Alþýðublaðið - 15.03.1967, Blaðsíða 13

Alþýðublaðið - 15.03.1967, Blaðsíða 13
Framhaldssaga eftir Astrid Estherg ÉG ER SAKLAUS fara að gráta? En samt virtist hún brosa um leið. í>ó hréyfð- ist engirtn vöðvi í andliti henn- Morm í tízkuhúsinu Anita Björk Spennandi litkvikmyn-ii. Nils Hallberg Sýnd kl. 7 og 9. BÖNNUÐ BÖRNUM, Skot í myrkri Snilldarvel gerð ný amerísk gam anmynd í litum. íslenzkur texti. Peter Sellers Sýnd kl. 6.45 og 9. FJögjem&'ia - ísafiros FIIVIM ÁRA ABYRGÐ Söluumboð: SANDSALAN S.F. Elliðavogi 115. Sími 30120. Póstliólf 373. IViassey Ferguson DRÁTTARVÉLA og GRÖFUEirwENDUR láta yfirfara og gera vi5 vélarnar fyrir vorið. Massey Ferguson-við- Nú er rétti tíminn til að gerðaþjónustu annast Vélsmiðja Eysteins Leifssonat hf. Síðumúla 17. sími 30662. SMURT BRAUÐ SNITTUR BRAUÐSTOFAN Vesturgötu 25. Simi 16012. en Per undir stýri. Hann myndi ekki neita því að hann hefði keyrt, ef eitthváð kæmi fyrir. — Er langt þangað? spurði Merete. — Nei, nokkrir kílómetrar og góður vegur alla leið. Svo þér ætlið að taka við af ungfrú El- iassen sem einkaritari? — Ég hef sótt um stöðuna. Því hætti ungfrú Eliassen? Per reif í hár sitt. — Ég veit það ekki, sagði hann. — Fyrst fannst okkur hún ekki kunna við sig og svo varð hún erfiðari og erfiðari og loks sagði hún upp. Ég held hún hafi orðið skotin í óðalsbóndanum. — Skotin í honum. — Ég hélt hann væri gamall maður, taut- aði Merete. — Hann er innan við þrítugt. En hann kærir sig ekkert um konur. Hann er ekki heldur hrifinn af þeirri, sem er ráðs- kona eða eitthvað svoleiðis. Hún kom fyrir fáeinum mánuðum, þegar hún varð ekkja. Það er sagt að maðurinn hennar hafi framið sjálfsmorð. — Það er hræðilegt! — Já, það var það víst. Skógurinn gnæfði myrkur og skuggalegur beggja vegna vegar- ins. Aðeins af og til sást ungt birkitré, er birtist með sínum hvíta stofni og ljósgræna laufi. Hún gat vel skilið að fólk hefði fyrrum haldið að tröll og álfar byggju inn milli trjánna. Vegvísir benti inn á mjórri veg. Merete fann að hjarta henn- ar sló hraðar. Það var svo margt sem yrði afgert í kvöld. „Að vera eða ekki vera,” hugsaði hún hæðnislega. Tilvitnunin hentaði ljómandi vel, því hún myndi án efa enda með því að fremja sjálfsmorð, ef menn hér færu að tala um hana á bak og börnin í sveitinni kölluðu „morð ingi” á eftir henni. Nú komu þau út úr skógin- um og þar sást á þorp með snyrtilegum húsum og görðum. Lengst í fjarlægð sást óðalssetr- ið og linditré beggja megin veg- arins, sem þangað lá. — Skrifstofan er í hægri álmu, sagði Per. Merete steig út úr bilnum og leit umhverfis sig. Hér var afar fallegt. Stór tjörn með ísbláu vatni náði svo langt sem augað eygði. Við endann á skrifstofuálm- unni voru brúnar dyr. Merete opnaði þær og kom inn í fer- hyrnda forstofu. Beint' fram undan voru aðrar dyr. Hún barði á þær og karlmannsrödd sagði: Kom inn. Það var lágt undir loft fyrir innan. Grámálaðir veggirnir voru þurrlegir og gólfið var furugólf. Inni stóðu tvö stór skrifborð og við