Alþýðublaðið - 22.06.1967, Blaðsíða 13

KQR&v/hcsBÍG
íslenzkur texti.
OSS 117 í Bahia
Ný ofsaspennandi OSS 117 mynd
í litum og Cinemascope segir
frá baráttu við harðsvíraða upp-
reisnarmenn í Brasilíu.
FREDERIK STAFFORD.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Tom Jones
Heimsfræg stórmynd í litum er
iilotið hefur 4 Oskarsverðlaun.
Albert Finney.
Susannah York
íslenzkur texti.
Sýnd kl. 9.
ÓTTAR YNGVASON, hdl.
BLÖNDUHLfÐ 1, SfMI 2129Ó
VIÐTALST. KL. 4—6
MALFLUTNINGUR LÖGFRÆDISTðRF
BÆNDUR
Nú er rétti tíminn til að skrá
vélar og tæki sem á að selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Við seljum tækin.
Bíla- og
Buvétasalan
v/Miklatorg-, sími 23136.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta. !
BÍLASKOÐUN &
STILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
— Farðu, sagði Lúcíana
skyndilega. Kannski ég hitti þig
í kvöld og karm&ki ekki. Hún
rak hann út í garðinn eins og
hún hefði ósýnilegan sóp í hönd-
unum, hann hafði rétt tíma tö
að kveðja mig.
— Gott, þarna fór hann, sagði
hún og neri saman höndunum.
— Þú kemur fremur leiðin-
lega fram við kærastann.
— Hann er enginn kærasti.
Hann er heimskingi. Við skulum
tala um þig.
Mig langaði til að tala um
Marcello en Lúeíana sagði, að ég
ætti að flýta mér upp til frúar-
innar.
— Hér gengur allt eftir klukk-
unni. Eftir klukkutimunum.
— Áhyggjufull?
— Nei, stundvís og góð, sagði
ihún. — Frúin og herrann eru
mjög stundvís.
Eftir fimm mínútur nákvæm-
lega rak hún mig upp stigann.
Við enda gangsins voru dyr, sem
nægt hefðu sem útidyr að húsi
erkibiskups. Lúciana barði að
dyrum, beið augnablik og sagði:
Farðu inn, mér leið líkt og ég
væri send í ljónabúr.
Patricia Alexander sat' við
snyrtiborðið í Ijósgulum slopp
og málaði sig. Hún leit á mig í
speglinum og sagði:
— En skemmtilegt að sjá þig,
elskan. Seztu, — ég er að laga
mig til og get ekki talað.
Það var dregið fyrir gluggann
og þarna sat hún í rökkrinu og
málaði sig. í herberginu, sem
var málað fölblátt og grátt var
allt fullt af bleikum rósum. Þær
voru jafn margar og í blóma-
búð. Stórir ástarguðir með gyllt'
an rass og spékopp á hælnum
flugu yfir rúminu. Stór mar-
marastytta af alvarlegu barni
stóð við opinn gluggann. Fyrir
ucan hann voru svalir enn stærri
en minar svalir og hægindastól-
ar með sessum á'. í herberginu
var heitt og höfgur ilmur rósa.
Eftir smáþögn sagði ég: En
hvað blómin eru falleg.
Hún gat ekki svarað. Hún var
að mála á. sér varirnar. Hún var
með stóra postulínskrús með
penslum á snyrtiborðinu og not-
aði þá eins og listmálari málar
á léreft.
Hún lauk við handverkið og
leit á mig. Ég sá andlit henn-
ar í rökkrinu fölt og fagurt eins
fagurt og rósirnar.
— Hefur Lúcíana sagt þér,
hvert starf þitt' er?
— Ég varð að játa, að það
hefði hún ekki gert.
— Það var slæmt. Hún gerir
það aldrei, þó ég biðji hana um
það. Það er mun auðveldara, ef
einhver hefur brotið ísinn, sagði
Jimmy þér það kannski?
— Hvaða ís þurfti að brjóta,
Var starfið verra en ég ímynd-
aði mér?
— Hr. Alexander sagði mér
bæði eitt og annað.
Hún tautaði eitthvað um að
elsku strákurinn myndi alltaf
eftir því og hvað það væri líkt
honum og hvort við ættum ekki
að hefjast handa? Vildi ég ekki
byrja með að draga frá glugg-
anum? Hún hafði alltaf dregið
fyrir gluggann meðan hún mál-
aði sig. Hún vlldi helzt venjast
birtunni smátt og smátt. Ég dró
gluggatjöldin frá og herbergið
var baðað í sólskininu. Hún
gretti sig, gekk út á' svalirnar og
settist í hægindastól.
— Lánaðu mér kodda, elskan.
Þennan bleika með pífunum.
Hún laut áfram svo ég gæti
sett' hann við bak hennar. Ég
bæði fyrirleit hana og dáðist að
henni.
— Fyrst koma bréfin og svo
saumaskapurinn.
Bréf James voru um peninga
og hvernig væri bezt að fá þá,
en bréf Patriciu um hvernig
mætti eyða. Heimboð, bréf til
saumakonunnar, bókasafn, hótel
og listaverkasala. Jeffrey Whistle
vissi um hvað hann talaði). Hún
leitaði að orðum í bréfin gjör-
ólíkt James sem las allt í belg
og biðu. Meðan ég beið þess að
hún fyndi réttu orðin horfði ég
út yfir hafið, ströndina og olívu-
litar hæðirnar. Ég velti því fyrir
mér hvort mér leyfðist að fara
í gönguferð og skoða þær.
