Dagur - 01.03.1991, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Föstudagur 1. mars 1991
Hef haft mjög sferklega á tilfinn-
ingunni þegar hœtta steðjar að
- spjallað við Valdimar Steingrímsson, vegaeftirlitsmann í Ólafsfirði
Fáir hafa kynnst duttlungum Múlavegarins jafn vel og
Valdimar Steingrímsson, vegaeftirlitsmaður í Ólafs-
firði. Á liðnum 15 árum hefur hann haft vökul augu
með færð á þessum illskeytta vegi fyrir hönd Vega-
gerðar ríkisins. Valdimar hefur kynnst Múlanum í
blíðu og stríðu og fengið sjálfur að kenna á honum í
sínum versta ham. Árið 1976 hrifsaði snjófióð Land-
roverinn hans fram af veginum. Gæfan var með í för og
Valdimar gat á einhvern undraverðan hátt stokkið út
og slapp lítið meiddur. Jeppinn skoppaði hins vegar
alla leið niður í Qöru og segir ekki meira af honum. f
hitt skiptið kastaðist bíll Valdimars fram af í Múlanum
eftir að hann skrikaði til í djúpri jeppaslóð. Eins og í
fyrra skiptið tókst Valdimar með miklu snarræði að
kasta sér út og bíllinn stöðvaðist óskemmdur á ruðn-
ingi neðan vegar.
Starfssvið Valdimars kemur
til með að breytast með til-
komu jarðganganna. í stað
eftirlits með Múlaveginum
hefur hann hér eftir eftirlit
með Múlagöngunum auk ann-
arra starfa fyrir hönd Vega-
gerðar ríkisins.
„Ég hóf eftirlitsstörf í Múl-
anum árið 1976, en á undan
mér höfðu tveir menn unnið
við þetta,“ sagði Valdimar
þegar hann var inntur eftir því
hversu lengi hann hafi unnið
þetta mikilvæga starf. „Starfið
hefur falist í ekki ósvipuðum
eftirlitsstörfum og á öðrum
vegum. Auk þess hef ég fylgst
með grjóthruni og öðrum
fylgikvillum þessa vegar að
sumarlagi. Vetrarviðhaldið er
kapítuli út af fyrir sig því veg-
urinn hefur verið fljótur að
teppast vegna skafrennings og
snjóílóða.
Ég hef farið reglulegar eftir-
litsferðir út í Múla alla daga
nema sunnudaga, en þó hefur
komið fyrir að ég hafi einnig
þurft að fara þá upp í Múla.
Yfirleitt, að minnsta kosti að
vetrinum, hef ég keyrt fyrir
Múlann og alla leið inn á
Dalvík. Ég hef haft mjög sterk-
lega á tilfinningunni þegar
mikil hætta steðjar að og það
hefur haft mikil áhrif á mig.
Margra ára reynsla er af því
að austsuðaustan átt er mesta
snjóflóðaáttin í Múlanum. í
þeirri átt virðist ekki þurfa
nema sentimeters föl á Qallinu
til þess að af snjóflóði geti
orðið.“
Baráttan við
snjóflóðin
Valdimar hefur nokkrum
sinnum lent í þeirri óþægilegu
aðstöðu að lokast inni á milli
snjóflóða í Múlanum. Við slík-
ar kringumstæður er ekki um
annað að ræða en að treysta á
gæfu og lukkuna. „Eftir því
sem hægt er, þá þekki ég
hvern einasta snjóflóðastað í
Múlanum. Fjöldi snjóflóða-
staða og snjóflóða er skráður,
en á síðustu árum hafa verið
að koma í ljós nýir óþekktir
snjóflóðastaðir. Að stórum
hluta taka jarðgöngin snjó-
flóðastaðina og mestu snjó-
þyngslin af. Hins vegar er vit-
að að snjóflóð falla við Sauða-
nes Dalvíkurmegin. Hugsan-
lega má úr því bæta með
snjóflóðavörnum. Þá má segja
að með göngunum verði hið
eiginlega grjóthrunssvæði í
Múlanum úr sögunni."
Eins og getið var um í upp-
hafi lenti Valdimar í klóm
snjóflóðs árið 1976, nánar til-
tekið um miðjan dag þann 30.
nóvember. Valdimar ók Land-
rovernum sínum í humátt á
eftir veghefli í Ytra-Drangsgili.
Allt í einu hljóp snjóflóð niður
ijallshlíðina og skall af miklum
þunga á bílnum. Það skipti
engum togum að Landrover-
inn kastaðist fram af veginum
og niður snarbratta hlíðina.
Með undraverðum hætti tókst
Valdimar að kasta sér út á að
giska 50 metrum fyrir neðan
veginn. Jeppinn hélt hins veg-
ar áfram niður í Qöru og lagð-
ist þar saman.
Svo ótrúlegt sem það er, þá
varð Valdimar lítið sem ekkert
meint af þessu volki.
„Bíllinn fór hálfskakkt fram
af veginum og á alveg fljúg-
andi ferð. Það þyrlaðist upp
mikill mökkur, en til lánsins
var ég með allar rúður lokaðar
þannig að það fór enginn
snjór inn í bílinn. Allt í einu
var eins og tjald hefði verið
dregið frá öllum rúðunum. Þá
gerði ég mér ljóst að grjóturð-
in neðan vegarins hlyti að
hafa gleypt í sig síðustu leifar
snjóflóðsins. Ég hugsaði þá
með mér að ég yrði að kasta
mér strax út. Eg kreppti mig
saman í kuðung, lét höfuðið
fara á undan út bflstjóramegin
og lenti beint í grjóturðina.
