Dagur - 07.03.1995, Qupperneq 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 7. mars 1995
MINNIN4
Ragnar Steinbergsson
^ Fæddur 19. apríl 1927 - Dáinn 26. febrúar 1995
Ragnar Steinbergsson fæddist 19.
apríl árið 1927 á Siglufirði. Hann
lést á Hjúkrunarheimilinu Seli 26.
febrúar. Foreldrar hans voru
Steinberg Jónsson, sölumaður, f.
17. 11. 1903 - d. 11. 09. 1984 og
Soffía Sigtryggsdóttir, f. 06. 07.
1903 - d. 28. 08. 1990. Bræður
hans: Hörður, f. 12. 06. 1928 og
Jón Kristinn, f. 10. 10. 1933. - d.
11. 09.1984. Ennfremur átti hann
tvo hálfbræður samfeðra.
Ragnar kvæntist 02. 07. 1949
eftirlifandi eiginkonu sinni, Sigur-
laugu Ingólfsdóttur, f. 02. 04.1928
á Akureyri. Foreldrar hennar
voru Ingólfur Guðmundsson,
Seyðfjörð og Ingibjörg Halldórs-
dóttir, sem eru bæði látin. Þau
eignuðust fjórar dætur: 1) Guð-
björg Inga, f. 12. 02. 1952, lækna-
ritari, maki Kristinn Tómasson. 2)
Soffía Guðrún, f. 18. 11. 1955,
skrifstofumaður, maki Steindór
Haukur Sigurðsson. 3) Ingibjörg,
f. 09. 12. 1957, sjúkranuddari,
maki Axel Bragi Bragason. Yngst
systkinanna er Ragna Sigurlaug, f.
24. 02. 1966, þroskaþjálfi, sambýl-
ismaður Guðfinnur Þór Pálsson.
Barnabörn Ragnars og Sigur-
laugar eru átta.
Ragnar varð stúdent frá MA
17. júní árið 1947. Hann lauk
embættisprófi í lögfræði frá HÍ
árið 1952, hdl. 1954 og hæstarétt-
arlögmaður frá 1965.
Hann starfaði hjá KEA 1952-
1953, var fulltrúi hjá Útvegs-
banka íslands á Akureyri 1954-
1968 og stundakennari í bók-
færslu frá 1958-1970. Ragnar var
forstjóri Sjúkrasamlags Akureyr-
ar 1970-1989, var í undirbúnings-
nefnd Læknamiðstöðvarinnar á
Akureyri og framkvæmdastjóri
hennar frá því hún tók til starfa
árið 1973 og síðan framkvæmda-
stjóri Heilsugæslustöðvarinnar á
Akureyri við samruna þeirra
1985-1990. Ragnar rak einnig lög-
fræðiskrifstofu með öðrum störf-
um. Hann var ráðinn lögfræðing-
ur tryggingamála hjá Sýslumann-
inum á Akureyri frá 1990.
Ragnar gegndi fjölmörgum
trúnaðarstörfum. Hann var for-
maður knattspyrnuráðs Akureyr-
ar 1953-1956, formaður Stúdenta-
félags Akureyrar 1958, formaður
Sambands ungra sjálfstæðis-
manna á Norðurlandi 1955-1970,
í yfirkjörstjórn Norðurlandskjör-
dæmis eystra og formaður hennar
frá 1963. Ragnar var ritari Lions-
klúbbs Akureyrar 1964 og for-
maður 1965. Hann var varabæj-
arfulltrúi fyrir Sjálfstæðisflokk-
inn á Akureyri 1958-62, félags-
kjörinn endurskoðandi hjá KEA
frá 1973 og hjá Slippstöðinni hf.
frá 1980. Hann var í sóknarnefnd
Akureyrarkirkju frá 1985 og í
stjórn Kirkjugarða Akureyrar frá
1986. Ragnar var formaður Golf-
klúbbs Akureyrar frá 1989 til árs-
loka 1994.
Liðinn er dagur og því ætlunar-
verki, sem hinn hæsti ætlaði þér er
lokið.
Hann hefur veitt þér frið og
losað þig undan þeim þjáningum
og veikindum, sem þú hefur barist
viö síóustu þrettán mánuði.
Að minnast elskulegs tengda-
föður með mikilli lofgrein ætla ég
mér ekki, því hann var þannig
sjálfur, að öll þau miklu verk, sem
hann tók að sér vildi hann sem
minnst tala um.
