Alþýðublaðið - 20.07.1968, Qupperneq 16

\mMM)
Kallinn var nú lítið svekktur
eftir leikinn við Nossarana.
Hann reiknaði nefnilega út að
miðað við fólksfjölda hefðum
við malað þá.
dðgíegi BAlístur
Vegur blekkingarinnar?
Kunningi minn hefur 'séð hundrað lönd og þúsund borgir,
en hann man aldrei fyrir víst hvoiit Grímsey er fyrir norðan
«ða sunnan land.
í>etta eru aldeilis engar ýkjur vinur sæll og hann ersvosem -
ekki sterkur í landafræði heimsálfanma heldur. Þannig man
íhann aldrei hvort Skakki turninn í Pisa er í London, og „The
Tower Of London” í París, eða omvent.
Og þetta hefs,t uppúr að skoða iheiminn úr þotu, bíl og
ileatarglugga.
Ég fyrir mitt leyti hef ekki gert víðreist neitt viðlíka og
hann kunningi minn, en isamt hef ég smíátit og sm'átt verið
'að uppgötva, að mér væri sæmzt að glöggva mig dálítið á
ilandafræði næsta nágrennis.
Þannig var núna um daginn, að ég dólaði áleiðis að Kleifar
Vatni og ætlaði að huga Iþar að aflabrögðum. RértJt sem ég
er að leggja á hálsinn mffii Löngublíðar og Sveifluliáls, kom
nuglið yfir mig og ég sveigði bifreiðinni inn á Miðarslóð til
vesturs.
Og hvað vildi ég svo út á þennan veg, maður guðs?
Langaði mig að sjá hivert hann lægi? Varð það með öðrum
■orðum igöfug barnsleg forvitnd, sem 'knúði mig að snúa stýr-
iniu á bifreiðínni í stjór?
Óekki! Ég þóittisit þess nefnilega fuiRviss, jafnt nú og á und.
lanförnum árum, að slóðinn gá arna lægi upp að brunagryfj-
ium, eða námu, skammt frá aðalveginum.
Jú, víst lá h'ann þangað og lengra þó, því að ég hélt
láfram og áfram, hikandi og hægt, viðbúinn því að vegurinn
gufaði upp við næstu blindhæð, eða beygju og við itæki
hundrað metra beint M1 uœ Mefita og iMungur.
En 'það teygðist miskunnarlaust úr veginum og nú fór ég að
verða spenntur og gleymdi Kleifárvatni. Gatan lá utan í
fjallishlíð sunnan megin í dal, eða gýg eða einhverri annari
óbytnu og þegar ég öá aftan á Keili, að því or mér fannst :
þaulvönum að horfla framan a hann, iað því ier mérfinnst,
vissi ég að ég hafði látið teygja mig inn í óbyiggðir.
Nú spurði ég eing og maðurinn:
— Liggur vegurinn þangað?
Og ég benti frameftir nefinu á mér, ©n gat ekki veitt
óyggjandi avar.
Ég hafði farið um kolsvartar vifcursléttur, um græna bala
og uítan í illúðlegri hraunbrún og nú var ég kominn á eina '
íaHsherjar mosáþembu, þar sem eitk og eitt lambagras og
ein blóðbergsþúfa, gægðist upp úr breiðunni og það voru
imosavaxnar .Grábrækur laTlt í kringum mig og mér sýndist
vegurinn liggja beint ofan í jörðin'a utan í einni þeárra.
Nú hafði ég fengið nóg af óvissu það kvöldaði, enda orðið
áliðið. Hver vissi líka nema þessi vegur væri sjónblekking
ein, sem a'Ht í einu hyitf-i og ég sæti eftir veglaus maður á
Itveggja dyra drossíu einhvers staðar innan um tröllin í fjöll.
(unum. Bezt að flýta sér aftur út á veg áður en blekikingin
íhVerfur.
Næst þegar ég fer að Kleifarvatni, ætla ég að rannsaka
þetta nánar og ef það er eins og mig grunar, að hægt sé
iað leggja fyrir sér færan veg hverit sem er og hvar sem er
með sjónhverfingum einum saman, sé ég iekki betur, en að ég
eigi alldrjúgt erindi við vegamálastjóra.
— Gaddur

Á hvað e'r fólkið að' liorfa,
laxi? Hvað í ósköpunum geng
ur eiginlega á? Þarna sé ég
a.m.k. tvo menn með hatt>
eina konu og slatta af börn-
um. Allir eru að horfa á eitt-
hvað og af svipnum má merkja
að það er eitthvað merkilegt.
Annars getur fólk eins og ég
og þú horft á allt mögulegt
tim/unum saman án þess að
það, sem horft er á, sé eitt-
hvað merkilegt. En hugsið ykk-
ur ef einhver kæmi aftan að
fólkinu á jarðýtu. *J»að yrði nú
aldeilis bað, Iaxi.( Það yrði
splass í lagi. Sjáið t.d. kall-
inn með hattinn, hérna næst
á myndinni. Hvernig ætli hann
taeki sig út svamlandi í sunda-
höfn innan um . . . . Já, það
er nú það, laxi. Innan um
hvað? Auðvitað innan um alla
laxana sem fólkið er að horfa
á. Ha, ha> ha.
Sumir eru alltaf að tala um
að bæta heiminn. ICannski
munaði mest, um þá í þeirri
viðleitni að bæta sjálfa sig.
Víst skoruðum við mark í
landsleiknum við Norðmenn.
Knötturinn fór bara í vitlaust
net. óverjandi meira að segja.