Dagur - 18.11.1983, Blaðsíða 9

8 - DAGUR - 18. nóvember 1983
18. nóvember 1983 - DAGUR - 9

N
Hvað verður til þess að ungt fólk sem talið hefur sig trúlaust, tekur skyndilega sinnaskiptum og tekur trú?
Þessari spurningu er erfitt að svara enda einstaklingsbundin en dæmin eru mýmörg. Hvað sem því líður þá
eiga margir erfitt með að átta sig á þessu, sérstaklega þegar viðkomandi snúa baki við heiminum, ganga í
klaustur og segja skilið við fyrri lífsvenjur. Trúarhóparnir eru margir og bara á Akureyri er hægt að nefna
eina fjóra til fimm kristna söfnuði, utan Þjóðkirkjunnar sem starfa með nokkrum blóma. Þar fyrir utan er
svo hægt að nefna Baháía og Mormóna, sem nú virðast hafa náð fótfestu hér á landi með skoðanir sínar.
Vottar Jehóva eru einn þeirra kristnu söfnuða sem starfa hér á Akureyri en meðal vottanna eru Árni
Steinsson, kennari og Kristrún Gísladóttir, eiginkona hans. Ungt fólk með þrjú börn sem tóku trú árið 1975
og fluttu til Akureyrar fyrir tæpum þrem árum. Hér starfar Árni sem kennari við Oddeyrarskólann, kennir
stærðfræði og eðlisfræði, en auk þess vinna þau hjónin bæði að því að útbreiða fagnaðarerindið. Þau hafa
breytt lífsvenjum sínum talsvert mikið eftir að þau kynntust trúnni og starfa nú í anda boðskapar
Biblíunnar. Okkur lék forvitni á að vita hvernig stóð á þessum sinnaskiptum og þau urðu fúslega við þeirri
ósk að segja okkur frá lífi sínu.
Til upplýsingar skal þess getið að vottar Jehóva, þýðir einfaldlega vottar Guðs (Jehóva). Vottar Jehóva
trúa því að vottarnir hafi alltaf verið til og að Jesús Kristur hafi sjálfur verið vottur. Sem nútímafyrirbrigði,
skipulagt á nútímavísu á hreyfingin upphaf sitt í Pennsyivaníu í Bandaríkjunum en það er farið að boða
trúna um 1870. Árið 1879 kemur Varðturninn, málgagn votta Jehóva fyrst út og kemur blaðið út á 102
tungumálum í dag. Talið er að vottar Jehóva séu um tvær og hálf milljón í dag, en allt í allt tengjast um sex
milljónir manna þessari trúarhreyfingu. Vottar Jehóva á íslandi munu vera um 140 talsins en hingað barst
trúin með V.-íslendingnum Fjölni Líndal árið 1929. Vottar Jehóva eru í dag ofsóttir vegna trúar sinnar og
skoðana í um 40 löndum sérstaklega í einræðisríkjum víðs vegar um heim og í mörgum öðrum löndum hafa
vottarnir þurft að sitja í fangelsum m.a. vegna þess að þeir neita að gegna herþjónustu.
En gefum nú Arna og Kristrúnu orðið:
- Það mun hafa verið árið 1974
að við kynntumst þessu fyrst. Eins
og svo margir hafa upplifað þá fara
vottarnir hús úr húsi og það var
bankað upp á hjá mér, segir Árni.
Sá sem kom í heimsókn til mín
var vottur Jehóva og hann vakti
áhuga minn á Ritningunni. Ég hafði
lengi haft áhuga, sögulegan áhuga á
Biblíunni en þar fyrir utan var ég
það sem má kalla trúleysingja. Þessi
maður opnaði augu mín fyrir því
hve ég vissi sorglega lítið um Biblí-
una og það varð úr að ég bað hann
um að koma aftur og ræða við mig
málin.
- Hvernig tók eiginkonan þessu?
- Hún var nú ekki heima þegar
hann kom fyrst en hún hefur líklega
orðið vör við hann þegar hann kom
næst, því ég ræddi lengi við hann og
við áttum mjög djúpar samræður.
Viðbrögð Kristrúnar voru lítil fyrst
en það breyttist þegar þessi maður
fór að koma aftur og aftur.
- Hvað fannst þér, Kristrún?