Með því aó fá að kynnast þér,
umgangast þig og fá aö vera vinur
þinn tel ég að hafi verið viss for-
réttindi. Það var sjálfsagt jafn erf-
itt fyrir okkur báða að kynnast við
þær aðstæður er forsjónin leiddi
okkur fyrst saman, en frá fyrstu
stundu og þar til yfir lauk, reynd-
istu mér ekki aðeins góður tengda-
faóir, heldur einnig góður vinur,
sem alltaf var hægt að leita til,
þegar eitthvað bjátaði á. Líkt og
stuólaberg stóðstu vörð um fjöl-
skylduna, er á þurfti að halda.
Það verður erfitt aó hugsa til
þess að fá þig ekki lengur til sín
yfir áramótin, eins og verið hefur
síðustu sjö ár, og ég veit að ára-
mótunum 1993, aðeins nokkrum
dögum áður en þú veiktist, gleymi
ég aldrei. Þú varst svo hress og
við lékum okkur eins og unglingar
saman, síðan kvöddum við gamla
árið, og þú varst eins og alltaf,
manna hressastur við að skjóta og
sprengja í burt það gamla til að
taka vió hinu nýja.
Ekki sprengdir þú gamla árið í
burtu núna. Það geróum við hins-
vegar. Þú ert aftur á móti búinn að
taka við hinu nýja á nýjum stað,
sem ég er fullviss um að þú verður
leiddur í gegnum af jafn miklum
hlýhug og styrk og hönd þín leiddi
mig á þeirri braut sem ég bað þig
að fylgja mér á fyrir nokkrum ár-
um síðan. Sú stund gleymist mér
aldrei.
Elsku Lauga mín, missir þinn
er mikill og okkar allra, en minn-
ingin um ástkæran eiginmann,
föður, tengdaföður og afa lifir á
meóal okkar.
Kæri vinur, hafðu þökk fyrir
allt.
Kristinn Tómasson.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast elskulegs tengdaföður
míns. En hann lést langt um aldur
fram, eftir erfiða sjúkralegu þar
sem styrkur hans og þrautseigja
komu best í ljós. Ragnar var ein-
stakur maður að kynnast, mjög
lærdómsríkt og gefandi. Eg kynnt-
ist Ragnari bæði í einkalífi og fé-
lagsstarfi. I einkalífi sínu naut
hann ástrlkis og samheldni í fjöl-
skyldu sinni, hvenær sem tækifæri
gafst. Hann var þar kjölfestan sem
menn gátu ávallt sótt góð ráð og
leiðbeiningar, hvort sem það var í
leik eða starfi, til hans var ávalit
gott að leita. Þangað sóttu bama-
bömin lausnimar ef vandamál
komu upp í lærdómnum, ávallt
var Ragnar tilbúinn að veita af
viskubrunni sínum. Ragnar var af-
ar vel að sér í hinum ýmsu mál-
um, vel lesinn og greindur maður.
Við félagsstörf sín naut hann
fyllstu virðingar og komst til
æðstu metorða vegna starfa sinna
og hæfileika. Til starfa við for-
mennsku og stjómun í hinum
ýmsu félögum var hann mjög vin-
sæll og greiðvikinn. Hann var
sanngjam og samvinnuþýður, víð-
sýnn og samviskusamur, traustur
málafylgjumaöur með góöar eðlis-
gáfur. Festa og farsæld fylgdi
störfum hans og heilindi í sam-
skiptum. Hann var íþróttamaður
góður, á sínum yngri árum spilaði
hann knattspymu meö félagi sínu
K.A. á Akureyri, en í seinni tíð
átti golf hug hans allan. Einstakt
var að fara með honum á golfvöll-
inn og rölta meó, þangað sem
hann fór gjaman eftir eril dagsins
til að leita andlegrar uppbygging-
ar. Þar naut hann sín vel úti í nátt-
úrunni og frelsinu með góðum fé-
lögum við golfleik, þar sem ann-
ars staðar var ávallt kjörorð hans
„höfum rétt við“. Hann var mjög
áhugasamur að fylgjast með þegar
svo bamabömin byrjuðu í íþrótt-
unum, fylgdist vel með og hvatti
þau til dáða.
