Alþýðublaðið - 09.07.1968, Blaðsíða 15

GUY
PHÍLLIPS
is Sikiley. „Vixíana“ bíður
okkar í Palmeró.
Það fór hrollur uni Joyce.
— Lítið skip? Sem þið getið
siglst sjálf?
— Hvernig vissuð þér það?
Frú Shawdon brosti. — Já, við
erum áhöfnin. Maðurinn minn
er vélaimaðurinn.
— Og Frith skipstjórinn,
sagði hr. Shawdon, — en Grif-
fiths og Dexter eru hásetarnir.
Frúrnar sjá um matinn. Það er
einstaklega skemmtilegt.
— Átti hr. Dexter uppástung
una? spurði Joyce.
— Vitanlega. Fyrst vi’di
hann, að við sigldum á „Vixí-
önu“, en það vildi skipstjór-
inn ekki. Svo hr. Dexter keypti
minni bát í Kataníu.
— Hr. Dexter lætur ekkert
aftra sér, sagði frú Shawdon.
— Jæja, við verðum að koma
ykkur.
— Hvar er báturinn? spurði
Joyce.
— Þarna á flóanum. Frú
Shawdon benti. — Hann heitir
Belle Fortúna. Er það ekki
fallegt nafn?
Þau yfirgáfu hana, en Joyce
hljóp á eftir þeim.
— Fæ ég að fara með ykkur
um borð?
Þau litu bæði kuldalega á
hana.
— Því miður, sagði hr. Shaw-
don.
— Komdu þér af stað, sagði
konan hans.
Þau hurfu Joyce sýnum og
hún tók bíl niður að strönd-
inni. Það var fallegur baðstað
ur undir klettunum og margt
um manninn.
Hún leigði sér vélbát og bað
eigandann að sigla með sig til
Bella Fortúna. Hann sigldi með
hana út á flóann.
— Það var þriðji báturinn,
sem þau skoðuðu. Minni en hin-
ir og mun minni en Vixíana.
Það sást enginn á þilfarinu,
þegar báturinn lagðist upp að
skipshliðinni. Joyce borgaði
bátsmanninum og hann hjálpaöi
henni um borð og sagði glað-
lega: — Buon viggagio!
Góða ferð! Joyce stóð þarna
þarna á sólheitu þilfarinu og
það fór hrollur um hana. Litli
báturinn var svo friðsæll að
sjá — eins og fljótandi gröf.
Eða minnti hann á skip, sem
var dæmt til dauða?
Joyce leit taugaóstyrk inn í
borðsalinn ög fór svo niður. Hún
fann klefana og leit inn í þá.
Það leit út fyrir að öll áhöfn-
in væri í landi. En þau höfðu
öll komið aftur um borð nema
Clegg gamli. Þarna sá hún föt-
in þeirra. Föt frú Purdy, White
hjónanna, Ward Millers. Þau
höfðu snúið aftur eins og Gra-
ham hagði sagt, að þau myndu
gera.
Hann hafði nægilega marga
til að leika hlutverk það, sem
hann hafði tekið að sér. Og
það yrði án efa ekki langt
þangað til teppið félli. Hún var
sannfærð um að þetta yrði síð-
asta höfnin.
Hvað á' ég að gera? Hún greip
um höfuð sér. Hún var komin
með mikinn höfuðverk.
Ef hún biði þangað til að
liún hitti Graham myndi hann
reka hana í land. Hvernig gat
hún náð í Símon án þess að
hætta á að vera rekin í land?
Með því að fela sig. En um leið
og skipið legði af stað yrði of
seint að hindra Graham í að
fremja þetta ódæði.
Eins og svar við spurningu
hennar, opnuðust stáldyr. Jo-
yce leit inn og beint niður í vél-
arrúmið, undarlegt völundarhús
röra og hjóla.
Eyðileggja vélarnar og stöðva
skipið! Hugmyndin virtist koma
frá skipinu sjálfu. Joyce gekk
hikandi niður þrepin.
