Þjóðviljinn - 03.09.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJÖÐVTLJINN
Þriðjudagur 3. sept. 1946.
Eldri kona eða maður
óskast til ræstinga.
Upplýsingar í síma 6399
Húsgögn:
svefnherbergi, saumaborð, smá-
borð, sófaborð og kommóður
Salon flygill:
(Hornung & Möller)
Píano:
gott úrval
fyrirliggjandi
HARALDUR ÁGVSTSSON
Hafnarhúsinu Símar: 1483 og 2454
TIL.KYNNING
frá Prentsmiöju Þjóðviljans h.f.
Þeir hluthafar, sem enn hafa ekki sótt
hlutabréf sín eru vinsamlegast beðnir að
sækja þau í skrifstofuna, Skólavörðust. 19.
STJÓRNIN.
Kaupið Þjóðviljann
GRtmm DREtnE
„O, ég er að kveðja,“ sagði Hún vill hafa þig eins og þú
Hilfe. Hann fór úr jakkanum ert.
eins og hann ætlaði að fara
að þvo sér, henti honum síð-
án þess að tortíma þeim. Síð-
an fór hún einnig fram hjá,
hjaðnaði, sprakk örlítið
lengra burtu.
„Eg vildi óska að þeir
hættu,“ sagði sá litli, og nú
streymdi vatn úr öllum míg-
ildunum. Rykið vofði yfir
„Er það svona slæmt?
sagðiRowe. Hann fann til'Þrepunum eins og reykur, og
an til Rowe. Rowe sá klæð-'kvíða og óþolandi forvitni. J heit málmlykt drekkti am-
skeramerkið, Pauling og, Digby hvíslaði að honum að móníakslyktinni. Rowe hélt
Crosthwaite. „Þú
finna rnyndirnar,“
Hilfe, „í herðunum.“
munt| nú gæti hann orðið heill mað-
sagði
Herðarnar voru stoppaðar. ^
ur aftur: rödd Önnu varaði
hann við. Hann vissi að þetta
upp þrepin.
„Hvert ertu að fara?“
sagði Hilfe. Hann hrópaði of-
var
hið mikla atriði sem ölljboðslega: »Til lögreglunnar ?“
„Vantar þig hníf?“ spurði ævin var komin undir: hon-'.og Þegar Rowe svaraði ekki
Hilfe. „Þú getur fengið hníf- um voru boðin svo mörg gekk hann frá vaskinum. „Þú
inn minn,“ og hann rétti gleymd ár, ávöxtur af tutt- getur ekki farið strax - ekki
fram skátahníf. j ugu ára reynslu. Brjóst hans án þess að hafa heyrt um kon
Rowe skar upp herðarnar yrði að þenja rifbeinin út til
og tók filmspólu út úr stopp-j þess að gefa rúm fyrix svona
inu: hann reif bréfið utan af j mikið í viðbót: hann starði
]
Eldra fólk
Þjóðviljann vantar eldra fólk strax
til að bera blaðið til áskrifenda.
Blaðið sent heim
ÞJÓÐ VILJINN
Skólavörðustíg 19. Sími 2184.
7—Bj
n
Utbreiðið Þjóðviliann
i
una þína.“
„Konuna mína?“ Hann
gekk aftur niður þrepin; nú
henni og athugaði horn af
filmunni. „Já,“ sagði hann.
„Þarna er hún.“
„Og nú vil ég fá byssuna“J
Rowe sagði hægt: „Eg lof-
aði engu um það.“
Hilfe sagði með hvössum
kvíða í röddinni: „En þú læt- j bYssuna
ur mig samt fá byssuna?“
beint af augum og las — gat hann ekki komizt undan:
„Einkaaðgerðir milli klukkan1 glötnðn arin biðu hans milli
“ Það sauð og ólgaði í wit-mígiidarmæ Hann spurði von-
und hans. „Hvað - það skipt ieysislega: „Er ég giftur?“
ir geysilegu máli.‘
„Þú varst giftur,“ sagði
Rowe hristi höfuðið dapur-, Lliífe. „Manstu það ekki nú?
lega. „Þú getur ekki fengið Þu gafst henni eitur-“ Hann
fór að hlægja. „Henni Jean
1 Allt í einu fór Hilfe að Þinni-
„Nei.“ i hlægja: hláturinn var ,,ótt" -«* «*
Hilfe var snögglega oröinn ^ “ 5 lér “ "ema suðið ‘ sprengjuflugvél-
hræddur og forviða. — w— var að reyna aö njaipa per,
heyrði ekki neitt
„Það er
— Hann
óheiðar-
sagði hann. „Ef þú hefðir lát-
ið mig fá byssuna, hefði ég
hrópaði:
legt11
„Þú ert búinn að svíkja of * lil
oft," sagði Rowe. I &>*• ES hefði venð þakklatur
. 1 Eg hefði ef til vill aðems skot
„Vertu nú skynsamur, '
sagði Hilfe. „Þú heldur að ég
vilji komast undan. En lest-
in er farin. Heldur þú að ég
geti drepið þig á Paddington
stöðinni og sloppið svo? Eg
myndi ekki komast hundrað
metra.“
Hvað ætlarðu þá að gera
við hana?“ spurði Rowe.
