Dagblaðið Vísir - DV - 17.10.1991, Blaðsíða 12

12
FIMMTUDAGUR 17. OKTÓBER 1991.
Spumingin
Horfir þú mikið á
sjónvarp?
Kristinn Halldórsson: Já, töluvert,
eitthvað á hveiju kvöldi og mikið
meira á veturna en sumrin.
Páll Ásgeirsson: Nei, bara á fréttim-
ar og stutta þætti.
Rósa Guðný Steinarsdóttir: Já, á
hverju kvöldi.
Ásta Snædís Guðmundsdóttir: Já,
alltaf á fréttir og e.t.v. eitthvað ann-
að.
Benedikta Ketilsdóttir: Já, á hverju
kvöldi.
Bryndís Þorsteinsdóttir: Já, á hveij-
um degi og helst á framhaldsþætti.
Lesendur_______________
Ruglingur í boðröð
„Þessu fólki er síðan ætlað að meta meiðsli slasaðra og ákveða forgangs-
röð að læknisþjónustu."
V.V. skrifar:
í síðustu viku tilkynnti meðalstór
flugvél að eldur væri laus í vélinni
og hún þyrfti að lenda á Keflavíkur-
flugvelli. Hið íslenska öryggiskerfi
bregst við. Það fyrsta sem gerist er
að það á sér stað „ruglingur í boð-
röð“ (eins og spakur almannavarna-
maður orðar það í útvarpi). Slíkur
mglingur gerir það að verkum að
viðeigandi björgunarsveit er ekki
kölluð út fyrr en töluvert eftir að
slysið verður. Nú berst útkall til
hinna fjölmörgu björgunarsveitar-
manna, sem eru staddir hér og hvar
um héraðið, og eru því misfljótir/-
seinir að koma sér á slysstaðinn.
Þessu fólki er síðan ætlaö að meta
meiðsli slasaðra og ákveða forgangs-
röð að læknisþjónustu. í því dæmi,
sem hér er tekið, er starf björgunar-
manna mun auðveldara en orðið
hefði undir venjulegum kringum-
stæðum. Ástæðan fyrir því er ofur-
einfóld: þeir sjúklingar, sem mesta
þörf höfðu fyrir aðhlynningu, eru
látnir loks þegar fyrstu björgunar-
menn koma á slysstaðinn. Björgun-
armenn taka nú til hendinni við að
bjarga því sem bjargað verður og eru
sjúklingar sendir á sjúkrastofnanir í
héraði og stóru sjúkrahúsin í Reykja-
vík. Þegar svo á spítalann er komið
hafa sjúkir yfir litlu að gleðjast. Gjör-
gæsludeildimar hafa við þann
ákveðna vanda að stríða að vera of
fáliðaðar starfsfólki, vera of illa bún-
ar tækjum og búa yfir of fáum legu-
rúmum svo rétt nægir til daglegs
reksturs ef vel árar. Að slasast við
annan mann eða fleiri er sem sagt
dauðadómur.
Hér er að sjálfsögðu tekið nokkuð
djúpt í árinni og gert ráð fyrir að
allt fari úrskeiðis sem það getur. En
það er ekki lengra síöan en í sumar
að lærðir menn fluttu þær fréttir að
gjörgæsludeildir sjúkrahúsanna
gætu ekki brugðist við meðalstóru
slysi því búnaður (sérstaklega talað
um öndunarvélar) var gjörnýtur.
Það er heldur ekki lengra síðan en í
síðustu viku að fréttir bárast um það
að gleymst hefði að kalla út björgun-
arsveitir þegar neyðarkall barst frá
breiðþotu sem stefnt var til lendingar
á Keflavíkurflugvelli.
Hér eru reifaðir einungis tveir
hlekkir í lpngri keðju almannavarna
og bráðaþjónustu helbrigðiskerfis-
ins. Má því spyrja hvort aðrir hlekk-
ir séu jafn veikburða. Verðum við svo
heppin að komast aö því hvaða
hlekkir það eru áður en þeir bresta?
