Dagur - 12.03.1947, Blaðsíða 4

4
DAGUR
Miðvikudagur 12. marz 1947
Sætur er hann, þefurinn að austan!
PLLEFU VORU ÞEIR, norsku kommúnistarn-
ir, sem greiddu atkvæði með því fyrra þriðju-
dag í Stórþinginu norska, að semja við Sovétríkin
'um „sameiginlegar hervarnir“ Rússa og Norð-
manna á Svalbarða. — Ekki ýkja há tala að vísu,
þegar þess er gætt, að hinir voru 101, sem ekki
vildu semja við Rússa um þetta efni. En það er
vissulega mikil bót í máli, að félagarnir 11 voru
þó allir norsku kommúnistarnir í Stórþinginu —
enginn einasti fulltrúi þessa einhuga og sámstæða
flokks skarst þó úr leik, þegar um það var að ræða
að styðja „föðurlandið mikla“ í austri til valda og
aukinnar yfirdrottnunar á Norðurhöfum, og það
jafnt fyrir því, þótt sú valdaaðstaða skyldi veitt á
kostnað umkomulítillar smáþjóðar, sem fætt
hafði þennan hóp til lífsins og fóstrað hann til
þess manndóms og þegnskapar, sem þeir nú voru
að sýna, er þeir risu einir gegn múgnum og heimt-
uðu rétt og ráð Rússa yfir norsku landi. Betur
gátu þeir vissulega ekki gert! Og ekki var það
þeirra sök, þótt þetta smáríki búi ennþá við svo
úrelt og „vestrænt“ lýðræði, að meirihlutinn fær
þar enn að ráða — og þorir að ráða, hvort sem
stórveldinu austræna líkar betur eða ver.
þAÐ ER KUNNUGT, að hin rússneska her-
stöðvakrafa á hendur Norðmönnum er miklu
eldri í hettunni en látið hefir verið uppi opinber-
lega. Víst er, að þeir báru þessa kröfu sína fram
eftir „diplomatiskum leiðum", þ. e. a. s. bak við
tjöldin, að minnsta kosti ári áður en Bandaríkja-
menn hreyfðu fyrst tilmælum sínum um her-
stöðvar hér á landi, haustið 1945. Þeim tilmælum
var, svo sem alkunnugt er, gersamlega hafnað,
bæði fyrr og síðar. Stórblöð á Norðurlöndum, svo
sem „Göteborgs Handels og Sjöfartstidning", hafa
dáðst að hinni einbeitlegu og röggsömu afstöðu
íslendinga til þessa máls og talið, að herstöðva-
hugur stórveldanna hafi beðið mikla hnekki hér
á norðurslóðum af þeim ástæðum, að íslendingar
vildu ekki semja um afsal landréttinda til hern-
aðarþarfa í neinni mynd, þótt vinsamlegt stór-
veldi leitaði eftir slíku.
riNS OG ALKUNNUGT er voru íslenzku
kommúnistarnir svo miklir og vígreifir föð-
urlandsvinir, þegar þetta mál var hér á döfinni*
að þeir létu sér ekki nægja það, að allir stjórn-
málaflokkar voru einhuga um að neita tilmælum
Bandaríkjamanna um herstöðvar á Islandi. Þeir
vildu nota tækifærið til þess að spilla vihsamlegri
sambúð okkar við Bandaríkin og svara skeytum
þeirra í sem fjandsamlegustum tón. Þegar aðrir
flokkar höfðu vit fyrir þeim í þessum efnum, ætl-
uðu þeir af göflum að ganga og jusu yfir þá land-
ráðabrigzlum og livers konar svívirðingum. Þjóð-
in og heimurinn allur átti svo sem að sjá það svart
á hvítu, að þeir væru hinir einu sönnu föður-
landsvinir og landvarnarmenn hér á landi! En nú
bregður svo undarlega við, að aðalmálgagn
Kommúnistaflokksins íslenzka, „Þjóðviljinn",
tekur upp skjöldinn fyrir „landsölumennina"
norsku og ver athæfi þeirra í hvívetna með oddi
og egg. Og sjálfsagt verður þess ekki langt að
bíða, að hið skrautritaða afþrykk „Þjóðviljans"
norður hér renni óðfúst út á sömu slysaslóðina.
