Dagur - 23.02.1991, Blaðsíða 4

4 - DAGUR - Laugardagur 23. febrúar 1991
carmína
i
Það var gaman í MA en ég sakna ekki þessa tíma
- Elfa Ágústsdóttir dýralæknir í Carmínuviðtali
Hún þurfti ekki að eyða tímanum í vangaveltur um
hvað hún ætlaði að verða þegar hún yrði stór. Hún
var ekki nema tveggja ára þegar hún ákvað að
verða dýralæknir eins og pabbi. Við það stóð hún
Elfa Ágústsdóttir sem útskrifaðist úr MA vorið
1979 og er nú aðstoðarmaður héraðsdýralæknanna
í Eyjafirði.
Elfa Ágústsdóttir dýralæknir: „Árin í MA voru átakalaus og þægilcgur
tími.“ Mynd: Golii.
Elfa er innfæddur Akureyring-
ur, alin upp á suðurbrekkunni,
dóttir Ágústs Þorleifssonar dýra-
læknis og Auðar Ólafsdóttur
sjúkraliða. Hún fór eins og leið lá
um Barnaskóla Akureyrar,
Gagnfræðaskóla Akureyrar og
haustið 1975 bankaði hún að dyr-
um Menntaskólans á Akureyri.
Hvernig leist henni á sig þar?
„Bara vel. Ég skemmti mér
konunglega í gegnum allan
menntaskólann. Mér finnst þetta
hafa verið átakalaus og þægilegur
tími. Ég þurfti ekkert að spekúlera
í því hvað ég ætlaði mér að
verða, í það fór drjúgur tími hjá
mörgum. Ég gat því einbeitt mér
að öðru og lagði mikla áherslu á
skemmtanalífið, þótt ég léti það
ekki eyðileggja fyrir mér í námi.
Þegar ég kom inn í 3. bekk
lenti ég í hreinum stelpubekk.
Þar voru bestu vinkonur mínar
þær Ásthildur Magnúsdóttir,
Kara Melstað og Elva Aðalsteins-
dóttir. Okkur þóttu strákarnir í
6. bekk vera mestu gæjar í heimi.
Ég man að meðal þeirra var
Steingrímur J. Sigfússon ráð-
herra. Þegar ég var í 4. bekk
gekk ég til liðs við leikfélag skól-
ans og umgekkst mest krakka
sem þar voru. Þeirra á meðal má
nefna Ingvar Þóroddsson lög-
fræðing, þann sem samdi textann
um mig í Carmínu, Sigurð
Blöndal frá Siglufirði, Arnar
Björnsson fréttamann, Birnu
Gunnlaugsdóttur og Sigurð Hró-
arsson leikhússtjóra.“
Fjör í lciklistinni
Elfa tók þátt í þremur sýningum
á vegum LMA. „Fyrsta veturinn
sem ég var með settum við upp
Ó, þetta er indælt stríð sem Þór-
hildur Þorleifsdóttir leikstýrði.
Það gekk vel og við sýndum það í
Reykjavík. Þá var okkur boðið
að sýna á leiklistarhátíð í útlönd-
um en af því varð þó ekki.
Árið eftir sýndum við Hlaup-
vídd sex eftir Sigurð Pálsson sem
Hörður Torfason leikstýrði. Með
það fórum við í leikferð til Siglu-
fjarðar. Á leiðinni sýndum við í
Miðgarði í Skagafirði en á þá
sýningu mætti aðeins einn bóndi
og vangefin dóttir hans. Við lék-
um hins vegar af mikilli innlifun
og fenguin kaffi í hléinu hjá
kvenfélaginu. Á Siglufirði sýnd-
um við í gömlu bíói fyrir fullu
húsi enda hafði faðir Sigurðar
Blöndal undirbúið komu okkar
vel. Á eftir fórum við á dansleik
og þar var ægilegt fjör.
Síðasta árið sýndum við nýtt
verk eftir Böðvar Guðmundsson
sem þá kenndi við skólann, Grís-
ir gjalda, gömul svín valda, sem
Kristín Á. Ólafsdóttir leikstýrði.
Ég segi ekki að það hafi verið
leikhæfileikarnir sem gerðu það
að verkum að ég tók svona mik-
inn þátt í starfi leikfélagsins.
