Dagur - 10.02.1960, Síða 4

4
D A G V R
Miðvikudaginn 10, febrúar 1960
Skrifstofa i Hafnarstræti !)() — -Sími 11(>G
RfTSTjÓHI:
F. R L 1 X G V R D A V í I) S S O X
Augíýstiigastjóii:
I Ó N S V M l E I. S S () N
Árgitngiirinn kostar kr. 75.00
HlaOiO ki'iiiur út á iniðvikiKÍiigum og
laugartiiiguni, þrgar i'tni stanila til
CjaliUlagi cr 1. júlí
IMtr.NTVF.HK onns ujöknssonar II.F.
Tvær meginsfefnur
VINSTRI STJÓRNIN beitti sér af alefli
fyrir því, að fjármagninu væri beint réttlát-
lega út um land allt og atvinnuvegir lands-
manna efldir í sveit og við sjó, til að bæta
lífskjörin þar og auka sköpun verðmæta, þar
sem skilyrði voru fyrir hendi, en ekki nýtt
nema að litlu leyti áður. Þetta olli hatröm-
um deilum milli stjórnmálaflokkanna og
Sjálfstæðisflokkurinn kallaði þetta „pólitíska
fjárfestingu" — það væri verið að kaupa kjör-
fylgið í dreifbýlinu — peningarnir væru bet-
ur komnir annars staðar. En byggðastefna
Framsóknarflokksins, sem þarna varð afger
andi í vinstri stjórninni, þurrkaði burtu hið
tímabundna og tærandi atvinnuleysi hinna
minni staða á landinu, jók trú fólksins á upp-
runastöðvar sínar og heimabyggð og vel-
megun þess. Það kom líka í ljós við víðtæka
rannsókn, að þoi p, jafnvel smáþorpin og
minni bæir, skiluðu ótrúlega miklum verð-
mætum í þjóðarbúið. Þar og í sveitunum er
lítið af slæpingjum en mikið af athafnaþrá,
sem ríkisvaldið þurfti og þarf enn að rétta
hjálparhönd.
En hinar stórfelldu framkvæmdir, sem
vinstri stjórnin beitti sér fyrir og miðuðu að
alhliða uppbyggingu atvinnuiíísins til sjávar
og sveita, auk rafvæðingarinnar og stóriðnað-
ar, kostuðu mikið fjármagn. Erlend láp voru
fengin, ekki eyðslulán, heldur nauðsynleg
framkvæmdalán, sem vaxandi framleiðsla
stendur undir. Þessi stefna er nákvæmlega sú
sama og atorkubóndans, sem tekur við van-
yrktri jörð, leggur töluvert í kostnað nokkurt
árabil, til þess að geta aukið bústofn sinn og
tekjur og lifað mannsæmandi lífi. Þessa sögu
þekkja allir landsmenn vel, af því að hún er
saga allra þeirra bænda í landinu, sem voru
menn til stórra átaka í samræmi við nýjan
tíma.
Ef stefna Sjálfstæðisflokksins í landbún-
aðarmálum liefði ráðið, væri annað hvort
engin dráttarvél til á íslandi eða þá aðeins í
eigu stórbænda. Þá væri ekkert Stéttarsam-
band bænda til, aðeitis „búnaðarráð“, og þá
væri auðvitað búið að „fækka bændum um
helming“. Hin sanna íhaldsstefna er þó ekki
hatursstefnn við bændastéttina, heldur af-
hliða afturhalds- og kyrrstöðustefna á öllurn
sviðum. Hún leiðir til þess að hinir fátæku
verða fátækari en þeim ríku tryggð gróðaað-
staða. Núverandi stefna í efnahagsmálum er
íhaldsstefna. Hún verður, ef til framkvæmda
kemur, brotalöm á framfaraöld. Hún er í því
fólgin að magna dýrtíðina í landimi með
stórfelldri gengislækkun og gífurlegum nýj
um sköttum og svo miklum vaxtahækkunum
banka og sparisjóð i, að núverandi landslög
telja refsivert okur. Það á að rýra lífskjörin
svo mjög, að almenningur hafi ekki ráð á að
Jeggja í framkvæmdir. — Framsóknarflokkur-
inn getur ekki fylgt hinni nýju stefnu, því að
hún samrýmist ekki áratuga baráttu hans fyr-
ir bættum lífskjörum.