Fyrir mannkosta sakir naut
hann skilyróislausrar virðingar
allra sem til hans þekktu.
Eg tel mig einn af þessum
gæfumönnum sem fengu að kynn-
ast slíkum gæfu- og reglumanni
sem Ragnar var, hjálpsemi hans
og réttsýni var einstök.
Er nú leiðir skilja um tíma vil
ég þakka Ragnari af heilum hug,
þá samferð þar sem ég var gjaman
þiggjandinn en hann gefandinn.
Hans er nú sárt saknað af fjöl-
skyldu og ástvinum sem erfitt eiga
að sætta sig við að honum skyldi
nú vera kippt í burtu frá okkur. En
það er vissa okkar að á æðri stöð-
um muni honum verða vel tekið,
þar sem á móti honum taka meðal
annarra móðir hans og tengda-
móðir sem unnu honum mjög, en
hann reyndist þeim hjálplegur og
góður.
Við söknum hans öll og óskum
honum velfamaðar á leiðum hans
til austursins eilífa, þar sem hon-
um verður tekið opnum örmum af
Hinum Hæsta Höfuðsmið í Him-
ins sölum þar sem eilíft ljós lýsir
störfum hans.
Eiginkonu hans og ástvinum
sendi ég mínar dýpstu samúóar-
kveðjur.
Guð blessi minningu Ragnars
Steinbergssonar.
Axel B. Bragason.
Ástkær afi er kvaddur.
Afi okkar sem ætíð fylgdist vel
með okkur, hvort sem var í leik
eða skólastarfi. Hann fylgdist vel
með íþróttaiðkun okkar og var
stoltur er við KA-mennimir unn-
um sigur, en hann spilaði sjálfur
fótbolta með KA í mörg ár, stóð í
markinu með ágætum árangri.
Hann umvafði okkur ástúð og
kærleik og gaf sér ætíð tíma fyrir
okkur.
Elsku amma, síðasta ár er búið
að vera ykkur erfitt, afi svona
veikur, en þú ert búin að standa
sem klettur viö hlið hans í þessum
veikindum eins og ætíð.
Guð geymi afa og gefi ömmu
styrk í sorg sinni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lofjyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Raggi, Siggi, Bragi, Ásta,
Ingólfur, Haukur og Sigrún.
Elsku afi minn.
Ég vil þakka þér fyrir allar þær
innilegu stundir sem þessi 18 ár
hafa gefið mér, með þér. Ég mun
minnast þín eins og þegar við fór-
um til Hollands. Við vorum svo
lífsglöð og laus við allar áhyggjur.
Þá vil ég þakka þér alveg sér-
staklega fyrir þau 3 ár sem ég hef
búið hjá ykkur ömmu. Brandar-
amir við matarborðið, morgun-
aksturinn í skólann og öll hjálpin
frá þér þegar ég þarfnaðist hennar.
Þú varst alltaf til staðar fyrir mig.
Ég mun ávallt bera minninguna
um þig í hjarta mínu.
Mér þykir vænt um þig.
Þín dótturdóttir.
Anna Rut.
Mér brá óneitanlega, þegar mér
bárust tíðindin um lát Ragnars
Steinbergssonar. Ég vissi aö
hverju stefndi en var samt ekki
viðbúinn þessum fregnum. Á
þessari stundu læt ég hugann reika
og fram streyma minningabrot
sem tengjast Ragga og Laugu
móðursystur.
Allt frá því er ég man fyrst eftir
mér hafa þau Raggi og Lauga ver-
ið samofin tilveru minni. Fáar
manneskjur hafa vikið jafn góðu
að mér gegnum árin og þau.
Það var á mínum menntaskóla-
árum sem mér varð ljóst hvílíkur
mannkostamaður Raggi var. Hann
var skarpgreindur, hafði góða
kímnigáfu og var stutt í hláturinn.
Skoðanir hans voru ákveðnar og
hann var rökfastur. Og alltaf tók
hann mér jafn ljúfmannlega þegar
ég leitaði til hans.
Þau ár sem ég stundaði nám í
Menntaskólanum á Akureyri bjó
ég á heimili Ragga og Laugu og
þess var gætt að ég fyndi að ég
væri einn af fjölskyldunni. Það
læðist að mér sá grunur að ég hafi
notið þess að ég var eini strákur-
Hulda Jóhannesdóttir

Fædd 15. september 1906 - Dáin 26. febrúar 1995
Hulda Jóhannesdóttir fædd-
ist á Ánastöðum í Sölvadal
(Eyjafirði) 15. september 1906.