Þarna var saman kominn stór
hópur af skemmtilegum krökk-
um og mikið fjör.“
Vottorð um sára fátækt
Hvernig var skólabragurinn á
þessum árum? Voruð þið mjög
pólitísk?
„Nei, það var farið að draga
verulega úr pólitískum áhuga frá
því sem var nokkrum árum áður.
Það var nokkuð öflugt útgáfu-
starf, blöðin Gambri og Muninn.
Þeir fóru fyrir Gambra, Óðinn
Jónsson og Símon Jón Jqhanns-
son. Óðinn var mikill kratahöfð-
ingi svo það fór ekki mikið fyrir
byltingarboðskapnum. Þeir
Óðinn og Símon voru miklir vinir
mínir og ég kom dálítið við sögu
í útgáfunni, teiknaði og setti
upp.“
Hvaða kennurum manstu
eftir?
„Tryggvi var skólameistari á
þessum árum og við lentum í
smáútistöðum eitt haustið. Þann-
ig var að ég vann á hverju hausti
í sláturhúsinu á Svalbarðseyri og
þurfti því alltaf að fá frí, allt upp
í mánuð. Þegar ég byrjaði í sjötta
bekk fór ég í sfðasta sinn á fund
Tryggva til að fá frí. Þá sagðist
hann vera orðinn hundleiður á
þessum fríum mínum á hverju
hausti, ég þyrfti að hafa gildar
ástæður fyrir því að hlaupa svona
í vinnu, til dæmis fjárhagslegar.
Ég fór þá heim og fékk pabba til
að skrifa upp á vottorð um að ég
þyrfti nauðsynlega að vinna
vegna sárrar fátæktar. Með þetta
fór ég til Tryggva og fékk fríið
umyrðalaust.
Én fyrir utan Tryggva man ég
eftir nokkrum kennurum sem nú
eru hættir. Aðalsteinn Sigurðs-
son kenndi okkur sögu, Jón Árni
Jónsson dönsku og þýsku og Jón
Hafsteinn Jónsson stærðfræði.
Þetta voru allt saman ágætis
menn.“
Dýralæknir í Noregi
í Carmínu virðist Noregur hafa
verið þitt fyrirheitna land.
„Já, mig langaði að fara þang-
að og læra dýralækningar. Eftir
5. bekk fór ég og vann um sumar-
ið á fjallahóteli í Sognsfirði. Ég
varð mjög hrifin af Noregi og svo
kom sér vel fyrir mig að læra
norsku ef ég ætlaði þangað í
nám.“
Sem varð svo úr.
„Já, eftir stúdentspróf fór ég
austur á Norðfjörð og vann þar í
fiski. Ég var búin að sækja um í
dýralæknaskólanum í Osló en var
ekkert yfirmáta bjartsýn á að ég
kæmist að. Það gekk þó og ég fór
út um haustið. Þetta var lítill
skóli, nemendur liðlega 200 og
tók námið hálft sjötta ár. Skólinn
var nokkuð frábrugðinn venju-
legum háskóla því þarna var
bekkjakerfi og mikið aðhald.
Maður komst ekkert upp með að
mæta illa. Ég kunni því vel, það
var gott fyrir kærulausa mann-
eskju eins og mig að hafa aðhald.
í Osló var mikið af íslending-
um og gott félagslíf hjá þeim. Eg
flutti inn á stúdentagarð og ég
man eftir að Norðmennirnir þar,
þeir sem voru utan af landi,
öfunduðu mig af því að vera
íslendingur. Þarna kom ég og átti
strax 200 vini sem hjálpuðu mér
að komast inn í kerfið og studdu
mig á alla lund. Sjálfir máttu þeir
bjarga sér einir og voru lengi að
kynnast fólki.
Þegar leið á námið var okkur
gefinn kostur á að vinna á
sumrin, td. sem sæðingarmenn.
Ég fékk vinnu sem slíkur í Guð-
brandsdal eftir fjórða árið og
kynntist þar merkilegu samfélagi.
Þar voru menn til dæmis enn með
kýrnar í seli yfir sumarið. Eftir að
námi lauk fékk ég svo vinnu í Mo
i Rana sem er í Norður-Noregi.