Heill og sæll, „Dagur“.
ÞAÐ ER NÚ orðið nokkuð
langt síðan eg hef sent þér línu,
ekki er það þó fyrir það, að eg
hafi ekki haft góðan vilja á því
að láta heyra frá mér. Eg þakka
þér, að þú hefur ekki farið fram
hjá mínum dyrum á ferðum þín-
um hér syðra. Það er alltaf til-
breyting í því að fá góða gesti.
Það er nú reyndar ekki mikið að
segja í fréttum. Eg ætla bara að
rabba við þig um daginn og veg-
inn, eins og þeir gera á mánu-
dagskvöldum í „Útvarpinu“. —
Ekki ætla eg nú samt að hætta
mér út á þann hála ís að leggja
dóm á menn og málefni, eg ætla
að vera alveg hlutlaus og rabba
bara við þig, eins og hef tekið
fram. Mér fannst dálítið athyglis-
vert og umhugsunarvert þetta
sem ungi maðurinn sagði í vetur,
þú manst skáldið sem fékk verð-
launin. Eg held að það hafi verið
ein fimmtíu þúsund. Það er góð-
ur skildingur. í sambandi við
þennan heiður var birt viðtal við
hann í „Morgunblaðnu", og er
það bara venjulegt í svona tilfell-
um. Auðvitað þakkaði þessi ungi
maður verðlaunin, eins og lög
gera ráð fyrir, en finnst þér ekki
að hann hefði átt að láta vera við
þetta tækifæri, þegar þjóðin er
að gleðja hann, að tilkynna það
að hann trúi ekki á neinn Guð,
líklega hefur hann þá sjálfur gef-
ið sér listamannsgáfurnar? Mér
virðist eins og hann „skyrpa yf-
ir“- „Publikum". Því geta menn-
irnir ekki átt sitt trúleysi sjálfir?
Er það ætlunin að áhrifagjarn
æksulýður taki þá sér til fyr-
irmyndar? Víst má búast við því
að litið sé upp til þeirra sem
verðlaun hljóta á opinberum
vettvangi.
Þ.að eru líka fleiri en æsku-
mennirnir, sem opinbera. trúleysi
sitt. Fýrir skömmu birtist líka í
Morgunblaðinu" samtal við fjör-
gamlan mann, sem segist ekki
eiga neina trú og vera þá viðbú-
inn að fara héðan hvenær sem er,
og það sem fyrst. Eg get ekki lát-
ið vera að spyrja: Hyert ætla
þessir menn að leiðarlokum? —
Þessi gamli maður var þar að
auki blindur. Ja, þvílíkur kjark-
ur. Eða hvað er þetta? Eg verð
held eg að segja það, að það þarf
dirfsku til að gefa þessa játningu.
Gamall, blindur maður að segja
það, að hann sé algjörlega trú-
laus, eftir að hafa um langa ævi
lifað á Guðs náð og engu öðru.
Það stendur í ritningunni:
„Heimskinginn segir í ‘hjarta
sínu: Enginn Guð.“
Mikið þótti mér góður síðasti
tíminn „Spurt og spjallað í út-
varpssaP1. Mig minnir að spurn-
ingin væri þessi: „Er biblían inn-
blásin af Guði?“ Þetta er nú
kannski ekki orðrétt. Þarna
leiddu saman hesta sína gáfaðir
menn. Þeir jákvæðu stóðu sig áð
mínum dómi alveg framúrskar-
andi vel. Þar sem þeir gátu,
vegna sinnar eigin reynslu, látið
ritninguna sjálfa svara. Það kom
greinilega fram, að þeir sem ekki
byggja á henni, vaða reyk, hvað
mælskir og fróðir sem þeir
kunna annars að vera í austur-
lenzkum fræðum. Einn hinna
vísu manna ‘kvaðst trúa biblíunni
eins og hverri annarri bók, að
undanskildu því, þar sem talað
er um að Guð hafi komið holdi
klæddur á þessa jörð. Eg veit
ekki betur en að biblían sé að-
eins til orðin vegna þess að Guð
kom holdi klæddur til jarðarinn-
ar. Það er kristindómur, annar er
ekki til. Sigurður Magnússon
stóð sig vel á þessum vígvelli,
þar sem mér er líka kunnugt um,
að þarna var mikill vandi á ferð-
um. — Þessi þáttur kom róti á
marga og sumir fóru meira að
segja að hugsa um andleg mál út
frá þessu. Vonandi gæti það orð-
ið til þess að einhver, sem ekki
trúir á Guð, gæti öðlást lifandi
trú. Og þar með alls lífsins ham-
ingju, því að enginn getur verið
virkilega hamingjusamur án
Guðstrúar. í Kristi 'er öll fylling
guðdómsins og mannlegs lífs.
