða góðglaður?
Um fátt er meira talað þessa dag-
ana en Bermúdaskálaræðuna í
Leifsstöð á dögunum. Það er þrátt-
að um það fram og aftur hvort for-
sætisráðherra hafl verið glaöur eða
góðglaður þá hann fagnaði heims-
meisturunum frá Yokohama. Þetta
hefur gengið svo langt að sérstakur
útvarpsþáttur var lagður undir álit
hlustenda á því brennandi spurs-
máli hvort Davíð hefði verið litt við
skál eða mikið við skál þegar
Bermúdaskálin var borin í hús.
Dagfari missti raunar af þessum
þætti en heyrði í Þjóðarsálinni þar
sem kona nokkur kvartaöi undan
því að bein útvarpssending frá
móttökuathöfninni hefði staðið of
lengi yfir þar sem Davíð hefði ekki
verið eins og hann átti að sér að
vera.
Nú hefur því lengi verið haldið
fram að menn eigi aö vera glaðir á
góðri stund. En það er vandratað
meðalhófið og oft stutt á milli gleði
og góðgleði. Ekki síst þegar það er
lagt á ráðamenn þjóðarinnar að
mæta í margar veislur sama kvöld-
ið og gleðjást með glöðum. Ýmsir
hafa farið flatt á því gegnum tíðina
og gleðin breyst í góðgleði áður en
varir. Ráðherrar hvar sem er í
heiminum eru oft og tíðum gleði-
menn ekki síður en þeir sem lægra
eru settir. Minnisstæður gleðimað-
ur úr þeim hópi er Georg Brown
sem var utanríkisráöherra Breta á
sínum tíma. Góðgleði hans við
ýmis tækifæri var umfjöllunarefni
fjölmiðla víða um heim. Eitt sinn
kom Brown í heimsókn hingað til
lands og var umsvifalaust skellt í
útsýnisferð um borgina. Sennilega
hefur gleymst að nesta karlinn til
fararinnar því hann lét sér fátt um
finnast þegar honum var sýnd feg-
urð borgarinnar. Lét raunar svo
ummælt að hann hefði hvergi séö
jafnljótan arkitektúr og í Reykjavík
nema ef vera kynni á Englandi.
Dofnaöi þá yfir gestgjöfunum og
óku þeir ráðherranum hið snarasta
heim á hótel.
Varðandi Bermúdaskáhna í
Leifsstöö hefur því verið haldið
fram að menn eigi ekki að vera
góðglaðir í vinnutímanum - bara
glaðir. En þegar skálaglamur er
hluti vinnunnar má alltaf búast við
því að mörk gleði og góðgleði verði
óljós. Ekki síst þegar tekið er tillit
til þess að undanfarnar vikur hafa
ráðherrar haft fá tækifæri til að
gleðjast. Hver af öðrum hafa þeir
birst á skjánum og þulið raunatöl-
ur yfir sjálfum sér og þjóðinni.
Þetta hafa ekki verið glaðir menn
- hvað þá góðglaðir. Svo loks þegar
kemur tilefni til að gleðjast kunna
menn sér ekki læti og verða harla
glaðir. Þjóðin veit ekki hvaðan á
sig stendur veðrið þegar menn sem
bera áhyggjur heimsins á herðun-
um bregða skyndilega á leik og
varpa af sér oki landsfeðranna á
gleðistund. En miðað við ástand
þjóðmála er skiljanlegt að ráða-
menn þurfi hjálparmeðul til að geta
glaðst þegar tilefni gefst til. Enda
lét Davíð þess getið í skálaræðu
sinni í Leifsstöð að þjóöarbrosið
hefði verið frosið allan þann tíma
sem bridgesveitin var í Japan. Það
er hins vegar alkunna að hvers
kyns mixtúrur geta veriö of sterkt
blandaðar hvort sem þær eru not-
aðar gegn kvefi eða til að komast í
rétta stemningu í mannfagnaði.
Undir þeim kringumstæðum ber
mixtúruneytendum að varast löng
ræðuhöld og þá ekki síst ef þeir eru
ráðherrar og tala í beinni útsend-
ingu.
Hvort sem forsætisráðherra hef-
ur tekið of sterka blöndu eða ekki
fyrir skálaræðuna í Leifsstöð þá
varð honum ekki annað á en að
gefa Bridgesambandinu tíu millj-
ónir í nafni Reykjavíkurborgar og
má það teljast vel sloppiö. Að vísu
kvað hann ríkisstjómina ætla að
styðja bridsara til góðra verka en
það er svo loðið orðalag aö það mun
vart auka fjárlagahallann svo
nokkru nemi. Það hefði verið öllu
verra ef hann hefði farið að gefa
spilamönnum milljónir úr ríkis-
kassanum en það munar ekki um
einn kepp í sláturtíðinni þegar
borgin er annars vegar. Þá má ekki
gleyma því að Davíð tilkynnti
Markúsi Erni borgarstjóra þessa
ákvörðun sína áður en hann hélt
áleiðis í Leifsstöð og því var ekki
farið á bak við neinn nema þá
minnihlutann í borgarstjórn sem
er skipaður tómum nánösum. Með
tilliti til þessa er óþarfi að halda
áfram rökræðum um hvort Davíð
hafi verið glaöur eða góðglaður þá
hann fagnaði heimsmeisturunum.
Dagfari