Dagur - 02.04.1952, Page 10

10
DÍIGUB
Miðvikudaginn 2. apríl 1952
Þorp í álögum
Saga eftir Julia Truitt Yenni

27. DAGUR.
(Framhald).
Faith svaraði, heldur þurrlega:
„Þér sjáið mig hér núna.“
Konan hló, og hláturinn var í
samræmi við yndisþokka hennar,
hann var léttur ,bjartur og virtist
koma frá hjartanu.
Faith létti, hún gerði það, sem
henni datt næst í hug, án þess að
íhuga það nánar. Hún rétti kon-
unni höndina, hugsaði sem svo:
Þetta er vinur og nú er vina þörf.
Hún sagði: „Við skulum koma
hér inn,“ og benti á Saddlers veit-
ingahús.
Það skipti nú engu máli, þótt
hún gengi þar beint á fund Rósu
Silvernail. Ottinn skipaði ekki
lengur efsta sess í huga hennar.
Henni fannst sem vinátta og hlýja
streymdi til hennar frá þessari
konu.
—o—
Þær gengu inn í lítið herbergi
áfast við aðalveitingasalinn. Það
herbergi gekk undir nafninu
Dyngja. Þar sátu konur löngum.
Þegar Rósa birtist í dyrunum, lét
konan kápuna sína falla af herð-
unum á stólbakið: „Áttu nokkuð
eftir af koníakkinu hans pabba,
Rósa?“ spurði hún.
„Já, að minnsta kosti tvær og
hálfa flösku.“
„Komdu þá með eina flösku og
tvö glös.“
„Eins og þú vilt, Eva,“ svaraði
Rósa.
Faith horfði á eftir Rósu, og
eitt andartak greip óttinn hana
aftur. Hún horfði þögul og at-
hugul á, er Eva hellti í glösin
þeirra.
„Eg heiti Eva Larch,“ sagði
hún. ,,Eg ætti að vera búin að
kynna mig fyrir löngu. En hér í
Ármóti vill það stundum gleym-
ast. Maður heldur alltaf að allir
þekki mann ,og raunar þekkj-
umst við öll víst heldur vel.“
Hún leit upp og horfði beint í
andlit Faith. Það vottaði fyrir
spurningu í augnaráðinu. En hún
sagði ekki meira, ýtti glasinu til
Faith.
„Pabbi kom hér oft,“ hélt hún
svo áfram. „Hann kunni vel við
andrúmsloftið hjá Saddlers, en
hann var ekki eins hrifinn af vín-
kjallaranum þein-a hér. Hann lét
Rósu því hafa sérstakar tegundir
handa sér. Og þaðan kemur
koníakkið. Og eg segi ekki að
það hafi ekki komið sér vel
stundum. — Jæja, eigum við að
drekka skál fyrir þeim mætti. sem
leyfir okkur að sjá okkur sjálf í
því ljósi, sem aðrir sjá okkur í?
En það er þetta, sem hefur hent
okkur hér í Ármóti, og fæstir
reyndust menn til þess að taka
því.“
Þegar Stafford kom út úr lyft-
unni, hljóp hann beint í fangið á
Barclay Hampton. Hampton tók
utan um handlegginn á honum og
dró hann með sér inn í kaffistof-
una.
„Það var svei mér gott að rek-
ast svona á þig. Eg var einmitt á
leiðinni til þess að finna þig.“
„Mig?“.
„Já. Ættum við ekki að skreppa
upp að Ármóti?"
„Tvo kaffi, takk — að Ármóti?
Því ekki það?“
En Stafford hugsaði meira en
hann sagði. Hér hef eg í töskunni
nokkuð skrítið karl minn, sem
Faith Goodbind mun þykja fróð-
legt að sjá. Aldrei gætir þú gizk-
að á, hvað það er. Og eg er ferð-
búinn, á stundinni!
„Þ,ú gætir komið rpeð mér í
bílnum,“ hélt Stafford áfram.
„Já, eg gæti það. Jú, eg er til
með áð skreppa. Þú getur komið
við heima hjá.piér eftir svo sem
klukkutíma."
Hampton drákk- • kaffið • Sift,
kva'ddi óg~'fóf;"'én‘ Stáfförd sat
kyrr. Hann hörfði á eftir honum.
Eg'þöri !að veðja, hugsaði hann,
að Hampton ér i-étt kominn frá
Ái-móti og hann kom hingað bara
til þess að sækja mig, biðja mig að
koma upp eftir! Það er eitthvað
að gérast þarna efra. Annað
tveggja eitthvað skemmtilegt, svo
að hann vill hafa áhorfanda að
því er Barclay Hampton upp-
götvar það og sýnir heiminum,
eða eitthvað leiðinlegt og þá vill
hann hafa einhvern með, sem
getur borið ábyrgðina. En hvað
sem þessu leið, hann hlakkaði
sannarlega til þess að skreppa að
Ármóti með Hampton.
