Dagur - 25.01.1950, Blaðsíða 6

6
DAGUR
Miðvikudaginn 25. janúar 1950
(Framhald).
Eitthvað í andliti unga manns-
ins minnti hana snögglega á
Terry, unga manninn, sem hafði
ekið Rauðakrossbílnum hennar í
Evrópu. Hún mundi gjörla síðasta
fund þeirra. „Þú skalt hugsa um
þetta í næði í heilt ár, Terry,“
hafði hún sagt. „Og þu skalt ekki
skrifa mér, því að það gerir allt
haia erfiðara. Þú skalt gleyma
mér í rólegheitum, muna aðeins
að við erum gamlir vinir. Þú
kynnist mörgum stúlkum heima,
og eg skal ábyrgjast þér, að þú
verður yfir þig ástfanginn áður
en árið er liðið.“
í seinni tíð varð henni oft hugsT
að til Terry. Hún vissi vel, að
það var af því að hún var nú
orðin hálfgerður einstæðingur, og
ást karlmanns, jafnvel þótt ung-
ur og óreyndur sé, er alltaf upp-
örfandi og huggun við slíkar
kringumstæðui'.
„Tuttugu og þrjú ár er enginn
aldur, Slim, og sízt of hár til þess
að byrja á einhverju nýju,“ sagði
hún. „Ef þú ert ekki ánægðurmeð
það starf, sem þú hefur í fyrir-
tæki föður þins, því hættirðu þá
ekki? Finnur í þess stað þar starf,
sem þú hefur áhuga fyrir?“
Þetta kvöld leið fljótt. Bill og
Slim fóru með hana á Piping
Rockdansleikinn.
Þegar þangað kom náði Rush
tali af henni. „Eg hef verið að
leita að þér, og mér var sagt að
þú værir farin,“ sagði hann.
„Borðherrarnir mínir fylgdu
mér,“ svaraði hún. „Og eg vildi
ekki ónáða þig, mér fannst þú
þurfa að hafa frið til þess að
sinna Jenny. Þeir ætla líka að
fylgja mér heim, svo að þú þarft
ekki að hafa fyrir því.“
„En Alison.“
„Vertu ekki svona hátíðlegur
við mig, majór Rushmore, við
erum löngu upp úr því vaxin.“
Ungur piltur kom og bauð
henni upp, Og Alison skildi, að
þeir Bill og Slim voru að sjá um,
að hún sæti ekki af sér dansa. —
Enginn skyldi geta sagt, að
„gamla“ frænka hennar Jenny
Towne hefði setið og látið sér
leiðast í þessum únglingafélags-
skap!
Rush varð að yfirgefa hana og
hann fór að leita að Jenny. Litlu
síðar sá Alison hvar þau tvö voru
að dansa. Hún sá karlmannlegt
höfuð Rush bera við dökka lokka
Jenny og hann hélt þétt utan um
hana.
Henni varð starsýnt á hönd
hans, er hélt um mitti Jennyar.
Hún þekkti þessa hönd svo vel.
Hún hafði séð hana halda á bók,
aka bíl, sveifla tennisspaða, heilsa
— og nú, halda þétt um Jenny.
Omurleg einverutilfinning greip
hana allt í einu. Nú mundi hún
glöggar þá tíð, er Rush hafði
haldið utan um hana eins og
Jenny nú.
Hún hélt uppi fjörugu samtali
við unga manninn, til þess að láta
ekki á því bera, hvernig henni
var innanbrjósts. Til lánsins bar
Slim að og tók við stjórninni. —
„Eigum við ekki að fara héðan?“
spurði hann.
„Hvert eigum við að fara?“
„Eg þekki ágætan stað.“
„Eins og þú vilt, Slim,“ svarði
hún þakklát. „Þakka þér fyrir.“
Hún sá Rush ekki aftur um
þessa helgi. Þqgar hann kom með
Jenny heim, var Alison háttuð
og þóttist vera sofandi. Daginn
eftir svaf Jeimy fram til hádegis,
en Alison hjálpaði frænku sinni
úti í garðinum. Jane jjrænka var
alltof hugulsöm til þess að fara að
spyrja hana spjörunum úr um
það, sem gerzt hafði um kvöldið.