F'URÐULEGA hljóta þeir menn að vera and-
* lega náttblindir, sem meinað er að sjá glögg-
Á himni og jörðu.
¥jÓTT ÞRÖNGT gerist nú á þjóð-
*■ vegum dauðlegra manna hér
nyrðra — og það vissulega
af ýmsum og harla ólíkum ástæðum
■ er þó enn sæmilega rúmt uppi í
háloftunum og því óþarft, að menn
núi sér þar ákaflega hver utan í ann-
an. En ekki virðast þó allir alls kostar
ánægðir með ástandið þar uppi held-
ur, eða þó öllu fremur raunar misjafn-
lega hrifnir af sambandinu við jörð-
ina, sem þeir verða þó allir að hafa
öðru hverju, ennþá sem komið er,
nema þá helzt þeir, sem fluttir eru
alfamir suður og upp, eða kannske
norður og niður, þeir sem verr fara —
en þeir eru vafalaust ekki dæmalaus-
ir, ef af líkum má ráða. — „Leikmað-
ur“ skrifar mér pistil um Jlughöín á
Akureyri" og er þéttingsreiður út í
blöðin og valdhafana, eins og geng-
ur. Það er ekki nema gott að menn
skipti skapi öðru hvoru, þegar á-
stæða er til. Það gengur þá kannske
eitthvað undan þeim, fremur en ella
myndi. — Og hér er pistill leik-
mannsins:
Flughöfn á Akureyri.
¥vVÍ RITA eg þessar línur, að eg
er orðinn þreyttur á að leita án
þess að finna. Eg hefi lengi leitað í
blöðum þeim, sem gefin eru út í
þessum bæ, að einhverjum vo.tti af
áhuga fyrir flugsamgöngum milli
Akureyrar og annara landshluta. Eg
hefi verið að vona, að einhver máls-
metandi maður í bænum léti til sín
heyra um þessi mál og vekti, með því
umræður og áhuga hjá almenningi.
En sú von min hefir orðið sér til
skammar. Allir hafa þeir þagað sem
lega gegnum þennan blekkinga-
sorta, sem kommúnistar allra
landa reyna að hylja með nekt
sálar sinnar og pólitískt innræti.
Alls staðar og æfinlega þykjast
þeir miða baráttu sína við hags-
muni alþýðustéttanna og rétt
smáþjóðanna til sjálfstæðis og
jafnréttis. En alls staðar og æfin-
lega reynast þeir jafn smásmugu-
lega trúir og dyggir þjónar og
málsvarar einræðisstefnunnar og
einræðisríkisins, sem ■þeir hafa
svarið trú og hollustu. í hvaða
átt sem þeim húsbændum þókn-
ast að lyfta stéli sínu í það og
það skipti, skulu þeir ætíð reiðu-
búnir að skjóta næturgagni sálar
sinnar þar undir til áfyllingar og
aftöppunar. Það er sízt hætta á
því, að þessir menn viðri ekki
nösurn jafn fagnandi í austurátt
þessa dagana sem endranær, þótt
reykinn af bókabrennunum í
Finnlandi leggi út á hafið —
reykinn af Herlæknissögunum,
ljóðunum um Fanrik Stál og
öðrum þjóðarbókmenntum
Finna, sem valdhafarnir þar hafa
nú bannað og dæmt á bálið til
jress að þóknast hinum „frjáls-
lyndu og víðsýnu bókmenntavin-
um og verndurum smáþjóð-
anna“, sem sitja nú yfir hlut
þeirra og annarra nágrannaþjóða
sinna í krafti hervalds og ofríkis,
er teygir hrammana með reykn-
um af bókabrennunum æ lengra
norður yfir höfin. Þessum mönn-
um er hann vissulega jafn sætur
og ætíð áður þefurinn, sem að
austan leggur, þótt hann sé
nokkuð blandinn finnskri papp-
írslykt og norskum Stórþingsreyk
þessa dagana!
