Dagur - 27.02.1984, Blaðsíða 9

27. febrúar 1984 - DAGUR - 9
öryggi þeirra. Hitt er annað mál
að fram til þessa hefur ekki verið
hægt að fá ósýktan mink af svo-
kallaðri plasmacyose-veiki hér á
landi. Hann var að vísu fluttur til
landsins vorið 1983 og er nú bú-
inn að afplána hina lögboðnu
sóttkví. Þessi minkur var fluttur
í eitt alvörubúið þ.e. á Sauðár-
króki og í Hóla í Hjaltadal og
mun eitthvað byrjað að dreifa
stofninum á önnur bú nú nýlega.
Ég veit ekki betur en það standi
tii að skipta algjörlega um stofn í
landinu en það tekur vitanlega
allt sinn tíma og takmarkast af
stofnstærðinni svo það verður
ekki alveg á næstunni sem allir
refabændur geta fengið mink á
sín bú líka. Pað hefði auðvitað
þurft að flytja inn mink árlega til
að anna eftirspurn en þar erum
við komnir að sama veggnum, og
með refina þ.e. heimskulegum
innflutningshömlum yfirvalda og
seinagangi kerfisins. Pað er rétt
sem Björn segir í grein sinni að
loðdýrarækt sé vandasöm at-
vinnugrein sem krefst nákvæmni
og vandvirkni.
íslenskir refabændur hafa líka
sýnt það og sannað að þeir eru
vandanum vaxnir því frjósemi
hér á landi hefur reynst miklu
meiri en í nágrannalöndum sem
svarar um það bil 1 yrðling á
tófu. Pessi nýja atvinnugrein hef-
ur þó átt við marga erfiðleika að
stríða ef frá eru talin móðuharð-
indi af mannavöldum og má þá
nefna að sökum mikillar frjósemi
hefur þurft að hafa helst til marga
yrðlinga í búri á feldtímanum
sem hefur að verulegu leyti rýrt
gæði framleiðslunnar. En vegna
mikils stofnkostnaðar og fjár-
magnskostnaðar hafa menn frek-
ar haldið að sér höndum með
auknar fjárfestingar sem þó
hefðu leitt til betri nýtingar vör-
unnar.
Fóðurstöðvamál eru mjög til
umræðu núna og því miður get ég
ekki verið þér sammála að öllu
leyti Björn. Ég held að það sé
engin spurning að það eigi byggja
eina stóra fóðurstöð fyrir allt
Eyjafjarðarsvæðið og ná þannig
upp hagkvæmni í rekstri og það
er éinnig lífsspursmál að fóðrið
verði keyrt út með tankbíl á fé-
lagslegum grundvelli. Því það er
langt síðan bændur gerðu sér
grein fyrir því að fóðursnapið er
dýrt, fyrirhafnarmikið svo ég noti
þín orð. Á hverjum degi aka
tankbílar hér um Eyjafjörð í
hvaða veðri sem er og hvernig
færð sem er að sækja mjólk til
bænda eða færa þeim kjarnfóður
heim. Hvernig ætli það sé, ætli
það kosti ekki neitt? Það hefur
alls staðar orðið niðurstaðan í
nágrannalöndum að fóðurstöðv-
um hefur fækkað og þær stækkað
og fóðrinu er ekið heim á
loðdýrabúin með tankbíl. Ég sé
því enga ástæðu til annars en að
sama þróunin verði hér á landi.
Það er hins vegar afar furðulegt
hve umræða um þessi loðdýramál
hefur verið neikvæð og villandi
og á lítilli þekkingu byggð og er
grein Björns í íslendingi eitt
skýrasta dæmi um slíkt. En nú er
mál að linni og ég leyfi mér að
vona í komandi framtíð að um-
ræða á opinberum vettvangi um
þessi mál verði öllu jákvæðari og
á staðreyndum byggð. Ég tek
ábendingu Björns til greina og vil
heldur tala um refi og tófur og af-
kvæmi þeirra yrðlinga svo sem
tíðkast hefur hér um aldir en ekki
refalæður og högna sem virðist
vera eitthvert spánnýtt tilbrigði
af svokölluðu stofnanamáli.
Svo að endingu þakka ég Birni
fyrir grein hans í íslendingi sem
vonandi verður upphaf að heil-
brigðri umræðu um loðdýrarækt
hér á landi. Ég vona syo að hann
dreymi vel á næstunni, því tímar
refadrauma eru ekki liðnir.
Grund í Höfðahverfi
í janúar 1984
Sigurður Helgason.
STARFSVIKA
Þetta er nú samstarf í lagi.
Þessi voru að undirbúa brúðuleikhús um Rauðhettu og úlfínn.
Þetta Islandskort gerðu nemendur við Glerárskóla.
Það var líf og fjör hvert
sem litið var er blaðamann
Dags bar að garði í Glerár-
skóla. Starfsvika var hafin
í skólanum og nemendur
og kennarar höfðu samið
um „vopnahlé“ frá
skruddum og skræðum í
eina viku. Þess í stað var
starfað að ýmsum málum.
Setustofa var innréttuð af
þeim elstu en þau yngstu
settu upp brúðuleikhús.
Annars tala myndirnar
sínu máli. - ESE.
Með brugðinn pensil.