Hún gerði ekki meira en spyrja:
„Var gaman í gærkvöldi, góða
mín?“
Alison skýrði frá því, að hún
mundi þurfa að fara með síðdeg-
islestinni til New York. Hún
þyrfti að ljúka verkefni áður en
vinna hæfist á ný á skrifstofunni.
Jane frænka vildi endilegá að
hún væri kyrr fram á mánudags-
morgun, en lét Alison samt ráða.
„En mundu það, góða mín,“ sagði
hún, „að þú ert hjartanlega vel-
komin hingað, hvenær, sem þú
vilt.“
En Alison þóttist viss um að
Jane frænka skildi, að það var
óvíst að hún mundi þiggja slíkt
boð fyrst um sinn, og enginn
mundi vita betur um ástæðuna.
Á leiðinni inn til borgarinnar
hafði hún tíma til að hugsa ró-
lega um atburði síðustu dagana.
Vonin um Rush, sem hún hafði
alltaf alið með sjálfri sér, var nú
algerlega brostin, og kannske var
það skárst, að fá að vita það. Til
lítils að blekkja sjálfan sig og
ekki hægt til lengdar. Vonir gátu
í reyndinni verið hræðilegar, ef
maður hélt dauðahaldi í þær vel
vitandi það ,að það var tilgangs-
laust.
Og samt — samt gat svo farið
að Rush kæmi aftur. Hún hafði
haldið að afskiptaleysi hans á
þessu síðasta ári væri því að
kenna, að hann væri ekki búinn
að átta sig eftir heimkomuna úr
herþjónustunni, ekki kominn inn
í starf sitt, sem sagt ekki orðinn
ráðsettur og rólegur á nýjan leik.
Og svo það, að þau höfðu fjar-
laégst á meðan á stríðinu stóð. En
raunar vissi hún þó, að hvorugt
þetta var ástæðan.
Ástæðan er sú, hugsaði hún
beisk í bragði, að hann hefur
aldrei elskað mig.
Hún velti því fyrir sér, hversu
margar stúlkur, sem yrðu fyrir
vonbrigðum nú, kenndu stríðinu
um. Sorgir stríðsekknanna voru
- Fokdreifar
(Framhald af 4. síðu).
að .tryggja flokknum og fram-
bjóðendum hans mikið og vax-
andi fylgi í þessum kosningum,
svo sem oftast að undanfömu —
og það ekki aðeins hér í bænum,
heldur einnig hvarvetna annars
staðar í landinu, þar sem heild-
skyggnir og dómgreindir menn
láta reynsluna og óhlutdræga at-
hugun ráðag jörðum sínum og
atkvæði, en gína ekki í blindni
við lostætum tálbeitum — há-
karlasóknum „með mannskjöt í
miðjum bug“.
Obreytt stefna.
FRAMSÓKNARFL. hefur
hefur þannig aldrei hvikað frá
upphaflegri og yfirlýstri stefnu
sinni í neinu þýðingarmiklu máli.
Og reynslan hefur sýnt, að þessi
stefna var rétt og farsæl, og
flokkurinn hefur jafnan séð
lengra fram í tímann, verið raun-
sýnni, hreinskilnari og ráðholl-
ari en aðrir flokkar — og það
jafnvel fyrir því, þótt sú hrein-
skilni hafi stundum látið ver í
eyrum almennings en gyllingar,
falsspár og lýðskrum hinna
flokkanna, og úrræði flokksins
hafi stundum gert meiri kröfur til
þegnlegs þroska og tillits við
hagsmuni heildarinnar en þægi-
legast hefur þót í bili, þegar yf-
irboð lýðskrumaranna og ofur-
bjartsýni tækifærissinnanna
beittu hins vegar á krókinn spik-
feitu hrossakjöti heimskunnar, er
legið hafði náttlangt í romm-
blöndu skammsýninnar og fyrir-
hyggjuleysisins, — svo að tákn-
máli hákarlabeitunnar sé enn
haldið. .Kjósepdur mjinu því al-
mennt ekki hafa vænzt .neinnar
nýrai’ stefnuskrár frá Framsókn-
arflokknum að þessu sinni, né
heldur talið hennar þörf. Hins
vegar munu menn almennt hafa
búizt við því, að kommúnistar
mundu ekki bregða þeim vana
sínum, að birta stórorðar kröfur
sínar til annarra og blanda þær
hæfilega með Venjulegu lýð-
skrumi, blekkingum og raupi af
afrekum flokksins hér heima og
þó einkum í Rússíá og öðrum
„alþýðulýðveldum" austan jám-
tjaldsins. En viti menn! Engin
„stefnuskrá“ er birt bolsahjörð-
inni að þessu sinni, — aðeins veik
gola, en enginn æðandi austan-
stormur þýtur nú á þeim skjá,
sem áður lét jafnan hæst og
ámáttlegast í.