Sá leyndardómur opinberast
ekki fyrr en maðurinn tekur trú.
Þá er eins og þoku sé svipt frá
augunum og allt fær annan blæ
og nýtt útsýni opnast.
Kæri - „Dagur“, þetta var nú
það, sem mér lá á hjarta. Eg vona
að þú, eins og fyrr, ljáir góðu
máleíni lið. Kær kveðja. —
Rödd að sunnan.
Þakkað fyrir gjöf
Við lok guðsþjónustunnar í Ak-
ureyrarkirkju á sunnudaginu barst
okkur í hendur gjiif til kirkjunttar
frá einum kirkjugestinum, ónefndri
konu. Hún gaf eitt þúsund krónur.
Þá miklu fórnarlund og fallegu
hugulsemi viljum við þakka af heil-
um hug. Heilögu málefni kirkjunn-
ar er styrkur að þeim vinum, sem
viija fórna og leggja fram skerf sinn,
Um þessar mundir er Akureyrar-
kirkja í mikilli þörf fyrir hjálpfýsi
og örlæti safnaðarins vegna fram-
kvæmdanna, sem fyrir hendi eru.
Við biðjum gefandanum blessunar
Guðs og þökkum hjartanlega.
Sóknarprestar.
Frá Borgarbíói
Orðsending til sýningargesta sl.
sunnudagskvöld:
Slagviðrið seinnipart sunnudags
olli því, að vatn komst inn eftir loft-
röri inn í magnarakeríi bíósins og
urðu af því svo alvarlegar truflanir,
að eigi var hægt 'að sýna þetta kvöld.
Þeir, sem enn kutina að eiga eftir að
fá leiðrétting mála sinna, ertt vin-
samlegast b.eðnir að snúa sér til
miðasölunnar ruilli kl. 7 og 9 í
kvöld og mun þá bætt úr nrisskiln-
ingi. er varð í sambandi við nokkra
sýningargesti á mánudagskvöldið.
Allmargir hafa. liaft orð á því, að
þeir muni ekki geta séð myndina
nema um helgi, og vérður því allra
siðasta sýning á þessari eftirsóttu
mynd næstkomandi sunnudags-
kvöld. Gjörið svo vel og látið vita í
tíma, hvort þið æskið eftir aðgöngu-
niiðum það kvöld. Óafhentir að-
giingumiðar síðasta sunnudags-
kvölds gilda þá sem ávísun á nýja
miða.
Fræðslu- og skemmti
FUNDUR
Fræðslu- og skemmtifundur á veg
um bindindissamtakanna á Akur
eyri verður haldinn í Borgarbíó nk.
mánudagskvöld, kl. 9.
Benedikt Bjarklind stórtemplar
mætir á fundinum og flytur þar á-
varp, Guðmundur Karl Pétursson
yfirlæknir flytur erindi og Hjálmar
Gíslason frá Reykjavík flytur gam-
anþátt. Að síðustu mun svo Eðvarð
Sigurgeirsson sýna kvikmyndir ný-
lega teknar eða ósýndar áður opin
berlega.
Þess er vænzt, að Akureyringar
fylli bíósalinn þetta kvöld, því þar
verður án efa fróðlegt og skemmti
legt að koma.
Heggur sá, er hlífa skyldi
Stórborgin Chicago í Bandaríkjunum hefur lengi
verið heimsfræg, og ekki sizt hér á árum áður,
meðan A1 Capone var og hét. Mátti þá segja, að
glæpamenn réðu lögum og lofum í borginni, ýmist
með hótunum eða mútum. Glæpafélög háðu þá inn-
byrðis styrjaldir, og margir lágu eftir á vígvellin-
um. Fyrst eftir að vínbannið var afnumið, tók held-
ur að sljákka í dónunum, enda voru þá skilyrði til
stórgróða orðin verri. Tóku nú heiðarleg yfirvöld
tfl óspillfra málanna og hreinsuðu til. Lenti Capone
í fangelsi og ýmsir aðrir eftirlifandi þrjótar, en
flestir aðrir slíkr flýðu borgina. Fölnaði nú frægð
borgarinnar að endemum, og síðan hefur New
York og jafnvel miklu minni borgir en Chicago
orðið nafntogaðri fyrir bófaflokka og glæpi. En
lengi lifir í gömlum glæðum.