- Mér leist ekkert á þetta til að
byrja með. Fannst það mjög ein-
kennilegt að maðurinn minn var allt
í einu farinn að sökkva sér niður í
trúarleg málefni. Ég var sjálf ekki
trúuð. Var líklega eins og flestir
eru. Tilheyra Þjóðkirkjunni og
búið. Mér var því ekkert um þetta
gefið en var þó oft viðstödd þegar
þeir ræddu saman án þess að leggja
nokkuð til málanna.
- Vaknaði áhugi þinn á trúmál-
um um þetta leyti?
- Ætli það ekki. Mér fannst það
a.m.k. mjög umhugsunarvert að
þeir gátu bent á ýmsa hluti til stað-
festingar því að það sem Biblían
segði, væri rétt og þessu hafði mig
aldrei órað fyrir.
- Þessar umræður okkar, segir
Árni, - voru til að byrja með ein-
göngu um söguleg efni. Við ræddum
um ýmislegt sem ég hafði heyrt að
væri mótsagnakennt og þetta varð
til þess að umræða okkar beindist
inn á trúarlegri brautir og þá vakn-
áði hjá mér enn meiri áhugi á Biblí-
unni.
- Varst þú orðinn trúaður þegar
hér var komið sögu?
- Við höfum líklcga verið búnir
að ræða saman af og til í u.þ.b. ár,
er ég fann að eitthvað hafði vaknað
hjá mér sem við getum kallað trú.
Rökrétt trú
Þegar þetta gerðist bjuggu þau Árni
og Kristrún í Kópavogi. Þau voru
bæði í námi og sonurinn Gísli var
þá tiltölulega nýfæddur. Þess má
geta að undirritaður spurði Árna að
því hvort hann hefði.verið einmana
á þessum tíma, eða hvort hann hafi
átt við einhver vandamál að stríða
sem honum hefði þótt gott að geta
rætt við þennan mann, en svo var
ekki.
- Við vorum síður en svo ein-
mana, því við bjuggum í einbýlis-
húsi saman með þrem öðrum náms-
mannafjölskyldum og það voru því
margir til að ræða við, segir Árni og
hlær og Kristrún skellir líka upp úr.
- Hvað var það sem höfðaði mest
til þín í boðskap votta Jehóva?
- Það var það hve uppbygging
trúarinnar var rökrétt Hún var
byggð á þekkingu og í allan stað
frábrugðin því sem ég átti að
venjast. Ég hafði vanist því í minni
fjölskyldu að trúin byggðist frekar
á tilfinningasemi en vissu.
- Það sem vottarnir boðuðu hef-
ur þá átt vel við þig sem stærðfræði-
kennara?
- Það er rétt. Þetta var tvímæla-
laust „lógik“ ekki tilfinning.
- Hvert var næsta skref?
- Við fórum að fara á samkomur,
segir Kristrún en hún segist á þess-
um tíma einnig hafa verið búin að
afla sér þekkingar á trúnni.
- Það sem vakti mestan áhuga
hjá mér í upphafi voru þeir spádóm-
ar sem Biblían hefur að geyma, sem
komið hafa fram og eru að koma
fram í dag.
- Hvað með heimsendisspár?
Koma þær fram í túlkun votta
Jehóva á Biblíunni?
- Það hafa margir verið með slík-
ar spár því trúarhóparnir sem tengj-
ast Biblíunni og öðrum trúarritum
eru geysilega margir, segir Árni nú.
Það er hins vegar rétt að Biblían
boðar endi þessa skipulags og við
viðurkennum það að sjálfsögðu en
það er hins vegar ekki rétt að vott-
arnir hafi verið með neinar dagsetn-
ingar í því sambandi. Biblían tekur
það nefnilega skýrt fram að enginn
geti vitað hvenær slíkt mun verða.
- Hvenær takið þið svo trú?
- Það var í ágúst 1975 á Húsavík,
segir Kristrún.
Já, það er rétt að skjóta því inn í
að þessar samkomur sem við fórum
á voru allt, allt öðruvísi en við áttum
von á. Þama var það fræðslan sem
sat í fyrirrúmi. Það voru fyrirlestrar
um margvísleg efni í Ritningunni og
það var greinilegt að það var lögð
gífurleg áhersla á að uppfræða safn-
aðarmeðlimi um alls kyns efni.
