Dagur - 28.08.1990, Blaðsíða 6

6 - DAGUR - Þriðjudagur 28. ógúst 1990
Fjölmenní á nemendamóti Laugaskóla
Tveir nemendur skólans skemmtu með söng.
Fjölmenni var á nemendamóti
Laugaskóla sem haidið var á
laugardaginn í tilefni af 65 ára
starfsafmæli skólans. „Þetta
tókst vonum framar og ég held
ég megi segja að Laugamenn
hafi verið mjög ánægðir með
daginn,“ sagði Sigurður V.
Sigmundsson, áfangastjóri
Framhaldsskólans á Laugum.
Nokkur hundruð manns sóttu
samkomu í íþróttahúsinu á Laug-
um og þar voru skólanum m.a.
færðar gjafir. Héraðssamband
Þingeyinga, HSÞ, færði skólan-
um að gjöf málverk eftir Sigurð
Hallmarsson, og börn Arnórs
Sigurjónssonar, fyrsta skóla-
stjóra Laugaskóla, færðu skólan-
um mynd af Arnóri og auk þess
útskorið ræðupúlt sem gert var
að Miðhúsum.
Mikið fjölmenni var við
tveggja tíma grillveislu síðdegis
og tæplega 400 manns fengu sér I hundrað gestir. Margir gestanna
kaffi á hótelinu á eftir. Nemenda- gistu að Laugum um nóttina,
mótinu lauk með dansleik á Iaug- ýmist á hóteli, í svefnpokaplássi
ardagskvöld og sóttu hann á 6. eða tjöldum. IM.
Friðrik Jónsson, Fikki frá Halldórsstöðum, rifjar upp gamlar Laugaminning-
ar.
Bílafjöldi við íþróttahúsið
i s jn
'í^í'í . fF
Sr. Sigurður Guðmundsson á Hólúm rifjar upp gamlar minningar frá Lauga-
skóla.
Jón Friðriksson, Hömrum, Reykjadal:
Ekkert álver við Eyjafjörð
horfa af heiðarbrún yfir fjörðinn,
sem ljómaði af dýrð frá hafsbrún
og suður til heiða svo langt sem
„ Verja hinn vígða reit
varðtröllin klettablá,
máttug og mikilleit,
Múlinn og Gjögurtá.
Hljóti um breiða byggð
blessun og þakkargjörð
allir, sem tröllatryggð
taka við Eyjafjörð.
Allt það, sem augað sér,
æskunnar hörpu knýr,
syngur og segir mér
sögur og ævintýr.
Mild ertu, móðir jörð.
Margt hefur Guð þér veitt.
Aldrei ég Eyjafjörð
elskaði nógu heitt. “
Þannig farast hinu virta og vin-
sæla skáldi, Davíð Stefánssyni
orð um Eyjafjörð, fæðingar-
byggð sína og nánast ævistöðvar.
Tvímælalaust hefur hann elskað
Eyjafjörð nógu heitt til þess að
andmæla að þar yrði reist álver,
er mengaði loft og spillti
umhverfi meira og minna.
En það eru fleiri en innfæddir
Eyfirðingar, sem finna til hrifni
af þeirri blómlegu byggð og bera
til hennar ástarhug, sem sköp-
unarverks Guðs. Þannig er með
mig undirritaðan.
Ekki veit ég, hvort þið, lesend-
ur góðir, hafið stansað á Vaðla-
heiðarbrún um sólstöður og horft
yfir Eyjafjörð á síðkvöldi þann
dag. Tvö ár í röð var undirritaður
ásamt öðrum á ferð yfir heiðina
þennan dag að kveldi og var svo
heppinn að stíga út úr bílnum og
augað eygði. Fjörðurinn var allur
að heiðarbrúnum sem gulli sleg-
inn af geislum sólarinnar, sem
ekki settist. Sveitirnar í kring
voru eins og ævintýralönd. Undr-
andi horfði ég, Þingeyingurinn,
orðvana á þessa fegurð, líkasta
töfraheimi og það gerðu sam-
ferðamenn mínireinnig. Þá skildi
ég hughrif skáldanna, Davíðs og
þess, sem kvað:
„Eyjafjörður, finnst oss, er. Fegurst
byggð á landi hér.
Meðan guðleg sumarsól signir Norðra
konungsstól.
Ægisband innst í land. Undið blítt
af guðamund.
Festir suðra segulátt, silkimjúkt og
himinblátt.
Fornar stöðvar hreystihljóms, heilög
óðul frægðarróms,
gleðisveitin gullin fríð, glói lof þitt
ár og síð.
