Dagur - 31.10.1980, Síða 4

Vorum að fá aftur hinar hinar vinsælu
Hamra veggsamstæður
Sérstaklega vandaðar og íburðarmiklar
eins og myndin sýnir.
Efni: Askur litaður í Wengilit, breidd á einingu
100 cm, dýpt 50 cm, hæð 210 cm.
Hönnun og framleiðandi Trésmiðjan Meiður
Auk þess að framleiða og selja stöðluð húsgögn reynum við
að verða við óskum fólks um sérkröfur er varða breytingar
VELJIÐ
ÍSLENZKT
, Ai
7r\

V
V SÍÐUMÚLA 30 • SÍMI: 86822

TÓNLIST
Nú á haustdögum hafa tónlistar-
gestir okkar Akureyringa gjarnan
verið í för með hretum og hregg-
viðri árstíðaskiptanna. Um miðjan
september minnti norðanátt með
svalviðri og slyddu á væntanleg
endalok sumarsins. Einmitt í því
veðri kom stúdentakórinn í Lundi í
Svíþjóð, Lunds Studentsángfören-
ing og flutti okkur söng sinn eina
kvöldstund í kirkjunni. Norræna
stúdentakóra tengja flestir sjálfsagt
hefðbundnum nítjándualdar
karlakórslögum og stúdentasöngv-
um eins og lögum Prins Gústafs
eða Gluntunum. Meðal annarra
orða, úr því minnst var á Gluntana
vil ég koma þeirri skoðun minni á
framfæri, að álit margra á þeim sé á
misskilningi byggt. Hefðbundin
hugmynd er, að þarna sér um að
ræða léttvægar drykkju- og gam-
anvísur um löngu liðið stúdentalíf.
Vissulega er í ljóði og tónum
stundum slegið á kímilega strengi
og ölteiti Gluntans og Magistersins
koma við sögu. En sé lagaflokkur-
inn skoðaður í heild, er þáttur al-
vörunnar vart minni en gaman-
seminnar og það, sem meira máli
skiptir: Þama er um að ræða góða
og vel samda tónlist í stíl sins tíma
ogég fæ ekki betur séð, en Gunnari
Wennerberg hafi með ágætum
tekist að túlka viðfangsefni sitt í
tónum og ljóði og fella þessar tvær
listgreinar saman til að skapa eftir-
minnilega heild með eigin sjálf-
stæðu listrænu lífi. Tími og tíska
taka kannski ómjúklega á þessu
æskuverki hans en það, sem hann
iðraðist eftir á fullorðinsárum og
vildi helst ekki við kannast, heldur
ömgglega frekar nafni hans á lofti
en vel ígrunduð embættisverk hans
sem biskups og kirkjumálaráð-
herra.
Gluntamir eiga sögusvið sitt í
Uppsölum og voru ekki á söngskrá
þeirra Lundarsöngvara, enda var
hún að meirihluta langt frá hinu
hefðbundna efni, sem áður var
nefnt, einnig túlkun og söngstíll.
Islensku efni var eðlilega ætlaður
vemlegur hlutur. Svo vildi til, að
fulltrúar íslenskra tónskálda voru
þeir Páll Pampichler Pálsson og
Róbert A. Ottóson, tveir útlend-
ingar, sem eru þó íslenskir tónlist-
armenn í eiginlegustu merkingu
þeirra orða. I annan stað voru ís-
lenskir textar sóttir í fornan kveð-
skap, Hávamál og til Þormóðar
Kolbrúnarskálds á Stiklastöðum.
Þar við höfðu frændur okkar,
norskir og danskir, sett tónlist. Allt
var þetta með nútímablæ og þá
ekki síður verk Páls Pampichlers
Eiríkur Sigurðsson
Enn um Hamar-
kotsklappír
í grein minni um Hamarskots-
klappir í Helgar-Degi drap ég á
líkneski landnámshjónanna, út-
sýnisskífu Ferðafélagsins og haga-
blómin og gróðurinn í brekkunni.