Greiða skuldir annarra
Birna Guðrún Þorleifsdóttir skrifar:
Fyrir rúmu ári skrifaði ég grein í
DV um hjón sem ég hafði skrifað upp
á lán hjá fyrir fjórum árum. Nú lang-
ar mig að taka upp þráðinn að nýju
því ég þurfti að greiða þetta lán. Ef
ég hefði ekki gert það hefði ég misst
íbúðina mína. Ég hef margoft hringt
í þetta fólk og spurt það hvenær það
ætli að borga mér þetta til baka og
það lofar öllu fógru. En af þeim
210.000 krónum sem ég hef greitt fyr-
ir hjónin hafa þau aðeins endurgreitt
mér 5.000 krónur. Eitt sinn hringdi
ég í konuna og hún lofaði að greiða
mér 25.000 krónur. Þegar mig var
farið að lengja eftir peningunum
hringdi ég aftur, þá hótaöi hún mér
öllu illu og sagðist senda á mig lög-
fræðing. En ef þessi hjón hafa efni á
að fá sér lögfræðing þá hafa þau efni
á að greiða mér eitthvað af þessum
peningum til baka sem ég greiddi
fyrir þau. Ég tel reyndar að þetta séu
samantekin ráð hjá þeim að borga
mér ekki þessa peninga til baka. Eg
stend alveg ráðalaus og veit ekki
hvað ég á að gera. Ég hef ekki efni á
því að greiða skuldir annarra.
Ekkert vit á sjómennsku
„Fiskurinn í sjónum er ekki auðlind allra landsmanna."
Við komumst varla fyrir í bönkum
eða heilsuræktarbisness. Þetta eru
nefnilega 2400 sjómenn sem missa
vinnuna, vinnuálagið á þeim sem þá
yrðu eftir á sjó mundi líka aukast
um 40% til að ná sama afla. Satt að
segja langar mig ekkert í pláss eftir
að það fyrirkomulag er komið á því
þá þarf ofurmenni. Stöðugt er klifað
á því að við fiskum meira en stofn-
arnir þola. Af hverju er svona lítið
talað um að þorskklakið hefur mis-
tekist að mestu í ein sex ár? Varla
er það okkur að kenna. Fiskurinn í
sjónum er ekki áuðlind allra lands-
manna. Fiskurinn í sjónum er eign
þeirra sem nenna að ná í hann, aörir
hafa þar ekkert segja. Líklega væri
best að allir sjómenn í landinu, bæði
farmenn og fiskimenn, færu í svona
fjögurra mánaða frí á meðan verið
er að klára gjaldeyrinn sem til er á
hólmanum. Sjálfsagt yrði þá einnig
orðiö lítið um bensín og kókópuffs.
Bjóða þá til samninga og semja um
tvennt við þessa menn sem alltaf eru
að narta í okkur: 1. Viðurkenningu
á því að sjómenn skaffa 70% af gjald-
eyri þessarar þjóðar og eru nauðsyn-
legir; 2. Vinnufrið.
Guðmundur Ásgeirsson skrifar:
Mikil og hundleiðinleg umræða að
mér finnst er stöðugt í gangi um fisk-
veiðimál okkar íslendinga. Ég er
sjálfur fiskimaður og hef verið það
stöðugt í 33 ár. Ég veit að vísu varla
hvort ég er sjómaður eða atvinnu-
glæpamaður því allt sem úrskeiðis
fer í þjóðfélaginu virðist vera mér
og starfsfélögum mínum að kenna.
Hver strigakjaftur á fætur öðrum
geysist fram á völlinn í sjónvarpi,
útvarpi og blöðum og skammar okk-
ur eins og hunda. Þetta eru alls kon-
ar fræðingar og blaðamenn sem eiga
þrennt sameiginlegt. 1. Þeir hafa ekk-
ert vit á sjómennsku. 2. Vita það eitt
um hafið að það er kalt og blautt. 3.
Hafa aldrei þurft að vinna viö sjóinn
eða í frystihúsi. Þvi er haldið fram
að flotinn sé 40% of stór, en hve
lengi? Ending skipa á íslandsmiðum
er nú ekki mjög löng og ef flotinn er
40% of stór hvað á þá að gera við 40%
af fiskimönnum þessarar þjóðar þeg-
ar flotinn er orðinn hæfilegur.