ÞEGAR BETUR er að gáð,
kann að koma upp úr kafinu, að
skýringin á þessu óvænta fyrir-
brigði þagnar og hógværðar getur
verið svipuð hinni fyrri, að því
leyti, að kommúnistar hafi nú að
lokum áttað sig á því, að ekki
stoði framar að reyna að leyna
með innantómu orðaskaki og
hreystiyrðum þeirri augljósu
staðreynd, að þrátt fyrir allan
hringlandahátt, stefnuleysi og
kollstökk flokksins í hinum ein-
stöku málum, hefur hann þó
ávallt verið — og verður líklega
æfinlega — trúr þeirri megin-
stefnu sinni að dansa eftir pípu
Ráðstjórnarríkjanna í einu og
öllu og sýna „bóndanum í Kreml“
hundslega undirgefni og auð-
sveipni, eins og ofsatrúarmönn-
úm þykir jafnan sæma að auð-
sýna skurðgoðum sínum og dýrl-
skiljanlegar og réttlátar, en von-
brigði draumlyndra stúlkna mátti
rekja til þess, að þær höfðu aldrei
þekkt veruleikann og urðu nú að
sætta sig við að mæta honum
augliti til auglitis.
(Framhald).
ingum. Það mun því öldungis rétt
skilið hjá forráðamönnum þessa
flokks, að nýrrar stefnuskrár —
nýrra og fallegra umbúða utan
um þennan eina og sama kjarna,
þrælsóttann og auðsveipnina
gagnvart erlendu einræði — gerð
ist engin þörf að þessu sinni, og
lítt mundi mark á því tekið, þótt
flokkurinn efndi enn til nýrrar
skrautsýningar í nafni jafnaðar,
mannúðar og lýðræðis. Kjósend-
ur mundu eftir sem áður vita það
mæta vel, að stefna og tilgangur
þessa flokks hefur heldur ekki
breytzt í neinu, og eins og hins
sama er og verður ávallt af hon-
um að vænta. Verkin og sagan
hafa einnig dæmt þennan flokk,
þótt sá dómur falli mjög á annan
veg en hinn fyrri.
