Dagur - 22.12.1962, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ DAGS
25
I.
ANDVARINN leið yfir landið, og
grænu stráin gægðust úr moldinni.
Farfuglarnir voru kornnir og boð-
uðu komu vorsins. Bros náttúrunn-
ar fólst í blænum og kvaki fugl-
anna.
Brandur í Stórholti kom út í
bæjardyrnar og leit til lofts. Svo
gekk liann upp í fjárgirðinguna of-
an við túnið. Maðurinn virtist í
einkennilegu ósamræmi við náttúr-
una umhverfis. Það var eins og bros
liennar liyrfi, þar sem hann fór um.
Brandur var á fimmtugs aldri
meðalmaður á vöxt og vel limaður.
En þegar hann gekk upp túnið, var
eins og eitthvert farg lægi yfir hon-
um. Og einhver dulin sorg hafði
rist rúnir sínar í svip hans.
Þeir, sem kunnugir voru, vissu
hvað amaði að Brandi. Atburður-
inn var kunnur um land allt af
blaðaskrifum. Þá um vorið hafði
Gunnar sonur hans horfið. F.kkert
liafði enn til hans spurzt. Missirinn
var því sárari, þar sem enginn vissi
um afdrif lians. Og enn einu sinni
rifjaði Brandur upp þessar ljúfsáru
EIRÍKUR SIGURÐSSON:
sonuriim
minningar þennan fagra vormorg-
un.
Hann minntist drengsins síns þar
heima við, þegar hann var að vaxa
og þroskast. Hann var snernma
greindarlegur og myndarlegur og
mjög liændur að föður sínurn.
Hann fylgdi Brandi nálega hvert,
sem hann fór þar heima við. Og
margt sporið hljóp hann fyrir föð-
ur sinn.
Þegar hann tók fullnaðarpróf úr
barnaskólanum var hann hæstur af
börnunum. Pað kom engum á
óvart. Honum hafði alltaf veizt
námið létt. Þá ákvað Brandur að
kosta þennan einkason sinn til
nrennta. Enda var hann vel efnaður.
Tveim árum síðar var hann send-
ut í Menntaskólann í Reykjavík.
Þá hafði liann fengið góða undir-
búningsmenntun. Fyrsta veturinn
gekk allt vel, og hann lauk góðu
prófi um vorið.
En annan veturinn,' sem Gunnar
var í skólanum, þurfti hann ótrú-
lega mikla peninga. Alltaf þurfti
Brandur að senda honum viðbót.
Hann skrapp til Reykjavíkur eftir
áramótin, og þá komst hann, að því,
að Gunnar var lausari við námið og
tók meiri þátt í bæjarlífinu en áð-
ur. En enginn vildi segja honunr
meira af högum Gunnars.
Á miðsvetrarprófinu fékk hann
falleinkunn, og frétti Brandur jiað
af tilviljun. Þá skrifaði hann rektor.
Svarbréf barst fljótt þess efnis, að
Gunnar sinnti lítið náminu, hann
væri kominn í slæman félagsskap og
farinn að drekka.
Brandur fór þá þegar aftur til
Reykjavíkur, talaði alvarlega við
Gunnar einan, og fór einnig með
hann til rektors. En þung voru þessi
spor fyrir Brand. Og fannst honum
nú draga ský fyrir hamingjusól son-
ar síns. En Gunnar lofaði bót og
betrun, og kvaðst nú mundu sinna
náminu vel til vorsins.
Um vorið féll hann á annars
bekkjar prófinu.
Hann var heima um sumarið og
þóttist ætla að ljúka prófinu um
haustið. En nú sótti hann meira
skemmtanir en áður og kom stund-
um drukkinn heim. Foreldrar lians
þekktu hann ekki fyrir sama dreng
/