Dagur - 23.12.1970, Blaðsíða 18

.18
er einmitt slík tónlistarkynning, sem
koma þyrfti á í hverjum skóla.
I»ú munt ætla þér að verða tónlistar-
kennari?
Já, ég er ákveðin í því að reyna það,
enda nóg að gera á því sviði hér á
landi.
Ég þakka þessu unga fólki viðtölin
og árna því heilla í námi og starfi. Það
er ljóst, að þessi ungmenni hafa mikinn
og lifandi áhuga á tónlist, og einnig
virðist það ljóst og kemur enda vel
fram í þessum stuttu viðtölum, að þau
njóta handleiðslu góðs kennara. Bið ég
því kennarann, Philip Jenkins, að
svara nokkrum spurningum í lokin.
Þurfum við nokkra tónlist?
Ég held, að allir hafi þörf fyrir tón-
list, en menn njóta hennar misjafnlega.
Fyrir flesta er þó tónlistin ein tegund
skemmtunar eða jafnvel hreinn
skemmtiþáttur, svo sem poptónlist. En
því er líkt farið með tónlist og bækur,
að sum tónlist er aðeins til skemmt-
unar, framleidd til sölu og lifir stutta
stund. Popið og Agatha Christie er
mörgum góð skemmtun. En Beethoven
og Mozart, Dante og Milton, andstæð-
ur popsins, skrifuðu nótur og bækur af
innri þörf, verk sem lengi lifa. Tón-
Philip Jenkins.
listarunnendur og lesendur þessara
snillinga njóta verka þeirra því betur,
sem oftar er hlustað og lesið. Beet-
hoven hefur alveg eins mikið að segja
og Milton, en hann talar á öðru tungu-
máli, á máli tónlistarinnar.
Lestu Agöthu Christie?
Já, og stundum hlusta ég á poptón-
list frá Frakklandi og get skemmt mér
við það. En það er mér aðeins skemmt-
un á þeirri stundu, er skilur lítið eftir
og fullnægir mér alls ekki. Þá leita ég
á vit meistaranna, í tónlist, á sama hátt
og þeir, sem lesa skemmtiefni sumra
tímarita, leggja þau frá sér og taka sér
góða bók í hönd, af því hið létta lesefni
fullnægir þeim ekki.
Bannarðu nemendum þínum að
hlusta á pop?
Nei, alls ekki. Bókmenntakennari
velur verk snillinganna til lesturs og
kennslu og gefur nemendunum tæki-
færi til að kynnast hinu bezta í bók-
menntunum. Á sama hátt kenni ég
mínum nemendum klassiska tónlist.
Nemendur verða svo ætíð sjálfir að
velja og hafna, og námið á að auðvelda
þeim það. Vera má, að það séu ekki
nema Isvo sem tíu eða fimmtán af
hundraði manna, sem verulega njóta
klassiskrar tónlistar, hinir eru a. m. k.
miklu fleiri, því miður. En er þessu
ekki líkt farið með bókmenntirnar, svo
samanburðinum sé haldið áfram? En
það þarf enginn að ímynda sér, að t. d.
níunda sinfónía Beethovens komi öll
upp í fangið á manni með því að heyra
hana einu sinni. En slík verk geta gefið
manni miklu meira í hundraðasta
skiptið en í fyrsta skiptið, sem á það
er hlustað,, og hið sama má segja um
mörg beztu verk bókmenntanna. Mörg
beztu tónverk er erfitt að skilja, af því
að höfundar þeirra eru yfirburðamenn
og miklir andans menn. Og þeir hafa
vissulega margt að segja. Við verðum
að hafa töluvert fyrir því, að skilja þá
og njóta þeirra. Já, við verðum að læra
tungumál þeirra, eins og börnin læra
sitt móðurmál. Það er erfitt að læra
JÓLABLAÐ DAGS
íslenzku, en íslenzkum börnum er það
þó auðvelt, af því þau svo að segja
drekka í sig málið með móðurmjólk-
inni. Og þau læra fleira á fyrstu árum
ævinnar. Þau læra t. d. flest að syngja
eitthvað löngu áður en þau eru orðin
læs, og láta tilfinningar sínar í ljósi á
þann hátt. Þetta er börnunum eðlilegt,
og virðist næstum því koma af sjálfu
sér. Við þurfum að leiða börnin áleiðis
á tónlistarbraut, því að þá opnast þeim
smám saman töfraheimur tónlistarinn-
ar, fagur heimur sem göfgar, segir
Philip Jenkins að lokum og þakka ég
svör hans og nemendanna. E. D.
- Maðurinn frá TÝRÓL
Framhald af blaðsíðu 32
eyri líkar flestum ágætlega, en er
annars ekki mjög sólgið í gosdrykki.
Þetta ferðafólk segir frá Islandi,
þegar heim kemur og er bezta aug-
lýsingin. ísland getur án efa orðið
mikið ferðamannaland. En ferða-
menn liafa um margt að velja, og
það verður að ná þeirn, vinna lát-
laust að ferðamálum til að auka
strauminn. Það er sannarlega gott
að fá ferðamenn á meðan beðið er
eftir síldinni. Og það skyldu menn
liafa í lniga, að ferðamál eru stór-
mál, sem samvinnu margra aðila
þarf um, því að þá fyrst næst veru-
legur árangur. Sjálft hefur landið
eitthvert sérkennilegt aðdráttarafl,
sem ég finn sjálfur svo oft, og svo
margbreytilegt er það, að á þessum
ferðum mínum sé ég alltaf eitthvað
nýtt og nýtt. Kannske sé ég fleira
en margir aðrir kunningjar mínir
hér á landi, af því að ég er útlend-
ingur að ætt og uppruna. En vera
má, að það sé ekki síður af því, að
móðir mín, sem var mikill náttúr-
unnandi, kenndi mér að sjá og
skynja náttúruna, jörðina sjálfa og
jurta- og dýralíf af meiri næmleik
og af dýpri skilningi en algengt er.
Þökkum viðtalið. E.D.