Alþýðublaðið - 29.08.1968, Blaðsíða 15

Við l'átum náungias^n opnn
munninn, hafði Don sagt í þeim
tón og þannig á svipinn, að
Jean rann fcalt vatn milli skinns
og hörunds.
Hún var í mjög glæmu skapi
eftir að hún var orðin ein. Púkk
kom skyndilega og benti henni
ákaft að koma með sér. Hann
vildi sýna henni eittihvað.
Innfæddi drengurinn leiddi
Jean inn í herbergi Carters Sims
og sýndi henni þar lítið, ólæst
tréskrín á skrifborðinu. Skrínið
var fóðrað með skinni og á einni
af þeim tveim lautum, sem í
skríninu voru, lá rýtingur, sem
var alveg eins og rýtíngurinn,
sem Sara Ihafði vierið myrt með.
Hin lautin var tóm.
Jeian tiitraði. (Ein einmitlt í
þesssu heyrði hún fótartaik Dons
fyrir utan og hún hljöp til bans
að segja honum frá fuindi sínum.
En þegar hún sá fölt reiði-
legt and'lit hans, hætti hún við
þétta.
— Jean, sagði hann hörkulega,
- Kannski sérðu málin í öðru
ljósi hér eftir. Maðurinn, sem ég
sendi naeð Mason faninst við
ströndina. Hann var að deyja,
BARNALEIKTÆKI
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélaverkstæði
Bernliarðs Hanness.,
Suðurlandsbraut 12.
Sími 35810.
hafði verið rotaður með höfuð-
höggi, eti samt tókst honum
að segja okkur, hvað hafði kom-
ið fyrir. Vél bátsins bilaði og
þeir neyddust til að leita lands.
Meðan þeir voru að gera við vél
ina réðusit menn Kabúla á þá.
Þeir lömdu minn mann í höfuð
ið, en áður hafði hann séð þá
myrða Mason og henda honum
í sjóinn. Flóðið hefur borið
hann til hafs. Við fundum
aðeins þetta. Sjáðu!
Don rétti fram böggul, sem
hann hélt á. í honum var blóði
drifin skyrta og inni í skyrtunni
var innsiglishringur Bruce með
..M“inu gröfnu í svartan
steininn.
Jean svimaði og henni virtist
hún heyra rödd Dons úr óra-
fjarlægð. Bruce var látinn!
Hún fengi aldrei að sjá hann.
. . . aldrei.
Hún fann að Don tók hana
í faðm sér, en henni var engin
huggun að faðmlögum hans og
fe.rmar hans gátu ekki losað
hana við einmanatilfinninguna,
sem heltók hana ...
- Þú þarft ekki að taka þetta
.svonanæfri þér, elskhn min, hvisl
aði Don í eyra hennar og sagði
svo hranaleg*a: - Ég lofa þér
því, að Kabúla skal fá þetta
launað! Við skulum neyða hann
lil að segja okkur allt um
morðflokk sinn.
En ekkert á jarðríki gæti lffgað
Bruce við, hugsaði Jean og það
var það eina, sem máli skipti.
Hún var svo beygð af sorg sinni,
að hún sá ekki, þegar Ardela
vísaði manni úr lögreglu hinna
innfæddu inn í stofuna. Maður-
inn leit á Jean útundan sér og
tilkynnti, að fanginn neitaði að
segja nokkuð, Undir venjulegum
aðstæðum hefði Jean brugðið
við en nú hugsaði hún ekki um
annað en að Bruce hefði verið
lifandi, ef Kabúla og menn hans
hefðu ekki átt þar hlut að máli.
Don benti manninnm að fara.
- Bíddu fyrir utan, sagði þann
lágt en í tón eins og sá, sem vald-
ið hefur. Þá fáum við að vera
eina nótt saman í fyrsta skipt'i.
Hún blóðroðnaði.
Don fór strax á eftir, Jean
settist, en hrökk fljótlega við,
því að hún heyrði, að Carter
Sims var að koma heim. Hún
hafði alveg gleymf í sorg sinni
yfir Bruce, að Don þurfti að
fá’ að vita um silfurrýtinginn,
sem Sara hafði sennilega verið
myrt með. Jean fékk ákafan
hjartslátt. Henni fannst hún ekki
getað verið ein í sama húsi og
Sims og hún flýtti séér út.
Það virtist enginn vera í
þorpinu og kyrrðin Þar var meira
þvingandi en noklcru sinni fyrr.
Jean, sem ætlaði að segja Don
frá skríninu með rýtingnum inni
í herbergi félaga hans, gekk beint
að kofanum, sem hún vissi að
var notaður sem fangelsi.
