Dagur - 22.12.1962, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐ DAGS
þegar dynjandi lófatakið dvnur á snill-
ingnum á vitlausum stað og hann er óvilj*
andi klapppaður niður.
Hugsum okkur að meistarinn sem þii
hefur farið að lilusta á spili á valdhorn.
Þegar meistarinn spilar á valdhorn, þá
ireður hann lúkunni eins langt inn í }>að
og lnin kemst, eins og hann, ætli að sianga
úr tönnnnum gegnum munnstykkið. En
það er misskilningur. Hann er að töfra
fram ótrúlega fagra tóna með því að
beifa lúkunni allavega á kafi inni í liorn-
inu. Svq kemur hann að stærsta og feg-
ursta tóninum í öllu nótnaheftinu, og þá
þarf hann vitanlega að stoppa setn snöggv-
ast og belgja í sig allt það loft sem er nær-
tækt. Það er þá sem íslenskir músíkunn-
endur vilja bregðast. Þeir halda að meist-
arinn sé loksins búinn og byrja að klappa
eins og vitlausir menn, og þarna situr
meistarinn kófsveittur á sviðinu með
handlegginn upp að öxl í horninu og
stóra tóninn hangandi á tungubroddinum
— Qg fær ekki hljóð! Eg get ekki lýst því
hvað meistararnir verða stundum sárir
þegar svona tekst til. Og sér hver sjálfan
sig sem er búinn að þenja brjóstkassann
uns brestur í hverjum sauni og snúa sig,
úr úlnliðnum inni í valdhorni, og allt til
einskis. í
Ég hef nú að ég hygg fært rök að því
hversvegna menn skyldu ekki hika við að
taka ástfóstri við klassiska músík eins og
ég gerði um árið. Því er ekki að leyna að
ganga mín upp tónstigann hefur stund-
um verið þung; en ég hef ekki sprungiö
á limminu og ég hef harðnað við hyerja
raun, ef svo mætti að orði komast, Þekk-
ing min á hljóðfærum er óskeikul, lófa-
takstækni mín létt og örugg og hljónt-
leikastellingar mínar eins fagrar og á
verður kosið. Ég get setið með andaktar-
svip tvo tíma í striklotu, kann að rang-
hvolfa í mér augunum á réttum augna-
blikum og veit að þegar maður hlustar á
Ueethoven, þá er í stakasta lagi að skríða
upp í fangið á nálægasta manni og gráta
eins og barn.
Ég á aðeins eina konsertþraut óleysta:
innlifun mín er giilfuð. Þegar ég lygni
aftur augunum á konsert til þess að sýna
að ég sé gjörsamlega utangátta af lirifn-
ingu — þá sofna ég einfaldlega.
★
BJÖRN J. BLÖNDAL:
MAMMA
Amma gamla situr i ltorninu sínu og
prjónarnir ltcnnar tifa og tifa. Hópur
barna er allt í kringum hana. Oll kalla
þau ltana iimrau. Umhyggja Iiennar og
sanuið nær til þeirra allra. Hún gerir sér
aldrei mannamun. Og það er sama, livort
það er maður eða málleysingi, sem í hlut
á. Enginn liefur Jieyrt hana segja svo mik-
ið sem eitt stvggðaryrði í önn dagsins og
amstri. Ekki er það jarðneskur auður, sem
ltefur gert hana góða. Hún á aðeins fötin
sín og prjónana, sem hún lieldur á. Ef ein-
hver gefur lienni gjöf, þá er lnin fljót að
finna þann, er ltefur hennar meiri þörf en
hún sjálf.
Amma hefur lofað að segja biirnumtm^
Ksögu. í dag er Þorláksmessa. Og á morgun tú
■^koma blessuð jólin. (•
Dimmt er í horninu liennar iiminu.
M
, Hún segir líka sjálf, að enginn þurfi ljós’.
