Dagur - 05.06.1981, Blaðsíða 7

Töfraveröld
Myndir og texti: Sigurgeir B. Þórðarson
...
Með tilkomu vélsleðanna á sjö-
unda áratugnum opnaðist
mörgum nýr heimur; ferðalög
um hálendið að vetrarlagi.
Snjósleðar eru mjög hraðskreið
farartæki, þannig að á fáum
dögum má fara vítt og breitt um
landið. Hættulausar eru ferðir
þessar ekki, því verðrabreyting-
ar eru oft mjög snöggar og alltaf
eiga sleðarnir það til að bila.
Menn skyldu því aldrei ferðast
einir saman og nauðsynlegt er
að undirbúa slíkar ferðir vel.
Þessi tegund útivistar verður að
teljast nokkuð dýr, og ekki á
allra færi, því auk vélsleðanna
sjálfra, sem kosta á bilinu 3-5
þús nýkr. þarf ýmsan annan út-
búnað.
í góða veðrinu um páskana
hafa sjálfsagt margir lagt upp í
vélsleðaferðalög. Fékk Helgar-
Dagur Sigurgeir Bernharð
Þórðarson til þess að segja
stuttlega frá einni slíkri, sem
hann fór í ásamt nokkrum öðr-
um.
I
Á hábungu Hofsjökuls, séft til austurs.
Fyrsti viðkomustaður
okkar var Laugafell
Við vorum sex saman, sem fór-
um í þessa ferð um páskana: Freyja
Jóhannesdóttir, Grétar Ingvarsson,
Gunnar Ingólfsson, Jóhann B.
Ingólfsson, Tómas B. Böðvarsson
og ofanritaður. Það var að morgni
föstudagsins langa að við ókum
vestur á Öxnadalsheiði með sleð-
ana í kerrum. Þar var bundið upp á
fararskjótana, sex sleða af Polaris
gerð ásamt fjórum aftaní-sleðum.
Farangur var all mikill, s.s. við-
legubúnaður, aukafatnaður, mat-
væli til langs tíma, hitunartæki og
um 600 I af bensini.
Um kl. 10 héldum við frá
Sesseljubúð, upp úr Kaldbaksdal
og suður á fjalllendið á milli Eyja-
fjarðar og Austurdals í Skagafirði.
Ferðin gekk sæmilega þrátt fyrir
þung æki og komum við í Lauga-
fell, skála Ferðafélags Akureyrar
um hádegisbilið. Þar hittum við
fyrir hóp úr Hjálparsveit skáta á
Akureyri, sem var þar á tveimur
snjóbílum og tveimur vélsleðum.
Frá Laugafelli héldum við á
Laugafellshnjúk, þá vestur með
Hofsjökli og að Ingólfsskála, skála
Ferðafélags Skagfirðinga í Lamba-
hrauni. Þar voru fyrir fjórir Skag-
firðingar, sem farið höfðu á undan
okkur af Öxnadalsheiði um morg-
uninn, þeir Friðrik Jónsson og Ing-
var Sighvatsson frá Sauðárkróki,
Sigurður H. Ingvarsson Gýgjarhóli
og Sigurþór Hjörleifsson frá
Messuholti.
Af Hofsjökli sáum
við meginhluta
hálendisins
Við urðum nú öll samferða upp á
Hofsjökul. Ókum við um jökulinn
vítt og breitt, en forðuðumst þó
sprungusvæðin i honum norðvest-
Við Bliindukvíslar. Kerlingarfjöll í baksýn.
lega urðu á vegi okkar miklar
krapablár, sumar með öllu ófærar
yfirferðar, og varð því, að taka
stefnuna til suðurs til að komast
fyrir þær. Samband var haft við
veðurathugunarstöðina á Hvera-
völlum um talstöð, sem var með-
ferðis og var okkur tjáð að þar biðu
okkar rjómatertur. Ef til vill höfum
við flýtt okkur heldur um of við
þessar fréttir, því skömmu seinna
festist forystusleðinn í krapablá.
Vel gekk að ná honum upp, bundið
var’tóg í sleðann og hann dreginn
upp af þremur öðrum. Áframhald-
ið gekk vel og vorum við komin að
Hveravöllum um hádegisbil eftir
um 80 km akstur, en við venjulegar
aðstæður er þessi leið um 40 km. I
veðurathugunarstöðinni tóku hús-
ráðendur, þau Borgrún og Gunnar
á móti okkur, opnum örmum. Þar
hittum við einnig nokkra Borgfirð-
inga, sem komið höfðu á sleðum
norðan af Holtavörðuheiði. Eftir
kaffi var aftur lagt af stað og slógust
nú Borgrún og Gunnar í hópinn.