Það voru mikil viðbrigði því þar
var meginlandsloftslag og frostið
fór niður í 40 gráður svo lyfin
frusu í bílnum."
Vil vera sveitadýralæknir
„Haustið 1985 kom ég svo heim.
Það hafði ekkert frekar staðið til,
ég hafði fyrst og fremst hugsað
mér að verða dýralæknir, en ekk-
ert endilega á íslandi. Með
tímanum fann ég út að fram-
haldsnám var ekkert fyrir mig, ég
vildi miklu frekar verða sveita-
dýralæknir. Og þá var best að
vera á íslandi. Ég vildi líka kom-.
ast í vinnu og eignast einhvern
pening. Ég hafði verið ansi blönk
í Noregi og varð að skúra með
náminu. Ég kom því heim og fór
að vinna hér í Eyjafirði með
pabba og Guðmundi Knudsen.
Reyndar fór ég aftur vorið 1986
til Noregs til að vinna fyrir skött-
um sem ég skuldaði þar, Við fór-
um tvær, ég og norsk skólasystir
mín, og réðum okkur sem
hreppsdýralæknar á lítilli eyju
skammt frá Björgvin. Þar voru
menn afar trúræknir og skiptust í
fimm eða tíu sértrúarsöfnuði.
Það voru lítil bænahús á hverju
götuhorni. Við komum þarna
tvær Ijóskur og stungum óneitan-
lega í stúf við umhverfið. En
bændurnir tóku okkur vel og ég
fæ enn jólakort frá þeim.
Ég kom svo alkomin heim
sumarið 1986 og hef síðan verið
að vinna hér á Akureyri. Ég
aðstoða dýralæknana báða, vinn
líka með gæludýr og skrepp svo í
hesthúsin seinnipart dags. Raun-
ar er þetta draumastarf fyrir ung-
an dýralækni, þetta er svo fjöl-
breytt.“
Sakna ekki
menntaskólaáranna
Á myndinni af Elfu í Carmínu
má sjá að hún hefur átt sér þann
framtíðardraum að verða þjóð-
garðsvörður í Afríku. Blundar
hann enn með henni?
„Nei,“ segir hún og brosir.
„Hann varð nú sennilega til
vegna þess hve mikið ég horfði á
dýralífsmyndir í sjónvarpinu. Ef
ég ætlaði mér að láta þann draum
rætast yrði ég fyrst að fara í
tveggja ára framhaldsnám í Eng-
landi og læra um villt dýr. Auk
þess skilst mér að þeir dýralækn-
ar sem fara til starfa í Afríku
lendi fyrst og fremst í stjórnunar-
störfum, koma upp dýralækna-
skólum og þess háttar, en að þeir
hafi engin afskipti af dýrunum.“
Elfa keypti sér gamalt hús í
innbænum og hafði komið sér vel
fyrir þegar skriða féll á húsið í
fyrravor. Húsið eyðilagðist og fór
á haugana. „Ég fékk það ágæt-
lega bætt úr tryggingunum, en
það kemur ekkert í staðinn fyrir
alla persónulegu munina sem ég
missti, bækurnar, myndirnar,
bréfin og allt það. Það má eigin-
lega segja að fortíðin hafi þurrk-
ast út.“ Hún og kærasti hennar,
Höskuldur Jónsson, eru nú búin
að kaupa sér íbúð úti í Þorpi og
bíða eftir að geta flutt inn.
Að lokum spurði blaðamaður
Elfu hvort hún héldi einhverju
sambandi við MA.
„Nei, það get ég ekki sagt. Það
var gaman að vera þar meðan
það stóð yfir, en ég sakna ekki
þessa tíma. Maður verður að
halda áfram.“ -ÞH
----------*--------1 ---- ------------—-----
FKWTÍPhKPRAlHU.fi:VyÓQbAfitiSYbRQUH \pg£ÍKU^j
N0K6E.-

>tr errze.
han ænévet'
\tKie Á vfcté
W/VAH/ÍTfiJKpi
Hm oftb
BxpLopeK&lr.

Elfa teiknaði sjáif myndina af sér i Carmínu. Noregur var fyrirheitna landið.