Dagur - 25.03.1995, Síða 4

4 - DAGUR - Laugardagur 25. mars 1995
ÚTGEFANDI: DAGSPRENT HF.
SKRIFSTOFUR: STRANDGATA 31, PÓSTHÓLF 60, AKUREYRI,
SÍMI: 96-24222 • SÍMFAX: 96-27639
ÁSKRIFT M. VSK. KR. 1500 Á MÁNUÐI • LAUSASÖLUVERÐ M. VSK. KR. 125
RITSTJÓRAR: JÓHANN ÓLAFUR HALLDÓRSSON, (ÁBM.),
ÓSKAR ÞÓR HALLDÓRSSON, (ÁBM.)
FRÉTTASTJÓRI: KRISTJÁN KRISTJÁNSSON
AÐRIR BLAÐAMENN: GEIR A. GUÐSTEINSSON, HALLDÓR ARINBJARNARSON,
INGIBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR (Húsavlk vs. 96-41585, fax 96-42285),
KRISTÍN LINDA JÓNSDÓTTIR, SÆVAR HREIÐARSSON,(íþróttir),
LJÓSMYNDARI: ROBYN ANNE REDMAN
PRÓFARKALESTUR: SVAVAR OTTESEN
ÚTLITSHÖNNUN: RÍKARÐUR B. JÓNASSON
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRÍMANN FRÍMANNSSON
DREIFINGARSTJÓRI: HAFDÍS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASÍMI 25165
FRAMKVÆMDASTJÓRI: HÖRÐUR BLÖNDAL
PRENTVINNSLA: DAGSPRENT HF.
Góður áíangí í
samgöngumálum
Vestfirðingar voru í hátíðarskapi sl. fimmtudag
er samgönguráðherra sprengdi síðasta haftið í
Vestfjarðargöngunum svokölluðu. Þetta er
merkur áfangi í samgöngumálum Vestfirðinga
og þjóðarinnar allrar. Einangrun milli héraða
vestra er þar með rofin, skyndilega finna íbúarn-
ir til ákveðins öryggis, atvinnulífið hefur meiri
möguleika til þróunar og hagræðingar og sam-
skipti byggðarlaga aukast. Allt styrkir þetta
byggðina.
Á mælikvarða arðsemi eru Vestfjarðargöngin
kannski ekki efst á blaði en arðsemin segir ekki
allt. Þegar um er að ræða að rjúfa einangrun
eins og á Vestfjörðum er ekki hægt að horfa að-
eins til peningalegra reikningsdæma. Ákvörðun
um gerð jarðganga í afskekktum byggðarlögum
er pólitísk og sem betur fer hafa pólitíkusar ekki
gert mikinn ágreining um jarðgangagerð. Þeir
vita að slíkar samgönguúrbætur geta gert gæfu-
muninn í því að treysta byggðina.
Ólafsfirðingar geta vitnað manna best um
gildi slíkra samgönguúrbóta. Múlagöng hafa
sannað gildi sitt, þau hafa treyst byggðina í Ól-
afsfirði auk þess að hafa ýtt undir aukin sam-
skipti íbúa beggja vegna ganganna.
Jarðgangagerð verður eftirleiðis sjálfsagður
hlutur í vegagerð hér á landi. Flest bendir til
þess að Hvalfjarðargöngin komi næst og síðan
liggur leiðin austur á firði. Þar á eftir kann að
verða tekin ákvörðun um að tengja Siglufjörð
við eyfirskar byggðir með gerð jarðganga yfir í
Héðinsfjörð og áfram til Ólafsfjarðar. Þetta er
framtíðarverkefni. Kannski verður það að veru-
leika, kannski ekki. Með hverjum nýjum
göngum eykst verkþekking og jarðgangagerð
verður ódýrari.
Norðlendingar senda Vestfirðingum bestu
kveðjur í tilefni kærkomins áfanga í samgöngu-
málum þeirra.