Haldið var á Langjökul, með við-
komu í Þjófadölum. Ekið var að
Fjallkirkju og Kirkjubóli, skála
Jöklarannsóknafélagsins og síðan
upp á hájökul. Veður var jafn fag-
urt og fyrri daginn og útsýni mikið.
Gamla sæluhúsið á Hveravöllum. Sundlaugin er fremst á myndinni.
anverðum. Veður og útsýni var
mjög fagurt og sást um meginhluta
miðhálendisins, norður til
Mývatnsfjalla, austur til Snæfells,
suður til Öræfajökuls og Heklu og
vestur á Langjökul. f Ingólfsskála
komum við aftur um áttaleytið um
kvöldið. Settumst við snemma að,
því ætlunin var að leggja árla af
stað næsta dag.
Á laugardagsmorguninn var
haldið vestur með Hofsjökli. Fljót-
Til Hveravalla komum við um
kvöldmat, og hressandi var að fara í
bað í heitu lauginni við sæluhús
Ferðafélags fslands, en þar gistum
við um nóttina.
Vorum 4 klukkutíma
að ná sleðanum upp
Á páskadagsmorgun var komin
þoka. Ætlunin var að skoða Beina-
hól í Kili, en vegna þoku fundum
við hann ekki. Tókum við lífinu
rólega fram eftir degi, en um kl. 5
hafði birt nokkuð og var þá aftur
haldið af stað og fannst Beinhóll nú
fljótlega. Þaðan var haldið til
Kerlingarfjalla og til baka að
Hveravöllum var komið um kl. 8.
Um kvöldið var veðurspáin ekki
sem hagstæðust, spáð var norð-
anátt og hríð. Var því ákveðið að
leggja strax af stað austur í Lauga-
fell, þar sem ekki þótti árennilegt
að þræða fyrir krapablár í dimm-
viðri. Þá um daginn höfðu Skag-
firðingarnir lagt af stað austur í
Ingólfsskála og slóðir þeirra því
greinilegar þangað.
Það var um miðnætti, sem lagt
var af stað frá Hveravöllum. Veður
var ágætt, svolítið frost og tungl-
skin. Sást því vel móta fyrir lands-
lagi og auðvelt að fylgja slóðum. í
Ingólfsskála komum við um þrjú-
leytið um nóttina, tókum hafurtask,
er við höfðum skilið þar eftir, og
héldum áfram ferðinni í Laugafell.
Nú höfðum við ekki lengur nýjar
slóðir til að fylgja, aðeins slóðirnar
frá föstudeginum áður. Krap hafði
aukist mjög og birtan var slæm.
Þetta varð til þess að við misstum
einn sleðann niður um þunnan
næturís á Bleikálukvísl, sem er
skammt austan Ásbjarnarvatna.
Fór hann á bólakaf og tók um 4
klukkutíma að ná honum upp. Var
hann dreginn í Laugafell, en þang-
að var komið kl. 9 að morgni ann-
ars í páskum.
Alls voru eknir um 630
km
í Laugafelli var áð til hádegis,
sleðanum komið í gang og um
kaffi héldum við norður á Nýja-
bæjarfjall með ýmsum útúrkrókum
og í blíðskaparveðri, því ekkert
varð úr hríðinni, sem spáð hafði
verið. Um kvöldmat renndum við í
hlað á Sesseljubúð, þar sem bílarnir
biðu okkar.
Lauk þar með mjög ánægjulegri
páskaferð. Alls voru eknir um 630
km og svo sannarlega höfðu veð-
urguðirnir leikið við okkur allan
tímann.
Við Fjallkirkju nálægt hábungu Langjökuls.
Sleði að sökkva i krapablá. Dýpið var upp undir hendur.