Vikuritið „Time“ frá 1. febrúar segir nú sögu frá
Chicago, sem líkleg er til þess að endurvekja hina
fornu frægð.
Innbrotsþjófur að atvinnu.
Maður er nefndur Dick Morrison, ungur að árum
og innbrotsþjófur að atvinnu. Honum var hleypt út
Úr betrunarhúsi í Chicago haustið 1957, og þá seg-
ist hann hafa lagt tól sín í geymslu og sett sér það
mark að vinna fyrir sér heiðarlega. Hann fékk at-
vinnu hjá olíufélagi og vann þar á daginn, en á
kvöldin starfaði hann í sjoppu. Hann var tekinn að
hugsa til giftingar og greiddi skilvíslega afborganir
af húsgögnum í íbúð sinni á Norðurslóðum.
En svo komst Morrison í slæman félagsskap.
Hann tók fyrst að sér að stela golkylfum, en brátt
varð allt stórkostlegra, og hann tók að sér að hafa
innbrotsframkvæmdir á höndum fyrir glæpaflokk,
og þetta gekk aldeilis prýðilega. Hinir gerðu áætl-
anir um innbrotin, sáu um verði nálægt staðnum
bg tóku megnið af þýfinu til eigin afnota. Þetta
gekk algjörlega slysalaust lengi, enda var það ekki
undarlegt, því að atvinnurekendur og félagar
Morrisons í glæpaflokknum voru tíu lögregluþjón-
ar í borginni.
En einn ágústdag í sumar var Morrison handtek-
inn af lögreglumönnum, sem ekki voru úr félags-
skapnum. Hann var enginn nýliði, og hann vissi,
að í þetta sinn yrði dómurinn strangur. Hann ákvað
því að segja frá öllu saman, dreifa ábyrgðinni.
Þóttu það auðvitað talsverð tíðindi, en lögregluýf-
irvöldin ákváðu að flasa ekki að neinu.
Látið til skarar skríða.
Svo var það í janúar þessa árs, að látið var til
skarar skríða. Sautján lögreglumenn voru þá hand-
teknir og ákærðir fyrir glæpi, en auk þess voru
um 130 af um 11200 lögreglumönnum borgarinnar
fluttir á einn stað í horginni til þess að ganga undir
próf lygafinnarans (Iie detector). Álitið var þá, að
þjófnaðir lögreglumanna mundu nema um 100 þús.
dollurum.
En nú voru birtar játningar Morrisons.
Hann hafði stundað þjófnaðinn á vegum lögregl-
unnar í um það bil ár, og hafði stolið margs konar
hlutum, m. a. utanborðsvélum og sjónvarpstækj-
um, og tóku félagar hans í lögreglunni þessa hluti
til eigin þarfa eða komu þeim í verð, en Morrison
hirti sjálfur þá peninga, sem hann gat stolið. Það
leið engin vika svo, að Morrison brytist ekki inn.
Hann segir þannig frá einu innbrotinu, en þá var
heimsótt skóbúð:
Tóku allt sem í búðinni var.
„Það var mjög auðvelt fyrir strákana, því að
þetta var á þeirra eigin varðsvæði.... Við tókum
margar smálestir af skóm. Við fylltum 30 eða 40
stóra pappakassa með skóm. Við fylltum lögreglu-
bílinn með skóm af öllum stærðum, bæði handa
þeim sjálfum og fjölskyldum þeirra og ættingjum.
Þeir ganga allir á svona skóm, það stendur á þeim
merkið Crawford. Allir fengu 4 eða 5 pör heim
með sér. Hitt var látið eitthvað burt. Við tókum 13
til 14 þúsund dala virði af skóm þessa nótt. Við tók-
um allt, sem var í búðinni.11 ,
Þetta varð hið mesta hneykslismál, og yfirlög-
reglustjóri borgarinnar var lækkaður í tign, en
blöðin gerðu sér mikinn mat úr þessu óvenjulega
þjófnaðarmáli.