Dagur - 22.10.1994, Qupperneq 12

12 - DAGUR - Laugardagur 22. október 1994
Eva
sem
„Feðgínín“
sem bafa faríð sem ^^“^^^„„^AFS samaríð 1992 og
iít á vegum skipttrtemas hjónanna Elvars og
kom heim aftur,ánjf '^esi. Uún fór til
^||Sf .uZJ*.'«**>g. og vi5 .4» H>
vera?
£VA
„Ég eignaðist nýja fjölskyldu í Pu-
erto Rico alveg stórkostlega fjöl-
skyldu og nú er ég svo rík að eiga
fjölskyldu bæði þar og hér. I Puerto
Rico bjó ég í bænum Aguada sem er
48 þúsund manna bær sem þar er tal-
inn vera smábær, nokkurskonar
sveitabær. Carlos Ramirez, pabbi
minn í Puerto Rico, á og rekur
myndbandaleigu sem um leið er
þjónustumiðstöó þar sem veitt er
ýmiskonar þjónusta, sem við Islend-
ingar eigum ekki að venjast á mynd-
bandaleigum. Til dæmis er hægt að
greióa þar reikninga, fá ljósritað,
senda fax hvert sem er og fleira.
Mamma mín í Puerto Rico heitir
Gladys Lorenzo og svo vel vildi til
að þau hjónin eiga þrjár dætur en hér
á Islandi á ég einmitt tvær systur svo
þetta voru mjög líkar fjölskyldur.“
Nú er ég svo rík
Eva sagðist tvímælalaust mæla með
því fyrir ungt fólk að fara sem skipti-
nemar til fjarlægra landa. „Ég missti
tvö ár úr í skólanum hér, var eitt ár
úti og vann eitt ár þegar ég kom
heim, en ég sé alls ekki eftir þessari
dvöl. Imyndaðu þér hvað ég er rík,
núna ég á fölskyldu í Puerto Rico og
tala við systur mínar þar í símann
rétt eins og þær væru í næsta húsi.
Það er stórkostlegt og Gladys
mamma mín í Puerto Rico heimsótti
mig í apríl og núna er Carlos pabbi-
minn í heimsókn hjá mér.“
Eva sem nú er við nám í Verk-
menntaskólanum á Akureyri sagði
að þaó væri engin spuming að hún
ætlaði sér til Puerto Rico á ný á
næstu áram í heimsókn eða til dval-
„Mér finnst mjög vænt um Puerto
Rico
en ég mundi samt vilja setjast að á
Islandi, ala upp bömin mín hér því
það er miklu öraggara. I Pucrto Rico
er enginn öraggur á götunum. Þú
veist það alltaf að það gæti eitthvað
komió fyrir þig þaó er alveg raun-
hæft. Ég vissi það til dæmis þegar ég
fór í höfuðborgina að eitthvað gæti
hæglega komið fyrir, mér gæti til
dæmis verið rænt. Þess vegna uróu
allir aó fara varlega og ég fór ekki í
höfuðborgin nema í ítrastu neyð og
fór eins fljótt og ég gat heim aftur,“
sagði Eva.
Heimilin eins og fangelsi
„Mér fannst alveg ótrúlegt þegar ég
kom til Puerto Rico að sjá að íbúðar-
húsin litu út eins og fangelsi. Ibúðar-
hús venjulegrar fjölskyldu era með
rimlum fyrir gluggum og hurðum,
jámrimlum eins og um fangelsi væri
að ræða. En fólkið er aðeins að reyna
að verja sig, verja sig og fjölskyldu
sína og það litla sem þau eiga og til
þess verða þau aó búa á bak við jám-
rimla.
Ég og mín fjölskylda í Puerto
Rico bjuggum í litlum bæ og þar var
ekki eins almennt að fólk hefði rimla
fyrir gluggum og hurðum í húsum
sínum eins og í höfðuborginni en
samt tíðkaðist það líka þar,“ sagði
Eva.
Puerto Rico er láglend eyja og
landið er að sögn Evu allt í hæðum
og hólum. Vegimir ligg upp og niður
hæðimar. Það kom Evu spánskt fyrir
sjónir að götur eru ekkert skipulagð-
ar á eyjunni, „þær era bara út um allt
og húsin líka og svo era tré allsstaðar
á rnilli," sagði Eva.
cmos
„Ég vissi ekkert um ísland þegar Eva
kom til mín til Puerto Rico. Þó að
Eva lýsti landinu fyrir mér þá kom
það mér samt veralega á óvart. Þið
Eva á leiðinni í skólann sinn í Puerto Rico í fyrsta sinn i skólabúningnum.
Eva sagði að það hefði verið vissara að mæta í búningnum í skólann því
annars voru nemendur sektaðir. Eva sagði að sér hefði þótt ótrúlegt hvað
skólabúningurinn var úr þykku efni, því að í Puerto Rico er hitinn um 25°C
á veturna en allt upp i 40°C á sumrin. Eva sagði að skólabúningurinn hefði
samt sem áður verið mikilvægur vegna þess hvað efnahagurinn væri misjafn
og hann hefði tvímælalaust skapað jöfnuð meðal nemendanna í skólanum.
Carlos með dóttur sinni á íslandi Evu og hennar fjölskyldu. Frá vinstri: Carlos, Ellý systir Evu, Guðlaug móðir Evu,
Eva, Jón Þór unnusti Evu, Magga og Lísbet systur Evu.
