Dagur - 28.02.1990, Blaðsíða 6

6 - DAGUR - Miðvikudagur 28. febrúar 1990
Leikfélag Húsavíkur:
Land míns föður
- fylgst með undirbúningi og æfingu, en frumsýning er í lok næstu viku
Land míns fööur eftir Kjartan Ragnarsson verður
frumsýnt í Samkomuhúsinu af Leikfélagi Húsavík-
ur í lok næstu viku. Leikstjóri er Sigurður Hall-
marsson. David Thompson er tónlistarstjóri, en
tónlistin í verkinu er eftir Atla Heimi Sveinsson.
Einar Þorbergsson stjónar æfingum á dönsum í
verkinu. Að meðtöldum hlóðfæraleikurum eru 47
manns sem koma fram á sýningum og er þetta fjöl-
mennasta sýning sem Leikfélag Húsavíkur hefur
sett á svið. Margir leikaranna eru þó í 2-3 hlutverk-
um og sumir jafnvel í 5-6 smáhlutverkum, enda
þarf búningadeildin að sjá leikendum fyrir talsvert
á annað hundrað búningum og þar er svo sannar-
lega í nógu að snúast þessa dagana.
t verkinu taka þátt margir af
reyndustu leikurum Húsvíkinga
og einnig stígur fólk sín fyrstu
skref á sviði í þessum leik.
Ánægjulegt er að sjá hóp nem-
enda Framhaldsskólans á Húsa-
vík koma til liðs við leikfélagið.
Þó þetta fólk sé ungt að árum er
það vel skólað eftir veru sína í
„Þetta er
Hrefna Jónsdóttir er aðstoðar-
leikstjóri. Hún hefur starfað
með leikfélaginu I fjölda ára og
leikið mörg eftirminnileg
hlutverk, en hið fyrsta þeirra
var hlutverk Goldu í Fiðlaran-
um á þakinu. Hún var einnig
Tobba trunta í Sölku Völku,
Maggí í Ofureíli og Meg Dillon
í Gísl, svo einhver þeirra séu
nefnd.
„Ég var búin að vera hvíslari
og gera allan fjandann í mörg ár
áður en ég fór að leika. Við höf-
um verið að rifja þetta upp og
hlægja, því að núna eru svipaðir
hlutir að gerast. Tveir karlmenn
voru fengnir til að vera með og
syngja í kórnum, einhvers staðar
á bak við eða niður í stiga, en nú
eru þeir báðir komnir inn á svið
og eru með hlutverk, þó þau séu
ekki stór þurfa þeir bæði að
leika, syngja og dansa. Svona var
þetta með mig á sínum tíma; ég
var spurð hvort ég vildi ekki vera
með í kórnum og það var allt í
fína, og það var líka allt í lagi þó
ég segði nokkrar setningar, og
svo endaði ég í hlutverki Goldu.
Þetta vill oft verða svona,“ sagði
Hrefna. Dagur leit við hjá henni í
eldhúsi Samkomuhússins, þar
sem hún stóð við eldavélina með
tvær pönnukökupönnur á lofti í
einu og töfraði af þeim þykka
stafla af þunnum og himneskum
pönnukökum handa stórum hóp
af fólki sem vann við að þrífa og
setja upp nýju stólana í húsið
einn laugardaginn.
„Nú er ég aðstoðarleikstjóri og
það er afskaplega fínn titill," seg-
Myndir og texti:
Ingibjörg Magnúsdóttir
leiklistarklúbbnum og uppsetn-
ingu tveggja verka undir stjórn
Einars Þorbergssonar á síðasta
ári.
Dagur leit inn á æfingu hjá
leikfélaginu sl. fösudagskvöld, á
tímamótum sem lærdómríkt var
að fá að fylgjast með. Hópar
fólks voru að koma hver úr sínu
ir Hrefna og hlær glaðlega. En
hvaða störf, önnur en pönnu-
kökubakstur, eru aðstoðarleik-
stjóranum ætluð? „Að vera leik-
stjóra til aðstoðar, eins og felst í
orðinu. Ég held þetta sé hugsað
þannig að betur sjái augu en
auga. Svo eru praktísku hlutirnir;
að sjá um að fólk viti um æfingar
og að hjálpa til við að skipuleggja
æfingar fram í tímann.“
- Og hvernig líkar þér þetta
hlutverk?
„Mig hefði langhelst langað til
að vera í kórnum, því það er svo
hrikalega skemmtileg músík í
þessu verki. En það þarf einhver
að vinna þessi störf og þetta er ný
reynsla fyrir mig. Við erum alltaf
að safna okkur reynslu."
- Hvað gefur það þér að starfa
í leikhúsinu?
Hrefna Jónsdóttir, aðstoðarleik-
stjóri við pönnukökubakstur.
Sigurður Hallmarsson, leikstjóri.
horni með leik og dans og söng,
og nú skyldi flétta alla þessa
séræfðu þætti saman og taka
snurðurnar af þræðinum. Einn og
„Það gefur mér alveg heilmikla
lífsfyllingu. Allir sem eru með í
þessu gera það mest vegna félags-
skaparins. Hér er góður andi og
þetta er ekki hægt nema fólkið
vinni saman eins og einn maður.
Þeir sem eru á sviðinu geta svo
fengið heilmikla útrás.