- En síðan ákveðið þið að taka
trú?
- Já, þetta var svo sannarlega
eitthvað sem við gátum bæði skrifað
undir og við ákveðum að láta skírast
sem vottar Jehóva á móti sem haldið
var á Húsavík í ágúst 1975.
- Hvernig fer svona skírn fram?
- Skírnin fer þannig fram að hún
er biblíuleg og þar af leiðandi niður-
dýfingarskírn. Þetta er táknræn at-
i. f i pvi pegai loi k fer niður í vatn-
ið þá fer það niður með sínar fyrri
gjörðir og fyrri breytni og þegar það
kemur upp úr þá er það tilbúið að
takast á við nýtt líf og starfa sam-
kvæmt Biblíunni.
- Hvar á Húsavík fór þessi skírn-
arathöfn fram? Varla í sundlaug-
inni?
- Jú, jú, við fengum sundlaugina.
- Það má þá nota svona almenn-
ingsstaði?
- Mikil ósköp, segir Kristrún, -
það er mikið betra en ísköld á en við
hefðum vafalaust getað notað Laxá.
- Yfirvöld sýna þá skilning á mál-
um sem þessum og lána sundstaði til
skírnarathafna?
- Það er hægt að taka undir það
að við höfum mætt miklum skilningi
frá bæjaryfirvöldum í þessu sam-
bandi.
. . . vegna þess að Biblían
kennir ekkert helvíti“
ekki teknir inn í þessa trú sem
ungbörn. Þetta eru fullveðja ein-
staklingar. Þegar menn eru orðnir
fulltíða og fullþroska þá gefur það
auga leið að skoðanir manna fara
ekki alltaf saman.
- Breyttist daglegt líf ykkar
mikið eftir að þið tókuð trú? Sneruð
þið baki við heimsins gæðum s.s.
skemmtunum eða voruð þið ekki
skemmtanalega sinnuð?
- Við vorum eins og fólk almennt
er. Lifðum kannski svolítið fyrir
helgarnar og fórum út að skemmta
okkur. Þessi þáttur breyttist geysi-
lega mikið. Vinirnir sem við áttum
hurfu en nýir komu í staðinn.
- Hurfu gömlu vinirnir alveg?
- Ekki segi ég það en það komu
stór skörð í kunningjahópinn.
- Saknið þið þessara vina?
- Það er alltaf leiðinlegt að sjá á
bak gömlum vin en við sjáum ekki
eftir því sem við höfum gert.
- Hver er ykkar afstaða nú til
skemmtana og þess sem Jteim fylgir,
s.s. áfengis og tóbaks?
- Ef við tökum skemmtanirnar
fyrir fyrst, þá notum við hvert tæki-
færi sem gefst til að skemmta okkur
en við skemmtum okkur á heilbrigð-
an hátt. Við sækjum ekki dansleiki
og annað þvíumlíkt en gerum hins
vegar meira af því að koma saman
sem fjölskyldur, förum í leikhús,
bíó og þess háttar.
Varðandi áfengið er það að segja
að í Biblíunni er talað um að Jesús
hafi breytt vatni í vín og ráð-
leggur Tímoteusi að neyta lítils hátt-
ar af víni við maganum svo að vín-
neysla er ekki bönnuð á síðum
Biblíunnar en það er bent á það að
menn þurfi að neyta víns í hófi. Við
neytum hins vegar ekki tóbaks. Það
gerir enginn vottur Jehóva. Ástæð-
an fyrir því er sú að við berum virð-
ingu fyrir líkama okkar og viljum
ekki skemma hann með tóbaksnotk-
un.
- Hvað með íþróttir og tóm-
stundaiðju?
- Við stundum auðvitað íþróttir
börnin væru að gera þegar þau væru
orðin fullorðin. Samband okkar og
foreldra minna hefur því ekki breyst
á nokkurn hátt.
- Það hefur enginn í þinni fjöl-
skyldu tilheyrt sértrúarsöfnuði áður
en þú tókst trú?
- Jú reyndar. Systir mín tilheyrir
öðrum hópi, hún er Baháí. Það má
því segja að innan sömu fjölskyld-
unnar séu trúleysingjar, trúað fólk í
anda Þjóðkirkjunnar, vottar Jehóva
og Baháíar og það hefur engin áhrif
á samskipti okkar sem fjölskyldu.
