Dagur - 14.11.1992, Blaðsíða 10

10 - DAGUR - Laugardagur 14. nóvember 1992
ÚR DAGBÓK FLAKKARA
\ltlaiis kona
Ég stóð við barinn og pússaði
glös. Leit yfir lítinn sal með allt í
bleiku og svörtu, króm og dempuð
ljós og neonlist á veggjum. Uppa-
bar. Einn lítill bjór á sama verði
og þrjár vodka úr búð.
Nánast hvert borð setið, skjala-
töskur á gólfum, olnbogar á borð-
um og áfjáð andlit, brosmild, yfir-
lætisleg: fasteignadfllinn í dag upp
á fimmtán milljónir og kommi-
sjónin tólf og hálft prósent. Kaupi
BMW á morgun. Staðgreitt. Eða
Benz.
Ég sá bjórglös tæmast og hana-
stél, sá fingur upp í loft og Tracy
við borðið samstundis. Tracy
þessa nýju, tvítug eða rétt rúm-
lega, rauðhærð og græneyg og
með feiknarstóran barm sem hún
seldi fyrir tipps. Alltaf í fleginni
skyrtu og þunnri, hallaði sér fram
og brosti daðrandi, augun loforð
um lostkenndar nætur, varimar
rakar og kannski tungubroddur;
hún fékk enda meira í tipps á einu
kvöldi en kaupið sitt þrefalt. Ég
afgreiddi pöntun og leit til hliðar,
sá manninn sem hafði sest við
borð út í homi, sá klæðskerasaum-
uð jakkaföt og beinabert, sviplaust
andlit. Sá fingur á lofti og Tracy
kom til hans, hallaði sér áfram og
barmurinn tælandi. Brosti andar-
tak en stífnaði, varð svört í framan
og rauk í burtu, kom til mín
fnæsandi og sagði: Karlandskot-
inn. Ég vil hann út.
Nú?
Já! sagði Tracy blóðrauð og
stórfenglegur barmurinn bifaðist.
Hann sagði að...
En hún þagnaði og leit til dyra
og ég leit líka til dyra og svo var
eins og muldrið og skvaldrið og
hlátrasköllin hættu og allir litu til
dyra.
Jesús, sagði Tracy og mælti
fyrir munn allra og ég kinkaði
kolli samþykkjandi því inn hafði
komið kona. Sem var ekkert
merkilegt í sjálfu sér því inn komu
margar konur en engin eins og
þessi.
Hún var hávaxin og grannvax-
in, með ljóst hár og liðað sem
flæddi eins og klakabrynjaður foss
um bak og herðar svo afskaplega
glóbjart. I svörtum frakka niðrá
ökkla úr mjúku, drungalegu leðri
sem nánast gleypti birtuna og lét
hana hverfa, svörtum skóm og
buxum, leðurhönskum; hún losaði
um belti og tölur og gekk hægt í
átt að bamum.
Og hún leit á mig, þessi
ægifagra kona með andlit sem var
eins og höggvið úr ljósum marm-
ara og ég sá tvo demanta. Tvo hel-
bláa, skæra demanta og enga sál
og ég var hræddur.
Hún staðnæmdist við barinn,
konan sem var látin og þó lifandi,
stóð um stund grafkyrr og leit í
kringum sig og ég fann lykt. Ein-
hverja mjúka angan, eitthvað þýtt
sem barst að vitum mér eins og
höfgur ilmur. Eitthvað sem stakk
svo afskaplega í stúf við dauðann
að ég gleymi því aldrei.
Ah, sagði Tracy ekki metra í
burtu og konan leit á hana og
Tracy stóð grafkyrr og hætti að
anda og þá leit konan af henni og
á manninn í klæðskerasaumuðu
jakkafötunum sem sat við borð út
í homi.
Hún gekk til hans hægum,
fjaðrandi skrefum og stillti sér upp
á móti honum, glóbjart hárið eins
og foss um bak og herðar og
svartur frakkinn fráhnepptur. Stóð
fyrir framan hann og leit á hann
og maðurinn leit upp eftir langa
hríð og á konuna.
Hún sagði: Þú gerðir mistök.
Það var eins og maðurinn væri
annars hugar. Eins og hann heyrði
ekki hvað hún sagði. Eins og hon-
um væri sama um allt. Hún sagði:
Þú lamdir vitlausa konu, og lá
heill heimur að baki orðanna.