„Held ég sé ósköp venjulegur maður“
Sumir kalla hann sérvitring, ins hér í bæ. Helgi hefur nú verið
aðrir ofstækisfullan náttúru- húsettur á Akureyri í rúm 20 ár.
verndarmann og enn aðrir eru Hann er giftur Kristbjörgu
þeir til, sem vilja kalla hann Gestsdóttur og eiga þau þrjú
okkar mesta alfræðing á sviði börn.
náttúruvísinda, er við eigum í
dag. Manninn sem skrifar um Til þess að gefa lesendum
jarðfræði, dýrafræði, grasafræði Dags tækifæri á að kynnast
og sögu. Greinar hans um hin þessum allsérstæða manni brá
ýmsu þjóðmál vekja oft athygli, Helgar-Dagur sér inn á Nátt-
bæði vegna kýmnigáfu og fyrir úrugripasafn skömmu fyrir
sérstæðar skoðanir, sem ekki páska og ræddi drjúga stund við
falla öllum í geð. Sjálfsagt Helga. Birtist hér hluti að þeim
grunar marga við hvern er átt, en samræðum, en það sem Helgi
það er Helgi Hallgrímsson, for- hefur frá að segja gæti vissulega
stöðumaður Náttúrugripasafns- fyllt heila bók.
Segðu mér þá fyrst Helgi lítillega
af œtt þirmi og uppruna?
„Ég er Austfirðingur, eða réttara
sagt Austlendingur eins og ég vil
kalla það, ættaður úr Fljótsdal.
Standa þar að mér ýmsir fræði-
menn og skáld, hins vegar veit ég
ekki til þess, að náttúrufræðingar
hafi þar nokkuð komið nærri. Ég
tók stúdentspróf frá M.A. árið 1955
og sama ár sigldi ég til Þýskalands í
framhaldsnám í náttúrufræðum, en
áhugi minn á þeim vaknaði þegar á
barnsaldri. Ég var við nám öðru
hverju, lengst í Göttingen í
Neðra-Saxlandi, allt til ársins 1963
er ég sagði skilið við þýska háskóla
í hálfgerðu fússi, því þeir gátu ekki
látið mig hafa lokaverkefni til að
vinna að hér á landi.“
Alltaf gaman að
kenna, vegna þeirra
mannlegu tengsla er
kennslan skapar
Hvað tók við hjá þér, þegar þú
hafðir fengið nóg af Þjóðverjum?
„Meðan á námi stóð hafði ég
öðru hverju stundað kennslu hér
heima, fyrst á Eiðum og síðar við
Menntaskólann á Akureyri. Ég var
þó aldrei ánægður með kennslu-
fyrirkomulagið. Þetta, að búta
námsgreinarnar niður í tíma og
rúmi, ef svo má segja, og þessi
ítroðsla líkaði mér aldrei, enda getur
enginn hugsandi maður verið
ánægður með það. Ég reyndi að
breyta þessu og get hrósað mér að
því að hafa innleitt heimildarrit-
gerðir í náttúrufræði hér við
Menntaskólann. Nú er skólakerfið
yfir höfuð að færast í þetta form t.d.
í hinum svonefndu opnu skólum.
Nám á fyrst og fremst að vera
vinna, vinna í tengslum við lífið.
Annars þótti mér gaman að kenna,
ekki vegna fræðanna, heldur þeirra
mannlegu tengsla er kennslan
skapar, ef vel tekst til.“
Tilviljun að ég tengd-
ist Náttúrugripasafn-
inu
Hvernig tengist þú svo Náttúru-
gripasafninu?
„Það var eiginlega tilviljun. Árið
1960 fékk ég námsstyrk í því skyni
að læra sveppafræði við þýska há-
skóla. Jafnhliða því fór ég að safna
sveppum. Þetta safn mitt óx fljótt
og leitaði ég þá til Magnúsar
Guðjónssonar þáverandi bæjar-
stjóra með húspláss fyrir það. Kom
í ljós, að hér í safninu var ónotað
herbergi, því enginn forstöðumað-
ur var á þessum árum. Kristján
Geirmundsson var þá fluttur suður
til Reykjavíkur. Fékk ég þar að-
stöðu fyrir sveppasafnið og fór svo
að ég gerðist forstöðumaður Nátt-
úrugripasafnsins árið 1964. Það gat
hafa átt sinn þátt I því, að ég lauk
ekki námi, því mér fannst ég vera
kominn á rétta hillu.“
Að útskýra landslag er
heillandi viðfangsefni
Hvernig hefur starfi þínu verið
háttað hér á safninu?