En ég hef verið minntur á að margt
er hér ósagt um þessar klappir. Þær
koma nefnilega talsvert við sögu
atvinnulífsins og eru meira að segja
komnar inn í nútímabókmenntir
þjóðarinnar. Skal nú reynt að finna
þessum orðum stað, þó að ég sé
heldur ófróður um hinn gamla bæ
og kunni þar af leiðandi að segja
eitthvað vafasamt.
Mér hefur verið bent á að efri
klappirnar sem ná alveg upp að
Ásvegi hafi einkum verið kenndar
við Hamarkot. En nú hafa þær
verið muldar niður og notaðar til
að byggja steinhúsin í bænum.
En þær voru mestar ofan við
Lögreglustöðina. En á útsýnisskífu
Ferðafélagsins stendur: „Hér eru
Hamarkotsklappir“. Er því sýnilegt
að þessi neðsta klöpp muni erfa
nafnið og halda þessu örnefni við.
Og ræði ég það ekki frekar.
Býlið Hamarkot var afbýli frá
Eyrarlandi og stóð þar sem Ásveg-
ur 26 er nú. Staðarhóll var dálítið
sunnar. Nú er búið að byggja á
mest öilu Hamarkotstúninu og
bæði þessi hús horfin fyrir löngu.
En klapparhryggurinn sem lá niður
undir Oddeyri var kenndur við
þetta býli. í Hamarkoti fæddist
Tryggvi Emilsson, rithöfundur.
Hefur hann lýst jörðinni og um-
hverfi eins og það var þá í bók
sinni. „Fátækt fólk.“
Grjótmulningur í Hamarkots-
klöppum stóð yfir í mörg ár og
þangað sóttu þeir steypuefni sem
byggðu hús í bænum. Þær voru
sprengdar með dínamiti og grjótið
svo mulið í grjótkvörn og unnu þar
oft nokkrir menn. Þarna fékkst
ágætt efni í steinsteypuhúsin í
bænum.
En þó að þessar klappir séu nú
horfnar hafa þær eins og Hamarkot
komist inn í bókmenntirnar. I síð-
ustu skáldsögu sinni „Unglingsvet-
ur“ hefur Indriði G. Þorsteinsson
lýst vel starfi og lífskjörum þeirra
fátæku fjölskyldumanna sem þarna
unnu. Einn af þessum mönnum
hlakkaði daglega til þegar vinnu-
degi væri lokið, svo að hann gæti
þegar hann kæmi heim ritað upp
eitthvað af þjóðlegum fróðleik eða
upp úr dagblöðum á Amtsbóka-
safninu. Þannig er lífi margra hátt-
að, að eftir að hinum daglegu
skyldustörfum er lokið njóta menn
þess að starfa að áhugamálum sín-
um.
4■DAGUR
* 4 *f nf tY r-i,
Maður kom inn á rakarastofu
og bað um hárþvott og klipp-
ingu. Hann tók eftir því að
hendur rakarans voru óhreinar í
meira lagi og benti honum á
það og spurði hverju sætti. „Þú
ert sá fyrsti sem biður um hár-
þvott í dag,“ svaraði hárskerinn.
„Hvers vegna fljúga fuglamir á
suðrænar slóðir?“ „Ætli það sé
ekki vegna þess, að það er of
langt að ganga."
Þeir sátu tveir í rólegheitum
fyrir framan sjónvarpið og
horfðu á mynd með Jóni Væna í
Villta-Vestrinu. Nonni var á
þeysireið í átt að háum hömr-
um. „Ég veðja 5 þúsund kalli að
hann ríður fram af klettunum,"
sagði annar. „Tek því,“ sagði
hinn. Jón Væni reið rakleitt
fram af hömrunum. Sá sem tók
veðmálinu rétti hinum 5 þús-
und kallinn, en sagði: „Ég ætti
nú eiginlega að skammast mín,
því ég var búinn að sjá þessa
mynd áður.“ „Ég líka,“ sagði
hinn, „en það hvarflaði ekki að
mér að hann gerði sömu mis-
tökin tvisvar."