Hún sá stóran skiptilykil og
tók hann upp um leið og hún
bældi niður móðursýkislegan
hlátur. En hvað átti hún að
eyðileggja.
Hún beit á vör og Iamdi í
eitt rörið. Hún missti skiptilyk-
ilinn við höggið. Hún reyndi að
lemja í annað rör, en árang-
urinn varð sá sami.
— Hvað eruð þér að gera?
hrópaði einhver skelkaður.
Joyce leit við. Hjartað barð-
ist ákaft í brjósti hennar. Þarna
stóð Norma Regan efst í stig-
anum.
— Þér! veinaði Norma. Hún
hljóp niður þrepin. Joyce stóð
með skiptilykilinn í hendinni.
Mér heyrðist ég heyra umgang
héma. Augu Normu minntu á
stórt blátt stöðuvatn. — Ég lá
og svaf í ká'etunni minni. Hvað
eruð þér að gera? Hvernig kom-
ust þér hingað?
— Ég .. ég kom bara aftur
« • ••
__ Þér voruð að reyna að
eyðileggja vélarnar með skipti-
lykli, Þér komuð til að eyði-
leggja ferðina fyrir okkur!
— Nei, heyrið þér nú ....
sagði Joyce biðjandi.
— Viðbjóðslega stelpa! Þér
eruð vitskert. Miller læknir
sagði, að ....
— Ég er ekki að reyna að
eyðileggja neitt, frk. Regan. Eg
er bara að reyna að koma í
veg fyrir ....
— Einmitt. Ég sæki Graham!
Griffiths og Frith.
Hann fór á veiðar með Símon
— Ekki! Joyce greip um hand
legginn á Normu. — Eg verð
að fá ....
— Ekki slá mig! veinaði Nor-
ma skelfingu losin.
Hún greip í handlegg Joyce,
sem hún hélt á skiptilyklinum
í. Hann datt ofan á höfuðið á
Normu og hún hrasaði og féll
til jarðar.
— Skelfingar heimska var
þetta! stundi Joyce og kraup
á kné.' Norma lá grafkyrr með
opinn munninn. Andlit hennar
var náfölt.
— Frk. Regan! hrópaði Jo-
yce. — Norma!
Hún sat álút yfir henni, þeg-
ar hún heyrði fótatak á þilfar-
inu.
•— Hvað hefurðu nú gert?
Joyee.
Þetta var Sfmon. Hann stóð
í gættinni og leit niður í myrkt
vélarrúmið meðan Joyce horfði
á hann yfir líkama Normu.
— Það var bara .. hún gerði
það sjálf ....
— Með skiptilyklinum? spurði
Símon rámur.
Húþ frleppti skiþti)(yklinum,
þegar hann kom niður. — Hún
getur ekki verið alvarlega særð,
Símon.
Hann laut yfir Normu. —
Það lítur nú samt út fyrir að
svo sé. Mér heyrðist ég heyra
mannamál hérna niðri. Ó, Joyce,
ofí hefurðu gert heimskupör, en
nú ....
Þau heyrðu fótatak á þilfar-
inu. Joyce reyndi að yfirbuga
ótta sinn og stundi upp: — Eg
get útskýrt allt, Símon. Hvers
Vegna ég kom aftur hingað. —
Allt! Ef þú aðeins vilt hlusta
á mig.......
Það var skelfing í rödd hans,
þegar hann sagði: — Ég heldi
að hún sé dáin!
Joyce stóð og starði á hann.
Þau heyrðu Graham segja frá
þilfarinu:
— Eruð þér þarna niðri? —
Griffiths.
Símon greip um handlegginn
á Joyce. — Farðu þangað og
feldu þig. Reyndu að flýta þér!
Hann ýtti henni inn í horn
bak við vélina og kallaði svo:
— Já, og Norma líka. Hún
hefur slasast.
Graham birtist á tröppunum
og að bakí hans kom Lionel
Frith.
— Hvað hefur komið fyrir?
spurði Frith.