- Ræðið þið trúmál, þú og systir
þfn?
- Við gerum lítið af því en þó
kemur það fyrir og þær umræður
fara bara vel fram.
- Greinir ykkur mikið á?
- Já, það er mjög mikill munur á
þessu tvennu. Kristrún: - Ég segi
það sama og Árni. Það vöknuðu
auðvitað ýmsar spurningar hjá
minni fjölskyldu. Foreldrar mínir og
ættingjar áttu erfitt með að átta sig
á ýmsu sem breyttist í okkar lífi en
að öðru leyti var fjölskyldan mjög
afskiptalítil.
- Of afskiptalítil?
- Já, kannski. Það hefði ekki ver-
ið verra að fá meiri afskipti til þess
að skapa umræðu um það sem var
að gerast því að þegar þessi mál hef-
ur borið á góma, þá hefur maður
fundið hvað fjölskyldur okkar eru í
raun áhugalitlar um trúmál. Og í
raun endurspeglar þetta viðhorf al-
mennings í öllum megin dráttum.
Þess má geta að þau Árni og
Kristrún eru ekki Norðlendingar.
Árni rekur ættir sínar til ísafjarðar
og Kristrún til Akraness og það ligg-
ur því beint við að spyrja þau hvers
vegna þau hafi flutt hingað til Akur-
eyrar.
- Ástæðan fyrir því að við flutt-
um hingað er sú að hér var ákaflega
lítill söfnuður sem þó hafði starfað í
mörg ár. Þessi söfnuður þarfnaðist
krafta okkar og þess vegna fluttum
við hingað.
- Þið vinnið sem sagt að því að
útbreiða trúna hér á Akureyri?
- Það gera allir vottar Jehóva hér
í bæ.
- Hvernig gengur?
- Það gengur mjög vel. Það geng-
ur virkilega vel hér á Akureyri, segir
Árni með sannfæringarkrafti. - Það
er mjög gott að tala við fólk hér á
Akureyri og okkur hefur undan-
tekningarlaust verið mjög vel tekið.
Það var erfitt fyrir nokkrum árum
að tala við fólk hérna um trúarleg
mál en það hefur orðið geysileg
breyting.
- Ykkur er þá vel tekið þegar þið
gangið í hús?
- Okkur er tekið vel.
- Eins vel og þú tókst á móti
manninum um árið?
- Kannski ekki alveg eins vel en
þó eru margir slíkir innan um.
- Ykkur er ekki skipað í sama
hóp og þeim sem selja merki og þar
fram eftir götum, þegar þið bankið
upp á?
- Nei ég held að fólk geri sér al-
veg grein fyrir því hverjir eru þarna
á ferð. Það þekkir orðið votta
Jehóva og veit hvað við stöndum
fyrir.
- Eruð þið dæmd fyrirfram?
- Já, ég myndi segja það. Margir
taka afstöðu eftir því sem þeir hafa
heyrt hjá öðrum án þess að hafa
kynnt sér málin af eigin raun.
- Er ykkur vísað frá með ein-
földu neii á mörgum stöðum?
- Já en allt þetta fólk er mjög
kurteist.
- Þið hafið þá heyrt það sem
margir segja að vottar Jehóva séu
uppáþrengjandi?
- Já við heyrum það oft og ég var
einu sinni sjálfur sömu skoðunar.
Samt hafði ég aldrei talað við vott á
þeim tíma.
Börnin velja sjálf
- Hvað er að vera vottur Jehóva?.
- Það að vera vottur Jehóva er að
vera lærisveinn Jesú Krists. Að feta
í hans fótspor sem felur m.a. í sér að
við reynum að lifa samkvæmt því
sem við þekkjum frá Biblíunni. Við
erum að vísu ófullkomin og okkur
verður margt á en til þess að geta lif-
að kristilegu lífi þá kallar það á
stöðugt nám frá Biblíunni. Við höf-
um vissulega tækifæri til þess innan
safnaðarins sem skýrist kannski bet-
ur ef ég lýsi hvernig vikan líður hjá
okkur. Ef við byrjum á sunnudög-
um þá höfum við tveggja tíma sam-
komu eftir hádegi. Fyrri tíminn fer
í biblíufyrirlestur og seinni tíminn
fer í biblíunám. Á þriðjudögum
skiptum við söfnuðinum niður í
smáhópa og þá höfum við klukku-
tíma samkomu og enn á ný förum
við yfir eitthvað efni sem tengist
Biblíunni. Á fimmtudagskvöldum
höfum við tveggja tíma samkomu
sem er þannig byggð upp að fyrri
hlutinn er skóli þar sem kennd er
ræðumennska og framsögn og seinni
hlutinn er svo helgaður ýmsum at-
riðum sem snerta þarfir safnaðarins.