„Eg vil komast lengra en
það.“ Hann sagði það með
lágri röddu, „Eg vil ekki láta
berja mig til óbóta.“ Hann
ið mig. En nú“ — höfuð hans
hækkaði og lækkaði fyrir
framan spegilinn — „nú skal
ég segja það fyrir ekki neitt.“
Rowe sagði: „Eg kæri mig
ekki um að heyra það‘„ og
sneri sér undan. Mjög lítill
maður kom reikandi niður
þrepin að ofan og gekk að
mígildunum. Hatturinn náði
niður að eyrum: það var líkt
unum fyrir ofan.
„Þú varst ákærður um
morð,“ sagði Hilfe, „og send-
ur á geðveikrahæli. Þú getur
lesið um það í öllum blöðun-
um. Eg skal gefa þér upp dag
ana. ...“
Sá litli sneri sér snögglega
að þeim, baðaði út höndunum
með bænarsvip og sagði með
grátstaf í kverkunum:
„Skyldi ég nokkurn tíma kom
ast til Wimbledon?“ Bjart
hvítt ljós skein gegnurn rykið
fyrir utan, og gegnum gler-
laust þakið á stöðinni sáu
, , þeir neista svífa fallega til
og hann hefði venð settur a^ jargar
I hann með hjálp hallamælis.
hallaði sér alvarlega fram yf-
„Þetta er ljóta nóttinl
Þetta var ekki fyrsta loft-
árásin sem Rowe hafði lifað:
hann heyrði frú Purvis koma
sagði
. . , . . .Jhann, „ljóta nóttin.“ Hann
ír Slg Og 1 SpeglmUm fynr aít' -». , , . nami ucviú. íiu x mvw rvuma,
, & ; ,,, , , , I var folur og hafði a ser svip,
an hann sast harlokkur sem , ,, . ______mður stigann með sængurfot
ekki hafði verið slettaður. . _ , ; Neapelfloinn var a veggn
...» , . ... _ Rowe kom að þrepunum: £ , .
„Við berjum ekki fanga1, ... , . ,, ,1 um og Gamla Skriflabuoin a
heyrðist sprengja nalgast jn
hér á landi.
„Ekki það, nei? sagði Hilfe.
„Trúirðu því virkilega? Held-
urðu að þið séuð svona ólíkir
okkur?“
„Já.“
„Eg mundi ekki vilja treysta
því,“ sagði Hilfe. „Eg veit
og spyrna loftinu á undan sér
eins og gufuvagn. Litli mað-
urinn hneppti klaufinni í
flýti; hann beygði sig eins og
hann vildi komast enn neðar.
Hilfe sat á vaskbrúninni og
hlustaði með fýlulegu, sjúk-
hvað við gerum við njósnara.
Þeir munu búast við að geta
komið mér til að tala — þeir
munu koma mér til að tala.“
Aftur sagði hann í örvænt-
ingu þessa barnalegu setn-
ingu: „Eg skal semja.“ Það
var erfitt að trúa því að hann
hefði svona mörg líf á sam-
vizkunni. Hann hélt áfram
með ákefð: „„Rowe, ég skal
gefa þér minnið aftur. Það er
enginn annar sem vill gera
það.“
„Hvað,“ sagði Rowe.
„Hún segir þér það aldrei.
Hvað Rowe, hún leyfði mér að
fara til að þagga niður í mér.
Vegna þess að ég sagðist
mundi segja scr allt annars.
legu brosi eins og hann
heyrði rödd vinar sem gengi
hillunni. Guilford Street
rétti út óhreina arma sína til
að bjóða hann velkominn, og
hann var kominn heim aftur.
Hann hugsaði: hverju tor-
tímir þessi sprengja? Ef
heppnin er með hverfur ef til
vill blómabúðin við Marble
Arch, sherrýskálinn í Ade-
laide Crescent, eða hornið á
burt frá honum eftir veginum,
fyrir fullt og allt. Rowe stóð Queebec Street Þar sem e§
á neðsta þrepinu og beið og!beið svo mar^a klukkutíma
hraðlestin þaut í áttina til,svo mör^ ar"‘ Það var svc
þeirra og litli maðurinn',sem Þurfti ac
beygði sig neðar og neðar
fyrir framan mígildið. Hljóð-
1 eyðileggja
kæmi.
áður en friðui
ið fór að hjaðna, og síðan
hrærðist jörðin örlítið undir
„Farðu nú‘“ og hann lei
gegnum bláleitt rökkrið í
fótum þeirra þegar spreng- (mann sem stóð við vaskam
ingin kom. Það varð þögn aft og hló að honum.
ur, nema maður heyrði rykið
„Hún vonaðist til að þi
þyrlast niður þrepin. Næstum(fengir aldrei minni.“ Ham
því strax var önnur sprengja hugsaði um dauða rottu ot
á leiðinni. Þeir biðu í föstum
stellingum eins og á ljós-
mynd, sitjandi, húkandi,
standandi: Þessi sprengja
gat ekki sprungið nær þeim
lögregluþjón, og síðan lei
hann allt í kringum sig og s:
hinn hræðilega meðaumkv
unarsvip speglast í troðfull
um réttarsalnum: dómarim