Dagur - 14.03.1984, Blaðsíða 6

6-DAGUR-14. mars 1984
!
Kveðja frá frændsystkinum
Þegar góðir vinir deyja verður
manni stirt um stef - einkum þeg-
ar vináttan hefur í senn verið
blandin náinni frændsemi, órofa
tryggð frá barnæsku til hins síð-
asta dags og ljúfum minningum
upvaxtaráranna.
Því er stefið stirt, þegar
Tómasína Hansen er í dag kvödd
hinstu kveðju í Akureyrarkirkju
af ástvinum sínum, frændfólki og
stórum vinahópi.
Tómasína Hansen var Aust-
firðingur að ætt fædd á Seyðis-
firði 3. ágúst 1915. Foreldrar
hennar voru Sigríður Einarsdótt-
ir og Vigfús Jónsson áður búend-
ur á Fjarðarseli á Seyðisfirði.
Það hefur áreiðanlega verið
leiftrandi bros og kæti yfir
Tómasínu - eða Tommu frænku
- þegar hún steig það örlagaríka
spor, að yfirgefa æskustöðvarnar,
þá aðeins 16 ára gömul. Fram að
þessu hafði heimsmynd hennar
ekki náð út fyrir fagra fjallaum-
gerð Seyðisfjarðar, en fyrsti án-
ingarstaðurinn var Egilsstaðir og
var þá farið ríðandi yfir Fjarðar-
heiði. Ferðinni var heitið alla leið
til Akureyrar og var hún að fara
í vist til Sollu frænku. í höfuðstað
Norðurlands ílendist hún, þar
varð hennar heimili og lífsham-
ingja, börn og aðrir afkomendur.
Þar festi hún rætur og þaðan
hvarf hún á brott - óvænt en lífs-
glöð og brosandi til síðasta
andartaks. - Eftir fyrstu dvölina
á heimili Sollu frænku á Syðri-
Brekkunni víkkaði Tomma enn
sjóndeildarhringinn. Stundaði
hún nám við Húsmæðraskólann
á ísafirði veturinn 1935-36. Að
því loknu bar hún gæfu til að
dvelja nokkur ár við líf og störf á
heimili þeirra ágætu hjóna Borg-
hildar og Jakobs Frímannssonar,
og reyndust þau henni sem bestu
foreldrar. Á því menningarheim-
ili öðlaðist hún bæði þroska og
lífsreynslu, sem varð henni síðar
ómetanlegt veganesti.
Þrátt fyrir vistaskiptin slitnuðu
aldrei vináttu- og tryggðaböndin
við Soliu frænku og hennar fjöl-
skyldu. Er leitun að slíkri ræktar-
semi bæði við átthagana og skyld-
menni, hvort sem þau áttu heima
fyrir austan eða sunnan, og stóð
sú tryggð allt til síðustu stundar.
Eins og segir í Hávamálum:
„Veistu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir.
og vilt þú afhánum góttgeta,
geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta
fara að finna oft. “
Þetta var lífsviðhorf Tommu
og fram á síðasta dag voru á
dagskrá ferðalög til ættingja og
vina. Á síðastliðnu sumri náði
hún að heimsækja æskuslóðirnar
ennþá einu sinni og engan gat
grunað, að hún færi nú um í síð-
asta sinn, til að hlúa að nýjum og
gömlum vináttutengslum.
11. nóvember 1939 giftist
Tomma norsk-íslenskum manni,
Inga Hansen. Hann var starfs-
maður Mjólkursamlags KEA og
undir stjórn mjólkursamlags-
stjórans var Ingi sá hagi tækni-
maður, sem lagði gjörva hönd á
tæknivæðingu eyfirsks mjólkur-
iðnaðar, tækniþróun, sem olli
straumhvörfum bæði í eyfirsku
og íslensku samvinnustarfi.
Verður Inga lengi minnst fyrir
hans mikilvæga þátt. Þau eignuð-
ust fjögur börn: Arnvið, Hans
Normann, Ruth og Stefán ívar.
Börnin hafa ávallt borið ríkt mót
foreldra sinna. Haustið 1958 lést
Ingi og var þá yngsta barnið að-
eins átta ára. Það hafði verið ein-
staklega kært með þeim hjónum
og missirinn var mikill fyrir þau
öll. Með hjálp barna sinna og vel-
gjörðarmanna tókst henni að
brjótast áfram og skapa fjöl-
skyldunni nýtt heimili á Syðri-
Brekkunni. - Skömmu eftir frá-
fall Inga hóf hún störf hjá Sund-
laug Akureyrar og varð það ann-
ar starfsvettvangur hennar í 25
ár. Eignaðist hún þar trausta vini
bæði meðal starfsfólks og gesta
sundlaugarinnar. Hún talaði
ávallt um þá með mikilli hlýju og
virðingu. Otalin eru öll þau störf,
er hún vann fyrir Kvenfélagið
Hlíf og Kvenfélag kirkjunnar og
voru þau flest í þágu barnaheim-
ilis eða Barnadeildar sjúkrahúss-
ins.
