Alþýðublaðið - 11.10.1967, Síða 10

Sofia verður mild og móðurleg þegar hún heldur á Iitlu systur sinni, Elisabettu. „Ég bið til gnSs’ að
mér megi auðnast að verða aðnjótandi þeirrar gæfu að eignast barn“, segir hún. „Og ég er gráðug —
helzt vildi ég þríbura!" ^
SOFIA GEFST EKKI UPP
„ÉG ER FÚS að leggja á mig
hvað sem vera skal til að geta
eignazt barn,” segir Sofia Lor-
en sem nú er nokkurn veginn
búin að jafna sig eftir fósturlát-
ið í janúar. „Mér væri sama þó
að ég þyrfti að liggja í rúminu
níu mánuði — eða jafnvel heilt
ár. Það er æðsti draumur lífs
míns að við Carlo getum eign-
azt saman barn.”
Frægð og velgengni hefur ein-
kennt listferil Sofiu, og þótt
hún byrjaði sem ung kynþokka-
dís bjó hún yfir leikhæfileikum
sem hafa komið betur og betur
í Ijós með árunum, og nú er hún
í hópi úrvalsleikkvenna kvik-
myndanna og hefur meira að
segja hlotið æðstu heiðursverð-
laun sem Hollyvvood veitir: Osc-
arinn. En í einkalífi sínu hefur
hún átt við sorgir og erfiðleika
að stríða. Hún ólst upp við ör-
birgð, og faðir hennar hljópst á
brott frá móður hennar til að
losna við að kvænast henni og
taka á sig skyldur fyrirvinnu
heimilisins. Á Ítalíu þykir það
hin versta niðurlæging að vera
ekki hjónabandsbarn, og Sofia
fékk mjög á því að kenna í upp-
vextinum. Líf hennar tók alger-
um stakkaskiptum, þegar hún
byrjaði að leika í kvikmyndum
og kynntist Carlo Ponti, einum
helzta kvikmyndaframleiðanda
Ítalíu. Þau urðu brátt ástfang-
in hvort af öðru, en hjónaband
virtist óhugsandi, vegna þess að
Ponti hafði áður verið kvæntur
og kaþólska kirkjan viðurkenn-
ir ekki hjónaskilnað. Sofia og
Ponti vildu þó ekki gefast upp
og giftu sig í Mexíkó þ'ar sem
önnur lög giltu, en svo fór að
lokum eins og flestum blaðales-
endum er kunnugt, að þau neydd-
ust til að láta ógilda það hjóna-
band til að komast hjá fimm ára
fangelsisvist á ítalíu. Á endanum
gerðist Ponti franskur ríkisborg-
ari og gat þá gengið að eiga Sofiu
sína án þess að gerast brotlegur
við landslög, þótt kirkjan viður-
kenndi giftinguna ekki. „Það
verður að hafa það,” sagði Sofia
þá. „Ég hef elskað Carlo frá því
að ég var nítján ára, og mér
finnst við hafa verið gift öll þessi
ár þó að kirkjan segi, að við
lifum ,í synd.’ En nú vona ég, að
við fáum frið úr þessu.”
En hún vildi ekki eignast barn
sem yrði talið óskilgetið sam-
kvæmt lögum. Hún mundi of vel
sína eigin bernsku til að vilja
gera nokkru saklausu barni slíkt.
Og þegar öllu var orðið óhætt
hvað þetta snerti hugsaði hún
ekki um annað en að uppfylla
þessa gömlu þrá. En þá virtist
það ekki ætla að geta tekizt. Hún
missti fóstur hvað eftir annað,
og læknarnir töluðu um „sálræn-
ar orsakir.” Seinast fór hún afar
varlega, gætti þess að hvíla sig
sem mest og leggja ekki á sig
neina áreynslu. Hún var vongóði
í það skiptið, en í miðjum ham-
ingjudraumunum varð hún
skyndilega veik og var flutt á
spítala. Og enn sögðu læknarnir'
„sálrænar orsakir.”