„Ég hef lengst af verið eini
starfsmaðurinn, og mál þróuðust
því snemma þannig, að ég varð að
leggja stund á nánast allar greinar
náttúrufræði. Náttúrugripasafn
krefst þess að þar sé til staðgott
yfirlit um sem flesta þætti í náttúru
þess landshluta, er því er ætlað að
ná til þ.e.a.s. alls Norðurlands í
þessu tilviki. Ég byrjaði því
snemma að safna gögnum, síðan
komu náttúruverndarmálin til sög-
unnar og þá jókst þörfin ennfrekar
að bera skyn á sem flest í ríki nátt-
úrunnar, ekki bara að gerast sér-
fræðingur í einum ormi, ef svo má
að orði komast.
í kjölfar Laxárdeilunnar fannst
mér að safnið yrði að taka þar til
höndum, og fór því ásamt fleirum
að rannsaka svifið í Mývatni og
Laxá. Reyndar fór nú mestur tím-
inn í að kynnast því, sem leiddi til
þess, að ég fékk áhuga fyrir þessu
verkefni og ritaði um það nokkra
greinar í „Heima er best“ árið 1971.
Á næstu árum tók ég þetta síðan
saman í kver, er út kom árið 1979
og nefnist; Veröldin í vatninu.
Um svipað leyti eða árið 1969
hófst samvinna með safninu og
Rannsóknastofu Norðurlands um
að rannsaka lífið í jarðveginum.
Þetta er mjög merkilegt viðfangs-
efni ekki síst vegna búskapar, en
hefur lítið verið sinnt hérlendis.
Moldin er ekki bara dautt fyrir-
bæri, eins og ýmsir hafa haldið eða
hagað sér samkvæmt. Jarðvegurinn
er lifandi efni, sem ekki má með-
höndla eins og hverjum og einum
dettur í hug.
Sveppir hafa lengi verið mér
áhugamál. Bókin Sveppakverið, er
út kom árið 1979 er að nokkru leyti
niðurstöður rannsókna á þessu
sviði. Hún fjallar þó ekki um alla
sveppi, heldur einungis svokallaða
stórsveppi. Þeir eru það stórir að
þeir sjást með berum augum og eru
þekktar um 300 tegundir af þeim.
Þar fyrir utan eru það svo
míkrósveppirnir, eða það sem fólk
almennt kallar myglu, en þeir hafa
lítt verið rannsakaðir ennþá.
Jafnhliða þessum athugunum
hefi ég rannsakað ýmis svæði með
tilliti til gróðursins, þ.e.a.s. kannað
hvaða jurtir vaxa á hverjum stað
eða svæði, m.a. á skaganum milli '
Eyjafjarðar og Skagafjarðar.
Árið 1975 hófst nýr kapítuli í
rannsóknasögu safnsins, sem var
fólginn í því að kanna náttúrufarið
frá sem flestum sjónarhornum, ef
svo má segja, í því skyni að meta
náttúruverndargildi þess og því er
það oft nefnt náttúruverndarkönn-
un. Fyrstu könnunina af þessu tagi
gerði ég í Jökulsárgljúfrum sumar-
ið 1974 og síðan í Mývatnssveit.
Einnig hafa slíkar kannanir farið
fram á heiðunum umhverfis
Blöndu og í Skagafirði í tengslum
við hugsanlega Villinganesvirkjun.
Þetta hefur verið eitt af aðalvið-
fangsefnum mínum í seinni tíð.
Landslag og jarðsaga er oft megin-
þáttur í þessum könnunum, og ég
hefi alltaf haft gaman af jarðfræði,
en aldrei lært hana sérstaklega.
Þetta að útskýra landslag er heill-
andi viðfangsefni, raunar hefi ég í
seinni tíð stundum kallað þetta
„Landsálarfræði".
Sérfræðingar minna
mest á kálfa sem
hleypt er út úr f jósinu
á vordegi
Af þessari upptalningu er Ijóst, að
þú hefur sífellt verið að stœkka
sjóndeildarhringinn, en hvað með
sérnám í dag. Stefnir það ekki í aðra
átt, og er slíkt œskHegt?
„Sérfræðin hefur tröllriðið öllu
háskólanámi síðustu áratugina, en
nú sjást ýmis merki um að það sé að
snúast við. Ýmis svokölluð„þver-
fög“ hafa orðið til og má þar nefna
vistfræðina sem dæmi. Sérfræð-
ingum hættir oft til að halda að þeir
séu afskaplega vísir menn og hafi
lausnir á öllum gátum heimsins, en
í rauninni minna þeir mest á kálfa
sem hleypt er út úr fjósinu á vor-
degi. Fátt finnst mér hvimleiðara
en „vísindahroki" sumra þessara
svonefndu sérfræðinga“.