Þegar hún var búin, sendi hún
mig inn í búningsherbergi sitt
þar sem ég átti að sækja hrúgu
af náttkjólum. Vildi ég ekki vera
svo yndisleg að aðgæta hvort
á þá vantaði slaufu eða hvort
þeir voru rifnir?
Ég rétt komst’ í matinn.
Dagurinn leið hratt, hjónin
létu mig vinna, Lúcíana sýndi
mér herbergið á jarðhæð, sem
var skrifstofa min og það var
ekki fyrr en rétt fyrir kvöldmat-
inn, þegar yfirboðarar mínir
voru horfnir og ég búin að ljúka
við saumaskapinn, sem ég komst
út í garðinn.
Sólin var að setjast og blómin
voru blá'grá. Trén voru þétt og
hálfógnandi. Ég gekk eftir stíg
með runna á báðar hendur. —
Neðst á stígnum var marmara-
bekkur og á honum bláSandi úr
sér reykhringi var Marcello.
— Hvað ertu að slæpast hér?
spurði ég.
— Mér finnst gaman að slæp-
ast. Lúcíana hittir mig hér.
— Þú virðist' viss i þinni sök.
Hann hagaði sér eins og stór
-hertogi i gamalli skáldsögu. —
Hann' baðaði út höndunum og
sagði mér, að Lúcíana væri in-
dæl og „kæmi bráðum labb-
andi.”
Hann starði á mig smástund
og sagði svo:
— Þér leiðist.
— Hvers vegna segirðu þetta?
— Reyndu ekki að dylja það!
— Ég er ekkert' að dylja! Ég
kom alla leið frá' London til að
taka við þessu starfi. Mér
finnst það skemmtilegt!
— Svo? Þér hundleiðist, hann
krosslagði handleggina og brosti
breitt. En karlmannlegt útlit
hans hafði engin áhrif á mig,
þó hann reyndi að vera sem
mest sjarmerandi.
— Ég skal segja þér hvað þér
finnst núna — þér finnst þú
eiga von á slæmum fréttum.
— Ég skil þig ekki.
— Ekki .. hvað er nú enska
orðið yfir það? .. flýja? ..
fara undan í flæmingi!
— Þú getur notað hvort orðið
sem er.
— Gerðu það ekki. Þú átt von
á slæmum fréttum.
Ég varð reið.
— Þú ert asni.
— Það er slæmt að vera
gleyptur lifandi. Dýr vilja það
Ég varð ókurteis, því ég var
orðin leið á fallegum vangasvip
hans og þeirri vissu að hann
vissi allt um mig. Ég hækkaði
róminn.
— Mér líður dásamlega hér!
Mér leiddist í Englandi og ég
hafði Ieiðindavinnu. Allar stúlk-
ur vilja svona vinnu. Ég veit
ekki um hvað þú ert að tala!
Frægt fólk . . ókunn lönd ....
hann talaði alveg eins og Har-
ry!
— Farðu heim. Láttu niður í
töskurnar strax.
Ég heyrði fótatak og sá Yú-
cíönu þegar ég leit upp.
— Marcello! Ég hitti þig á
torginu klukkan tíu! Eftir tíu
minútur áttu að koma til kvöld-
verðar enska ungfrú. Maturinn
er mjög góður. Ég bjó hann til.
— Ég efast ekki um að svo
sé .. byrjaði ég, en Marcello
greip fram í fyrir mér og sagði
að ég ætti að fara til Englands
á' morgun.
Áður en hún komst til að
skamma hann og reka hann í
burtu, hvarf hann út um gat á
limgerðinu. Við heyrðum hann
ryðjast gegnum runnana eins og
bjarndýr.
Lúcíana settist við hlið mér.
Við höfum augnablik, sagði hún
og andvarpaði. — Hvað sagði
hann? Hlustaðu ekki á hann?
— Við vorum bara að rabba
saman.
— Þér leiðist hér, sagði hún
nákvæmlega eins og hann. Þér
verður breytt í þræl.
Hún leit rólega á mig.
— Enga vitleysu! sagði ég.
— Við hvað áttu?
— Enga dellu. Geðveiki. —
Geggjun. — Bilun.
— Ég elska svona orð. En þetta
er ekki della. Þú veizt það, þi
ert jarðbundin.
Hún varð hissa, þegar ég
skellti upp úr.
— Þau eru rík og voldug og
vilja ráða. Ég verð hér í tvö ár.
Ég er líka þræll. Á góðum laun-
um, en get' ekki sloppið fremur
en þú! ,
— Lúcíana! Þetta er della!
— Svona var það fyrir
frönsku byltinguna, sagði hún
hugsandi. — Þrælar vita ýmis-
legt. Nú skil ég, hvers vegna
uppreisnarmenn brenndu hús-
in. Þegar er mikið að gera og
-þrjátíu manns í mat langar mig
að brenna niður húsið. En ég
myndi leyfa herranum og frúnni
að sleppa. Og nú verðum tí5
að fara aftur til hússins, sem
ekki stendur í ijósum loga og
vera góðir, litlir þrælar!
Við gengum að húsinu.
Það voru engir gestir og mat-
urinn var líkur matnum kvöldið
Barnavagnar
Þýzkir barnavagBMC.
Seljast beint til kaapetúfa.
VERB KR. 1650.00.
Sendum gegn pósfkrftfn
Suðurgötu 14. Sfml 21020.
HEILDVERZLUN
PÉTURS PÉTURSSONAR
07?** 1967 - *»<*«*»»