Dagur - 01.10.1985, Blaðsíða 7

1. október 1985 - DAGUR - 7
a boðið í dans af tveim ungum dömum í Jói og Jóna.
Jóhannes Sigvaldason tilraunastjóri í nýja fjósinu.
Bjarni hefur veg og vanda af.
Ýmsar grastegundir eru þar í
bökkum sem komið er fyrir undir
stórum ljósum. Einnig eru í bíl-
skúrnum frystikistur af stærstu
gerð. í þeim eru gerðar tilraunir
með þol grastegunda hvað varðar
lágt hitastig. Einnig er svellþol
kannað, og má sjá grastoppa
standa upp úr ísklumpunum í
frystikistunum. Allar tilraunirnar
eru gerðar við eins líkar aðstæður
og hægt er og gerast í náttúrunni
sjálfri. „Við búum til haust og
vetur í frystikistunum,“ sagði Jó-
hannes.
Á Möðruvöllum fara einnig
fram tilraunir með refi. Þær til-
raunir hófust á sl. vori. Ekki gafst
kostur á að skoða refabúið, því
það er í einangrun sem stendur.
Þetta refabú einskorðar sig við ís-
lenskan ref. Var farið nú í sumar,
og fangaðir refir sem notaðir eru
í tilraunir á búinu. Reynt verður
að rækta upp hreinan íslenskan
stofn, auk þess sem íslenski
refurinn verður notaður til
blöndunar við aðrar tegundir.
Þá er ótalið það sem fram á að
fara í hluta gamla fjóssins sem nú
er verið að gera upp, en þar
verða til húsa Sauðfjársæðingar á
Norðurlandi. Sauðfjársæðingarn-
ar eru ekki í tengslum við til-
raunastöðina, heldur fá þarna
inni. Jóhannes sagði að það væri
mjög gott að geta hlaupið undir
bagga og leigt húsnæði fyrir þetta
starf.
Auk þessa sem upp er talið eru
gerðar veðurathuganir og jarð-
vegshitamælingar, sem tengjast
tilraunastarfinu mikið.
Petta er ekki á nokkurn hátt
tæmandi úttekt á því mikla starfi
sem fram fer á Tilraunabúinu á
Möðruvöllum. Hins vegar er
vonandi að einhver verði ein-
hvers vísari eftir þessa stuttu
heimsókn á staðinn. gej
1_o/'ð /' belg.
Ferðaþjónusta
Staður: Hótel Varðborg, gesta-
móttaka.
Tími: Kl. 09.00, laugardags-
morgunn.
„Góðan daginn, má ég fá mér
kaffisopa," (á ensku).
„Já, já, gerðu svo vel að
ganga inn í sal.“
Tveim mínútum seinna.
„Góðan dag, má ég setjast
inn í sal og fá mér kaffi?“ (á
frönsku).
„Já, alveg sjálfsagt, gerðu svo
vel.“
Eftir tíu mínútur eru komnir
12 manns inn í sal að fá sér
kaffi. Síminn hringir. Flugleiðir
þurfa að tala við Jón Jónsson,
sem er einnig inni í sal.
Ég príla yfir 15 bakpoka og
10 haldapoka til að ná í Jón, og
reyni um leið að ryðja ofurlítinn
gangstíg fyrir hann svo hann
komist að símanum.
Á leiðinni til baka lít ég yfir
götuna og sé röð af fólki upp við
vegg fyrir utan afgreiðslu sér-
leyfisbíla. Þeir ýmist standa
þarna á planinu eða sitja á bak-
pokunum sínum. Ekki eru þeir
þó í sólbaði, enda úrhellisrign-
ing í dag - alveg eins og hellt sé
úr fötu! Ónei! Við í Varðborg
vitum ósköp vel hvað þeir eru
að gera. Vesalings fólkið er að
bíða eftir Norðurleið, en ekki
er unnt að komast í húsaskjól
fyrr en bílstjórinn kemur - yfir-
leitt örfáum mínútum fyrir
brottför. Þegar svona viðrar
verður maður víst að fara
hundblautur upp í rútuna.
Hvílíkt upphaf að átta tíma
ferð!
Margt af þessu fólki er út-
lendingar, og líkast til hafa
flestir þeirra gengið alla leið
frá farfuglaheimilinu eða öðrum
gististað. Það getur verið erfitt
að áætla hversu langan tíma
tekur að labba á rútustöðina,
ekki síst fyrir ókunnuga ferða-
langa. Og svo er það, að útlend-
ingar vilja oftast koma hálftíma
of snemma, fremur en fimm
mínútum.of seint og láta bíða
eftir sér eins og virðist vera sið-
ur hér á landi. Og þó - stundum
hefur það borið við að einn og
einn stundvís íslendingur biðji
um leyfi til að nota snyrtinguna
hjá okkur, af því að „allt er
harðlæst hinum megin".
Mikið er rætt um uppbygg-
ingu ferðamannaþjónustu á Ak-
ureyri. Væri ekki góð byrjun að
reyna að breyta skipulagi um-
ferðarþjónustunnar hér í
bænum?