Eg er ein af þessum konum
sem ekki kann að prjóna og ég er
ómyndarleg húsmóðir. Sumir
safna frímerkjum, eða ditten og
datten, en ég geri þetta. Þetta er
eitthvað sem að heltekur mann
og ég held að enginn geti útskýrt
af hverju. Þetta er baktería sem
ekki er búið að finna bóluefni
við.“
- Er ekki mikil vinna við að
setja upp svona sýningu?
„Þetta er hrikaleg vinna, og
það er ekki hægt að búast við að
fólk sem aldrei hefur komið
nálægt þessu geri sér grein fyrir
hve mikil vinna þetta er. Leik-
húsgestir sjá bara árangurinn, en '
meðan á undirbúningi sýningar
stendur eru það þúsund smáatriði
sem þarf að huga að. Á síðustu
árurn er fólk þó að átta sig betur
á að fleiri koma við sögu en fólk-
ið á sviðinu, tæknifólkið og fólkið
á bak við, svo sem sviðsmennirn-
ir og ljósamennirnir.“
- Finnst þér þetta þakklátt
starf af hálfu bæjarbúa?
„Fólkið í bænum sýnir þessu
starfi vaxandi áhuga, og það
styngur í stúf við það að tölur
sýna að aðsókn dregst saman.
Fólk fylgist samt með og spyr
hvar sem við komum um hvernig
gangi og hvenær sýningar hefjist.
Við finnum að fólkið fylgist með
og ég held að almennt séu
Húsvíkingar svolítið stoltir af
leikfélaginu sínu. Jú, þetta er
þakklátt starf og það er auðvitað
skemmtilegast þegar vel gengur
og húsfyllir er.“ IM
einn nýr búningur úr saumastof-
unni var að skjótast inn á sviðið,
og fyrstu púðurskotunum var
laumað í byssurnar. Á þessum
punkti, þegar svo margir voru að
koma að með sitt vinnuframlag,
sást kannski betur en síðar, hve
geysileg vinna liggur að baki
einnar slíkrar sýningar. Æfingar
á verkinu hófust 5. jan. svo æf-
ingatíminn er ekki langur miðað
við umfang verksins.
Þetta er aðeins í þriðja sinn
sem Land míns föður er sett á
svið. Verkið var fyrst sýnt hjá
Leikfélagi Reykjavíkur þar sem
það gekk í tvo vetur, og um dag-
inn var það frumsýnt á Seyðis-
firði.
Við spyrjum Sigurð Hallmars-
son, leikstjóra, um verkið: „Þetta
er verk frá stríðsárunum sem
spannar yfir fimm ár. Það sýnir
hvernig fólk hafði það hérna þeg-
ar stríðið kom og sýnir breyting-
una sem varð á lifnaðarháttum og
hvernig þjóðfélagið allt raun-
verulega raskaðist. Þessi ár áttu
líka sinn sjarma og þá kynntust
menn ýmsu sem þeir höfðu aldrei
séð, sérstaklega í skemmtanalíf-
inu. Auðvitað hrifust menn með
og sumum varð fótaskortur en
öðrum ekki. Þetta leikrit sýnir í
rauninni hvaða áhrif koma setu-
liðsins hafði á eina fjölskyldu í
Reykjavík, og svo eru tekin fyrir
ýmis atriði sem þá voru ný fyrir
fólki.
Það rifjast kannski upp fyrir
okkur sem eldri eru hvernig þetta
var. Ég var 11 ára þegar stríðið
byrjaði og ég man vel eftir þegar
Bretarnir komu. Ég var í sveit, í
Kinninni, og þegar ég kom í
bæinn var Hjarðarhólstúnið, þar
sem nú eru blokkirnar við Garð-
arsbrautina, fullt af hermanna-
tjöldum. Fyrstu tjöldin sá ég í gil-
inu við Þorvaldsstaðaána. Ég var
afskaplega smeykur því þetta
voru menn með byssur og svona,
en það leið ekki á löngu þar til
við strákarnir vorum sjálfir farnir
að grafa sundur Stórhólinn í
skotgröfum og þóttumst hafa vél-
byssur. Við vorum í hermanna-
leik og fengum okkur vinnugalla
sem sem líktust einkennisbúning-
unum, svo stóðum við á verði og
reyktum sígarettur sem við vöfð-
um úr sementspokabréfi og heyi.
Við vorum orðnir grænir af þessu
en æðsta takmark okkar sem her-
menn það var að reykja. Það var
ekki algengt hér áður að menn
reyktu, en með Bretunum kom
mikið sígarettuflóð. Auðvitað
hafa hermennirnir verið svolítið
strekktir á tauginni, en okkur
fannst reykingarnar tilheyra her-
mennskunni."
- Eitthvað sérstakt sem þú
vildir segja um verkið á þessu
stigi?
„Það er með músíkina í verk-
inu, að manni finnast þetta vera
lög sem maður kannast við, og
kannski lög sem maður gleymdi
að læra á stríðsárunum, svo vel
hefur Atli Heimir náð stíl sem
var á lögum þess tíma. Þetta
finnst mér stórkostlegt.
Verkið er á mörkum þess að
vera leikhúsverk eða kvikmynda-
handrit og sýningin verkar á
áhorfandann svolítið eins og
kvikmynd, mörg, stutt atriði.
Mér finnst þetta skemmtilegt."
IM
Svipmyndir frí
Hrefna Jónsdóttir, aðstoðarleikstjóri:
afskaplega finn títíll“