það vegna smæðar samfélagsins. Þið
þurfið heldur ekki aó glíma við
glæpi á sama hátt og aörir. Ég er viss
um að enginn nema Islendingur skil-
ur bílinn sinn eða húsið sitt eftir
ólæst, það var eitthvað sem ég varð
að sjá til að trúa því.
Þið eigið enn svo góða möguleika
á aö varðveita fallega siði og þjóðfé-
lagsvenjur. Það er svo margt sem
ykkur finnst sjálfsagt sem er þaö alls
ekki. Mér fannst til dæmis stórkost-
legt þegar ég fór í heimsókn í skól-
ann hennar Evu (Verkmenntaskólinn
á Akureyri) að sjá að allir fóra úr
skónum, unga fólkið fór úr skónum
og gekk svo snyrtilega um skólann
sinn. Það er ótrúlegt í mínum augum
að þessi skóli, sem er orðinn tíu ára,
skuli líta út eins og nýr. Það mundi
engin tíu ára opinber bygging gera í
mínu heimalandi, hvað þá skóli,“
sagði Carlos.
Að efla þjóðarstoltið
„Mér finnst að þið íslendingar ættuð
að nota fánann ykkar meira. Hann er
fagurt tákn sem hægt er aó nota til aó
efla þjóðemiskennd æskunnar. Nú til
dags er virðingarleysi að verða æ al-
gengara meóal ungs fólks og ég tel
að það sé nauðsynlegt að nýta þjóð-
erniskenndina til að vinna gegn því.
Að venja börn strax á leikskólum við
það að bera virðingu fyrir landinu
sínu, fánanum, þjóösöngnum og öðr-
um þjóólegurn hefðum, að vera stolt
af því að vera Islendingar.
Ef þjóðemiskenndin glatast miss-
ir unga fólkið metnaóinn og virðing-
arleysið verður algjört. Þetta hefur
gerst í mínu heimalandi. Fjöldi ung-
menna í Puerto Rico hefur engan
metnað og ber ekki virðingu fyrir
nokkrum hlut. Þau verða fyrir svo
miklum neikvæðum áhrifum af ýms-
um utan að komandi öflum, til dæm-
is í gegnum sjónvarpið," sagði Carl-
os.
Hann bendir á að það hljóti að
hafa verið röng ákvörðun að fara aó
sjónvarpa á fimmtudögum. Það að
hafa einn sjónvarpslausan dag í viku
hljóti að hafa verið frábært fyrir
samfélagið. Einn dag til að eiga
mannleg samskipti án þess að þurfa
að keppa við sjónvarpið.
„I mínu heimalandi höfum við
tuttugu sjónvarpsrásir sem sýndar
eru allan sólarhringinn og það era
sjónvörp allsstaðar. Sjónvörp era
mjög ódýr og á flestum heimilum er
eitt sjónvarp í hverju herbergi og
bömin, unglingarnir og fullorðna
fólkið fer hvert inn í sitt herbergi til
að horfa á sjónvarpið, samskiptin
verða engin. Ég vona að Islendingar
gæti þess aö þeir fái ekki alþjóðlegt
sólarhringssjónvarp og glati í staðinn
þjóólegum venjum og mannlegum
samskiptum,“ sagði Carlos.
Eva frá Hauganesi og
Carlos frá Puerto Rico
Carlos á lciðinni á
gæsaveiðar mcð ís-
Icnskum félögum.
Á innfelldu myndinni
bíður Carlos eftir
gæsahópnum.
„Mér fannst ég ná sam-
bandi við náttúruna á
þann hátt sem ég hef
aldrei áður gert. Loftið
var svo tært og kyrrðin
einstök, algjör þögn.“
Sælar systur á leiðinni á lokaskólaballið; frá vinstri, Nixaly Ramirez, Evaly
Ramirez eða Eva Reykjalín og Glendaly Ramirez.
eigið stórkostlegt land, hér er hreint
vatn og loft, ótrúlega hreint loft, mér
finnst næstum því eins og ég sé með
sterka piparmyntu upp í mér þegar
ég anda að mér, loftið er svo ferskt.
Svo eigið þið miklar auðlindir bæði
sjóinn, fallvötnin og jarðhitann og
hér er ótrúlega lítil mengun.
Mér finnst fegurð þessarar árstíð-
ar, haustsins, ótrúleg, grænt láglend-
ið og hvítir og hreinir fjallatindar.
Það hljóta aó vera forréttindi fyrir ís-
lendinga aö eiga fjórar mismunandi
árstíðir, að náttúran skuli vera svona
fjölbreytileg. í Puerto Rico er að vísu
misheitt eftir því hvort er sumar eða
vetur en ekkert annað breytist.
Svo er íslenska veórið ótrúlega
breytilegt, snjór og hríð einn daginn
en hiti og sól þann næsta, óskiljan-
legt!
I mínu heimalandi er veðrið alltaf
eins, sól á morgnana, rigning í 3-4
klukkustundir síðdegis en þurrt á
kvöldin, svona er það alla daga árs-
ins,“ sagði Carlos.
Þegar ísinn brotnar kemur
íslendingurinn í ljós
„Islenska fólkið kemur mér fyrir
sjónir sem mjög feimið, hlédrægt, en
svo á sömu stundu og ísinn brotnar
þá kemur í ljós aö Islendingar eru
ekki ískaldir heldur hlýlegt og elsku-
legt fólk. Mér finnst líka fólkið hér
duglegt að hjálpa hvort öðra og
treysta náunga sínum, ef til vill er