Skapgerð Tómasínu Hansen
mótaðist framar öllu öðru af ein-
lægri gleði, fágætri tryggð við
umhverfi sitt og sína nánustu og
vinsemd og nærgætni við sam-
ferðamennina. í erlendu spak-
mæli segir: „Allir vita, að glaður
vinur er eins og sólskinsdagur,
sem stráir birtu allt í kringum sig,
og það er á færi okkar flestra, að
gera þennan heim ýmist að höll
eða fangelsi.“ Heimili og allt um-
hverfi Tommu var sannarlega
höll gleðinnar, hvort sem það var
litla heimilið þeirra í Samlaginu
eða heimilin tvö uppi á Brekk-
unni. Á síðasta ári flutti hún í
það síðara, en dvölin þar varð
allt of stutt. Dagur var að kveldi
kominn en engum datt í hug að
nóttin væri að skella á. Það var
notalegt að eiga þess kost, að
heimsækja hana glaða og reifa á
síðasta áningarstaðnum og rifja
upp gamlar endurminningar,-
hvort sem það voru fjallaferðir
með einn til reiðar á æskuslóðum
hennar eða ógleymanleg jólaboð
á gamla heimilinu í Grófargili.
Þau fóru ávallt fram á nýársdag
og í hugum barna þess tíma var
hátíðinni að því loknu að mestu
lokið, slíkur viðburður var jóla-
boðið hjá Tommu frænku og fjöl-
skyldu hennar, þar sem heima-
fólk og gestir skemmtu sér við
spil eða aðra leiki - þar var
Tomma alltaf hrókur alls fagnað-
ar.
Ibsen: „Blóm kærleikans
þarfnast meiri og minni regn-
skúra til að standa í blóma.“
Tomma var allt sitt líf að vökva
þessi blóm nú síðast á annan dag
jóla, þegar hún bauð heim öllum
nánustu ástvinunum. Það var
jólaboð barna nútímans. Tím-
arnir eru breyttir, en Tomma var
alltaf sú sama.
Á kveðjustund er góðs vinar
sárt saknað. Saknað er tryggðar
og festu, er aldrei brást, saknað
er andrúmslofts æskuheimilanna,
sem aldrei líður úr minni, saknað
er kátínu og einlægni, sem aldrei
haggaðist. Saknað er góðrar
konu, sem ræktaði frændsemis-
böndin jafnt í nærveru sem í fjar-
lægð og veitti umhverfi sínu og
samferðamönnum glaðværð, ró-
semi og kærleika. Blessuð sé
minning hennar.
Hrefna Hannesdóttir
Heimir Hannesson
Sigríður J. Hannesdóttir
Gerður Hannesdóttir.
Mánudaginn 12. mars var til
moldar borinn Hjörtur Fjeldsted
frændi minn, og langar mig til að
minnast með fáum orðum Lilla
frænda eins og við systkinin
kölluðum hann. I frumbernsku er
hann tekinn í fóstur til afa síns og
ömmu, sem voru honum sem for-
eldrar, þangað til þau létust, en
þá var hann ennþá ungur að
árum og átti hann þá athvarf hjá
foreldrum mínum. Með þeim
bast sú vinátta sem aldrei féll
skuggi á. Var hann þeim alltaf mjög i
góður, og þá ekki síst móður
minni í veikindum föður míns og
eftir lát hans. Og hefðum við
tæpast trúað því að ekki tveimur
og hálfu ári síðar myndum við
fylgja honum til grafar. Því að
þó að hann væri búinn að vera
sjúklingur til fjölda ára, þá vissi
maður aldrei hvernig honum
leið. Ef hann var spurður um líð-
an sína, þá var svarið ávallt, mér
líður vel, ég er bara hress. Svona
var hann, hann bar ekki tilfinn-
ingar sínar á borð fyrir aðra, en
alltaf var hann boðinn og búinn
að hjálpa öðrum, með sinni ein-
lægni og hjartahlýju. Árið 1953
kvæntist hann Guðrúnu Rand-
heiði Sigurðardóttur, sem bjó
manni sínum og börnum hlýlegt,
fagurt og gott heimili að Kringlu-
mýri 6 hér í bæ.
Þau eignuðust þrjú mannvæn-
(eg börn, Ingveldi sem gift er
Lúðvík Vilhjálmssyni, Guðrúnu
sem gift er Bjarna Jónssyni og
Hjört sem býr með Auði Skúla-
dóttur. Einnig ólu þau upp að
miklu leyti dótturdóttur sína
Guðrúnu Karítas sem var auga-
steinn afa síns, og svo bættist lítill
drengur í hópinn sem skírður var
Hjörtur Þór og var hann ekki
síður yndi afa síns. Móður á
Hjörtur á lífi sem horfir nú á eftir
einkasyni sínum. Stór er sorg
þeirra sem syrgja elskaðan eig-
inmann, son, föður, tengdaföður
og afa, sem fór löngu fyrir aldur
fram. Elsku Heiða, við sendum
þér og börnum þínum, tengda-
börnum og barnabörnum og svo
þér elsku Lilla okkar fyllstu sam-
úðarkveðjur og vonum af alhug
að góður Guð gefi ykkur styrk.
Elsku Lilli. Farðu í friði, friður
Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Pálína S. Jónsdóttir
og fjölskylda.
Málin rædd.
Boltinn svífur.
Úr keppni þroskaheftra.
Um helgina gengust Lions-
klúbburinn Hængur á Akur-
eyri og íþróttafélag fatlaðra á
Akureyri fyrir svokölluðu
„Hængsmóti“ og fór það fram
í íþróttahöllinni.
Þetta er í annað skiptið sem
mótið er haldið, og er stefnt að
því að það verði árlegur viðburð-
ur í íþróttalífi fatlaðra hér á
landi. Hér er um opið mót að
ræða og voru keppendur að þessu
sinni víðs vegar af landinu.
Félagar í Lionsklúbbnum
Hæng sáu alfarið um framkvæmd
mótsins og er óhætt að segja að