Ekki ætlunin að leysa
nein vísindaleg vanda-
mál
En nú hefur þú gengist fyrir stofnun
vísindafélaga. Er það ekki í mótsögn
við það sem þú hefur verið að segja
um vísindin?
„Það er rétt, að ég ásamt Þóri
Sigurðssyni menntaskólakennara
og tveimuröðrum ræddum um það
á árunum fyrir 1970 að nauðsynlegt
væri að stofna slíkan félagsskap.
Var það formlega gert 1. des. 1971
og nefndist Vísindafélag Norð-
lendinga. Starfaði það allt fram á
árið 1979, er það lognaðist út af.
Félagatalan var bundin við
hámarksfjölda 24 og var inntaka
nýrra félaga háð vissum skilyrðum.
Svo má segja að þessi félagsskapur
hafi verið endurreistur í lok síðasta
árs og nefndist þá Litla lærdóms-
listafélagið (LLL) og hefur hann
haldið nokkra fundi í vetur. Eldra
nafnið var ekki allskostar réttnefni,
því ekki var ætlunin að leysa nein
visincíaleg vandamál, heldur miklu
fremur að ræða mismunandi lífs-
skoðanir manna. Þetta er talsvert
heimspekilega sinnað félag. Til-
gangurinn er að fá menn til að líta á
hluti og fyrirbæri í öðru Ijósi en þeir
eru vanir og víkka þannig sjón-
deildarhringinn, hvort sem það er í
vísindum eða öðru. Einnig tel ég að
grundvallarsjónarmiðin á bak við
vísindin geti verið nothæf, sbr. það
að kristnin þarf ekki að vera vond
þó kirkjan hafi stundum verið á
villigötum.“
Það að ég sé á móti
öllum framkvæmdum
held ég að sé nú mis-
skilningur
Þú fékkst snemma það orð á þig
að standa framarlega í náltúru-
Helgi Hallgrfmsson.
verndarmálum og að þar vœrir þú oft
á tiðum erfiður viðfangs:
„Þessi mál komust í brennidepil
á árunum kringum 1970. Þá voru
málefni Kísilvegarins svonefnda
ofarlega á baugi, síðan kom Laxár-
deilan til sögunnar. Árið 1970
helgaði Evrópuráðið náttúruvernd
og ári seinna voru samþykkt hér á
landi endurskoðuð náttúruvernd-
arlög, er varð til þess að farið var að
sinúa þessum málum af miklu
meiri krafti. Við hér á Norðurlandi
stofnuðum til félagsskapar árið
1969, er kallast Samtök um nátt-
úruvernd á Norðurlandi (SUNN)
og síðan hafa verið stofnuð
samsvarandi félög í öðrum lands-
hlutum. Ýmislegt hefur því verið
að gerast í þessum málum á síðasta
áratug, þó manni finnist aldrei nóg
að gert. Virðist vanta allan skilning,
bæði hjá almenningi og því opin-
bera.
Það að ég sé á móti öllum fram-
kvæmdum held ég að sé nú mis-
skilningur, sem kannske er eðlileg-
ur, að komi upp. Samtök um nátt-
úruvernd neyðast oft til að vera á
móti ýmsum framkvæmdum eða
að snúast gegn ákveðnum tillögum.
1 sambandi við virkjanir er gallinn
sá, að þegar áætlanir um þær eru
opinberaðar er oftast búið að und-
irbúa þær svo mikið, að erfitt er að
fara fram á aðra tilhögun, þar sem
náttúruverndarsjónarmiðin eru
tekin með. Annað hvort er því bara
að halda áfram í óbreyttu formi eða
hætta við allt saman. Ef sjónarmið
allra hagsmunaaðila koma strax
inn í dæmið, og á ég þá líka við
bændur er ég viss um að oft má
komast hjá deilum og að allir gætu
orðið sammála í lokin.
Hinu vil ég svo einnig koma að,
að stefnan í náttúruverndarmálum
hefur tekið miklum breytingum hér
á landi á síðasta áratug í átt til mun
meiri víðsýni og á þetta lika við um
mig. Ég finn það vel að ég hef
þroskast sem náttúruverndarmað-
ur og vonandi í átt til hins betra"
Maðurinn er mikið
gefinn fyrir að skapa
sitt eigið umhverfi
Uppfyllir sú tœkniöld sem við lif-
um á allar þarfir mannsins?