Hægra hnéð skall á grjótinu,
en önnur meiðsl voru lítil sem
engin. Þó hef ég líklega fest
giftingahringinn á baugfingri
á einhverju þegar ég sleppti
Valdimar Steingrfmsson: „Ég kreppti mig saman í kuðung, lét höfuð-
ið fara á undan út bflstjóramegin og lenti beint í grjóturðina. Hægra
hnéð skall á grjótinu, en önnur meiðsli voru lítil sem engin.“
Mynd: óþh
„Reifupp
hurðina
og velti
mér út”
„AI.VKt; frá þvl að sujórinn
lircif hiliiin ineö sér var ég I
viðbragðsslöðu og þegar ég
fann að skriðan liafði sleppt
bllnuni reif ég upp liurðina og
velti niér út úr lionuni. Til
allrar liamingju tókst mér að
ná fótfcstu I brattri bllðinni en
bllliun hélt áfram niður f sjó.
Ég hafði ekki cinu sinni fyrir
þvl að liorfa á eftir bllnuin, ég
afskrifaði liann bara strax cnila
fallið 200 metrar,“ sagði
Valiliinar Steiugrfmsson vega-
eftirlitsinaður á Olafsfirói I
sainlali við Morgunblaðið I
gær. Fyrr um dagiiin hafði
sujóflóð skollið á hifreið
Valdimars, þar scm lianu var á
ferð iiiii fllafsfjarðarmúla. Itar
flóðið liifreiðina úl af veginiim
og niður snarbratta fjallshllð
niðnr I sjó, iiiii 200 metra fall.
Valdimar gat lieut sér út úr
bfliitiin 20 metra fyrir ueðan
vegabrúnína og slapp lianu
Valdimar Stcingrlmsson
ómeiddur eu blllinn,
l.androverjeppi, árgerð 1972,
er gjörónýtur.
„Þetta gcrðist um klukkan
þrjú,“ sagði Valdimar. „Við
vorum að Ijúka við snjómokst-
ur og vorum að fara sfðiistu
ferðina þegar alburðurinn
gerðist. fig var á bægri ferð á
eftir veghefli, og I Drangsgili
skall snjórinn á bfliiuni, Þella
var nijög lltið snjóflóð, varla
neina rúinir tieir metrar á
hrcitld. Slfk flóð eru algeng og
við kiilluni þaii sleltur. I’essi
Fr iinhald á bls. 25
Úrklippa úr Morgunblaðinu þann 1. desember 1976. Hér er greint
frá því hvernig Valdimar tókst á ftndraverðan hátt að bjargast úr
snjóflóði sem hrifsaði Landrover hans fram af vegarbrúninni í Ytra-
Drangsgili.
stýrinu, því mér fannst hann
vera hálfbrotinn í liðnum.
Fingurinn var orðinn jafngóð-
ur eftir nokkrar vikur," sagði
Valdimar.
Aldrei sáttur
við hugmynd um
vegsvalir
í ljósi þessa óhapps er kannski
eðlilegt að spyrja vegaeftirlits-
manninn hvort honum hafi
ekki verið bölvanlega við
Múlaveginn?
„Nei, í sjálfu sér ekki. Hins
vegar sá ég enga framtíð í
þessum vegi fyrir ÓlafsQörð.
Ég ræddi það oft við mág
minn, Lárus Jónsson, þáver-
andi alþingismann, hvað væri
til úrbóta og margar leiðir
voru ræddar í því sambandi.
Eitt árið voru settar inn á fjár-
lög svokallaðar vegsvalir yfir
verstu snjóflóðastaðina. Ég
var aldrei sáttur við þessa
hugmynd og sannfærðist alltaf
betur og betur um að við yrð-
um í sömu sporum eftir sem
áður yrði þessi hugmynd ofan
á. Ég sagði Lárusi þá skoðun
mína að samgöngur við Ólafs-
Qörð yrðu hvorki fugl né fiskur
fyrr en búið væri að gera
jarðgöng. Lárus féllst á þetta
og fór ásamt öðrum þing-
mönnum Norðurlandskjör-
dæmis eystra að afla gerð
jarðganga um ÓlafsQarðar-
múla fylgis á Alþingi."
Valdimar telur engan vafa
leika á því að Múlagöngin
muni breyta gífurlega miklu
fyrir ÓlafsQörð og þau hljóti að
verða skráð með stórum stöf-
um í sögu bæjarins.
Hann segist hafa heyrt
gagnrýnisraddir um að
gangamunnarnir séu of larmt
frá Ólafsfirði og Dalvík. „Eg
viðurkenni að auðvitað hefði
maður viljað fara inn í fjallið
við grjótnámuna hérna nyrst í
bænum og koma út við bæjar-
mörkin á Dalvík. Málið er
bara ekki svona einfalt. Það
hefði aldrei fengist samþykkt.
Sá kostur sem varð ofan á
leysir allar helstu hætturnar
og mestu snjóþyngslin af
hólmi. Þar með er ég ekki að
segja að þetta hafi verið ein-
asta lausnin sem kom til
greina. En ég tel að þess leið,
Kúhagagil - Tófugjá, hafi verið
sú leið sem menn gátu komið
sér saman um.“
Múlavegurinn heyrir nú
sögunni til og því þarf Valdi-
mar ekki lengur að fara þang-
að uppeftir að morgni dags til
þess að meta færðina. Þess í
stað fylgist hann nú með því
að innviðir Múlans, Múla-
göngin, séu í lagi. óþh
Ný jarðgöng - ný flugvél
f lixc| fóliicj noriiurLmds