—o—
Amos Tucker stóð við barinn
hjá Saddlers þegar hann heyrði
rödd Faith. Hann stóð grafkyrr,
leit ekki í áttina til hennar nærri
því strax. Hann lét glasið sitt á
borðið, en fingurnir voru enn
krepptir utan um það. Aðeins
röddin hennar, hugsaði hann, að-
eins það og ekki meira. Eftir
nokkra stund færði hann sig til á
barnum svo að hann horfði í átt
til*hennar án þess að á því bæri.
Og nú gat hann séð hana....
Vikur voru liðnar síðan síðast.
Hann hafði ekki gert sér grein
fyrir því, hversu hann þráði hana
fyrr en nú, er hann sá hana
álengdar.
Loksins sneri hann sér undan
og horfði ofan í glasið sitt.
„Viltu annað glas?“ spurði
Rósa.
„Já, takk.“
Glasið hans var fullt aftur, en
þótt Rósa væri búin að hella það
fullt, færði hún sig ekki, heldur
stóð þar. Hann leit upp og eitt-
hvað af tilíinningum hans hlýtur
að hafa speglast í svip hans.
„Æ, því fér hún ekki — bara
eitthvað burtu, svo að við þurfum
ekki að horfa á liana,“ og það var
meira örvæntingarhljóð í orðun-
um en reiðihljóð í þessum orðum.
„Hún getur það ekki. Ef hún
verður hrakin héðan, verður. . .“
Iiann þagnaði. Hann minntist
þess,'sem hún hafði sagt um þá
öryggistilfinningu, sem þessi fasti
sama staður veitti.
„Hún hefur aldrei átt annað
heimili. Hún hefur ekki að neinu
að hverfa,“ sagði hann svo.
„Aldrei annað en hússkriflið að
tarna?“
„Já, aldrei annað.“
„Nú er eg hissa. Það eru varla
frumstæðustu þægindi í þessu
húsi. Hún getur varla átt til góðra
að telja.“
„Það veltur á því, hvað þú kall-
ar gott fólk. Faðir hennar var
farandpredikari.“
„Nú já, einn af þeim. Átti eg
ekki á von.“
Hann leit aftur á hana. Röddin
lýsti í senn fyrirlitningu og tauga
æsingi. Þetta var allt og sumt,
sem þurfti ,hugsaði hann, aðeins
fáeinir molar, fáar og strjálar
upplýsingar. Ef þessir molar
hefðu hrotið af borðum fyrr,
hefði öllum vandræðunum lík-
lega verið afstýrt.
„Faðir hennar er látinn fyrir
mörgum árum,“ sagði hann.
(Frámhald).
KYR
óskast til kaups. Einungis
ungar og góðar kýr konra
til greina.
Vilhj. Jóhannesson,
Litla-Hóli.
Við smíðum
trúlofunarhringana
fyrir ykkur.
Sigtryggur & Eyjólfur
gullmiðir, Skipagötu 8.
Vantar
nokkra hesta af góðri töðu.
Þeir, er vilja og geta selt,
tali sem fyrst við
Halldór Asgeirsson,
K. E. A.
Til leigu
næstkomandi sumar túnið
á Ytri-Kotum í Norðurár-
dal, Skagafjarðarsýslu,
Tilboðum sé skilað til und-
irritaðs, sem gefur nánari
upplýsingar, fyrir 30. maí.
Magnús Magnússon,
Þrastarhóli.
Símst. Möðruvellir.
Axel Kristjánsson h.f.
Bóka- og ritfangaverzlun.
Vald. V. Snævarr:
JOg
Tjarnarkirkja í Svarfaðardal sextug
m
(Xoklýri,r;þoé:Újr úr sögu hennar)
!>jí 'tasj •ifignlnnim lit rntdöri
'Uöb'lfió
S ' .-ut ?>:rtoI
Aiígvi. þin séia oþiri yfir þessu húsi dag og nótt, yfir þeim
"stað, cr þú héfir sagt um: Þar shal nafn mitt búa.
(I. Kon. 8, 29).
Tjart>mrsla&ur í .Svarfaðardal er vestanmegin í dalnum,
eins ogTIpsir. 'Milli þessara staða eru 5—6 km. Á báðum
stöðunmn sátu þrestar all-lengi. Var vesturbyggðin þannig
tvö prestáköll frám að 1859, en þá var Upsakall sameinað
Tjárnarprestakani (sjá könungsbréf 16. maí 1849 og 20. júlí
185f), Urðir yirðast liins vegar jafnan hafa verið annexía
frá Tjiirn, líklega allt frá því, að þar vár fyrst kirkja reist.
Tjárnarkirkja var helguð „auk Guði, Maríu drottningu,
Mikaélt, Jóni baptista og Andreasi postnla,“ en Urðakirkja
„Maríu og Andreasi postula“.
Samkvæmt „Prestatali og prófasta á íslandi“ eftir séra
Svein Níelsson, prest og prófast að Staðarstað, virðist sem
Upsir ltafi fyrr orðið prestssetur en Tjörn, — því að um
prest að Tjörn er ekki getið fyrr en um 1300, en á Upsttm
situr Guðmundur góði Arason, síðar biskup á Hólum, þegar
1196. Líklegt virðist þó, að fyrr kunni prestur að hafa setið
þar, þó að heimildir fyrir því séu ekki lengur til, og ekkert
verði um það fullyrt.
