Dagur - 23.08.1985, Blaðsíða 9

23. ágúst 1985 - DAGUR - 9
- Rætt við Karl Jóhann Magnússon,
sem hefur verið bundinn við hjólastól í 22 ár
0 Sögðu mér
að hreyfa tœrnar
- Hvaða möguleika áttu þegar þú
ferð í aðgerðina? Veistu að þú munir
lenda í hjólastól eða áttu von á bata?
„Þeir sögðu mér læknarnir áður en
ég fór í aðgerðina að það væru 50%
líkur á því að ég gæti gengið eftir að-
gerðina. En ég var óheppinn. Pað
var þarna danskur læknir sem var að
kynna sér aðgerðir á þessu sviði, var
í sex mánaða „kúrs“, og hann gerir
aðgerðina. Hún mislukkaðist þannig
að ég lamaðist alveg upp í mitti. Þeir
voru voðalega spenntir þegar þei.
komu til mín morguninn eftir að-
gerðina og sögðu mér að hreyfa
tærnar! Það var náttúrlega ekki um
neina hreyfingu þar að ræða, hvorki
þann morgun eða annan.“
- Er það ekki agaleg lífsreynsla að
standa frammi fyrir því einn daginn
að eiga aldrei eftir að ganga framar?
„Það má segja það og satt að segja
ætti það að vera áfall fyrir hvern
mann á þessum aldri, ég var 47 ára.
En þeir sögðu mér læknarnir áður en
ég fór í aðgerðina að ef ég yrði ekki
skorinn, gæti ég gengið í 2-3 ár og
þá myndi ég lamast algerlega. Æxlið
var það ofarlega að ég hefði lamast
alveg upp í háls. Að geta gengið í 2-3
ár og síðan að tapa öllu freistaði mín
ekki, þannig að ég kaus aðgerðina
þó svo ég væri ekki öruggur með
bata. Ég er heppinn, er þannig gerð-
ur að ég gerði mér alveg grein fyrir
því hvað myndi gerast og tók þá
ákvörðun að bjarga því sem bjargað
yrði og taka því. Það var ekki um
annað að ræða. Ég hef átt alveg dá-
samleg ár síðan ég lamaðist.“
- Hvað tekur við þegar þú kemur
heim eftir aðgerðina?
„Ég fer á Reykjalund til endurhæf-
ingar og var þar tæpt ár. Þá var ég
orðinn það spastískur í fótunum, al-
veg upp að mjöðmum að fæturnir á
mér reistust beint út og hristust þar
og skulfu. Þetta stafar af vöðvasam-
drætti og ég hafði áhuga á að fá bætt
úr þessu. Með dyggri aðstoð Odds
Ólafssonar vfirlæknis á Reykjalundi
tókst það. Ég var sendur aftur út til
Danmerkur því þetta fékkst ekki
bætt hér heima.
Lagfæringin felst í því að það er
framkvæmd nokkurs konar lenging-
araðgerð á vöðvunum í lærinu.
Vöðvafestingarnar eru losaðar að
ofan og neðan, fóturinn látinn liggja
beinn og þannig látinn gróa á ný. Eft-
ir það er hægt að liggja beinn. Þetta
mun vera ein allra fyrsta aðgerðin
sem gerð var af þessu tagi. Síðar
voru svo hásinarnar skornar hér
heima og nú ligg ég alveg teinréttur.
Áður var ég alltaf krepptur í þeirri
stöðu sem ég er í í hjólastólnum.
Ég er í raun hissa að þessari aðferð
skuli ekki vera beitt í ríkara mæli.
því það eru svo margir sem aldrei
geta rétt almennilega úr sér.“
- Fyrir aðgerðina starfar þú í
apótekinu í Hafnarfirði. Færðu starf
við þitt hæfi eftir að þú lamast?
„Eftir dvölina í Danmörku að
þessu sinni sem stóð í níu mánuði fór
ég aftur á Reykjalund og þar var ég
til 1980 að ég flutti í Hátún 12. A
Reykjalundi vann ég á símanum og
eins í plastverksmiðjunni, hafði alltaf
nóg að gera.“
9 Flökkueðlið
- Það kemur upp í þér flökkueðli á
meðan þú ert á Reykjalundi, segðu
okkur aðeins af því.
