Alþýðublaðið - 07.08.1968, Blaðsíða 16

FALSAÐA
myndin

■
islifll

í Tímanum s.l. laugardag svar-
ar Birgir Thorlacius, ráðuneytis
stjóri skrifum Alþýðublaðsins
daginn áður er fjölluðu að meg-
inefni um bann hans við að ljós-
mynda í alþingishúsinu. Of langt
mál er að rekja efni beggja
greinanna, skrif Alþýðublaðsins
birtust 2. ágúst, en svar Birgis
Thorlacius í Tímanum 3. ágúst.
Mál þetta væri útrætt, ef Birgir
Thorlacius hefði ekki sakað okk-
ar ágæta ljósmyndara, Bjarnleif
Bjarnleifsson, um heldur óheið-
arleg vinnubrögð við frétta-
myndaöflun.
Birgir segir í svari sínu að
hann og fréttamenn Alþýðublaðs-
ins hafi í þinghúsinu rætt í
gamansömum tón um mynd er
kom í Alþýðublaðinu 26. júlí, og
birtist hér að ofan. Síðan segir
Birgir orðrétt: „Gallinn við þessa
fréttaþjónustu Alþýðublaðsins
og hins ágæta ljósmyndara þess
er bara sá, að hann (Bjarnleif-
ur) kom sjálfur með heypokann,
heybaggana og manninn, sem á
milli þeirra stendur, stillti öllu
upp á stjórnarráðsblettinum og
ljósmyndaði fyrirbærið, birti
myndina í Alþýðublaðinu með
textanum: ,,En í gær náðum við
þessari mynd þegar verið var að
hirða það hey, sem fallið hafði
við Stjórnarráðshúsið í Reykja-
vík.“
Bjarnleifur leyfir sér að gera
eftirfarandi athugasemd við
„fréttaþjónustuna“ innan Stjórn-
arráðsins:
,,Ég var að koma upp Hverfis
götuna á bíl mínum og um leið
og ég stanzaði fyrir framan A1
þýðublaðið kom til mín maður,
sem ég kannast við (sonur Jóns
í Möðrudal — sá sem hafði
málverkasýninguna á Lækjar-
torgi sællar minningar;) og
spurði hvort ég vildi ekki taka
af sér mynd, þar sem hann væri
við heyskap á stjórnarráðsblett-
inum. Mér þótti ekkert sjálfsagð-
ara, en að verða við þessari bón.
Ég hreyfði hvorki heypoka né
heybagga og enn síður manninn.
Aftur á móti átti ég tal við einn
stjórnarráðsmanna rétt fyrir
myndatökuna og hefur sá kannski
ætlað að hressa upp á húmorinn
innan veggja stjórnarráðsins með
því að segja félögum sínum frá
þessum atburði og sé ég að
honum hefur tekizt vel upp!“
✓
Á vegum Landkynningarráðs
Ekki veit ég nú, er ég horfi til ba'ka hvað lí veröldiinrni kom
mér til að flytjiast búferlum frá Kaltúnstofu, mlíniu ættaróðali
og ganga í þjónuistu Dandkynninigarráðs.
En sveit'amaðurinin er tengdur lanidinu sterkari böndum en
tflesitir aðrir og þessvegna íhiefur líklega iþótit vissiara að hafa
h'afa mig en eirthvern lannan til 'að kynnia i'andið fyrir ferða
töngum.
Ég drieg að minnsíta kosti þá ályktun af þeim undirtektum,
sem umsókn mín um stiarfið fékk.
Ég var spurður fhvaðia iturngu ég taiaði.
Ég sagði að langafi nrinn 'hafði talað tungu, svo orð var
á gert um alla sveitiinia.
— Kondu í fyrramálið klúkkan, ja, allavega fyrir hádegi!
Hvað ég hef fengið að rieyna í (þie'sisu istarf, hefur inú þeg'ar
isýnt mér og sainn'að, að e'kki veitti af m'anni í embættið. Og
þó ég segi sjál'fur frá, frlekar góðlhjörttuðum mainni.
Svona var þiað t.d. fyrs'ta daginn minn í jobbinu.
Ég var rétt búinn að Elkoða skrifstofuna mína (og 'henni ætila
ég ekki 'að reyn'a að lýsia — dívan og vínskáp, hvað þá meira),
þegar inin treffur einn atf. þessum með IhiVltu hendurnar,
með giainshárið cg gtensbrosið og teymir á eftir isér svart
leilian ungling nýkomihn úr flórnum, sý'ndist mér.
— Hana, itaktu ker á þeissu héma, isagði glansinn og ýtti
ungli'ngsElkjátukvikihdinu íhn á teppi.
— Þurrkaðu ©kki af þér mýkjuna strákur, áður en þú
kemúr í hús? spurði ég þann svartleita.
Hann brosti og brostd og jeisis jegs og jaj'a og næstuim jæaði.
Jeg jammaði, hummiaði og púaiði, svona til að reyna að
vera kurteis á toans plani.
Og þarna stóðum við semisiagt je'sSandi, jammandi og jæj-
andi hver framain í öð'ium drykklanga stund.
Nú og ég vissi eiginlega efcki tovað annað ég átti að taka
Itíil bragðs.
Svo seítti ég í brúnirniar, íeinls og embættisimenn eiga að gera
iskilst mér og þá fór strákur að fálrn'a um sig alian eins
og slelpa með heykláða. Svo dró hann fram þennan líka
ógurlega, ég veit nú barasita ekki hvað, nema þá situndina
hélt ég að það væri kíkirinn tolams Nelsons heitins, sem
ég :sá í Svarðairbíó fyrir 25 'árum.
Svo benti hann á dreilinn og sagði:
—• This mí lens — mí lems — sí!
— Æjá, ientu lens gneyið, svaraði ég og vorkenndi honum
og reyndi að finn,a út lí huganum, hvernig ég ætti að komast
hjá að kaupa kíkinn hans Nelsons.
— Mí lenis mlí mei'k múví, s'agði ihann og ég fletti í laúmi
upp í Sigurði Bogasyni: Meik múv, |það var semsé sk'ákmál
og þýddi að leika leik (í sfcá'k).
— Nú eyminginn, slagði ég, svo þú lerrfc lens skákmaður og
getur ekki leikið nema hiafa kíkinn to'ans Nelsons við hendina,
vegna þess hvað þú ert nærsýnn. Eða ertu kannski fjar
sýnn?
—• Jegs jess, mí meifc múví lenB/mlí!
—■ Jæja 'greyið, skildu þá kíkisskömmina eftir á borðinu
þarnia og hérna 'eru tuttuíguiogfimmkrónur fyrir kogga. Ætli
þú hressisit ekki við það.
SitrákskratUnn hrifsiaði af mér peninigania og svo sá ég í
berar iljarnar á honum, þegar hann hljóp út.
Og hann Itók kíkinn tens Nelsons mieð sér.
— Gaddur. f
ALLT MEÐ BEINAK FERÐIR FRÁ ÚTLÖNDUM TIL HAFNA ÚTI Á LANDI ALLTMEÐ
HRAÐFERÐÍRIUB
Jfe
EIMSKIF
ORUGG ÞJONUSTA
HAGKVÆM KJÖR
EXMSKIP