Dagur - 29.03.1985, Blaðsíða 9

29. mars 1985 - DAGUR - 9
Jónasson á Skörðugili í Skagafirði í helgarviðtali
nú tali nú ekki um tímann sem fer í
að pissa honum aftur. Pað held ég,
nú. Þegar búið er að byggja þjóðfé-
lagið þannig upp að allir lifa á bjór,
brennivíni og súkkulaði held ég
menn þoli lítið harðræði.“
Þegar búið er að drekka kaffi, þarf
að fara í húsin og gefa skepnunum.
Okkur er boðið með og þiggjum við
það. Á leiðinni upp eftir segir Dúddi
okkur að núorðið séu hross og sauð‘
fé nokkurs konar aukabúgrein á
Skörðugili. Þeir séu einkum í refa-
ræktinni. Við þóttumst vita það,
höfðum séð stórt P á þaki loðdýra-
búsins er við ókum þar framhjá fyrr
um morguninn. Jói hafði tilkynnt að
P-ið væri fyrir flugið. „Já, bannað að
lenda, meinarðu,“ hélt Kristján. En
þetta var bara brandari, það kom
hins vegar í ljós er við vorum komin
hálfa leið upp í hús, að matarpoki
nokkur hafði gleymst heima. „Þú
gleymdir pokanum handa kænunni,"
kallar Dúddi, til Sigurjóns, en hann
er önnum kafinn við að fá Kristján í
kapphlaup við sig, með litlum
árangri að vísu, en hafði samt ekki
tíma til að hlaupa sjálfur. „Náð þú í
hann,“ svarar hann afa sínum. Og
það verður úr að sá „gamli“ skokkar
aftur heim að ná í pokann handa
kænunni, en við veltum vöngum yfir
því hvaða skepna þessi kæna væri. f
ljós kom að það var hvít kanína í
eigu Sigurjóns yngra. Auk hennar á
hann tófuna Blíðu og hest á hann
líka, það er Harka, sem er í tamn-
ingu hjá Jóni á Vatnsleysu. Hann er
nokkuð ríkur strákurinn, finnst
okkur, rétt orðinn fimm ára gamall.
Við tölum um ríkidæmi manna.
Mannbœtandi
nótt
„Ég hef sungið í karlakórnum
Heimi, allar götur frá árinu 1936,
nema hvað ég hætti að syngja í þrjú
ár til að græða."
Græddir þú vel?
„Ég tel mig nógu ríkan.“
Hvenær eru menn nógu ríkir?
„Þegar menn eru ánægðir með það
sem þeir eiga, þá eru þeir nógu
ríkir.“
Hvað áttu þá mikið?
„Ég veit aldrei hvað ég á, nema
rétt daginn sem ég tel fram.“
Þú hefur að minnsta kosti farið að
syngja aftur?
„Ég er syngjandi öll kvöld, þegar
ég er ekki að spila bridge. Ég var að
spila bridge í fyrrinótt, við spiluðum
við Húnvetninga og sátum yfir spil-
um fram til klukkan hálf sex. Það var
haft á orði eftir að spilum lauk, að
þetta hefði verið mannbætandi nótt!
Nei, nei, ég finn ekkert fyrir þessu,
þó ég sé að göltra þetta á næturnar.
Jæja þá erum við komin. Þessi hús
öll byggðum við á einu ári, auk íbúð-
arhúss og hlöðu og kvörtuðum ekki
um peningaleysi. Menn verða að
drífa svona hluti upp, vera ekki að
hengslast við það í fjöldamörg ár.“
Við trítluðum á spariskónum inn í
húsin, forarsvað var fyrir utan, en
þeir Sigurjónar létu það ekki á sig fá.
Allmargir kálfar voru í húsinu, því er
kallað var tamningastöð. Kálfar frá
Skörðugili hafa allir farið í stjörnu-
flokk, segir Dúddi okkur. Hann gef-
ur þeim úrvals hey allan veturinn.
„Þýðir ekkert að ala dýrin á ein-
hverju moði.“ Fóður gefur hann
ekkert, en mánuði áður en hann
sleppir þeim út elur hann kálfana á
káli. Síðan er þeim sleppt í góða
haga og látnir bíta í mánaðartíma
eða svo áður en slátrað er. „Og allt
hefur lent í stjörnuflokki.“
„í þessu eru peningar,“ segir
Dúddi og bendir á kálfana. Hann fer
að sýsla við heybagga inni i hlöðu,
segir okkur síðan að koma inn í fjár-
húsið.
„Þú skalt mynda þann litla, með
henni móbotnu sinni,“ stingur hann
upp á við ljósmyndarann.
9 „ Taktu áhenni
þessari“
Sá litli er reyndar búinn að klifra
upp eftir öllum böggunum, og nærri
kominn upp undir rjáfur hvar hann
náði taki á baggabandi er hékk niður
úr þakbita. Sigurjón staðhæfði að hann
væri Tarzan í trjánum. Það þótti mér
dálítið skondið, því engin sá ég trén,
nær hefði mér þótt að kenna Tarzan
kappann við heyið. En þegar til tals
kom að mynda „Tarzan í trjánum“
með móbotnóttu gimbrinni hætti
hann umsvifalaust að sveifla sér í
„trjánum“ og hljóp inn garðann að
þeirri móbotnóttu.
Á meðan myndatökur stóðu yfir
sýndi Dúddi okkur Jóa nokkrar af
sínum betri kindum.
„Komdu hérna Jói, og taktu á
henni þessari," sagði hann og Jói er
með það sama kominn inn í króna og
tekur að þukla á botnóttri gimbur.
„Taktu á lærunum. Hefurðu tekið
á betri kind? Þetta er rakin stjörnu-
kind.“
Jói samsinnti því, eftir nokkurt
þukl, „rakin stjörnukind“.
„Ég held því fram,“ segir Dúddi
sposkur „að ég hafi talsvert vit á fé,“
stingur svo höndum í vasa, eftir að
hafa snúið loðhúfu sinni nokkra
hringi á höfði sér.
„Komið hingað ég ætla að sýna
ykkur mömmuna," Dúddi vísar okk-
ur á móður hinnar botnóttu. „Þarna
er hún,“ segir hann og bendir.
Jói er sendur inn í króna aftur og
uppálagt að handsama rolluna, sem
hann og gjörir, eftir smá eltingaleik.
Hann tekur síðan til við að þukla í
annað sinn.
Ég spyr Dúdda hvort hann sé fjár-
glöggur maður mjög.
„Eg hæli mér hvorki af einu né
neinu,“ svarar hann „en ég hef tölu-
vert umgengist fé og þekki dálítið til
þess. Blessuð vertu ekki að skrifa
alla þessa vitleysu eftir mér.“
Ég lofaði því. „Tek bara þetta
gáfulega úr.“
„Gáfulega. Þá erum við komin að
því, hvað eru gáfur, getið þið sagt
mér það?“
Við ræddum nokkra stund um
þetta atriði, en komumst ekki að
niðurstöðu. Hefðum sjálfsagt staðið
þarna í fjárhúsunum fram á kvöld, ef
skyldan hefði ekki kallað. Við þurft-
um niður á Sauðárkrók, og kvöddum
Dúdda og Sigurjón Pálma, sem stóð
með sópinn í höndunum tilbúinn að
sópa garðann. Við trítluðum á spari-
skónum út í skagfirskan marsdaginn.
„Þið komið í kvöld og heyrið okkur
syngja,“ var það síðasta sem Dúddi
kallaði til okkar. - mþþ
aom