Á Tjarnarstað liafa setið a. m. k. 7 prestar í kaþólskum
sið og 19 lútherskir. Síðasti presturinn, sem þar sat, var
séra Kristján Eldjárn Þórarinsson. Þegar hann fékk lausn
frá embætti, 26. niaí 1917, var hið forna Tjarnarprestakall
sameinað Vallaprestakalli í jramhvcemdinni og algerlega
við síðustu prestaskipti á Völlum. Þar með.voru þá þrjú
gömlu' 'köllin í dalnum salneinuð í eitt préstakall ásamt
Stærra-Árskógi. ef Tagður var undir Velli 1884. Þjónaði nú-
verandi Vallaprestur þannig fjórum hinna gömlu kalla vest-
an fjarðarins, þar til nú, er kallinu er með lögum skipt í
tvö prestaköll.
Síðasti Tjarnarpresturinn, séra Kristján Eldjárn, fæddist
að Ytri-Bægisá á Þelamörk 31. mai 1843. Foreldrar hans
voru hjónin: séra Þórarinn, síðar prófastur í Vatnsfirði í Isa-
fjarðarprófastsdæmi (f. 8. júlí 1816, d. 10. sept. 1883), Krist-
jánsson, Þorsteinssonar, síðast prests á Völlum (f. ,14. febr.
1780, d. 7. júlí 1859), — og Ingibjörg Helgadóttir (f. 23. okt.
1817, d. 6. ág/4896) eldra í Vogi á Mýrum (f.'9. júlí 1783, d.
15. des. 1851)v Vaf Helgi, faðir hennar, hirin 'mesti merkis-
maður. Að s'éra Kristjáni stóðu þannig merkir ættstoTnar.
Séra Kristján ólst að mestu upp hjá afasínum.og riafna,
séfa Kristjáni Þöi'steinssyni á Völlum, til fermingaraldurs.
Stúdentspröfi lauk harin í Reykjavík 30. júlí 1869 og kandí-
datsprófi í guðfræði frá Prestaskólanum þar 24. ágúst 1871.
Hinn 26. s. m. var honum veittur Staður í Grindavík ásamt
Vogsós.um, og vígðist hann þangað 27. s. m. Því kalli þjón-
aði hann í sjö ár. Hinn 25. júní 1878 fékk hann veitingu
fyrir Tjarnarstað í Svarfaðardal og hélt þann stað, þar til
liann fékk lausn frá embætti 26. maí 1917, eins og áður er
sagt. — Hann andaðist að Tjörn 16. sept. 1917.
Séra Kristján var ókvæntur maður, er liann gerðist prestur
að Tjörn. En 6. sept. 1881 giftist hann ungfrú Petrínu
Soffíu Hjörleifsdóttur (f. 29. marz 1850, d. 9. marz 1916),
prests á Völlum (f. 31. maí 1807, d. 26. okt. 1887), Guttorms-
sonar og konu hans, frú Guðlaugar Björnsdóttur (f. 6. júlí
1813, d. 26. okt. 1875). Reyndist frú Petrína honum hin á-
gætasta eiginkona. Henni er svo lýst, að hún hafi verið með-
alkona á vöxt, ljóshærð og björt yfirlitum, fríðleikskona,
létt í máli, glaðlynd og góðlynd, góðgjörn og einkarvinsæl.
Hún var fremur heilsuveil framan af ævi. Banamein hennar
var lífhimnubólga.
Séra Kristján var tæplega meðalmaður á hæð, en þrek-
vaxinn og' gerðist nokkuð feitur nteð aldrinum. Hann var
ljós á hár og skegg. Hann var maður virðulegur í útliti og
framgöngu, og bár glöggt mót göfugra ætta. Hann var gáfu-
maður, þótt ekki næði hann sérstaklega háum prófum á
æskuárum.. Með honum voru líka í skóla menn með ýmís
áhugaefnr önnur en próflestur, og margir þeirra voru meðal
beztu vina hans (Kristján Fjallaskáld, Jón Óláfsson o. fk).
Séra Kristján hafði glöggt auga fyrir „brosleitu hliðinni“,
var glettinn og sagði kímnisögur ógleymanlega vel. Ræðu-
maður mun hann liafa verið hinn ágætasti. Hann hafði
mikla og djúpa bassarödd, og yndi hafði hann af söng. Hann
bað oft alla að fylgjast nteð í söngnum, — þá að syngja, er
það gætu, en hina að fylgjast með af góðum hug. Nokkuð
fékkst liann við lækningar og tókst það vel. Þátt tók liann
einnig í almennum málum og sat m. a. í sýslunefnd Eyja-
fjarðarsýslu frá 1896—1901. Enginn framúrskarandi fjárafla-
(Framhald.)
r