Dagur - 23.12.1970, Blaðsíða 12

12
JÓLABLAÐ DAGS
I skipalestum
á stríosárunum
Guðmundur St. Jucobsen.
HINN mikli iðnaður Akureyringa, sem
bærinn er þekktur fyrir, byggist á
störfum hundraða iðnverkamanna og
iðnaðarmanna, sem flestir vinna verk
sín í kyrrþey, í hinum ýmsu greinum.
En iðnaðarmennirnir setja þó vissulega
svip sinn á bæinn og sá svipur fellur
flestum vel, skapar þá festu, sem felst
í atvinnuöryggi, reglubundnum vinnu-
tíma og jöfnu'ði í tekjum, gagnstætt
ævintýrabæjunum, sem þúsundir fólks
streyma til á vertíð og hverfa að henni
lokinni. Þegar fréttamaður leitar
fréttaefnis í iðngreinum, liggur leið
hans oftast til forstjóra eða a. m. k.
verkstjóranna og þá eru fréttir miðaðar
við magn iðnaðar og verð, vöru, sölu,
nýjungar í iðnaði, met í framleiðslu,
nýja markaði o. s. frv. Að þessu sinni
brjótum við venjuna og ræðum við
járnsmið, einn af mörgum í stétt iðn-
aðarmanna, sem leggja með störfum
sínum grundvöllinn að velgengni bæj-
arfélagsins og sjálfs sín með hæfni
sinni og dugnaði. Þessi maður er Guð-
mundur St. Jacobsen, ávöxtur norskrar
og íslenzkrar ástar, sem fyrir löngu
— löngu leiddi íslenzka heimasætu,
Kristjönu Guðmundsdóttur, á norska
grund, þar sem hún eignaðist eigin-
mann og börn. En hún varð skammlíf,
andaðist þrítug, þá flutt til Akureyrar
með manni sínum. Síðan hafa þeir
Guðmundur og faðir hans aldrei skilið
og búa nú í Byggðavegi 142 á Akur-
eyri, Guðmundur kvæntur fjölskyldu-
maður. Kona hans heitir Svana Karls-
dóttir.
Guðmundur St. Jacobsen er svart-
hærður, móeygur, vel á sig kominn,
fríður maður og rólegur í fasi, hefur
unnið á Vélsmiðjunni Odda sextán síð-
ustu árin, og er ketil- og plötusmiður.
Þú hófst sjómennsku ungur?
Þegar ég var sextán ára. Þá ráði ég
mig á norskt 200 tonna flutningaskip,
Eldoy, sem var í flutningum hér við
land á vegum varnarliðsins. Við tókum
vörur í Reykjavík og fluttum þær til
hinna ýmsu staða úti á landi, ennfrem-
ur til Jan Mayen.
Nokkuð markvert í þeim flutning-
um?
Nei, þeir gengu slysalaust að kalla.
Einu sinni misstum við þó stóran
pramma í ofsaveðri, er við vorum
staddir á Breiðafirði. Við höfðum
prammann aftaní. Þetta var innrásar-
pi-ammi, sem hægt var að opna, þungur
í drætti. Við fengum ekkert að gjört í
þessu vonda veðri. En strax og verðinu
slotaði fórum við að leita að pramman-
um og hafði hann þá rekið upp á
Rauðasand. Þarna er geysilegt útfyri og
var pramminn mörg hundruð metra
inn í landi, þegar við loks komum auga
á hann, en þá mun hafa verið lágt í sjó.
Urðum við nú að fá liðsauka og sóttum
hóp af varnarliðsmönnum til Reykja-
víkur, fluttum þá á strandstaðinn og