Hún lést 26. febrúar síðastlið-
inn og jarðarförin fór fram frá
Akureyrarkirkju föstudaginn 3.
mars.
Kallið er komið
komin er nú stundin
vinaskilnaðar viðkvœm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé loffyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þcrri tregatárin stríð.
Far þú ífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér núfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Nú er komið að því að við þurf-
um að kveðja okkar ástkæru ömmu,
sem hefur kvatt þennan heim.
Okkur þótti afskaplega vænt
um ömmu Huldu, hún er samofin
bemskuminningum okkar sem hin
ljúfa og góða kona sem alltaf var
til staðar og allt vildi fyrir okkur
gera og var svo mjög umhugað
um velferð okkar. Þaó var alltaf
svo gott aó koma til ömmu í
Norðurgötu 36, spjalla og spila
sem við gerðum svo til daglega og
maturinn og brauðið hennar
ömmu sveik engan og alls ekki
okkur krakkana, sem nutum hvers
bita og hverrar samverustundar.
Meó þessum fátæklegu oróum,
hlýjum minningum og virðingu
kveðjum við ömmu okkar aó sinni
og trúum því aö nú líði henni vel í
góóra vina hópi og að einhvem
tímann hittumst við aftur.
Vió munum aldrei gleyma þér,
elsku amma okkar.
Blessuð sé minning þín.
Rúnar, Dóra Sif og Árni Þór
Sigtryggsbörn.
Þó ég sé látin, harmið mig ekki með
tárum. Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta. Eg er svo ncerri
að hvert eitt ykkar tár snertir mig
og kvelur þótt látinn mig haldið. En
þegar þið hlœið og syngið með
glöðum hug, sál mín lyftist upp í
mót til Ijóssins. Verið glöð og þakk-
lát fyrir allt sem lífið gefur,
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Oþekktur höfundur)
Nú er við kveójum Huldu ömmu
koma margar minningar upp í
hugann. Það eru liðin 25 ár síðan
ég fór að venja komur mínar á
heimili hennar í Norðurgötu 36,
þar sem hún bjó ásamt bróður sín-
um Svavari og frænda þeirra Har-
aldi. Ástæðan var ung stúlka sem
er sonardóttir Huldu en var alin
upp hjá þeim.
Ég varð fljótt þess áskynja að
gestrisni og mikil hlýja í garð allra
er þangað vöndu komur sínar var
einkenni þeirra. Mikill gestagang-
ur var á heimilinu og þótt verald-
leg gæði væru ekki mikil og hús-
næðið ekki stórt var alltaf sjálfsagt
og eðlilegt að gestir fengju mat og
húsaskjól. Það var alltaf fyrsta
verk Huldu ömmu að bjóða fólki í
eldhúsið og gefa kaffi og meðlæti,
sama á hvaða tíma sólarhrings það
kom.
Þessarar gestrisni og hlýju naut
ég og mín fjölskylda ríkulega.
Fyrstu búskaparár okkar Huldu
yngri, bjuggum við hjá þeim
ásamt elsta bami okkar og eftir aó
við fluttum í eigið húsnæði leió
varla sá dagur að ekki væri farið
til Huldu ömmu í kaffi og spjall
og þá var það fastur liður að fara
til hennar í mjólkurgraut og slátur
á laugardögum.
Hlutskipti Huldu ömmu í lífinu
var fyrst og fremst það að þjóna
öðrum, sem hún og hafði mikla
ánægju af. Síðustu árin hefur
heilsu hennar smán saman hrakað
og minnið farið að svíkja og síð-
ustu 2-3 árin hefur hún verið vist-
maóur á Hlíð. Síðustu misserin
hafði hún oft á orði að nóg væri
koniið af þessari jarðvist sinni, þar
sem henni líkaði illa að geta ekki
séð um sig sjálf.
Nú þegar kallið er komið og
hún komin í faðm sinna nánustu
sem áóur vom famir, vil ég að
lokum þakka fyrir mig og fjöl-
skyldu mína alla aðstoðina og um-
hyggjuna í gegnum árin.
Vertu sæl og megir þú hvíla í
friói.
Þinn „tengdasonur“
Sigtryggur.