Dagur - 24.01.1986, Page 6

6 - DAGUR - 24. janúar 1986
mann//'L
Þyrí Eydal sem lengi hefur kennt við Tónlistarskólann á Akureyri. Hér er
hún að leiðbeina nemanda sínum, Völvu Pétursdóttur.
! gítartíma. Jón Elvar Hafsteinsson í tíma hjá Gunnari H. Jónssyni.
Eins og áður hefur komið fram
hér í Degi varð Tónlistarskól-
inn á Akureyri 40 ára síðastlið-
inn mánudag. I tilefni af af-
mælinu verður ýmislegt á
dagskránni hjá skólanum, en
fyrirhugað er að halda mynd-
arlega upp á þetta fertugasta
starfsár hans.
Það er fastur liður í starfsemi
skólans að halda tónleika á hverj-
um laugardegi, þar sem nemend-
ur fá að spreyta sig á hljóðfæri
sín. Síðasti laugardagur var þar
engin undantekning, en þá af-
mælisstemmning yfir tónleikun-
um.
Eftir að nemendur höfðu spil-
að mikið og vel tóku nokkrir
kennarar skólans sig til og fluttu
lag úr Meyjarskemmu Shuberts
við mikinn fögnuð viðstaddra.
Á laugardaginn síðasta var
einnig haldið hóf í tilefni
fertugsafmælisins, og mættu þar
kennarar og nánir aðstandendur
skólans.
Myndirnar hér á síðunni tók
Kristján G. Arngrímsson ljós-
myndari Dags og við látum þær
taía sínu máli. -mþþ
Michael John Clarke fiðlukennari ásamt nemanda sínum, Aðalheiði Ragn-
arsdóttur.
Harmonikusveitin á fullu.
Ujlanda
Mór er sagt að fangaverð-
irnir við „svítuna“ á Akur-
eyri séu ekki lengur vinir
mínir. Það gerir síðasta
Blanda. Hún þótti fullsterk.
Fyrir vikið hefur félag
fangavarða á Akureyri
samþykkt einróma, að úti-
loka mig frá fangelsum á
Akureyri. Og ekki nóg með
það; þeir beita líka fyrir sig
landssamtökum íslenskra
fangavarða. Fyrir vikið hef
óg verið settur á svartan
lista hjá öllum íslenskum
fangelsum. Ég fæ hvergi
innil! Vonandi beita þeir al-
þjóðasamtökunum fyrir sig
líka.
* Slökkviliðs-
maðurinn sem
kunni ekki að
segja nei
Fyrst óg var nú að segja
ykkur frá þessu fangelsis-
máli, þá hef ég tekið þá ör-
lagaríku ákvörðun, að
segja ykkur frá slökkviliðs-
manni í dag. Þeir sjá um
að slökkva elda og aka
sjúkum. Vonandi verður
þetta ekki til þess, að ég
lendi á svörtum lista hjá
þeim líka.
Þessi slökkviliðsmaður
var góður vinur minn, já,
og er það vonandi enn.
Hann er mikill sportisti og
elskar útiveru og hið
hreina og tæra loft, sem
við erum alla tfð að státa
okkur af. Slíkt dásemdar-
tal kemur oftast til yfir kaffi-
bolla og „rettu“. En hvað
um það. Þessi vinur minn
stekkur ætíð fram úr rúmi
sínu eins og stálfjöður á
hverjum morgni. Hans
fyrsta verk er síðan að
drífa sig út á svalir og
hefja þar morgunleikfimi.
Við þær æfingar er vinur-
inn ætíð kviknakinn.
Þetta hefur ætíð gengiö
farsællega hjá vini mínum,
en svo gerðist óhappið.
Þessi vinur minn hefur alla
tfð verið greiðugur og só
hann beðinn einhvers get-
ur hann aldrei sagt nei.
Þess vegna sagði hann
já, þegar sameiginlegur
kunnigi okkar beggja bað
hann að fóstra fyrir sig
hundinn, stóran og mik-
inn labrador, sem hét
Kolur.
• Einsoghvert
annað hunds-
bit
Fyrsta morguninn sem
Kolur var hjá slökkviliðs-
manninum horfði hann á
leikfimiæfingarnar með
andakt. Loks fékk hann
sérstakan áhuga á ein-
hverju sem dlnglaði fram-
an á slökkviliðsmanninum,
vini minum, og minnti
einna helst á tóma slökkvi-
liðsslöngu eftir bruna. Kol-
ur starði á þetta fyrirbæri
og höfuð hans gekk upp
og niður eftir hopptakti vin-
ar míns.