Heimur þar sem faðirinn var reið-
ur og dóttirin öll í marblettum;
heimur þar sem lög og regla em
ekki það sem við þekkjum heldur
eitthvað annað, eitthvað þar sem
misklíð hefur sinn eiginn dómstól,
sinn eiginn sækjanda, sinn eiginn
geranda.
Maðurinn yppti öxlum. Hvað
veist þú? Svo leit hann á Tracy.
Og þessi. Sérðu hana? Klæða-
burðinn? Svívirðilegt. Konan leit
hægt við, leit á Tracy og aftur á
manninn. Þú hefðir átt að berja
hana. Hún er enginn. (She’s a
nobody.)
Tracy stífnaði og maðurinn
glotti. Og hvað með það? Hennar
orð gegn mínum. Engin vitni. Og
ég var örugglega í L.A. Eða
Acapulco. Eða eitthvað.
Eg veit, sagði konan, fór inn
undir frakkann við vinstri öxl og
dró fram skammbyssu. Þess vegna
kom ég.
Maðurinn fraus og konan rétti
út handlegg og hlaupið var
kannski metra frá honum og svo
heyrðist lítill hvellur sem var eins
og fallbyssudrunur og beinaberi
maðurinn fékk gat á ennið og seig
aftur í stólnum.
Konan stóð yfir honum svip-
laus, hélt á byssunni í hægri hendi
en dró hanskann af hinni með
tönnunum og þreifaði á slagæð
mannsins á hálsi. Svo fór hún í
hanskann og stefndi á barinn.
Loftið fór úr Tracy með hvin
og mér líka en svo var konan farin
hjá, gekk rólegum skrefum á milli
gapandi, náfölra uppanna og að
dyrunum. Snéri sér við og hélt
vopninu á lofti.
Hún sagði: Það sá enginn hvað
gerðist, stóð andartak grafkyrr og
virti gestina fyrir sér frostbitnum
augum en hvarf svo út í myrkrið
með vopnið þegar inn á sér.
Og mínútu síðar var eins og
sameiginleg hugsun gripi alla:
menn þeyttu seðlum á borð og
gripu veski og töskur og hlupu út
úr dyrum spólandi og það varð
enginn eftir. Enginn nema við
Tracy og svo maðurinn í hominu
sem horfði brostnum augum til
himna líkt og hann væri að biðja
sálu sinni ásjár.
VÍSNAÞÁTTUR
Jón Bjarnason frá Garðsvík
Vaxtarræktarkona sendi P.
Péturssyni lækni þessar vísur
í apríl ’91:
Þegar dimmt var og kalt
mig dreymdi í vetur
drauminn á þessa lund:
Mér tækist að hitta
Hormóna-Pétur
og hlýja ’onum drykklanga
stund.
Ég vaxtarrækt stunda og
veitist því betur
er vesalings rolunum.
Og þegar ég hitti
Hormóna-Pétur
hitnar í kolunum.
Læknirinn svaraði:
Þið bíðið mín brosandi
í röðum
með brjóst eins og kríuegg,
en ofvöxt á ákveðnum stöðum
og yfirvaraskegg.
Og konan svaraði:
Ýmsum kostum yfir býr
öðrum körlum betri.
Undirvöxtur ekki rýr
er hjá honum Pétri.
Lokasvar læknis:
Bassarödd þín finnst mér flott
og fáar dýpri þekki.
Mér þykir hól þitt harla gott
en hárvöxturinn ekki.
Næstu vísur eru heimagerðar.
(J. B.)
Þrjár stökur:
Aldrei gróa öll mín sár,
enn í brisin klæjar.
Fann þó eftir fimmtán ár
fegurð þessa bæjar.
Loks er feigðin færist nær
fyrnist gæfuleitin.
Akureyri er mér kær
orðin, líkt og sveitin.
Leggur yfir land og haf
laufvindana mjúka.
Byrjuð eru blöðin af
björkinni að fjúka.
Steinn Sigurðsson kvað næstu
vísur:
Æskan:
Æskan birtir innstu þrár
öllum þeim, sem skilja.
Mestu gleði, minnsta tár,
mæla börn sem vilja.
Þeir gömlu:
Mæla títt, sem mark er að
menn á eldra reki.
Oft ergott sem gamall kvað,
glettni jafnt og speki.
Rismál: -
Letin undir árdagsblund
auðnupundið grefur.
Gull í mund á marga lund
morgunstundin gefur.
Örðugra:
Niður á við er gatan greið
gæfu og dyggð að farga.
Upp í móti er örðug leið
æru og sál að bjarga.