„Og þá hló Marbendill!“
BINDINDISMAÐUR, sem aldr-
ei hefur verið við ofdrykkju og
óhóf kenndur, þarf ekki að berja
sér á bjóst og sverja fyrir Bakkus
á torgum. En ofdrykkjumaðurinn,
sem dreymir um það i bili að
bæta ráð sitt, og vill að sér verði
treyst til til reglusemi og hófs i
hvívetna, finur hjá sér hvöt til
þess að ganga í stúku og auglýsa
bindindissemi sína sem rækileg-
ast fyrir mönnum. — Á sama hátt
er það eðlilegt og á gildum, sál-
rænum rökum reist, að flokkar
þefr, sem þekktir eru að því og
alræmdir að hafa eina stefnu í
dag og aðra á morgun í hverju
þýðingarmiklu máli, og halda þó
raunar báða dagana ýmist í hálf-
hverfa eða þveröfuga átt við það,
sem þeir sögðust ætla sér, þann-
ig, að enginn veit framar hvor
endinn er stafn og hvor skutur á
flokksskútunni, þar sem báðum
er beitt jafnt undan öldunni —
slíkum flokkum er vissulega
brýn. þörf stefnuskrár, kosninga-■
lóforða og annarra fagurra fyrir-
heita og hreystiyrða um batnandi
hegðun og skýrari leiðarreikning
í framtíðinni. Það er því, þegar
nánar er að gætt, og öll kurl
koma til grafar, öldungis jafn
skiljanlegt, að þeim tveim flokk-
um á landi hér, sem berastir eru
orðnir að hvers konar óreiðu um
stefnumál sín, Sjálfstæðisflokkn-
um og Alþýðuflokknum, sé jafn
nauðsynlegt að semja og birta
sem allra fallegastar og útgengi-
legastar stefnuskrár fyrir þessar
kosningar — eins og hinum flokk
unum tveimur, Framsóknar-
flokknum og kommúnistum, er
þess lítil þörf, þar sem báðir eru
kunnir að trúmennsku og einhug
við stefnu sína: annar hefur jafn-
an sótt upp og fram, hinn stefnt
rakleiðis norður og niður í óeig-
inlegri merkingu orðanna, en
austur og til útlanda í bókstaf-
legum og landfræðilegum skiln-
ingi.
OG NÚ A REYNSLAN eftir
að leiða það í ljós — á sunnudag-
inn kemur í fyrstu atrennu —
hversu hinir útvegsbændurnir
tveir fiska vel á marbendilsagnið,
sem þeir þykjast hafa útbúið af
svo mikilli list og fiskimanns-
íþrótt. Væntanlega gleyma þeir
ekki heldur þeim æfaforna og
strangþjóðlega sið hákarlamann-
anna gömlu, þeirra, sem upp í
sig tóku, að spýta rösklega á eft-
ir tálbeitunni, um leið og sókn-
inni er varpað fyrir borð og sökkt
í djúpið!
Karlm.-armbandsíir
(með hlekkjakeðju) tapað-
ist á Odcleyri. Finnandi vin-
samlega skili því, gegn
fundarlaunum, á Bifreiða-
verkstæði Jóhannesar Krist-
jánssonar.
Næsta mynd:
LÆSTAR DYR I
(Secret Beyond The Door) \
\ Sakamálamynd frá Univer- \
\ sal-International film- i
félaginu. i
i Leikstjóri: |
Fritz Lang.
i Aðalhlutverk:
Joan Bennet
Michael Redgrave
I ásarnt \
Anne Revere i
Barbara O’NeiI
i Bönnuð yngri en 16 ára. |
?u 111111111111111111111111111 Hiimiinii ii n nimi ■■11111111111 ii«
•Illllillllll 1111111111111111111 llllllllllllllll IIIIIIII lÉIIIHMlall*
| SKJALDBORGAR f
BÍ Ó
1 Hamingjusamt fólk f
i (Tliis Happy Breed) i
i Ensk stórmynd í eðlilegum i
í litum, samin og gerð af i
Noel Coward
i Aðalhlutverk".
Robert Newton
Celia Jolinson
Jolin Mills
Kay Walsh
7iiiiiiiiininii 11111111111111111111111111111111111111111111111 iiiii*
Herbergi
til leigu í
Þingvallastræti 22
(efri hæð).
Tvöföld perlufesti
tapaðist í miðbænum, í sl.
viku. — Vinsamlegast skil-
ist, gegn fundarlaunum, á
afgreiðslu Dags.
Klúbburinn
„ALLIR EITT“
heldur dansleik að Hótel
-Norðurland n. k. laugardag,
28. jan., kl. 9 e. h.
Skírteini afhent fimmtudag
og föstudag, kl. 8—10 e.h., á
sama stað. Eldri félagar
beðnir að sækja skírteini
sín á fimmtudag vegna mik-
illar eftirspurnar.
Borð ekki tekin frá.
Dokk föt — Síðir kjólar.
STJÓRNIN.
TIL SÖLU:
liálf eða öll húseignin Eyr-
arlandsvegur 3 (Sigurhæð-
ir). Húsið er til sýnis frá
kl. 5 til 6 e. h. næstu viku.
Semja ber við undirritaðan.
Leonard Albertsson.