Aldrei drós lagði Ijós lokkakrans að
brjósti manns
fegri þér, sem ástin ól, Eyjafjarðar
meyja-sól. “
Höfundur þessa ljóðs er eng-
inn annar en Matthías Jochums-
son. Hann skynjar fegurð þessa
héraðs, stórbýlin og margháttaða
ræktunarmöguleika. Enda hafa
þessar byggðir staðið undir nafni
fram á seinni ár og þær hafa verið
lífæðar Akureyrarbæjar að stór-
um hluta. Þar hafa margir bænd-
ur setið að blómlegum búum og
veiið sjálfstæðar stofneiningar í
þjóðarbúinu, unnið að því að
styrkja sjálfstæði og frelsi þjóðar-
innar og skaffað fjölda fólks
atvinnu. Þarna eru enn bændur,
sem reyna að halda vöku sinni og
bregðast félagslega við að verjast
þeirri kjaraskerðingu, sem að
þeim og bændum almennt, er
beint. Nóg virðist að gert. Sú er
þó ekki raunin. Það virðist kald-
hæðni örlaganna að á sama tíma,
sem hvatt er til umhverfis- og
landverndar og átak á að gera í
skógræktarmálum, þá er rætt um
að reisa álver við Eyjafjörð í
þessari fögru og gróskumiklu
landbúnaðarsveit.
Fari svo að álver verði þar
reist, má gera ráð fyrir meiri eða
minni mengun, búum fækki til
muna og landgæði leggist í órækt
og óhirðu og sveitin, sem skart-
aði fegurð, taki á sig auðnarsvip
hins yfirgefna lands. Hvaða
kennd fer þá um manninn, sem
stansar á Vaðlaheiðarbrún og lít-
ur yfir fjörð og byggð? Trúlega
skynjar hann fegurð fjarðarins,
en sú fegurð verður svalari vegna
þess að auðnargust leggur frá
eyðibýlunum, sem misst hafa
hlutverk sitt í lífskeðju þjóðar-
innar. Auk þess styngi í augun
fegurðarlaus verksmiðjubygging
eða byggingar, þar sem fjöldi
fólks vinnur að óhollum störfum.
Vinna í verksmiðjum er þó í mín-
um augum ekki eftirsóknarverð,
einkum ef hún er borin saman við
starf sjálfseignarbóndans og þá
hollustu, sem því er samofin.
Hvers vegna þá þessa verk-
smiðju?
Mér er vel ljóst að þörf er fyrir
atvinnuaukningu á Akureyri og
vil ég þeim bæ gott eitt. Eg veit
líka, að Akureyringar hyggja
gott til vinnu, ef álver yrði reist
við Eyjafjörð og eru því þess
vegna meðmæltir og hvetjandi
þess að það verði reist, þótt
afleiðingarnar verði í líkingu
þess, er hér hefur verið sagt.
Fleira má þó telja til. Þegar hafin
yrði bygging álvers við Eyjafjörð,
má telja víst að auk þeirra, sem
yfirgæfu sveitir í Eyjafirði, leit-
uðu margir úr norðursýslunum
eftir vinnu við byggingu álvers-
ins. Það flýtti fyrir eyðingu Norð-
ur-Þingeyjarsýslu og gæti raunar
gert þeim, sem þar vildu vera
áfram, ókleift að lifa þar lengur.
Jafnvel mætti láta sér detta í hug,
að þingmenn þessara héraða
hlypu frá þeim vanda að bjarga
byggðinni og hvettu íbúa til að
leita sér vinnu og athvarfa við
álverið. Gætu nefnt þessa íbúa
sem forgangshóp. Væri þá
atvinnuaukning Akureyringa
eins mikil og vonast er til?
Á það hefur verið bent, að
Akureyri væri heppileg til mót-
vægis við Reykjavík og þar þyrfti
að myndast sá þéttbýliskjarni, er
drægi til sín fólk, þá vitanlega átt
við Norðlendinga, með því yrði
fólksflutningur suður stöðvaður.
Þetta er sjónarmið út af fyrir sig.
En er Akureyri þörf á meiri
fólksfjölda? Það dreg ég í efa.
Okkur vantar ekki aðra Reykja-
vík, því það hefur sýnt sig að því
fleiri, sem safnast á einn stað, því
meiri verða félagsleg vandamál
og mannlífið mislitara, svo ekki
sé meira sagt.
Ég viðurkenni þörfina fyrir að
reyna að halda fólkinu í byggðar-
lögunum, en mér sýnist að það
verði raunhæfast gert með því að
sveitirnar verði í byggð, blóm-
legri byggð, og smá byggðakjarn-
ar hér og þar, er best hentar og
náið samstarf verði á stórum
svæðum. Þessi svæði fái meiru að
ráða um sín mál en nú er bæði í
verslun og athöfnum, en verði
ekki lengur einskonar skattlönd
Reykjavíkur.
Eyjafjörður er ein þeirra
byggða, er skipar öndvegi í þessu
sambandi vegna fegurðar og
veðurblíðu og má því ekki spilla
honum né byggðum hans á neinn
hátt. Þess vegna ekkert álver þar
og EKKI FLEIRI ÁLVER Á
ÍSLANDI.
Jón Friðriksson,
Hömrum Reykjadal.
Grcinin hér að otan barst Degi þann 27.
júlí sl. Grcinarhöfundur, Jón Friðriks-
son, Hömrum, lést þremur dögum síðar,
þann 30. júlí sl. og var þá horfið frá birt-
ingu greinarinnar. Það er hins vcgar ein-
drcgin ósk ættingja Jóns að greinin verði
birt og verður Dagur góöfúslega við
þeirri ósk hér með. -Ritstj.