Dagur - 22.12.1962, Blaðsíða 19

JÓLABLAÐ DAGS
19
að Kvísl. Á því mýrlendi eru víða
lækjarsprænur og dý. Datt mér fyrst
í hug, að lambið hefði álpazt ofan
í einhvern lækinn.
Leitaði ég nú lengi nætur, en ár-
angurslaust, enda varla nógu kunn-
ugur þarna á mýrunum. Kom mér
þá í hug að bregða mér suður í Ey-
vík og afla mér sem be/.tra upplýs-
inga um hætturnar þarna útfrá.
Þá bjó í F.yvík Karl Kristjánsson
síðar alþingismaður. Hann var ekki
heima, en mér tókst að vekja vinnu-
mann lians, er Jón hét, og sagði
liann mér frá fleiri en einum lækj-
argrafningi, sem ég vissi ekki um
áður.
Fór ég nú enn að leita.
Hér um bil fast út á árbakkan-
um fann ég að lokum lítinn læk,
sem rann í mjög þr<"mgum, en þó
furðulega djúpum farvegi. Var
lækur þessi nálega yfiriuktur með
frenrur smá'Vöxnum fjalldrapa. Eg
liafði gamla reynslu fyrir mér í því,
að einmitt svona seyrur væru hinar
mestu lambasnörur. Tók ég mig því
til og hljóp hálfgert á fjórum fót-
umnpp nreð læknum, greiddi hrfsl-
urnar til beggja ldiða og þreifaði
jafnt og þétt með báðum hf'mdum
niður að vatnsskorpunni. Og viti
menn. Allt í einu rek ég jiær í eitt-
hva'ð mjúkt ög loðið. Og í sömu
andrá liggur stórt svart lamb uppi
á lækjarbakkanum. Það var renn-
vott og útatað mold og leir, en lif-
aridi var jrað og hélt vel liöfði, en
staðið gat jrað ekki lengur. — Vissi
blátt áfram ekkert af fótunum.
Tók ég nú Surtlu litlu í fang
mér, hljóp á bak hesti mínum og
jreysti lieinr á leið.
Þá var kominn morgun.
Surtla litla fékk fljótlega iíf í
fæturna. Ég fór að vörmu spori út
að Kvísl til þess að sækja móður
hennar. Urðu fagnaðarfundir, þeg-
ar þær: hittust á ný mæðgurnar.
Lýkur nú hér að segja frá árani
Bliku og lambinu hennar.
HÉLA
Næst ætla ég að segja sögu af
annarri á og lambinu hennar. Sú
saga gerðist vorið 1942. Ég átti þá
enn heinra á Héðinshöfða.
Þessi ær mín, sem ég ætla nú að
segja frá, hét Héla. Hún var svört
að lit.tHún var stór ær og fönguleg
Og;jhrð mesta metfé. Hún var fjall-
sækin mjög og jrótti mér jrað að
vísu galli, en hafði þó hálf garnan
af. '
Haustið 1941 heimti ég Hélu í
fyrstu göngum, en hún slapp úr
heimahögum og náðist ekki aftur í
hús fyrr en komið var langt franr í
janúarmánuð. Þetta varð til jress,
a<ý hún átti ekki að bera fyrr en um
míðjan júní 1942.
fSá æg nii eiginlega engin ráð til
jress að liemja Hélu í heimahögum
jrangað til hún bæri. Taldi ég nokk-
urn veginn víst, að ég sæi lanrbið
hennar — eða lönrbin, sent vel gátu
orðið. tvö, — aldrei, ef mér tækist
ekki að korna á þau marki. Tók ég
það þá til bragðs að koma Hélu út
í Lundey á Skjálfanda, en þangað
er.ekki nema röskur hálftíma róður
frá Héðinshöfðanum, sé farin
styt/fa leið.
Lundey er mjög grasgefin og var
heyjuð til skanuus tíma. Hún rís
hátt úr sjó og er girt hamrabeltum
allt' i kring, bæði efst og neðst. En
á 'iniMi beltanna eru brattar torfur
vaxnar að mestu stórgerðum mel-
gróðri. Raðir eyjarinnar eða út-
jaðrar eru vaxnir £uglatöð.u og
skarfakáli, en sjálft yfirborðið
jrykkum sinúþófa. Á nýgresið jrar
jrví fremur örðugt uppdráttar síð-
an liætt var að slá eyna.
F.r nú Héla þarna í cynni um
vorið ásamt nokkrum kindum öðr-
unu.
Hélu hafði aldr^þ lilekkzt á- um
burð og Jrar sem ég jróttist liafa
reynslu fyrir mér í Jrví, að fullorðn-
ar síðbarur, sem höfðu notið gró-
inda lengi, kæmust ætíð auðveld-
lega frá lömbum sínum, þá taldi ég
mig öruggan um, að Hélu mundi
ganga vel. Ætlaði ég því að spara
mér jrann aukasnúning að gá að
ánni, enda önnum kafinn við bygg-
ingar þetta vor og því tímanaumur.
Líður nú frarn um miðjan júní.
Þá var það eina riótt, að mig
dreymir, að ég þóttist vera staddur
niðri á Héðinsluifðanum og verður
mér litið út til eyjarinnar. Þykist
ég Jrá sjá, að kindur séu komnar
niður á Helluna, en svo heitir flúð
ein mikil sunnan við eyna. Af flúð
Jressari fellur sjór með fjöru, en
nteð flóði er Jrar engri skepnu stætt.
Þóttist ég sjá, að kindurnar væru í
bráðri hættu, Jrví að mikið aðfall
var auðsjáanlega koinið.
Verður mér svo mikið um sjón
Jressa, að ég Iirekk upp, og var
draumurinn ekki lengri. Greip mig
þegar sterkur grunur um, að eitt-
hvað muni vera að í eynni. Klæði
ég mig því í skyndi og hraða mér
til sjávar. Bát áttum við bræðurnir
í svokallaðri Höfðagerðisfjiiru.
Hrindi ég nú bátnum á flot og ræ
út í eyna.
Syðst á eynni var heystæði gamalt.
Þar stóð Héla mín og við hlið henn-
ar hvít gimbur, á að gizka sólar-
hringsgömul. Full var hún og fjör-
leg að sjá og við fyrstu sýn virtist
mér ekkert ama að þeim mæðgum.
En þegar ég kom nær og gætti bet-
ur að, Jrá sá ég, að móðirin var í
meira lagi illa stödd. Hún hafði
borið þarna í heystæðinu og krafsað
upp sinuþófann. 1 En undir honum
hafði leynzt gamall gaddavírshring-
ur. Hafði hringurinn losnað úr
Jrófanum öðrum megin, luokkið
upp og læst sig um ána framan-
verða. Ilinum megin var hringur-
inn fastur við jarðfastan staurbút,
svo ærin mátti sig bvergi hreyfa.
Var hún orðin huppasloppin rnjög
sem von var. Tók hún nú hraust-
lega til matar síns, þegar ég hafði
leyst hana úr þessum hvimleiða