.* til að segja siigu eða prjóna sokk.
t Sitjið kyrr, börnin mín og hlustið á sögu •
tnína:
Einu sinni endur fyrir löngu var lítíl
stúlka á bæ einum norðanlands. Hún hét
Anna. Hún hafði þótt mesta efnisbarn, •
en svo missti hún sjónina. Á ]>essum árum
voru fáir læknar í landinu og fátækt fólk,
sem bjó í órafjarlægð, gat ekki vitjað
þeirra. Og á þessum tínium voru það hclzt
grasakonur, sem reyndu að lina þjáningar
hinna sjúku. Einn þessara lækna háfði
komið til Onnu litlu og lagt við augu,
hennar bakstra af augnfró vallhumli og (
fleiri góðgrösum. Sárasti verkurinn hafði
horfið, en hún var bJind eins og áður. 'i'
Bær Onnu var.Jangt frá alfaraleið, þang-
að komu sjaldan gestir a.ð vetrarlagi. En
þó bar svo viö á aðfangadagskyöLd, þegar
faðir Onnu háfði lesið jólaguðspjallið um
fæðingu frelsarans, að guðað var á glugg-
ann. 1
Uti yar förukona og bar ungan sveiit í
hærupoka á bakinu. Hún var vegmóð og'
villt. I nafni lrelsarans J>að hún um lujsa-
skji'il fyrir þau bæði. Var það velkomið.
Förukonan var nú þarna í nokkra dagá
með litla drenginn sinn. Hresstist hún þar
vel og riáði réttum áttum. En er Iiún var
ferðbúin til að halda göngunni áfram,
gckk hún til móður Önnu og mælti svo:
„Engan hlut á ég í eigu miuni, er ég
gæti gefið þér i þakkarskyni fyrir velgjiirð-
ir þínar, en því Iieiti ég, að þegar ég kem
í ríki hinmánna, skal ég biðja heilaga
guðsmóður að gefa Önnu þinni sjónina
aftur. En þú verður að lofa að efa ekki
orð míii. Éfinn er mesta mein mannanna,
en samt uj>pspretta vúkunnar." Og er
hún hafði syo mælt hélt hún göngunni á-
fram austur yíir heiðarnar.
Nú voru nærri fimm ár liðin síðan
förukonan hafði mælt þessi orð. Móðir
Önnu hatði ekki gleyrnt þeim. Og hún
Jiafði rekið efann burtii með valdi hug-
•ans í hvert sinn, sem hann ásótti hana,.
Þá var það á Þorláksmcssukvöld, að hún
lagði sig í rökkrinu. Ekki vissi hún, hvort
hún vakti eða svaf. AJlt í einu }><>tti henni
sem förukonan, stæði við rúmstokkinn og
mælti svo: Nú er ég komin til að efna heit
mitt, Eins og ]>ú veizt, er aftaiispngur í,
sóknarkirkju þinni annað kvöld. Þangað
skalt þú fara með Önnu litlu. Farðu bein-
ustu leið ylir háheiðina og aðra leið ckki.
Verði för þín góð, sena ég ætla að verði,
þá bið ég þig lengstra orða að hæða aldrei
trú annarra manna, liver sem hún er. Þar
sem ég er nú liggja leiðir að úr öllum átt-
um.“
Förukonan livarf og fjólujlmur fyllti
litlu baðstofuna.
Næsta dag bjóst rnóöir Önnii til kirkju-
ferðar. Veður var bjart og stillt og hjarn
yfir allt. Hún bjó uiij Önnu á sleða í
gærupoka, sem hún haíði saumað um
nóttina, og lagði svo af stað, yíijf lieiðina
háu og dró sleðaim.
Ekki var þetta auðveld leið, því sums
staðar lá hún um flughálar fannir og ís-
bólstra. Og á stöku stað þurfti móðirin að
bera bæði barn og sleða, en hún yar dug-
mikil kona og náðu þær kirkjunni í tæka
tíð.
Djújiur friður var vfir söfnuðinum. Á
jólum eru mennirnir beztir.
Og gamli presturinn las fagnaðarboð-
Framhald á bis. 27.