Ég veit að FA rekur af-
greiðslu sérleyfisbíla í Geisla-
götu, og það má víst ekki hafa
ferðaskrifstofuna opna um
helgar. Þá rekur bærinn upplýs-
ingamiðstöð fyrir ferðafólk, og
nokkrir sérleyfishafar reka
Öndvegi. Ætla mætti að þessum
þrem aðilum væri í nöp hverj-
um við annan, fyrst svo kyrfi-
lega er skilið á milli þeirra.
Fyrir tveim dögum kom til
mín uppgefinn „túristi“ og
kvartaði hástöfum yfir mis-
heppnuðum tilraunum til að fá
upplýsingar um ferðir hér og
þar. „Fyrst fór ég inn á „Tourist
Bureau“. Þar var mér vísað á
upplýsingamiðstöðina, en þar
inni var svo mikil ös að ekki var
hægt að sinna okkur. Einhver á
götunni sagði okkur að fara inn
í Öndvegi, sem vísaði okkur svo
aftur á Sérleyfisbíla Akureyrar í
Geislagötu. Þar inni var ein
manneskja, en hún var svo
upptekin að sinna tveim Banda-
ríkjamönnum, sem vissu ekki
hvort þeir áttu að velja hvíta
peysu eða gráa, að hún hafði
ekki tíma til að tala við okkur.
Við héldum að við hefðum villst
inn í eins konar ullarvörubúð,
gáfumst upp og fórum út - og
hér erum við!
Þetta er nú kannski nokkuð
gróft dæmi, en því miður eru
kvartanir allt of algengar. Fólki
finnst undarlegt að ekki skuli
hægt að fá nákvæmar upplýsing-
ar, allar á sama staðnum. Væri
nú ekki hægt að koma þessum
þrem aðilum, sem að ofan voru
nefndir, og eflaust vilja gera sitt
besta, öllum undir sama þakið,
Helena
Frances
Eövarösdóttir
skrifar
svo hægt sé að veita góða þjón-
ustu á skynsamlegan hátt? Er
ómögulegt að koma upp stað
sem er opnaður ekki síðar en
hálftíma fyrir brottför fyrstu rút-
unnar sjö daga vikunnar, þar
sem þetta áhugasama fólk getur
fengið tækifæri til að þjóna gest-
um bæjarins almennilega. Það
væri kannski líka hægt að vera
með „airport bus“ svo fólk þurfi
ekki að eyða stórfé í leigubíla.
Ferðamenn, bæði íslenskir og
erlendir, gætu verið mikilvæg
tekjulind, ef rétt væri að farið.
Eitthvað þarf að gera, svo gestir
megi njóta þess að heimsækja
fallega bæinn okkar. Ferða-
þjónusta á að vera það sem orð-
ið gefur til kynna; ekki eins
konar peningaplokk - taka allt
og gefa sem minnst á móti.
En það etu ekki einungis erf-
iðleikar í sambandi við öflun
upplýsinga sem angra gesti í
bænum. Fleira er til sem getur
eyðilagt fríið fyrir þeim.
Hér vil ég sérstaklega nefna
þetta sífellda bílarúnt um
helgar, einkum á föstudags- og
laugardagskvöldum. Ég er
löngu hætt að telja hversu oft
næturvörðurinn okkar hefur
hringt í lögregluna til að kvarta
um hávaða í þessum bílstjórum,
sem þeysa ekki aðeins framhjá
með ískri og bremsuvæli, held-
ur bæta sumir um betur og aka
með hendina á flautunni góða
stund - svona til að tryggja að
allir veiti þeim nú verðskuldaða
athygli! Eins og allir vita, nema
lögreglan, getur fólk sem dvelur
á Hótel Varðborg, og er svo
óheppið að hafa fengið herbergi
götumegin, oft á tíðum ekki
sofnað fyrr en kl. 4 eða 5 að
morgni.
Eru þessir akureyrsku ungl-
ingar svo grimmir og trylltir að
lögreglan óttist þá, eða hvað?
Eins og einn Reykvíkingur
sagði: „Þetta er sér-akureyrskt
fyrirbæri. Annars staðar væri
þetta fólk svipt ökuleyfi."
Ef við tökum Geislagötu sem
dæmi, þá sé ég varla ástæðu til
að hafa þessa götu opna. Það
má auðveldlega loka henni
alveg, fyrst enginn á erindi þar
um nema viðskiptavinir hótels-
ins, og þeir gætu ekið út sömu
leið og þeir komu.
Umferð í tengslum við Sjall-
an notar Geislagötu sáralítið,
því menn vita hversu erfitt get-
ur verið að komast þar í gegn.
Jæja, nú er klukkan víst að
verða hálf tíu, og ég verð að
færa mig, annars verð ég borin
út með straumnum sem æðir í
áttina að Norðurleiðarrútunni.
Fólkið og bakpokarnir hverfa.
og nú er hægt að ganga slysa-
laust inn í sal, a.m.k. þangað til
næsta helgarrúta er væntanleg.