— Ég veit það ekki. Símon
virtist algjörlega rólegur. Hún
hlýtur\að hafa dottið. Eg fann
hana svona.
Joyce reyndi að gera eins
lítið úr sér í horninu og henni
var frekast unnt. Sumpart lang-
aði hana til að fela sig eins og
lítil hrædd mús og sumpart
til að hlaupa úr felustað sínum
og útskýra allt.
— Náðu í Miller, sagði Gra-
ham við Frith.
Frith sneri sér við og kallaði
meðan Graham laut niður og
skoðaði Normu. Skömmu síðar
kom dr. Miller.
— Þetta lítur illa út, sagði
hann eftir að hann hafði skoð-
að hana. — Yið skulum bera
hana upp í klefann hennar, en
í guðanna bænum farið þið var
lega.
Joyce horfði á meðan Norma
var borin á braut^ Allir töluðu
hver upp í annan nema Símon,
sem varð eftir þegar hin voru
farin.
— Vertu hér, þangað til um
hægist, sagði hann — og komdu
þér svo í land.
Hún greip um handlegg hans.
Hvernig á ég að komast í land?
— Þú getur synt! Kanntu
ekki að synda?
— Jú, en ....
— Engar útskýringar, Joyce,
sagði hann þreytulega. — Eg
veit ekki, hvernig þú komst
hingað, en ég veit hvers vegna.
Norma var aðeins hluti af á-
ætlunum þínum og ...-.
— Nei, hún vildi áköf útskýra
allt fyrir honum. — Hlustaðu
á mig. ..
— Ég má ekki vera að því.
Veiztu, hvað gerizt, ef þú finnst
hérna?
Það var kallað ofan af þil-
farinu. Símon ýtti henni frá' sér.
— Þess vegna sendi ég þig
til London. Eg var hræddur um
að eitthvað álíka kæmi fyrir.
— En þú skilur þetta ekki!
En það var til einskis. Hann
var kominn upp stigann og bú-
inn að loka. Hún ætlaði fyrst að
elta hann, en fór svo aftur inn
í hornið sitt.
Norma Regan látin! Fyrsta
mannslátið í þessum sorgarleik.
Og Graham hafði ekki myrt
hana.
Ég ekki heldur, hugsaði hún.
Þetta var slys, en hver ætll að
tryðj því.
Smáto saman varð allt hljótt
uppi á þilfarinu. Vélbátur kom, !
lagðist upp að skipsfór og fór
aftur. Joyce læddist upp stig- :
■ann og opnaði dyrnar í hálfa
gátt.
Hún sá engan og laumaðist
titrandi á beinunum niður að
klefa Simons.
Ég verð að vera um borS,
sagði hún við sjálfa sig. Hún
læddist inn í klefann. Hann var
minni og ekki, jafn skrautlega
búinn og klefarnir á Vixíönu.
Joyce lagðist á gólfið og hún
skreið undir kojuna.
Allt sem ég geri er heimsku-
legt, hugsaði hún í örvæntingu.
En hvað get ég annað gert?
Hún hafði Iegið undir kojunni
næstum heila klukkustund, þeg-
ar dyrnar opnuðust. Hún sá fæt-
ur og fótleggi Símons og hina
evlsköpuðu leggi Avril Friths.
— En skelfilegt, andvarpaði
stúlkan. — Veslings Norma.
—. Þetta getur alltaf komið
Samvinnuskólinn Bifrösf
KENNARASTAÐA
við Samvinnuskólann Bifröst er laus til umsóknar. Afflal
keininslugreinar eru hagnýt skrifstofustörf, þ. e. bókfærsla
og vélritun. Laun samkvæ-mt 20. launaflokki opinbeirra
sítarfsmannia. Kenniaraíbúð á staðnum. Umsókn sendist
undirrituðum fyrir 15. ágúst ínæstkomandi. •
Guðmundur Sveinsson
skólastjóri
Rifröst.
9. júÍT 1968 - ALÞÝÐUBLAÐID 1S»