bezt og með því gefið til kynna, að
þeir séu gjörsamlega áhugalausir um
þessi mál, eða þá að þeim finnst flug-
málum okkar harla vel fyrir komið,
svo vel, að engra endurbóta sé þar
þörf. Þetta tómlæti er óþolandi, því
að flugmál okkar eru í hinum mesta
ólestri á sumum sviðum, og við svo
búið má ekki standa. Það er brýn
nauðsyn til úrbóta og það strax. Flug-
félag Islands heldur uppi flugferðum
milli Akureyrar og Reykjavíkur, en
hvað viðkemur flughöfn hér á Akur-
eyri er aðbúnaðurinn fyrir neðan allar
hellur, því að ekki er hægt að hafa hér
flugvél yfir nótt nokkurn veginn
áhættulaust, nema í logni og blíð-
viðri, hvorki á „flugvellinum“, sem er
langt frammi í firði, eða hér á Pollin-
um. En vegna þessa aðbúnaðar eru
engar beinar flugsamgöngur milli Ak-
ureyrar og annarra staða en Reykja-
víkur. Slíkt „gat“ í samgöngukerfi Ak-
ureyrar hlýtur að vera bænum til stór-
tjóns, og þar að auki er óeðlilegt, að
ekki séu a. m. k. jafn góðar samgöng-
ur milli Akureyrar og Austfjarða eins
og Austfjarða og Reykjavíkur. En
hvemig á að kippa þessu í lag? Með
því að byggja hér á Akureyri flughöfn
sem yrði auðalflughöfn fyrir Norður-
og Austurlandið."
Reylcjavík ein í tengslum við
himininn!
AÐ ER ÓHÆFA,“ heldur leik-
Þ
skuli vera eini staðurinn á landinu,
sem veitt getur farþegaflugvélum
flugfélaganna húsaskjól og sæmilegar
aðstæður til farþegaflugs. Flughöfn
Akureyrar fyrir landvélar er 20—30
km. frá bænum, ein braut og nokkrir
braggar, enginn fastur starfsmaður og
litið eftirlit af hendi þess opinbera.
Þetta er ekki gott, en þó er annað
ennþá verra. Stundum verða flugvél-
arnar að snúa við hjá Hrafnagili, eða
þar um bil, og fljúga suður aftur, því
að ólendandi getur verið á Melgerðis-
melum sakir dimmviðris, þótt á Akur-
eyri séu hin ákjósanlegustu lendingar-
skilyrði. Einhver mun nú ef til vill
spyrja: „Hvað höfum við að gera með
flugvöll? Við sem eigum þennan
ágæta Poll. Notið aðeins sjóflugvélar,
og þá er allt í lagi.“ Jú, slíkt hefir
heyrzt
F'N SANNLEIKURINN er sá, að
■“-^ Polluripn ér ónothæfur, sem að-
alflughöfn fyrir Akureyri. Hvers
vegna? Vegna þess að þá tíma árs,
sem mest þörf er fyrir fullkomna og
örugga flughöfn í næsta nágrenni bæj-
arins, þegar vegirnir frá bænum eru
ófærir bilum af völdum snjóa, þá er
Pollurinn ísi lagður og einskis virði
sem lendingarstaður fyrir flugvélar.
Það er því full ástæða til að vinda
bráðan bug að því að finna hentugt
flugvallarstæði, sem næst bænum og
byggja þar síðan góðan flugvöll. Akur-
eyri er og verður mikilvæg samgöngu-
miðstöð fyrir Norður og Austurlandið,
og á því að vera forustubær í sam-
göngumálum fjórðunganna. Gefum
góðan gaum að þessum málum, það
má ekki taka fullnaðarákvörðun um
staðsetningu flughafnar hér, að Akur-
eyringum forspurðum. Það getur ekki
verið, að við séum svo aumir að nauð-
synlegt sé, að Reykxíkingar taki allar
meiri háttar ákvarðanir í fjórðungs-
málum okkar hér norðanlands og
austan. Vonandi er, að forráðanfenn
þessa bæjar taki flugvallarmál okkar
myndarlegum tökum og fái leyst þau
þannig, að til sóma verði fyrir þá og
bæinn, en til hagsældar fyrir alla, sem
um flugvöllinn fara.“ .