Hringið í síma
27022
milli kl. 14 og 16
-eða skrifíð
ATH.: Nafn ogsímanr. verður
að fylgja bréfum
DV
Hundurtekinn
Tómas Hreggviðsson skrifar:
í sumar kom maður frá Heil-
brigðíseftirliti Reykjavíkur og
hirti hundinn minn. Ég hafði
skroppið frá en eldri maður hélt
í hundinn úti í garði er maður
kom þar frá heilbrigðiseftirlitinu
og tók hundinn af gamla mannin-
um. Ég fór niður í heilbrigðiseft-
irlit og þá var mér sagt að hund-
urinn væri uppi á Dýraspítala og
að hundurinn hefði verið tekinn
af mér vegna þess að einhver
kvartaði undan honum. En hund-
urinn var ekki uppi á Dýraspítala
heldur frétti ég að hann hefði
verið sendur austur á firði en ég
veit ekki nánar hvert. Ég greiddi
leyflsgjald, 8.000 krónur, fyrír
hundinn 3. júní sl. en hef ekki
fengið það endurgreitt. Þeir hjá
heilbrigðiseftirlitun segjast hafa
endurgreitt einhverjum manni
það en ég veit ekki hver það getur
verið, ekki hef ég fengið þessa
peninga. Mér er reyndar sama
um þessa perdnga, ég vil bara fá
hundinn minn aftur.
Ástralskar
myndirgóðar
R.S. hringdi:
Mig langar að þakka Stöð 2 fyrir
hinn góða ástralska sjónvarps-
þátt, Bangkok-Hilton. Astralskir
myndaflokkar eru að mínu mati
eitt af því skemmtilegasta mynd-
efni sem ég sé. Einnig vil ég taka
fram að mér likar mjög vel það
fyrirkomulag hjá Stöð 2 að sýna
slíka framhaldsmyndaflokka dag
eftir dag i stað þess að sýna þá
með viku millibili eins og oftast
er gert hjá Rikissjónvarpinu. Síð-
asti þáttur er því í fersku minni
þegar sest er niður til að horfa á
framhaldið frá því deginum áður.
En þegar vika og stundum tvær
eru liðnar frá því maður sá fyrri
hlutann er maður að reyna að
rifja hann upp um leið og maður
er að horfa á seinni hlutann og
getur því misst úr ýmis mikilvæg
atriði. Ég hvet bæði forráðamenn
Ríkissjónvarps og Stöðvar 2 að
taka fleiri ástralskar myndir og
þáttaraðir til sýningar því ég veit
að ég er ekki einn um þá skoðun
að vera hrifmn af slíkutn mynd-
um.
Góðvísaeraldr-
eiofoftkveðin
Halldór hringdi;
Ég hef spila bridge í ööldamörg
ár og hef haft injög gaman af þvi
að fara á mót og fylgjast með þeg-
ar „meistaramir" era að spila.
Þó ég hafi spilað bridge í mörg
ár þá er ég nú bara „stofuspil-
ari“, því er mér óhætt að kalla
þá sem spila á mótum meistara.
En nú höfum viö eignast meistara
meistaranna, já, sjálfa heims-
meistarana í bridge. Ég get ekki
leynt ánægju minni yfir þessum
glæsilega sigri og verð að fá að
óska piltunum og um leiö þjóð-
inni allri til hamingju með sigur-
inn. Þrátt fyrir að allir, jafnt al-
menningur sem stórhöfðingjar á
borð við ráðherra, keppist við að
óska þeim til hamingju tel ég að
góð vísa sé aldrei of oft kveðin
og segi þvi: Til hamingju, meist-
arar, og gangi y kkur allt í haginn.
Meðeinu penna-
Gunnar hringdi:
Ég get nú ekki orða bundist yfir
þeim vinnubrögðum sem stjórn
borgarinnar viðhefur. Þegar
heimsmeistararnir i bridge komu
til landsins stóð forsætisráðherra
upp og tilkynnti þeim að til stæði
að strika út skuld bridgesam-
bandsins upp á 10 milljónir. Ég
ætla mér ekki að öfundast út í
sambandið og tel reyndar þetta
mjög góöan feng fyrir það. En ég
spyr nú bara, er hægt að þurrka
10 milljón króna skuld út með
einu pennastriki?