í UPPÁHALDI
EITT MEÐAL ANNARS
JÓHANN ÁRELÍUZ
Eldhúsdagur í Eyrarvegi
í Eyrarvegi 35 lét aldrei hærra í útvarpi en þegar á eldhúsumræðum
stóð. Það var bara einstöku sinnum að Elvis og Little Richard kom-
ust í slíkar hæóir með Heartbreak Hotel og Lucille, eða hvort það
voru One Night og Good Golly Miss Molly (þaó er örugglega ball)!
Það lét amk. aldrei eins hátt í Fats gamla Domino með Bláberja-
hæðina sína eða Rauð segl við sólarlag. En að vísu átti Hamraborg-
in metið hvað desibilin snerti. Þegar hún kom í sjúklingaþættinum
stóó kall faðir minn teinréttur við tækið og tók undir og sprakk svo
glumdi í holi og húsinu öllu. Það var afgerandi að Hamraborgin
væri í flutningi Einars Kristjánssonar, annars var ekkert púður íðí.
Eldhúsumræðumar voru teknar grafalvarlega. Móðir mín bless-
unin reyndi að flýja heimilið ef hún átti þess nokkum kost, sem var
langt í frá alltaf, og var eins og hálf hugstola á meðan á þessu mara-
þonkarpi stóð.
Hún skildi sem von var aldrei í því neitt hversu lengi þessir
menn gátu þusað og þrasað og étið upp vitleysuna hver eftir öðmm.
Eg var stundum svoltið beggja blands í áhuga mínum, einkum þá
vel vióraði til fótbolta og prakkarastrika, en eldmóóur pabba og
kappið í köllunum varð þó yfirleitt til þess að ég hlustaói á þessar
langlokur tímunum saman. Með pabba í eldhúsinu. Enda fæddur
framsóknarmaður og aðdáandi Eysteins Jónssonar.
Þetta var á sokkabandsárum Viðreisnar, og þó pabbi væri svo-
sum ekki yfir sig hrifinn af kommaskinnu'num, var það hrein hátíð
hjá því hvað honum fannst um kratabullumar, en einkum þó og sér í
lagi helvítis íhaldið. Hann varð næstum svartur í augum þegar
Bjami Ben hóf upp raust sína gegnum nefið. Lagði ég þá oft mitt til
mála með því að herma eftir Bjama. Öðru máli gegndi um Ólaf
Thors, enda gat hann verið svo skolli skemmtilegur og „spirituell".
Það var reisn yfir ræðum hans. Einnig var Gunnar Thoroddsen
ákaflega siðprúður ræðumaður og átti inni prik hjá pabba fyrir að
hafa stutt tengdaföður sinn Asgeir Asgeirsson til forseta gegn séra
Bjama og flokksvaldinu 1952.1 þann tíma var pabbi helst á því að
skíra mig Ásgeir Ásgeirsson! Ef ég yrði strákur...
Hemiann Jónasson virtist rökfastur og var ég alltaf minntur á
feril hans sem glímukappa og lögreglustjóra þegar hann hélt sínar
tölur. Mér þótti hann heldur litlaus þó svo ég leyndi því. Það var
mest fútt í Páli gamla Zóff og Bimi frá Löngumýri af framsóknar-
mönnum. Þeir vom meistarar í þeirri kúnst að fara í hringi og slá úr
og í samtímis og svo sannarlega opið í báða enda hjá þeim sönnu
sveitarmönnum. Þeir tóku ábyggilega báðir í nefið. Enginn sló held-
ur Þórami Þórarinssyni við í malanda nema hæstvirtur Einar 01-
geirsson sem mér þótti alltaf unun á að hlýða. Beið ég þess helst að
hann springi i loft upp blessaður! Það var eins og kviknað væri í!
Aftur á móti vora ræður Brynjólfs Bjamasonar flokksbróóur hans
meira í ætt við ræóur Hermanns, en ég reyndi þó að hlusta á hann
meður því hann átti að vera svo skarpgreindur og gáfaður.
