Dagur - 22.12.1972, Blaðsíða 19

JÓLABLAÐ DAGS
19
söng, ég aðallega kristinfræði. Starf
þetta reyndist okkur sérlega geð-
fellt. í Skógum er líka símstöð og
pósthús og áttum við þangað oft
önnur erindi. Þar var gott að koma,
allt andrúmsloft staðarins, heimilis
og skóla, frjálslegt og glaðlegt, og
símstjórahjónin fyrirgreiðslufús og
veitul — að hætti forvera þeirra,
svo sem rómað er. Þarna þóttumst
við líka liitta fyrir talsvert óvenju-
legan mann að hæfileikum og
skyldurækni, skólastjórann, Jón
Kr. Kristjánsson frá Víðivöllum.
Á þessum dögum tíðra skólaupp-
hlaupa og hávaða, með tilsvarandi
tæpum kennsluárangri, hefir þessi
litli Skóga-skóli orðið mér talsvert1
umhugsunarefni. Sem heimavistar-
skóli hefir hann frá upphafi verið
einn hinn frumstæðasti að ýmsum
frágangi og þrengslum. Kennara-
stofan rúmar svefnsófa, borð undir
glugga, þægilegan stól undir lítilli
bókahillu hátt uppi á vegg, þar
utan lítið veggborg og klæðaskáp,
og hreint ekki meira. Tvær nem-
endadeildir hafa löngum skipzt á
um skólasetu hálfsmánaðarlega.
Hvor deild hlaut því aðeins hálfs
vetrar kennslu. Þetta virðist þó yfir-
leitt ekki hafa komið að sök, er
Skóga-nemendur héldu brott til
framhaldsnáms. Ber það kennsl-
unni vitni. í Skóga-skóla varð ég
ekki var neins námsleiða. Börnin
hlökkuðu til að fara og koma eftir
hverjar 2 vikur. Þar var heldur
ekki nein óeðlileg kennslutruflun.
Hegðun barnanna virtist sýna, að
þau hefðu verið tamin við gott
meðalhóf ástúðar og aga. Engin
furða að námstíminn nýttist vel. —'
Nú hefir Skóga-skóli verið lagður
niður. Jón hefir látið af skóla-
kennslu, enda senn sjötugur. í um
40 ár hefir hann lengst af verið
einn um kennsluna, og einn um að
sinna þörfum litla fólksins á nóttu
sem degi. Skil ég það nú betur en
áður, að eins manns heimavistar-
skóli útheimtir þvílíkt starf, áð
ekki er lengur eftir þvf sótzt. Til
þess að leysa það af hendi með
heiðri, þarf mikla hæfni og dreng-
skap.
Hvað tekur nú við í Hálspresta-
kalli?
Veit það ekki. Vona bara að það
fái prestsþjónustu sem fyrst. Hvað
ætti að vera því til fyrirstöðu, að
þangað vilji nú koma ung prests-
hjón (til tilbreytingar), sem uni sér
þar hið bezta næstu 10—50 ár? Þau
fengju húsnæði eftir tímans kröf-
um. Svo kann líka að fara fyrr en
varir, að fólk vilji heldur búa í
nágrenni við þéttbýli en í því, og '
þá lægi Háls ákjósanlega milli j
'Húsavíkur og Akureyrar. Skammt >
frá er Mývatnssveit með sína sum-j
artöfra. Því hefir verið haldið fram, *
með réttu, að Hálsprestakall sé of
lítill starfsvettvangur fyrir áhuga-
saman og dugandi rest. Nú stækkar
áá vettvangur verulega, ef eðlileg
og næsta æskileg samvinna tekst
! með sóknarpresti og myndarlegri
"menntastofnun,. sem þegar hefir
tekið til starfa innan prestakallsins
' við góðan orðstír — barna- og ungl-
ingaskólinn að Stórutjörnum, Snjó-
þungt getur orðið í Fnjóskadal og
Ljósavatnsskarði, og oft var Vaðla-
heiði vegartálmi. Eri nú mun vera
afráðið, að leggja nútímaveg frá
Akureyri um Víkurskarð, allt að
hinni nýju Fnjóskárbrú. Örugg-
lega hefir vegamálastjórn fyrir
löngu veitt því eftirtekt, að um
Ljósavatrisskarð liggur einn fjöl-
farnasti og hörkukeyrðasti vegar-
spotti landsins. Sú bið, sem orðin
er á því, að gera hann nokkurn veg-
inn keyrslufæran allt árið, er án efa
bið eftir því, að geta vandað til
hans nógu vel. Varla dregst það
lengi úr þessu. Ungu hjónin, sem
koma í Háls, þurfa naumast svo
mjög að kvíða samgöngum fram-
tíðarinnar. Því síður umgengninni
við fólkið — eins og það er nú og
verður um sinn, sinnugt, hófsamt
og velviljað. í Hálsprestakalli fyrir-
finnast ekki drykkjuskaparheimili.
Svo vel er þar hugsað um börn, að
þar hefir barnaverndarnefnd lengi
ekkert haft að gera. Eftir hverju
sækjast prestar, ef þeir geta ekki
hugsað sér að starfa og una, a. m. k.
um eitthvert skeið ævinnar, við sí-
batnandi aðstæður (húsakynni,
samgöngur, sjónvarp) í sveitum
landsins?
Væntanlega flytur þú til Húsa-
víkur?
t Sú er ætlunin. Ég á þar dætur og
tengdasyni, sem mundu reynast
’ mér vel, ef ég yrði sjúkur eða elli-
’ ær. Og í Húsavík — að Höfða-
^brekku 13 — telst ég eiga litla, en
þægilega íbúð. Eg á annars dálítið
skemmtilega minningu í sambandi
við smíði þessarar íbúðar. Árið
1905 réðst ég í það, ásarnt tengda-
syni mínum, að byggja tveggja
íbúða hús, en hafði heldur lítið til
að leggja í púkkið. Ári síðar var
mér bent á, að ég hefði rétt til eftir-
launa, }ró að ég væri aftur kominn
á embættislaun. Skundaði ég þá
seint um haustið til Reykjavíkur til
að sækja boldangsmikla fjárupp-
hæð. Dag einn voru mér greidd
ótekin eftirlaun um 250 þúsund
krónur. Stakk ég þeim í hægri
buxnavasann. Að svo búnu hélt ég
yfir á skrifstofu B.S.S.R. og tók við
húsbyggingarláni, sem nam nokkru
yfir 250 þúsund krónur. Þeim
stakk ég í vinstri buxnavasann. Og
nú, er ég gekk út á Hverfisgötuna
og mér varð litið til baka yfir fjár-
málaferil sjötugrar ævi, sá ég um
leið hve skringilegt það var, að vera
kominn þarna allt í einu með i/2
milljón í mínum eigin buxnavös-
uml Og dálítið notalegt líka. Því
að þótt fúlgan væri að meiri liluta