Þjóðviljinn - 24.12.1936, Blaðsíða 3

MóÐVIlJINN
3
HÁTÍÐ FRIÐARINS
Hvenær kemur sú tíð, er mannkynið
alt fagnar þeim jólum, sem í raim og
sannleika geta kaílast hátíð friðarms?
Er sú tíð máske í nánd? Finnum vér
nokkurn fyrirboða þess, er vér á þess-
um jólum svipumst um í heiminum?
Hvað mætir auganu fyrst og bersýni-
legast? Er það ekki Abessinía í sárum?
Er það ekki Spánn löðrandi í blóði?
Er það ekki Kína á leið út í miskunar-
lausan hildarleik? Eru það eklti allar
höfuðþjóðir heims í tryltu vígbúnaðar-
kapphlaupi? Hafa nokkur jól runnið
upp yfir þessa jörðu þrungnari ugg og
ótta við dýrseðlið í arðránsmanninum?
Hefir draumur alþýðumannsins um
saklaust barn í fátækt, hinn komandi
friðarhöfðingja, nokkru sinni verið sví-
virtur jafn geypilega? Og er hann þá
kannske svívirtur í Rússlandi, landi
guðleysingjanna, sem kastað hafa
trúnni á hina liimnesku endurlausn?
Eru það ekki einmitt [æssir guðleys-
ingjar, sem nú eru sterkustu verjendur
friðardraums alþýðunnar í heiminum?
Hefir ekki einmitt þar verið bygt upp
það ríki, sem felur í sér lífi gædda
friðarhugsjón mannlcynsins, ríki hins
réttláta samstarfs, ríki raunverulegrar
meimingar, sem leitt hefir sín fátæku
börn úr nætur myrkrinu í fjárhúsjöt-
unni inn í björt híbýli hins frjálsa, ör-
ugga þegns? Hvar í heiminum fimium
vér boðskap jólanna, boðskap friðarins,
ef ekki þar?
En, sem betur fer, þó ekki aðeins
þar. 1 hverju einasta landi á hnettinum
búa þúsundir, milljónir, sem enga
dýpri ósk eiga en frið. Og hví skyldu
hinar vinnandi stéttir ekki þrá frið?
Voru ekki milli 80 og 90 hundraðs-
hlutar þeirra miljóna, sem féllu í heims-
styrjöldinni, bændur og verkamenn? Og
til hvers féllu þeir — til hvers?
En af öllum þeim miljónum, sem
friðinn þrá, ber nú eina hetju hæst,
og það einmitt í því landinu, sem
grimmilegast hyggur á rán og styrj-
aldir. Það er Þjóðverjinn Carl von
Ossietsky, „landráðamaðurinn“ í aug-
um ýmsra þeirra, sem mest eru með
jólin á vörunum, en hata og fyrirlíta
hið eiginlega inntak þeirra: bam frið-
arins, framtíðina. Og skyndilega hefir
nú brugðið leiftri yfir smáþjóð eina,
sem stundum áður hefir reynst stór-
þjóð að andlegu atgervi: Norðmenn.
Meðal þessarar þjóðar reis nú alt í einu
kraftur, sem þorði að bjóða vilja stríðs-
brjálaðs stórveldis byrginn, þorði að
votta friðarhugsjóninni hollustu sína,
ekld aðeins í orði, lieldur og í verki,
hvað sem það kann að kosta.
Það er ekki liiminn hins heilaga anda,
heldur Ráðstjómarríkin, eklti Jesús
Kristur heldur Carl von Ossietsky, ekki
Betlehem heldur Osló, sem tendrar vor-
ar björtustu vonarstjörnur á þessum
jólum. Það er ekki fjárhúsjata heldur
fangaherbúðir, sem sorg vor tengist
Kai'l von Ossictsky.
við, ekki vitringamir frá Austurlönd-
um heldur friðarverðlaunanefnd Nóbel-
sjóðsins, sem að þessu sinni kemur með
dýrmæta gjöf inn í myrkrið. Það eru
þessir aðilar sem því valda, að vér þó
dirfumst að bjóða hver öðriun gleðileg
jól, í trausti þess, að þau eitt sinn
verði það, sem ósk hinna þjáðu og
kúguðu snýst um: hátíð friðarins.
Enn bíða- þúmndir fanga eftir frelsi.
Gleðilegra jóla
óskar
Þ3ÓÐV3L3INN
öllum lesendum sín-
um og allri alpýðu
fjœr og nœr.
Thalmann, fangi fasismans í U ár.
Aðvönin
Ossietskys 1931
r
Islenskir verklýðsslnnar!
Dauf heyrist ekki við orð-
um Ossictskys frá 1931 —
liann Itefur nú orðið að
þjást í 3 ár, fyrir það, að
þau urðu ekki að veru-
leika í tíma.
1931, tveim árum áðua* en Ilitler komst
til valda í Þýskalandi, ritaði Carl von
Ossietsky eftirfaran.di orð í tímaritið
»Neue Weltbiihne«:
»Ennlm cr mögulcgt að samclna öll öfl,
scm andstæð cru íaslsmanum, .... Jiér, friðar-
vlnir, kommúnistar, sóslalistar, sklpulagðir og
örcifðir í stórum flokkum, — J>6r munið ekld
inikið lcngur eiga kost á að taka ákv,arðanir
yðar scm frjólsir mcnn, heldur fyrir framan
Ijyssustinginn! Ilreyfingrin nú sýnir okknr fyr-
ir hugskotssjónum vald sameiginlcgs varnar-
vllja, scm ckki aðeins skipnr sór til varnar
cinum inanni, hcldur Ietrar og múlcfnið stói-
um stöfum á fána sinn .... En samt gctum
við talið lmð sem staðrcynd, að skilningurinn
á eftlrfarandi liugmynd vcx nú á ný, sciu
mcsta frcisisskáld I»í skala ds orðaði svo, að
vísu full fjálglcga, cn með clduióði, sein cnn
logar ó okkar hörðu og köldu tímum:
»Vér einn og sama óvin skelfdir fiötum,
og eitt og sama frelsi oss bjarga má«.