annað þeirra sat dökkhærð stúlka við ritvél. Hún var í grænni peysu og köfl- óttu pilsi. Hún virtist engan á- huga hafa á að sjó gestinn og leit ekki upp. Það var óvenju- legt. Grannur, hálfsköllóttur maður með hornspangargleraugu stóð og fletti í skjalamöppum í stór- um skjalaskáp. Skyldi þetta vera óðalsbódinn? hugsaði Merete. Hún hafði ekki ímyndað sér að hann liti svona út! Hann var ekki einu sinni útitekinn! Hvað gat ungfrú Eliassen séð við 2 svona mjóan og þurrpumpuleg- an mann? — Eruð þér Norman óðals- bóndi? spurði Merete. — Nei, hann er á innri skrif- stofunni, sagði maðurinn við skjalaskápinn. — Eruð þjér má- ske ungfrú Ravnsborg? — Já. Hann opnaði dyrnar og til- /kynhti að ungfrú Ravnsborg^ væri komin. Svo sté hann til hliðar og benti Merete að fara inn. Við fyrstu sýn tók hún eftir því, að Ulrik Norman var lappalangur og með broshrukk- ur umhverfis augun sem' voru dimmblá í sólbrenndu andliti hans. Skelfing var maðurinn laglegur! Hreystin blátt áfram geislaði af honum og þrátt fyrir pípureykinn á skrifstofu hans fannst Merete hún finna skógar ilm og saltlykt frá sjónum. Risa stór schæferhundur lá við fæt- ur hans. Hann reis upp og gelti þegar hann gekk til Merete. — Góðan daginn og velkomn- ar, ungfrú Ravnsborg! Fáið yð- ur sæti! sagði hann. Merete settist í einn skinn- stólinn, sem stóð við skrifborð- ið. Ilann ætti að vera við bál í skógarrjóðri, liugsaði hún og brosti innra með sér. Hann var alltof karlmannlegur til að sitja á skrifstofu — alveg sama hvers konar skrifstofa það var. Fáeinár sekúndur fann Mer- ete að fjögur augu virtu hana fyrir sér, brún augu hundsins og blá augu Ulriks Normanns. Óðalsbóndinn strauk gegnum hár sitt og fór að troða í pípu síná. Hann lángáði til að sjá stúlkuna sem sótti um stöðuna. Hann vissi að hún fengi aldrei þörf fyrir svo mikið sem helm- inginn af fnenntun sinni hér hjá honum. Auðvitað var þetta rómantísk stúlka, sem ímyndaði sér að skrifstofustörf yrðu spennandi á gömlu óðalssetri. Hann skyldi svo sannarlega fá hana ofan af þeirri fásinnu. En hún var gjörólík því sem hann hafði ímyndað sér. Hún virtist alls ekki rómantísk. — Skarpleitt andlit hennar o/lf honum óróleika. Hann las hug- rekki örvæntingarinnar úr aug- um hennar — hugrekki eins og hún hefði safnað saman öllu því þreki sem í henni var til að verja sig. Undarleg augu. Löng, mjó og örlítið skásett. Þar _ sem hún sat með bakið við gluggann gat hann ekki séð hvort augu hennar voru græn, brún og svört. Hún var ekki lagleg og það var kostur! Hún var stráksleg með sitt kopar- rauða, stuttklippta hár, grann- an líkamann og langa fótleggi. Hún var hins vegar alltof hor- uð og alltof föl og taugaóstyrk. — Ég vona að þér hafið séð af bréfi mínu í hverju vinnan — Já, takk fyrir —- þó ekki allt. — Þér hafið alltof mikla menntun til að vinna hér og sjá um lista launaskrár og skýrsl- ur, sagði hann óþolinmóðlega. — Það skiptir engu máli. Ég veit hvað ég geri. — En vitið þér hvað það þýð- ir að búa svo langt