„Flestir menn þurfa af og til að
komast í snertingu við óspillta
náttúru og því þurfum við að eiga
hana sem viðast til staðar og getað
boðið sem flestum að njóta hennar.
Hitt er svo annað mál, að maðurinn
er mjög gefinn fyrir það að skapa
sér sitt eigin umhverfi. Það er
reyndar eitt að einkennum manns-
ins og aðgreinir hann frá öðrum
dýrategundum sér skyldum. Helst
er að finna svipaða þörf í skor-
dýraheiminum. Oft á tíðum getur
þetta tilbúna umhverfi verið að-
laðandi, en þó er ljóst, að maðurinn
á erfitt með að búa í tilbúnu um-
hverfi alla æfi. Það vantar fjöl-
breytni, en það er raunar okkur
sjálfum að kenna, sérstaklega í
sambandi við hönnun bæja og
húsa, þar sem stefnt er að því, að
hafa allt sem einfaldast. Þetta er þó
að breytast, og þetta var ekki svona,
sjáðu t.d. miðbæinn hér á Akureyri.
Einfaldleikinn samsvarar ekki
okkar andlegu kröfum; hann er
þreytandi og leiðir oft til streitu.
Listir eru tilraun til að auka fjöl-
breytnina. Það sem þjóðfélag hlýt-
ur að stefna að, er að bjóða upp á
aukna fjölbreytni, þar sem hver
einstaklingur fær notið sín. En þá
kemur það líka í kjölfarið, að þar
verður bæði hið góða og illa að
finna og allt þar á milli.“
Ef einhver tegund
mætti missa sín á jörð-
inni, þá væri það lík-
lega helst maðurinn.
Ert þú ánœgður með lífið eins og
það er í dag?
„Ég held við hljótum öll að haía
dálítið vonda samvisku. Ef maður
reynir að setja sig í þau spor að
skoða jörðina utan úr geimnum, er
ljóst að hún er eins og vin í óend-
anlegri eyðimörk. Ef við hugsum
okkur svo hvað þetta er mikið
kraftaverk, að hér skuli hafa
sprottið líf, er ljóst að við höfum
ekki hagað okkur í samræmi við
það, bæði hver við annan í tímanna
rás, en ekki síður gagnvart öðrum
lífverum, sem raunar allt okkar líf
byggist á, því hver lífvera er annarri
háð. Reyndar mætti segja, að ef
einhver tegund mætti missa sín hér
á jörðinni, þá væri það helst mað-
urinn. Aðrar lífverur mundu sakna
hans iítið. Frá okkar sjónarmiði er
maðurinn þó merkasta skepna
jarðarinnar.
Allir eitthvað skrítnir
Að lokum Helgi. Hefur þú not-
fœrt þér öll þau lifsþœgindi, sem
nútíma lif býður upp á?
„Sjálfsagt leita ég eftir efnisleg-
um gæðum eins og aðrir, og hef
notið þeirra lífsgæða, sem lífið
býður upp á í dag. Það sem mér
stendur næst eru smásjá og ritvél.
Aðrir myndu sjálfsagt nefna eitt-
hvað annað, og vissulega getur
tæknin verið skemmtileg. Ég við-
urkenni öll sjónarmið, og það væri
þröngsýni að gera slíkt ekki, því öll
höfum við einhvern rétt. Yfirhöfuð
held ég að ég sé ósköp venjulegur
maður og hefi ég oft haldið því
fram, þegar verið er að bera það
upp á mig að ég sé eitthvað öðruvísi
en aðrir, þá sé það ég sem er eðli-
legur, en aðrir eitthvað skrítnir.“
Eftir þetta samtal við Helga komu
upp i hugann inngangsorð þessa
spjalls. Hvernig mann hefur Helgi
að geyma? Sjálfsagt er eitthvað til i
þeim öllum. Það sem kom þó hvað
mest á óvart er hin mikla kimnigáfa
sem hann býr yfir, en fer oft dult
með. En eitt er vist, að maðurerekki
alveg samur maður eftir að hafa rœtt
við Helga, og örtigglega vceri öðru-
visi um að litast hér á jörð, ef fleiri
hugsuðu svipað til lifsins og lilver-
unnar hér á jörð.
6.DAGUR
DAGUR.7