Næstu vísur orti Hannes
Jónsson, Siglufirði.
Á borgarafundi:
Eykur þrætur seggur sá,
saman skreytni tvinnar.
Veikur grætur eftir á
iðrast breytni sinnar.
Kveðja:
Lífsins bráðum leik ég finn
líða að endamótum.
Hafðu þakkir, heimur minn
hjartans innst frá rótum.
Mér þú hefur mikið kennt,
má það síðar gagna,
yndi, harma, allt er sent
andans þrek að magna.
Næstu vísur eru eftir Valdi-
mar S. Long.
Ólyfjan:
Vínið eyðir ást og tryggð,
orku deyðir, vit og dyggð,
afsér leiðir hel og hryggð,
háska, neyð um sæ og byggð.
Veðrabrigði:
Dimmir höllum Drafnar /,
dynja fjöll af veðragný,
sveiflast mjöll og sortna ský,
sveipa völlinn klæði ný.
Hvöt:
Enn er tími að hefjast handa,
hækka seglin, vinda upp ný.
Enn er fært að leita landa
löðri mót og stormagný.
Guðmundur Eyjólfsson Geir-
dal orti næstu vísur.
Óðardís ég eftir gekk,
oft var stefað hnuðla.
17 ára fyrst ég fékk
fellt mín Ijóð í stuðla.
Ráðlegging:
Seldu engum sannfæring
sæld og gull þó bjóði.
Er hún hverjum einstakling
auðlegð best í sjóði.
Barnsaugu:
Hugur berst í himinsvé,
- hjartað geislar lauga -
þegar Drottins svip ég sé
saklauss barns í auga.
Pétur Jakobsson fyrrum
kennari kvað:
Kvöldvísa:
Hnígur sól að hafsins brún
hlés að skjóli bærist.
Stígur njóla hægt og hún
heims á bólið færist.
í læknisstofu:
Sjúkleik þjáður sæki þig
saklaus, smáður, villtur.
Lít í náðarljósi þig
læknir, dáðum fylltur.
Heimagerðar vísur. (J. B.)
Furðulegt:
Gerðist ég í æsku ör
oft af pólitískum móði.
Ennþá hef ég, áttrætt hrör
áhyggjur af ríkissjóði.
Við sjónvarpið:
Lengi má ég horfa á heim
hrokafullan glæpum.
Hvenær lýkur löstum þeim
lífs á vegum tæpum?
Að utan:
Mér er sagt, í Suðurlöndum
séu lóa og þröstur veidd.
Netin greidd á grænum
ströndum.
Grimmdin hefurmikla breidd.
Þegar Steingrímur forsætis-
ráðherra tók við Borgara-
flokknum:
Ennþá Steini færir fórn
friðarmáls á þingum.
Bætir svo í sína stjóm
svörnum andstæðingum.
Guðmundur Benidiktsson frá
Breiðabóli kvað næstu vísur.
Til ungrar stúlku:
Vertu ætíð vina kær
vænst af öllum konum,
gangi þér alltaf yngismær
allt að bestu vonum.
Til vinar:
Við þér hlæi veröld blíð
vörpulegi maður,
að þú megir ár og sfð
alltaf vera glaður.
Til dugnaðarmanns:
Framarlega í fylking stóð
og færðir allt til bóta.
Fyrir verkin vönd og góð
virðingu skaltu hljóta.
Til öldunga:
Siglið Ijúfan, léttan byr
lán og gæði hljótið.
Þó að ellin drepi á dyr
dýrðar lífsins njótið.
Hér kemur vísa sem flækst
hefur meðal húsa síðan í
„ástandinu".
Frá einni plágu til annarrar
Anna stökk, dóttir Þorvarðar,
frá unnustanum og hljóp
í herinn.
Helvftis merin...
Dýrólína Jónsdóttir á Fagra-
nesi kvað.
Bending til fépúkans:
Sinntu snilldum, sefa hryggð,
sæmdarfylgdu vana.
Vertu mildur mettu dyggð
meira en skildingana.
Sæmdarmorð er sérdrægnin,
sjást þess skorðuð merki.
Sjaldan forðast fépúkinn
fals í orði og verki.
Niðurnídd jörð:
Margt til bóta guð þérgaf,
en gæðin hljóta að falla.
Þú ert mótuð ágirnd af
upp að rótum fjalla.
Skepnur snapa snögga jörð,
snöltra um krapa vega.
Oftast skapa örlög hörð
ásýnd dapurlega.