„Jú, það er rétt, það kom upp í
mér flökkueðli,“ segir Kalli hlæj-
andi. „Ég fékk mér bíl þegar ég var
búinn að vera lamaður í 10 ár. Þá var
búið að skipta yfir í hægri umferð og
ég var svona - ja, kannski ekki
smeykur við að keyra, en velti því
fyrir mér hvort ég myndi ráða við
þetta.“
- Fórstu í ökutíma?
„Nei, nei, það gerði ég ekki. Fyrst
fékk ég mér hálfsjálfskiptan Saab, í
honum var erfitt að eiga við kúpling-
una, svo ég skipti og fékk mér sjálf-
skiptan Saab og þá gekk þetta allt
eins og í sögu.
Ég hef öll stjórntækin í stýrinu. Ég
er alveg sannfærður um það að ef
maður sem er fullkomlega heilbrigð-
ur vendi sig á að aka um á svoleiðis
útbúnum bíl, þá væri hann miklu
sneggri að bregðast rétt við ef eitt-
hvað kemur upp á. Þetta er allt sam-
an í einu handfangi, bensín og
bremsa. Menn eru svo mismunandi
fljótir að stíga á kúplingu og bremsu
en þetta gerir maður bara ósjálfrátt
með hendinni.“
- Hvernig var að koma út í um-
ferðina eftir 10 ára hlé?
„Mér fannst þetta ekki svo mjög
frábrugðið. Fyrst æfði ég mig á göt-
unum í kringum Reykjalund en fór
síðan að færa mig upp á skaftið, eftir
því sem á leið. Ég fór að fara út á
vegina og því lengur sem ég ók því
lengra þurfti ég að fara. Ég er af-
skaplega mikill náttúruunnandi og
hef unun af því að fara og skoða um-
hverfið."
- Viðbrögð fólks við þessu flakki
þínu, hver voru þau?
„Þau voru ákaflega neikvæð, það
var ekki reiknað með að ég gæti ferð-
ast einn. Það var jafnvel álitið að ég
væri ekki með „fulde fem“ að vera að
flækjast um, fatlaður maðurinn.
Margir voru líka undrandi á að ég
skyldi yfirleitt hafa mig af stað.
Ferðalög eru mitt líf og ég á bágt
með að skilja það fólk sem ekki hef-
ur áhuga á að skoða fallega staði.
Það þarf að ferðast víða til að sjá
bæði það sem er fallegt og miður
fallegt. Þannig fæst samanburður."
0 Allt hœgt
- Lentir þú aldrei í neinum ævintýr-
um, þegar þú varst einn að ferðast?
„Nei, aldrei, ég var alveg einstak-
lega heppinn. Það sprakk ekki einu
sinni hjá mér dekk. Einu farartálm-
arnir voru hliðin sem víða voru á
vegum. Eitt sinn kom ég að lokuðu
hliði. læsingin á því var járnspenna
sem gekk inn á milli tveggja haka. Ég
var með dráttartaug í bílnum og þeg-
ar ég kom að hliðinu ók ég eins ná-
lægt því og ég gat, kastaði kaðlinum
yfir læsinguna þannig að ég lét miðj-
una á honum mynda lykkju. Svo
bakkaði ég eins langt út á vegarbrún-
ina og ég gat og tók svo í bandið. Þar
með opnaðist læsingin og ég gat ýtt
hliðinu opnu með bílnum og síðan
gat ég lokað því aftur með því að
bakka á grindina og ýta henni til
baka. Allt tókst þetta án þess að
nokkuð skemmdist.
Þetta leystist á farsælan hátt. Núna
eru komin rimlahlið á flestum
stöðum, þau eru mjög jákvæð þróun
fyrir þá sem ekki komast út úr bílun-
um sfnum.“
- Hvað hefurðu farið víða og hvað
er versti vegur sem þú hefur farið?
„Ég hef farið hringinn þrisvar
Sjá næstu síðu