(Framhald á 5. blaðsíðu).
Fyrsta flokks trommusett
er til sölu.
Afgr. visax á.
Það, sem koma skal?
Það er oft sagt,
ið hárið sé mesta
prýði konunnar.
Stundum er það
svo, og víst er
um það, að fall-
^egt og vel hirt
hár, er hin mesta
prýði.
Það getur ver-
ið býsna mikill
vandi að finna
hina réttu hár-
/greiðslu fyrir
andlitsfall sitt —
þá klæðilegustu
— en tiltölulega
auðvelt ætti að
vera að þreifa
sig áfram sjálf,
með því að
reyna ýmsar
greiðslur. — Mörgum stúlkum þykir gaman og
gott að skipta oft um hárgreiðslu, og sannarlega
er í því tilbreyting, engu síður en í því, að skipta
um kjól eða kápu. — í spánýjum kvennblöðum
frá Ameríku er sagt, að nýjasta tízka á sviði hár-
greiðslunnar sé sú, að hárið er greitt upp og aftur
frá enninu, án nokkurrar skiptingar, en síðan
fram með vöngunum og látið hylja eyrun. — Þá
eru einnig aðrar greiðslur með ýmis konar „krús-
indúllum" í hnakka og vöngum og, af myndum
að dæma, eru margar þeirra skringilegar og sum-
ar Ijótar. — Eg hugsa að okkur myndi finnast þær
gamaldags(l) ef ekki væri greinilega tekið fram,
að þetta væri nýjasta tízkal
En það er ekki bara hártízkan, sem kemur okk-
ur einkennilega fyrir sjónir á þessum tímum. —
Kjólar og annar klæðnaður kvenna hefir síkkað,
svo að töluverðu nemur og „forpokast" allur að
því er virðist í fljótu bragði.
Eg fletti í gegnum tízkublaðið „Vogue“ (marz-
hefti 1947), sem eg komst yfir nú á dögunum, og
annað eins samsafn af ljótum tízkumyndum, hefi
eg aldrei augum litið!
Þá sá'eg í öðru blaði frásögn af því allra nýjasta
á sviði sokkatízkunnar. Tar var fyrirsögnin:
„Tattúeraðir leggir“. — Sokkarnir eru unnir
þannig, að ýmsar myndir koma fram í prjóninu
og lítur þá út, eins og leggirnir sjálfir séu „tattú-
eraðir", þegar verið er í sokkunum. Innan
skamms mun því verða hægt að sjá litla „amora“
á öklum ungu stúlknanna, blæðandi hjörtu, sem
ör stendur í gegnum á leggjum þeirra og fleira
því líkt!
Hvernig lízt ykkur á? Það væri synd að segja,
að þá skorti hugmyndaflug, tízkusérfræðingana,
né áræði.
En hvernig tekur kvenþjóðin þessu? Það er eft-
ir að vita.
Og þótt það sé margsannað, að tízkan sé ótrú-
lega slyng að koma sínu fram, getum við ekki
annað en undrast og spurt: Er það þetta, sem
koma skal?
V
*
„Puella“.
Veiztu það,
að eg hefi
ekki fengið
vott af kvefi,
síðan eg
byrjaði að
taka lýsi. —
Einn eggja-
bikar á
hverjum morgni er öruggasta vörnin gegn kvefi.
*
Biblían er mest selda bókin, sem nokkurn tíma
hefir verið prentuð. Allt að 11.000.000 eintök eru
gefin út árlega og prentuð á næstum öllum
tungumálum heim.