En svo gerðist óhappið.
Kolur ákvað að hafa þetta
dinglumdangl í árbít. En
það varð vini mínum til
happs, að Kolur misrelkn-
aði sig. Hann áttaði sig
nefnilega ekki á því bless-
aður, að morgunhopp
slökkviliðsmannsins var
með snúningi. Það varð til
þess, að Kolur læsti beitt-
um tönnum sínum í stinna
rasskinn slökkviliðs-
mannsins. Varð af mikið
sár. Ekki var það til að
bæta úr, að vini mínum
varð það mikið um þetta,
að hann missti jafnvægið
og ... já, hann datt inn um
rúðuna í stofuglugganum.
Hlaut hann af því marga
skurði, stóra og smáa.
Þessi glerbrot.
En þessi vinur minn kali-
ar ekki allt ömmu sína.
Kolur er að vfsu ekki til
stórræðanna lengur.
Blessuð sé minning hans.
En slökkviliðsmaðurinn er
svo lánssamur, að eiga
hjúkrunarfræðing fyrir eig-
inkonu. Hann ræsti hana
nú f snarhasti til að gera
að særðum þjóhnappin-
um. Það gerði hún síðan
af nærgætni, enda átti hún
allt til alls; sárabindi, bóm-
ull og síðast en ekki sfst
spritt, sem hún notaði
óspart til að þvo sárið. Á
meðan reykti vinur minn,
slökkviliösmaðurinn, til að
róa taugarnar. Loftið var
orðið mettað af sprittinu og
bómullarhnoöramir fóru
gegnumvættir ( spritti f
salernisskálina þegar þeir
höfðu gegnt hlutverki sfnu.
Þarna hafði skapast mikið
hættuástand. Ef ailt hefði
verið með felldu hefði
slökkviliðsmaðurinn áttað
sig á því á augabragði. En
hugsanir hans voru mjög
neðarlega þessa stundina,
svo neðarlega, að hann
henti sígarettunni í salern-
isskálina. Um leið varð
ógurleg sprenging. Þið
getið rétt ímyndað ykkur;
sprenging í salernisskál!
Þegar hávaðinn var geng-
inn yfir stóð vinur minn í
rústunum, brenndur,
svartur og sviðinn, með
hundsbit á rasskinninni.
Konan hans slapp hins
vegar, þvf hún hafði
brugðið sér fram til að
sækja meira spritt.
• Ekki allt búið
enn
Nú var vinur minn það illa
útleikinn, að hann varð að
komast undir læknishend-
ur. Þið getið ímyndað ykk-
ur hvemig honum leið,
þegar hann heyrði konuna
hringja eftir sjúkrabíl, hjá
kollegum hans niðri á
slökkvistöð. Og þeir voru
fljótir til, sem endranær.
Og þeir hlúðu nærgætnis-
lega að vini mfnum,
slökkviliðsmanninum.
A leiðinni niður stigann
sagði hann kollegum sín-
um frá því hvað hafði kom-
ið fyrir; þetta með hundinn,
sprittið og allt það. Þeir
hlustuðu fyrst alvarlegir á
frásögn vinar mfns, sein-
heppna, en síðan gátu
þeir ekki hamið hláturinn.
Og þeir hlógu og hlógu,
þar til þeir réðu sér ekki,
þannig að þeir misstu
börurnar. Og vinur minn,
slökkviliðsmaðurinn, rúll-
aði niður það sem eftir var
stigans. Honum versnaöi
svo sem ekki mikið við
það; jú, hann handleggs-
brotnaði!!
Nú er þessi vinur minn
gróinn sára sinna, en eitt
er víst, hann gleymir aldrei
þessum vetrarmorgni.
Gísli Sigurgeirsson blandaði
• Varasamur
framúrakstur
Brúarhandrið geta tekið á
sig margs konar myndir.
Það reyndi kunningi minn
austan við heiðar. Hann
fékk sér stundum tár og
hafði ekki skilning á þvf,
að undir slíkum kringum-
stæðum má ekki aka bfl.
Eitt sinn var hann á leið
heim frá réttunum. Þá
kemur hann að brú, sem
hann átti að þekkja vel. En
sjónvarvottum til mikiilar
undrunar, þá sveigði hann
út af veginum við brúna og
hafnaði úti í miðri á. Hann
slapp óskemmdur frá
þessu, en þegar hann
hafði verið dreginn á þurrt
spurði nærstaddur, hvaða
tiitektir þetta hefðu eigin-
lega verið. - Mér sýndist
þetta vera heyvagn og
ætlaði að trylla framúr,
svaraði vinurinn.