Á þennan hátt höfum við fimm tíma
fræðsluprógram á viku hverri sem
væntanlega auðveldar okkur að lifa
sem kristnar manneskjur.
- Taka börnin þátt í þessum sam-
komum?
- Allar samkomur eru fyrir alla.
Enginn greinarmunur gerður á
börnum eða fullorðnum í því sam-
bandi. En fyrir utan allar þessar
samkomur þá tökum við þátt í að
boða fagnaðarerindið sem Biblían
talar um og þessi hluti starfsins fer
fram á hinum og þessum tímum.
Við förum alltaf út, a.m.k. einu
sinni í viku og boðum fagnaðarer-
indið.
helvíti til . . .
og líkamsrækt eins og annað fólk en
við gætum þess að þessi afþreying
nái ekki þeim tökum á okkur að hún
fæli okkur frá trúnni.
- Það er þá allt í lagi fyrir vott
Jehóva að fara á völlinn og kalla
áfram KA eða áfram Þór?
- Ég sé ekkert því til fyrirstöðu
að fara á völlinn og horfa á t.d. góða
knattspyrnu, en við gætum hófs í
því eins og öðru og látum ekki
keppnisandann hlaupa með okkur í
gönur, segir Árni sem sjálfur stund-
ar ýmsar íþróttagreinar s.s. fót-
bolta, sund og blak.
Að breiða út
fagnaðarerindið
- Hvernig tóku fjölskyldur ykkar
þessum sinnaskiptum í lífi ykkar?
Árni: - Ef ég segi fyrst frá því
hvernig þetta kom við mína fjöl-
skyldu, þá tók hún því vel. Það hef-
ur alltaf verið mottó hjá mínum for-
eldrum að skipta sér ekki af því sem
Sjá næstu síðu.
Vinirnir hurfu
- Breyttist líf ykkar við skírnina
eða hafði það breyst áður?
- Að sjálfsögðu breytist lífið
áður, segir Árni. - Menn taka ekki
upp nýja breytni með skírninni. Það
er ekki það sem átt er við með
skírninni, heldur er þetta opinber-
leg viðurkenning manns á því að
hafa tekið upp þessa trú, þessa lífs-
stefnu. Ef maður hefur ekki byrjað
að aðlaga sig að því sem Biblían
kennir um mannlega breytni þá læt-
ur viðkomandi ekki skírast, a.m.k.
ekki fyrr en hann hefur aðlagað sig
kenningum Biblíunnar.
- Það má taka það fram að
undanfari skírnarinnar er vígsla,
skýtur Kristrún inn í. - Vígsluheit
sem við gefum Guði í einkasam-
bandi við hann.
- Það hefúr væntanlega stutt ykk-
ur mikið að þið tókuð bæði trú?
- Það er auðvitað miklu auðveld-
ara. Það segir sig sjálft og ég tel það
mikla blessun að. við höfum verið
samstiga í þessu. Það sjá náttúrlega
allir að það getur skapað erfiðleika
ef fjölskyldur eru trúarlega skiptar.
- Er mikið um að bara annað
hjóna sé í vottum Jehóva?
- Nei, það er ekki mikið um það,
en auðvitað er eitthvað um það og
það er vegna þess að einstaklingur-
inn verður að ákveða hvað hann vill
gera við líf sitt. Vottar Jehóva eru
ekkert
Fjölskyldan í Tjarnarlundi. Kristrún, Dröfn (6 ára), Gísli (10 ára), Árni og Fannar (4 ára). Myndir: ESE.
„Það
Rætt vi5 Arna Steinsson og Kristrúnu
Gísiadóttur, sem eru vottar Jehóva