Hún hikaði ögn, þegar hún
kom þangað. Henni fannst allt
umhverfi kofans einstaklega
óhugnanlegt' og það fór hrollur
um liana, þegar hún sá læstar
dyrnar.
Þegar hún kom að kofanum
hikaði hún samt. Hún heyrði
niðurbælt óp innan *að. Hún
þorði blátt áfram ekki að fara
inn.
Hún varð að bíða og segja
!Don £rá Garter Simsv þegiar
hann kæmi heim. Jean gekk
áfram niðursokkin í hugsanir
sínar og án þess að skilja í
hvaða átt hún gekk eiginlega,
Hún þurfti aðeins að fá’ að vera
ein og hugsa.
Hún var komin út að stærstu
kókosekrunni. Það unnu engir
innfæddir menn þar svo síðla
dags. Jean leit á úrið sitt og sá,
að það var of snemmt að fara
aftur heim, þegar hún vildi um-
fram allt forðast að vera undir
sama þaki og félagi mannsins
hennar.
Hún settist á fallinn trjáhol og
faldi andlitið í höndum sér,
meðan hún reyndi að hugsa skýrt
og sigrast á örvæntingunni og
skelfingunni sem hafði gripið
hana svo skyndilega.
Skrjáf blaðanna á trjánum að
baki hennar varð til þess að hún
leit upp. En þá var það þegar of
seint. Styrkar hendur höfðu
gripið um mitti hennar og þegar
hún ætlaði að veina var troðið
upp í munn hennar.
Henni var lyft upp á sterklegar,
brúnar axlir og hún borin hratt
inn í grænt hálfrökkur frumskóg
arins.
Jean barðist um eftir beztu
getu og hún færði höfuðið til
og frá til að reyna að losna við
baðmullarklútinn, sem troðið
hafði verið í munn hennar. En
árangurslaust. Það.var furðulegt
að á þessari hættustundu kall-
aði hún ekki nafn eiginmanns
síns og bað hann um hjálp held-
ur nafn látins manns — nafn
Bruce Masons.
Að lokum missti hún meðvit-
und.
Þegar hún opnaði augun aft-
ur ,sá’ hún eldsloga blakta fyrir
framan sig. Smátt og smátt tókst
henni að sjá umhverfis sig ..
þéttan frumskóginn og villi-
mannsleg andlit mannanna um-
hverfis bálið.
Hún bærði á sér. Hana verkj-
aði enn í líkamann og sveið í
munnvikin út af keflinu, sem
var milli tanna hennar. Vafn-
ingsjurtirnar, sem notaðar höfðu
verið til að binda hana með
skárust inn í hold hennar. Menn-
irnir ræddust við á tungu hinna,
innfæd'du og litu af og til til
hennar.
Loksins kom einn til hennar.
í þéttu, ullai-kenndu hárinu bar
hann tvö bein og umhverfis
hálsinn var hann með festi, sem
virtist gerð úr mannstönnum.
Hann var óhugnanlegur að sjá
og það var ofstækisglampi í aug-
um hans.
Hann talaði til Jean á máli
hinna innfæddu, sem hún skildi
aðeins fáein orð í. En með því
að endurtaka orð sín aftur og
■aftur tókst manninum að gera
henni skiljanlegt, að hún væri
verðmæt' eign þeirra þar sem
hún væri gift hinum hataða
Túan Bradshaw. Ef þeir fórn-
uðn hinum forna vindguði Tarka
yrði lífi foringja þeirra borgið.
Og það var Jean, sem átti að
vera fórnin. Foringinn var auð-
vitað Kabúla.
Innan skamms myndu menn-
irnir bera hana að rústum hofs-
is, sem stóð efst á fjallinu og í
dögun átti að fórna henni Tarka,
þannig að vindguðinn gæti bjarg
að lífi hins löglega konungs eyj-
arinnar, Kabúla.
Þegar innfæddi presturinn sá
á skelfingunni sem skein úr
augum Jean, að hún~ hafði skil
ið allt sem hann vildi segja
helnni, hló hann ánægjuleglu
Hann fór frá henni og settist hjá
hinum við bálið og hún lá þarna
Nýtt...Nýtt
Chesterfield
filter
meShinu ffóðaM
Œhestertieid
braffSi... |f
Chesterfleld
Zoksins kom iitter
sí&aretta með sönnu
tóbaksbracfði
Beynið góða bragðsð
Reynið
Chesterfieid Siiter
29. ágúst 1968 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ ^