Dagur - 16.03.1949, Blaðsíða 4

4
D A G U R
Miðvikudaginn 16. marz 1949
Handtak að handan
f
k
ENN er ég á }>essu sífellda
og tilbreytingalausa ferða-
lagi mínu, sem ég er ekkert
farinn að botna í sjálfur, —
lieim eða að heiman.
Það er síðsumarsaftann og
rökkvað nokkuð. Eg er að
ráfa syðst suður í Fjöru, en
hún er mér og öðrum göml-
um Fjörubúum jafn fögur og
kær og Hlíðin Gunnari á
Hlíðarenda forðum.
Eg er í svo djúpum þönk-
um, að ég vissi eigi fyrr en
maður gengur að mér og gríp-
ur í hönd mína og segir: „Sæll
og blessaður, þakka þér fyrir
skrifin þín, Jjau verka eins og
heitur vorblær eftir langan
vetur.“ Ég leit upp við Jætta
einkennilega og óvænta ávarp,
og sá Jjá, að Jjarna frammi
fyrir mér stóð knálegur og
þrekvaxinn bóndi handan úr
Kaupangssveit, sem ég Jiekkt i
vel. Og svo hélt Jjreklegi bónd-
inn áfram og segir: „Því í
ósköpunum skrifar J>ú ekki
meira, maður; Jjví skrifar Jjú
ekki líka bæði í „Verkamann-
inn“ og „Islending“, svo að
sem fiestir, helzt allir, geti séð
jjessi sérkennilegu og einarð-
legu skrif Jjín, sem hljóta að
vekjá alla til umhugsunar um
hin alvarlegu mál, sem Jjaxi
fjalla um, svo hressileg sem
Jjau eru. Nú ætla ég að vita,
hvort ég hef ekki fáeinar
krónur á mér til Jjess að gefa
ykkur handa æskuliöll Akur-
eyrar.“
Þreklegi bóndinn tók þegar
að leita í vösum síntun, og
kemur nú með tíu króna seðil
og segir: „Þetta er allt of
lítið.“ Nú flettir hann svo að
segja við hverjum sínum vasa
og finnur alls fjörutíu krón-
ur, réttir mér þær og segir:
„Hafðu Jjetta handa höll æsk-
unnar.“
Sjaldan hef ég orðið að taka
meira á en nú, til að neita
mér um að skrifa um bónd-
ann í Kaupangssveit, — skrifa
einskonar „Eldvígslu". Skrifa
allan „Dag“, spjaldanna á
milli, svo að ritstjórinn, vin-
ur minn Haukur Snorrason,
kæmi Jjar engum stafkrók að,
hvað Jjá meira. Ekki vegna
Jjess, að hér væri um svo stóra
fjárhæð að ræða, heldur hins,
að ég hélt að knálegi bónd-
inn í Kaupangssveit gæti látið
sér nægja að styrkja og hlúa
að æsku sveitar sinnar — svó,
sem liann hefur gert um tugi
ára.
En — nú hef ég sagt ykkur
jjað áður, að ég má ekki brjóta
allar brýr að baki mér. Ég
veit jafnan, hvaðan vindur
blæs í hvert sinn, svo að nú
verð ég að gera mér að góðu
að sííðra brandinn, og í Jjess
stað aðeins að segja við ykkur
og bóndann í Kaupangssveit
örfá, látlaus orð í sem fæstum
línum:
Heyrðu, vinur!
Hvað kom Jjér eiginlega við
að fára að gefa til æskuhallar
Akureyrar?
Og hvað varðaði J)ig um
heilsu og hreysti barnanna á
Akureyri?
Var þér ekki nóg að hafa
staðið við lilið konu þinnar
um fjörutíu ára skeið og
styrkt hana til líknarstarfs og
margs konar fórnfýsi annarr-
ar? Eða lieldur Jjú kannski, að
ég viti Jjetta ekki allt saman
um góðverk konu Jjinnar í
Jjágu sveitar ykkar og héraðs?
O-jú. Það vissi ég fyrir löngu.
En — karlmennsku Jjinni
voru það ekki næg átök. Sveit
Jjín og sýsla var Jjér of Jjröng-
ur stakkur til fórnfýsi Jjinnar.
Þú vildir teygja Jjig yfir hólma
og ósa Eyjáfjarðarár, til hlíð-
annnar á móti, — barnanna
á Ákureýri. Og Jjó var það
hvergi na:rri ofraun JjoIí þínu
og Jjreki. — Það var þetta,
sem ég vildi ségja við Jjig.