„Þá vissi ég fyrst hversu níst-
andi sorgin getur orðið,” segir
Sofia. „Og ég fann til með öllum
öðrum konum gem hafa reynt
það sama. Mér fannst ég vera
tengd þeim andlega og líkamlega
og skilja þjáningar þeirra. Allt
það sem áður hafði virzt erfitt
eða þungbært var nú tómur hé-
gómi í augum mínum. Það er
hlutverk konunnar að vera móð-
ir. Og nú vissi ég, að ég gæti
veitt barninu mínu svo mikið —
hamingjusamt heimili, dásamleg-
an föður .. og allt sem peningar
geta keypt en það er þó ekki
nærri eins þýðingarmikið og for-
eldrar sem elskast af öllu hjarta
og þrá að láta þá ást einnig ná
til barna sinna’V
Hún jafnaði sig smátt og
smátt og las sér til huggunar
bréfin sem streymdu til hennar
i þúsundatali frá samúðarfullum
aðdáendum hennar og konum
sem reynt höfðu það sama og
hún. „Sumar vissu, að þær
myndu aldrei geta eignazt barn,
og þær ráðlögðu mér að ættleiða
barn sem gæti orðið alveg eins
og mitt eigið. Ég er sammála í
því efni — en ég er ekki búin
að missa vonina.. Og samkvæmt
ítölskum lögum verður kona að
vera orðin fertug áður en hún
má ættleiða barn — ég er þrjá-
tíu og eins — og auk þess getur
móðirin hvenær sem er tekið það
aftur, ef henni sýnist svo.
„Mestu huggunina veittu mér
bréf frá konum sem höfðu misst
fóstur hvað eftir annað, en eign-
azt samt barn á endanum, jafn-
vel þótt læknarnir gæfu þeim
litla sem enga von. Enginn karl-
maður getur skilið tilfinningar
konunnar fyllilega í þessum sök-
um, hversu ástríkur og um-
hyggjusamur sem hann er. En
konur skilja hver aðra. Ég reyndi
að svara öllum þessum bréfum
persónulega, því að þau voru mér
svo mikils virði.
„Ég bið til guðs að mér megi
auðnast að verða aðnjótandi
slíkrar gæfu, og þá vona ég, að
saga mín megi verða öðrum
konum til hughreystingar á
sama hátt og þær hjálpuðu mér
þegar ég átti sem erfiðast.”
Hvað sem um „sálrænar or-
sakir” má segja, er Sofia núna
að leggjast á spítala til að ganga
undir uppskurð sem á að fjar-
lægja þá hindrun sem hingað
til hefur komið í veg fyrir, að
hún gæti alið barn. Og hún von-
ar og biður.
„Það er svo mikið hægt að
læra af börnunum,” segir hún.
„Þau eru einlæg og opinská, —.
hreinskilin og eðlileg. María
systir mín á tvær yndislegar
dætur, fjögurra ára og sex mán-
aða. Ég þreytist aldrei á að leika
við þær, og ekki gæti ég hugsað
mér neitt dásamlegra en að eign-
ast dóttur eða son sem líktist
þeim.
, En ég er gráðug — helzt af
öllu vildi ég eignast þríbura !”
Sofia og eiginmaður hennar, kvikmyndaframleiðandinn Carlo
Ponti, hafa átt við mikla erfiðleika að stríða til að fá hjóna-
band sitt viðurkennt af lögunum, en það vandamál er nú
loks leyst. ,,Við erum orðin svo samrunnin hvort öðru“, seg-
ir Sofía, „að Carlo sem er fæddur í Milanó talar með napó
lískum hreim, en ég sem er fædd rétt hjá Napóli tala með
mílönskum hreim!“
10. 1L október 1967 - ALÞYÐUBLAÐIÐ