Dagur - 22.12.1972, Page 16

16
JÓLABLAÐ DAGS
Ad
prestskap
loknum
Þegar fundum okkar séra Frið-
riks A. Friðrikssonar prests á Hálsi
bar saman í haust og viðtal barst í
tal, einkum í tilefni þess, að hann
var þá að láta af prestskap, lét hann
þess getið, að ég þyrfti að gæta
mikillar hófsémi í formála, ef ein-
hver yrði. Almenningur væri sér
dálítið kunnugur og óþarft að end-
urtaka áður birt ummæli á ýmsum
stöðum. Látum svo vera, en geta
má þess þó, að séra Friðrik fæddist
17. júní 1896, guðfræðingur varð
hann 1921 og síðan stundaði hann
framhaldsnám í Bandaríkjunum og
varð síðan þjónandi prestur Frjáls-
lynda safnaðarins í Blaine, Was-
hington, en sóknarprestur á Húsa-
vík 1933—1962, prófastur í S.-Þing.
1936—1962, en síðan prestur á,
Hálsi í Fnjóskadal. Kona hans er
Gertrud Estid Elise frá Kaup-
mannahöfn. Látum þá formála lok-
ið án lofsyrða eða upptalninga á
margþættum störfum séra Friðriks
A. Friðrikssonar og hefjum við-
talið.
Þú ert að hætta prestsskap, séra
Friðrik?
Já, núna í októberlokin. Tími
virðist til kominn. Varð 76 ára í
jiiní. Fer að eiga það á hættu, að
ruglast í messusiðunum.
Hvað um prestsstarfið almennt?
Spurningin er nokkuð yfirgrips-
mikil. Veiztu, Erlingur, að um
þetta hafa verið skrifaðar 10.000
bækur — og von á öðru eins. En
ekki vil ég gerast svo óvæginn að
benda þér á slíkar bækur til lesturs.
Ef til vill get ég svarað þér frá eig-
in sjónarmiði sem svo: Höfuðkost-
ur þessa starfs er meðvitundin um,
að vera að þjóna þeim málstað, sem
augljóslega er grundvöllur allrar
mannlegrar velferðar um tíma og
eilífð. Sértu ekki viðbúinn slíkri
fullyrðingu, getur þú hugsað um
hana seinna. Raunar er auðskilið,
að það veitir hverjum manni húg-
fró, að liafa ekki skorizt úr leik um
það, sem mestu varðar. Höfuðgall-
inn við þetta starf er þá, hins vegar,
meðvitundin um, að vinna það
ekki nógu vel. Þess vegna, meðal
annars, verður það held ég alltaf af
sjálfu sér nokkuð erfitt starf, —
hversu svo sem farið er gáfum og
allri gerð mannsins, sem vinnur
það, umhverfi hans og aðstæðum.
Séra Friðrik A. Friðriksson.
Ef til vill hafa rnenn reynt að vinna
sér það léttar með því, að einskorða
sig við form og lagaskyldu. Á því
er sá annmarki, að á öllum kristn-
um mönnum hvílir umframskyldan
— svo sem ljóst er af okðum Meist-
arans: „Ónýtir þjónar eruð þér;
þér hafið gjört aðeins það, sem þér
voruð skyldir til að gjöra“. Sann-
gjarnt er að ætlast til, að prestar
skilji þetta öðrum betur.
Einstök atriði?
Þú spyrð um „einstök atriði“. Átt
kannske við svokölluð „prestsverk"
eða „aukaverk". Og kannske ertu
svo veraldlegur í þér, að þér detti
fyrst í hug peningar, tekjur,
mammon. Þótt játað sé, að verður
sé verkamaðurinn launanna (hvað
ckki er alltaf játað), hefir ■ prests-
skapurinn sína galla sem atvinna.
Páll postuli gat hrósað sér af því,
að hafa véraldlega iðn sér til lífs-
framfæris og vera þannig öllum
óháður. Ekki er aatlazt til, að þjóð-
kirkjuprestur á vorri tíð hafi sér
slíkt til hróss. Samt er eiginlega
mesta óhræsi, að þurfa að rugla
saman prestsverkum og peningum.
Ekki svo að skilja, að ég hafi ekki