Og svo langar mig til, eins
og í ofanálag, að sýna Jjér ofur-
lítinn jjakklætisvott fyrir hug-
ulsemi J)ína í garð æskuliallar
Akureyrar og senda Jjér eftir-
lætisrit mitt, „Vorboða ís-
lenzkrar æsku“. Það er nú
ófáanlegt með öllu, eins og
flest fyrri rit mín. Þó hafði
Geir Jónasson magister haft
^iphvers staðar upp á einu
eintaki handa Landsbókasafn-
inu, greiddi Jjað dýru verði og
hrósaði happi yfir fengnum.
En ef Jjú finnur ekki „heitan
vorblæ“ leika um Jjig að lokn-
um lestri, J>á er ég illa svik-
inn, og myndi Jjá eigi telja
mig lærisvein íslenzkumeist-
aranna, Konráðs skálds Vil-
hjálmssonar frá Hafralæk og
Sigurðar prófessors Nordal.
Kysstu svo konuna }>ína
fyrir mig.-----Nei, — Jjað er
annars bezt, að ég geri Jjað
sjálfur, Jjví að um leið og ég
bið Guð að launa henni allt
hennar mikla starf í Jjágu
héraðs liennar og æskusveitar,
Jjarf ég að segja henni það,
að færri hefðu ferðirnar orðið
og líknarstörfin minni, hefði
hún eigi átt sterkan bónda
sér við hlið. Ég er ekki að
segja þetta til að gera lítið úr
störfum hennar, síður en svo,
heldur til að sýna, hve miklu
meira verður áorkað, Jjegar
tveir vinna saman en einn.
Hvað Jjá lieldur, ef öll Jjjóðin
ynni saman í einu kristilegu
bræðralagi. Og hyggið að, ef
mannkynið allt deildi Jjannig
kjörum sínum, að helming-
ur Jjess Jjyrfti eigi að Jjola
harðrétti, en hinn hlutinn
að svigna og úrkynjast fyrir
munaði og sællífi. — Þá væri
himnaríki á jörð.
★
IÐVIKUDAGINN þann
16. febrúar síðastliðinn
kom maður til mín í prent-
smiðjuna og óskaði eftir að
tala við mig einslega nokkur
orð. Erindi lians var Jjá Jjað
að gefa fimmtíu krónur til
íjjróttahússins. Hann sagðist
hafa lialdið, að Jjað væri orðið
allt of seint, „en ég vildi samt
freista }>ess,“ sagði hann. Ég
sagði honum, að Jjað væri
aldrei of seint, og kæmi alltaf
í jaln góðar Jjarfir.
En nú má ég ekki segja
ykkur, hver maðurinn var. Þið
verðið að geta upp á Jjví sjálf.
Hann var ákaflega hæglátur
og prúður í framkomu, snyrti-
legur og vel klæddur, næstum
hvítur fyrir hærum og hinn
virðulegasti. Svona kom mað-
urinn mér fyrir sjónir.
★
EG flyt ykkur svo öllum
kveðju og Jjökk frá æsku-
höll Akureyrar og mér sjálf-
um persónulega fyrir marg-
sýnda vinsemd og hjálpfýsi í
minn garð.
Ég þakka húsbónda mín-
um, Sigurði O. Björnssyni,
prentmeistara, fyrir hans stór-
íjjróttamannlegu gjöf, bæði
á silfurbrúðkaupsdegi okkar
hjónanna og fimmtugsafmæli
mínu, og alla hans hjálp fyrr
og síðar.
Samstarfsfólki mínu í Prent-
verki Odds Björnssonar þakka
ég fyrir blómin og gjöfina:
myndina af kunningja mín-
um úr Þingeyjarsýslu, Goða-
fossi, gerða af listfengi miklu
al Eðvarði Sigurgeirssyni, ljós-
ípróttahús Akureyrar.
myndara. Það var varla að
vænta Jjess, að J>að færði mér
sjálft náttúru-undrið að gjöf.
Minna mátti nú gagn gera.
Hinum bráðsnjöllu fim-
leikamönnum andans, Helga
Valtýssyni og Konráði Vil-
hjálmssyni, þakka ég fyrir
afmæliskvæðin. En Jjað er
ein mesta skemmtun mín, að
horfa á J>á og aðra íþrótta-
menn íslenzkrar tungu, glíma
við jötuninn Braga.
Og síðast en ekki sízt —
Jjakka ég öllum frændum mín-
um, vinum og vandamönnum,
er á ýmsan hátt liafa stutt mig
og glatt á Jjessum tímamótum
ævi minnar.
BRÉF:
Þið megið nú ekki halda,
að ég sé að kveðja ykkur fyrir
fullt og allt. Nei, alls ekki.
Ég ætla einungis að nota tæki-
færið, af Jjví að mér gafst tími
til að stinga niður penna, og
þakka ykkur öllum fyrir í
einu, að svo miklu leyti, sem
Jjví verður a íö komið í stuttri
blaðagrein.
