Þjóðviljinn - 24.12.1938, Blaðsíða 13

Þ JÓÐVILJINN
13
T ó n I i s t
Barnaleihrít í einum þættí.
Persórournar:
Hans, Halli, pabbi Halla og
Hinrik.
Hans (kemur gangandi niður
garðinn, og er í slæmu skapi).'
Halli (kemur þar að): Hvað
ier á seiði? Þú ert svo voða nið-
dreginn.
Hans: O, það er bara hann
pabbi, hann hefur ekkert vit á
tónlist.
Halli: En hefur þú það kann-
sk’e?
Hans (lítur í kringum sig):
Já — nú skaltu bara heyra
(dregur munnhörpu upp úr
vasa sínum log sýnir Halla):
Hvað segirðu um hana þessa?
Halli: F*ú getur líklega ekki
spilað á hana:
Hans: Hvað, get ég ekki?
Hlustaðu nú á (reynir sigstund-
arklorn). Var það kannske ekki
gott?
Halli: Jæja, — það var nú
svona — dálítið óvenjulegt. . . .
Hvað varstu að spila?
Hans: Gaztu virkilega ekki
heyrt það?
Hallí: Nei — — — var það
„krummi krunkar úti?“
Hans (dálítið móðgaður): Pað
var Tannháluser-forleikúrinn!
Halli: Hm ... Já, það var
einmitt það sem þú blést inn í
munnhörpuna, en hvernigveizt
þ!ú hvað kiom út aftur?
Hans: (brýtur upp ermarnar):
Ef þú ætlar að fara að gera
grín að mér . . .
Halli (er viss um að Pa r
sterkari): Nei, nei, fyrirgefðu,
þú misskilur mig alveg . . . .
Mér finnst þú spila alveg ljóm-
andi. Finnst ekki pabba þínum
það líka?
Hans: Nei, hann segir aðþað
sé eins og verið sé að kVelja
heilan kattahóp. Hann segist
verða vitlaus af að hlusta á
það. Hann sagði að ég ætíi
Munnhörpu-
leikarar.
að fara út og fleygja munn-
hörpunni.
Halli (fullur af áhuga): Sagði
hann að þú ættir að fara út og
fleygja munnhörpunni?
Hans: Já, það sagði hann.
Halli: Veiztu hvað — Það
væri hreint jog beint synd!
Hans: Já, að fleygja svona
ágætu hljóðfæri!
Halli: Sjáðu nú til — úr því
svona stendur á, finnst mér, að
þú ættir heldur að gefa mér
munnhörpuna.
Hans: Það þætti þér víst ekki
ónýtt!
Halli: Já, en það er þó betra,
að ég fái hana, en að þú sleng-
ir henni til dæmis út á miðja
götu.
Rödd (kallar innan úr hús-
inu á Hans).
Hans (hrekkur við): Það er
pabbi — ég verð að fara inn —
— og ég þori ekki að hafa
munnhörpuna með mér . . . .
Halli: Láttu mig þá heldur fá
hana!
Hans (fær hionum hana hik-
andi): Jæja þá . . .
Halli (tekur munnhörpuna og
reynir að spila nokkur lög á
hana, en hver sk’rækurinn er
öðrum ógurlegri)'.
Pabbi Halla (gengur fram-
hjá. Hann er annars hugar og
tekur ekki eftir Halla fyrr en
hann er rétt hjá honum. Um
leið tekur munnharpan til með
alveg sérstakfega erfiðar tóna-
samsetningar): En — — — en
Halli þó! Hvað ertu að gera
drengur?
Halli (hreykinn): Ég er að
spila, pabbi.
Pabbi Hallja: En það er alveg
ógurlegt — — hvar hefurðú
fengið þenna grip? Líklega
tínt hann upp af götunni. Hefi
ég ekki margbannað þér að tína
saman allskonar skran — það
getur verið fullt af sóttkveikj-
um!
Halli: Já, en pabbi . . . ég
fann hana ekki. . . .
Pabbi Hallia: Það er alveg
sama — þú veizt að ég þoli
ekki hávaða . . . . og kattavæl
.... Ef þú tekur þetta áhald
heim, þá verð ég öskuvondur.
Halli: Já, pabbi.
Pabbi Halla: Þú átt lík’a að
kbma strax heim iog borða.
Halli: Já, pabbi .... undir
eins . . . ég kem rétt bráðurn.
(Faðirinn fer, en rétt á eftir
kemur Hinrik).
Hinrik: Heyrðu, Halli . . . .
geturðu ekki hjálpað mér svo-
lítið?
Halli: Hvernig ætti ég aðvita
það?
*
&