Gylfi Þonn fór í fínu taugamar föður míns. Honum fannst sem
kratamir hefðu selt sig íhaldinu fyrir bitlinga, og var Gylfi tákn
þeirrar spillingar í augum hans, og það sem enn verra var: svarinn
fjandmaður bændastéttarinnar, ekki síst sauðfjárbænda. Mér skildist
helst á pabba að Gylfi vildi koma bændum öllum fyrir kattamef. En
Gylfi kunni vel að koma fyrir sig orði, því varð ekki neitað, og
mjúkur í máli var hann, hreint stimamjúkur! Það jók heldur ekki á
vinsældir Gylfa Þ. Gíslasonar í augum (og eyram) föður míns að
hann var alltaf á ferð og flugi í útlöndum á kostnað alþýðunnar.
Fleiri komu við sögu í þessum útvaipsumræðum en upp verði
talið.
Tam. var Emil Jónsson ámóta sviplaus og Hermann Jónasson.
En þó tók fyrst af skarið þegar Eysteinn Jónsson tók til máls. Þá var
enn hækkaó í tækinu og tekið undir við hann í öðra hverju orði.
Skildist mér helst á pabba aó aldrei hefói verið uppi annar eins
stjómmálamaður og Eysteinn þessi Jónsson. Hann var undrabam í
pólitík! Komungur var hann kjörinn á þing og skömmu síðar var
hann orðinn yngsti fjármálaráðherra þjóðarinnar. Undir forsæti
Tryggva Þórhallssonar. Eysteinn kunni sko skilin á réttu og röngu.
Ættaður að austan vitaskuld og gífiirlegur göngugarpur og skíða-
maður. Það var ólán íslensku þjóðarinnar að slíkur maður skyldi
ekki sjá um fjármálin á þessum upplausnartímum, þegar fólkið í
landinu, og þá fyrst og síðast fólkið í Reykjavík, sló hvert metið á
fætur öðra í sóunarbraðli, en óheftur innflutningur á hverskyns
drasli og helvítis óþverra hótaði öllum heilbrigðum innlendum iðn-
aði. Á meðan braskaramir fyrir sunnan börðu fótastokkinn.
Faðir minn gat trútt um talað. Hann vann í ein þrjátíu ár á Skó-
gerð Iðunnar eftir að hann varó að hætta búskap í Vopnafirði og var
einlægur talsmaður Sambandsins þó ekki væri hann alltaf sáttur við
allt í rekstri þess. Þar var einnig víða pottur brotinn. En hann lét sig
aldrei vanta í vinnu Einar Jónsson. Þvert á móti: kappið, offorsið og
skylduræknin var slík að hann rauk upp Eyrarveginn með þetta 39
stiga hita á undan öllum hinum köllunum og var sestur inn á lager
hjá Friðþjófi til að pústa út tíu mínútur í eitt áður en hann rauk til
þess að setja eld í rassinn á kellingunum inni á Hreinsun. Eg get
trútt um talað því ég var með annan fótinn uppi á verksmiðjum og
vann í kössunum hjá pabba sumarið ’66.
Svo mikil var ást mín á Eysteini Jónssyni að fyrsti jakkinn sem
ég eignaðist (grænköflóttur úr einhverju mjúku efni og loðnu) var
umsvifalaust skírður Eysteinsjakkinn af Pétri Ingólfssyni kosninga-
sumarió ’63.
Eg ákaflega hróðugur með þennan jakka og klæddist honum
gjaman á sunnudögum. Mér er þó minnisstæðust frásögn Ingólfs
bónda af því þegar frambjóðandi Sjálfstæóisflokksins á Austur-
landi, Jónas Pétursson, keyrði yfir afturlöppina á hvolpinum Lubba
á bæjarhellunni á Skjaldþingsstöðum. „Eins og hann hefði átt eitt-
hvurt atkvæói héma helvítió hann Jónas“, hnussaði í föðurbróður
mínum.
Það var rétt áður en ég kom í sveitina. Og Viðreisn marði auð-
vitað sigur í kosningunum.