★
LIFIÐ svo öll saman lieil
I alla stund — við bjartan,
vorlangan dag.
Verið þið sæl.
Jón Benediktsson,
prentari.
Vakna þú, íslenzka þjó'ð!
íslenzku þjóðinni er þörf á að eignast
„Almennan bæna- og þakkardag“
Oss íslendingum er áfátt um
margt, og þá ekki sízt það, að
kunna að þakka forsjóninni fyrir
allt það, sem hún hefir gefið okk-
ur, bæði nú og fyrr.
Við getum litið yfir liðin ár, þó
ekki lengra sé tekið, en tíu síð-
ustu árin.
Á stríðsárunum, þegar ná-
grannaþjóðir okkar áttu við alls
konar hörmungar að stríða, og
þær svo miklar, að við getum
ekki hugsað til þess sjálfir, að
hafa þurft að líða það sama, var
forsjónin alltaf að vernda og gefa
okkur mikil verðmæti.
Samtímis því að þessar stríðs-
þjóðir þurftu að þola hinar átak-
anlegustu hörmungar, lifðum við
hér heima í allsnægtum, okkur
skorti ekki neitt,
Á þessum árum safnaði ísland
miklum veraldlegum auði, þjóðin
varð rík af honum, en andlegi
auðurinn þvarr.
Hvenær höfum við þakkað for-
sjóninni fyrir þessi miklu verð-
mæti og vernd, sem var. yfir okk-
ur á stríðsárunum?
Við megum ekki gleyma því, að
forsjónin getur líka lagt á okkur
byrðar, en þá er líka oft að hinn
andlegi auður opnast, sem annars
hefir verið lokaður.
Góðir íslendingar! Við eigum
að vera eins og gott barn, sem
kann að meta það, sem því er
gefið. Engin skammast sín fyrir
að þakka góða gjöf. Hváð hefir nú
íslenzka þjóðin gert fyrir allar
þessar miklu gjafir, sem forsjónin
hefir veitt okkur á undanförnum
árum.
Hvað segja fræðimenn kirkj-
unnar um það og raunar öll þjóð-
in, er ekki nauðsynlegt að fá lög-
festa nokkra daga á ári hverju,
sem heita „Almennir bæna- og
þakkardagar“ í kirkjum vorum
um allt land. — Af þessum bæna-
dögum myndi þjóðin hljóta and-
legan auð, sem ekki síður er
nauðsynlegur. Það virðist sem ís-
lendingar séu alveg að kulna út í
trúmálum, en svo má ekki fara.
— Fyrsta sunnudag í föstu fór eg
í kirkju, tóm var hún svo að
segja, um 50 gestir, þetta var leið-
inlegt því fremur, sem þetta var
í síðasta skipti, sem vígslubiskup
vor talaði að sinni. — Kirkjurnar
þurfa ekki að vera stórar nú til
dags.
Gamla, góða kirkjan okkar
hefði dugað, það átti aldrei að
rífa hana niður, því fylgir óbless-
un.
Stórt guðshús með 50 sálum, í
stað 500, það gefur ekki gott for-
dæmi.
Það er ekki nóg að byggja stór
og falleg guðshús, við verðum að
fjölmenna, og sýna trú okkar á
guð.
Eg vona að þessi litla grein
verði til þess, að einhverjir for-
ustumenn kirkjunnar beiti sér
fyrir því að þessi almenni bæna-
og þakkardagur verði tekinn upp
í þjóðfélagi voru s'em allra fyrst.
Akureyri, 13. marz 1949.
Dagmar J. Sigurjónsdóttir.
B R É F:
Um notkun vinnuafls
Lesandi skrifar:
Ollum er í fersku minni, þegar
sjö íslendingar voru sendir á
flugráðstefnu ekki alls fyrir
löngu. Þótti mörgum nóg um.
Ekki vakti það síður athygli al-
mennings, að fjölmenn sendinefnd
var send á síðasta þing Samein-
uðu þjóðanna í París, þó að flest-
um fyndist, að einn eða tveir
hefðu nægt og gert sama gagnið.
Og nú síðast er fjögra manna
sendinefnd send vestur um haf til
þess að fá upplýsingar um Atl-
antshafsbandalagið. Gat sendi-
herra íslands í Washington ekki
fengið upplýsingar þessar, og ef
svo var ekki, var þá ekki nægi-
legt að senda minna en hálfa
stjórnina?
Á meðan hin æðri stjórnarvöld
eyða dýrmætum gjaldeyri þjóð-
arinnar í óþarflega fjölmennar
sendinefndir, liggur togaraflot-
inn í höfn, og þykir mörgum, að
til úrlausnar því vandamáli
mætti nota eitthvað af því vinnu-
afli, sem sent er erinda ríkisins til
annarra landa.