Dagur - 16.09.1986, Blaðsíða 7

16. september 1986 - DAGIIR - 7
ium í bænum:
dót annað. Meðal annars skot-
vopn sem tekin höfðu verið af
mönnum sem ekkert leyfi höfðu
fyrir slíku. En þau eru ekki
óskilamunir.
Broddi fiskaði upp poka með
leikfimifötum og sagði íþrótta-
húsin í bænum yfirfull af svona
dóti. Og enn myndi bætast við
núna þegar skólarnir væru byrj-
aðir.
Við spurðum hvort einhver
hefði gerst svo djarfur að eigna
sér hlut sem hann átti ekkert til-
kall til. Broddi sagðist ekki muna
eftir því en auðvitað væri það
ekki útilokað. Þá bar að annan úr
starfsliði lögreglunnar sem vissi
um eitt dæmi.
„Það komu einu sinni tveir
strákar og fengu að líta í reið-
hjólageymsluna, sögðust hafa
týnt hjóli. Eftir nokkra leit kom
annar þeirra auga á fallegt hjól
og sagði að þetta væri áreiðan-
lega hjólið sitt. Eitthvað voru
þeir flóttalegir og var drengurinn
beðinn um að sanna mál sitt.
Hann hefur sjálfsagt verið sendur
heim eftir foreldrum sínum, en
hann kom aldrei aftur, þannig að
þetta gekk ekki upp hjá honum.
Ætli hjólið hafi svo ekki endað á
uppboði.“
Nú vorum við búnir að þræða
frumskóga óskilamunadeildar,
sem er í rauninni engin sérstök
deild, og fær Broddi Björnsson
sérstakar þakkir fyrir leiðsögn-
ina. Niðurstaðan er sú að þessi
mál eru ekki í nógu góðu lagi.
Aðstæður eru bágbornar og fáir
hlutir komast til skila. Furðuleg-
ast er þó hvað fólk virðist lítið
hirða um það að grennslast fyrir
um hluti sem það hefur týnt.
Kannski kæmust fleiri munir í
hendur eigenda sinna ef öllu
fyrirkomulagi yrði breytt, en eng-
ar úrbætur eru sjáanlegar á næst-
unni.
Ógrynni af íþróttafötum
Frá lögreglustöðinni lá leið okk-
ar í íþróttahöllina þar sem við
hittum að máli Aðalstein Sigur-
geirsson. Hann sagði að það væri
lítið af óskiladóti hjá þeim núna,
enda skólarnir rétt að byrja.
Hann sýndi okkur þó fatahrúgur
í hillum og nokkur skópör og
sagði að ósköpin væru að skella
á. Þetta í hillunum hefði komið
undanfarna daga, en eitthvað
væri líka síðan í fyrravetur. Eftir
einn til tvo mánuði yrði allt
troðfullt.
- Hvað gerið þið við gamalt
óskiladót?
„Við setjum ársgamalt dót í
kassa og förum með það niður í
kjallara. Það verður heilmikill
haugur eftir veturinn. Þegar fatn-
aðurinn er búinn að liggja í
geymslu í 2-3 ár þá er ekkert að
gera nema að henda honum. Við
tökum kannski frá nýlega galla
og skó, en stuttbuxum, bolum og
slíku hendum við.“
- Er eitthvað selt?
„Nei, það gerum við ekki. Við
höfum farið með handklæði upp
á Sólborg og gefið þau, reynt að
gefa það nýtilegasta en seljum
ekkert. Ætli það fari ekki mest á
Skyldi hann rekast á óskilamuni?
haugana."
Hann lýsti furðu sinni á því
hvað lítið væri spurt eftir týndum
fötum. Þetta eru oft rándýrir gall-
ar og skór og því tilfinnanlegt
tjón fyrir þann sem glatar þessu.
Undantekningarlítið eru fötin
ómerkt þannig að það er ekkert
annað fyrir húsverði að gera en
að hrúga þeim í óskilahillurnar.
Það er gífurlegur fjöldi fólks
sem hefur afnot af salarkynnum
íþróttahallarinnar og taldi Aðal-
steinn eitt sinn 300 manns sem
komu á æfingar á milli klukkan
þrjú og níu og þar við bætist að
fjórir íþróttakennarar eru með
bekki í tíma allan daginn. Þetta
geta því verið um 1000 manns
sem koma í salina yfir daginn.
Skiljanlegt að eitthvað vilji
týnast.
Þetta vandamál er til staðar í
öllum íþróttahúsum bæjarins og
gæti allur óskilafatnaður klætt
marga ef hann kæmist í hendur
eigenda sinna. Manni finnst það
sóun hvað miklu er hent af nýti-
legum fötum og það hlýtur að
vera önnur leið fær í þessum
efnum.
Aðspurður kvaðst Aðalsteinn
lítið hafa orðið var við það að
óprúttnir menn reyndu að eigna
sér fatnað annarra. Það væri Íítil
ásókn í óskilamunina og þeir sem
söknuðu einhvers væru fljótir að
finna eigur sínar ef þeir kærðu sig
um að leita. Svo er hætt við því
að réttur eigandi myndi bera
kennsl á fötin sín þegar hann
kæmi auga á annan í þeim.
Jæja, það var ekki mikið að sjá
í þetta sinn og kvöddum við
Aðalstein með þakklæti fyrir
hjálpina. Á leiðinni út spjölluð-
um við stuttlega við konuna í
afgreiðslunni og tjáði hún okkur
að alltaf væri eitthvað af úrum og
skartgripum hjá sér í óskilum, en
mjög lítið núna. Þannig voru allir
viðmælendur okkar sammála um
það að óskilamunum ætti eftir að
fjölga mjög þegar líða tæki á vet-
urinn.
Hvaö er til ráða?
Auðvitað er hægt að bæta ástand-
ið, en ekki er víst að ailir séu
sammála um það hvernig væri
best að standa að þeim málum. í
fyrsta lagi má tala uin fyrirbyggj-
andi aðgerðir. Best er að merkja
allt sem maður kemur til með að
skilja við sig. Einnig ber fólki að
halda munum sínum til haga og
endilega grennslast strax fyrir um
það sem það glatar.
Óskilamunir eru á mörgum
ólíkum stöðum í bænum. Má
nefna dagheimili. leikskóla,
skóla, íþróttahús, sundlaugina,
skemmtistaði, aðra samkomu-
staði, vinnustaði, hótel og lög-
reglustöðina. Eins og málum er
háttað er lítið um fyrirbyggjandi
aðgerðir og því fyllast þessir stað-
ir af óskilamunum. Þá er vanda-
málið hvernig á að koma þeim út.
Lögreglan selur og hendir, starfs-
menn íþróttahallarinnar gefa og
henda o.s.frv. Sjálfsagt fer um
helmingur óskilamuna á haug-
ana.
Þegar svona er komið væri nær
að gefa alla hluti, sem væru búnir
að vera í óskilum í ár eða lengur,
á basar til styrktar góðu málefni.
A.m.k. er núverandi ástand varla
viðunandi og æskilegt að menn
finni leiðir til úrbóta.
Að lokum vil ég hvetja for-
eldra til að merkja föt og muni
barna sinna sem þau fara með á
dagheimili eða í skóla. Það er
kannski fyrsta skrefið á langri
leið til betra ástands. SS