frá Kaup- mannahöfn? Hér eru engin kvik myndahús, engin leikhús. Ekk- ert nema sjónvarpið. Hér kem- ur enginn í heimsókn og hér er ekki allt fullt af gestum eins og var í gamla daga á óðals setrum. — Það hentar mér mjög vel, sagði Merete. — Hve lengi? spurði hann vantrúaður. — Blátt áfram mjög lengi, sagði hún. Alltaf, ef enginn þekkir mig, hugsaði hún. — Þér fáið stöðuna sagði hann stuttur í spuna. Hann varð æ meira undrandi og átti erfiðara með að átta sig á henni. Eitt- hvað í rödd hennar stakk svo í stúf við augnsvipinn. Honum fannst niðurbælt vein búa und- ir þessari rólegu rödd. — En þér eigið það við yður sjálfar — ef yður leiðist hér. Getið þér byrjað 1. júní? - Já. Augu hennar glömpuðu eins og hún væri með tárin í aug- unum. Hún ætlaði þó ekki að ar. Ulrik sló úr pípunni. —*Þá segjum við það. Þér haf ið ókeypis hú'saskjól og borðið hjá okkur sem uppbót á launin. Ilér ' er 'ertgirí matsalá nálægt og ég get' ékki skilið hvar þér ættuð að 'fá' mat. — 'Þakka yður fyrir, sagði Merete’Og brosti. — En er það ekki of mikil fyrirhöfn — ég á við — 'þégár ég á að sitja til borðs 'rtieð .. —' 'Alls ekki. Anna Olsen, systir Pers, sem sótti yður — er afar reynd eldabuska og kemst yfir allt. Hana skiptir engu máli hvort hún eldar mat handa þremur eða þrjátíu. Svo «r matartími núna. Þér eigið að borða áður en þér farið heim. Það er slæmt að þér verðið að fara svo fljótt, en við því er ekkert að gera. — Mér fannst skemmtilegt áð koma hingað, sagði Merete mjög ánægð yfir að hafa fengið stöðuna. Ulrik sá það og undraðist. Það var skortur á vinnuafli í Danmörku. Því var hún svo hrifin yfir að koma hingað upp í sveit, þar sem enginn vildi vera? Hann hringdi í símann sem stóð vinstra megin á skrifbotð- inu. Það virtist vera innan húss sími. Hann talaði við einhverja Louise Rasmussen og bað hana að sjá um að tilvonandi einka- ritari hans fengi mat og kaffi. Þegar hann hafði lagt símahn á og ætlaði að fylgja Meréte til aðalbyggingarinnar hringdi hinn síminn. Farið þér bara, sagði hann Merete. — Ég kem eftir augnablik. Merete gekk fram í fremri skrifstofuna. Maðurinn, sem hafði verið að leita að skjölum í skjalaskápnum var farinn -og í þetta skipti leit ungfrú Elias- sen á hana. — Fenguð þér stöðuna? — spurði hún. — Já, sóttu margir um? — Nei .... — Hvernig er vinnan? Er margt sem ég þarf að læra? — Já, en það er fljótlegt. Og Jensen bókhaldari er elskuleg- ur maður. — Hvernig er Normann óðals bóndi sem yfirmaður. — Góður, — héimtar mikla vinnu — en er elskulegur. — Af hverju sögðuð þér þá upp, ef mér leyfist að spyrja? spurði Merete. — Var það ein- manaleikinn? — Nei, ég kunni mjög vel við mig, en ég verð að komast héð- an til að öðlast aftur sjálfsvirð- er fólgin, sagði hann, þegar Vjg hann hafði troðið í pípuna. ■WIU a wMvm'if . aP t j % I j'íi II IliJijii'iliíiljJÍ. liiiiiIiiAhi'iiili’".!!: 'UÍLii 15. marz 1967 ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,3

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.