Þjóðviljinn - 17.11.1949, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVILJINN
Fimmtudagur 17. nóv. 1949.
— Inga L. Lárusdóttir
Framh. af 3. síðu.
gæði hennar og yfirlætisleysi
var ekki yfirborðsháttur, held-
ur sprottin úr skilningsríkum
hug. Yfirborðshátt held ég hún
hafi alls ekki átt til.
Eg tel Ingu Láru Lárusdótt-
ur meðal hinna merkustu
kvenna, sem ég hefi þekkt, og
tel mér mikinn gróða að hafa
kynnst jafn heilli og fínni skap-
gerð og hún bjó yfir. Við frá-
fall hennar á ég ekki betri ósk
íslenzku þjóðinni til handa, en
að hún mætti fóstra sem flesta
hennar jafningja.
K. P.
Inga Lárusdóttir er fædd að
Selárdal 23. septembsr 1882,
dóttir Lárurar Benediktssonar
prests þar og konu hans Ólafíu
Ólafsdóttur. Hún andaðist í
Reykjavík 7. nóv. 1949.
Hún tók mikinn þátt í fé-
lagsstarfsemi kvenna, gaf út
kvennablaðið 19. júni frá 1817
—1925, var ritari í nefnd Land
spítalasjóðsins, átti sæti í
Mæðrastyrksnefnd um margra
ára skeið, nokkrum sinnum
var hún fulltrúi íslenzkra
kvenna á erlendum kvenna-
þingum og á árunum 1918 til
1924 var hún bæjarfulltrúi
Reykjavíkurbæjar. Hún var
lengi kennari við kvennaskól-
ann í Reykjavík*og ritaði þátt
í Iðnsögu íslands um heimilis-
iðnað.
Hún var jörðuð í Fossvogs-
kirkjugarði 15. þ.m.
— Á villigötnm
Framhald af 5. síðu
stundaðir í Noregi gegn Sovét-
ríkjunum, er ekki hægt að líkja
við neitt annað en það, sem
sagt var um Þýzkaland í leyni-
blöðunum í styrjöldinni. Tó'nn-
inn er nákvæmlega sá sami í
Aftenposten, Arbeiderbladet og
öllum blöðum þar á milli. Það
berst ekki ein einasta grein svo
heimskuleg, til þessara blaða,
að hún þykir ekki prenthæf.
Hver einasta fregn frá Sovét-
ríkjunum er rangfærð og lögð
út á versta veg. Ef norsk mál-
efni væru rædd á sama hátt er-
lendis — hvað þá? Forlögin
senda út hauga af bókum um
Sovétríkin, sem framleiddar eru
með stóriðjusniði. Undantekn-

mnnmnnnnnnnnnn FRAMHALDSSAGA: >»nninun
BRODARHRINGURINN
EFTIR
Mignon G. Eberhnrt 5
innimnniinnnininnimninn
23. ÐAGUR.
Of mikið? Róní settist hægt niður. Róní sá þetta allt og hörfaði aftur á bak til
Askan í eidstæðinu hafði nú blandazt, grátt dyranna. Henni virtist andardráttur hans tíður.
og brúnt. Smaragðurinn á fingri hennar var Hann sagði dimmum, önugum rómi og másandi:
logandi grænn. ,.Hver eruð þér?“ Hann var mæðulegur á svip.
Morð — með allan sinn viðbjóð, ógn sem Það var engu líkara en hann væri hundeltur af
óhjákvæmilega hlaut að grúfa yfir lifi hennar einhverjum, sem væri í myrkrinu fyrir utan
og allra annara, sem það varðaði. gluggann. „Eg var að spyrja hver þér væruð?“
En það var Stuart, sem raunverulega ógnaði sagði hann aftur, hásum, ruddalegum rómi. „Eg
lífsáformum hennar. Stuart, sem hafði komiö of bjóst ekki við að neinn væri hér. Catherine lok-
ingarlaust er þeim logið upp af. seint. - aði og fór upp. Eg sá hana. Svo fór ég til baka:
mönnum sem hvorki hafa til að| í sumarhúsinu var allt kyrrt; þar var ilmur að gá að hvað þeir væru -að gera um borð í
bera dómgreind né samvisku
semi.
Á slíku finnst engin önnur i
skýring en sú, að verið er að
búa þjóðina undir styrjöld. —
Vilji menn ek'ki sætta sig við þá
skýringu, verða þeir að fallast I Róní var að velta því fyrir sér, hvort lögregl-
á þá skoðun, að þeir, sem móta an mundi vera komin; skyldi liún vera að leita;
almenningsálitið, hafi gersam-
lega tapað vitglórunni. Hér er
ekki um að ræða heiðarlega
fræðslu, ekki í einu einásta at-
riði Áróðurinn er svo einhæfur,
einróma og látlaus, að þýzka á-
róðursráðuneytið hefði ekki get i
af rósum sem voru í vasa. Það voru gluggatjöld snekkjunni...“ Hann strauk í gegnum hárið með
annarri hendinni og sagði: „Sáuð þér þegar ég
kom inri um gluggann ?“
„Já. Eg sat þarna. Eg var nýstaðm upp“.
Hann veitti því enga athygli -hjíprt hún benti,
en hún Vissi, að stóllinn sást ekki frá gluggan-
um.
. „Hvar er Catherine?" !.
„Hún fór upp á loft“. Þetta er vasaljósið
|úr sirzi fyrir gluggunum, náðu ekki alveg saman,
svo að Ijósið frá rósrauða lampanum endur-
[speglaðist í dökkum rúðunum, þar sem rifurn-
ar voru.
ætli að hún finni einhvern eða eitthvað. Stuart
hafði gert að engu þetta andstyggilega, hræði-
lega brago gegn henni. Hver var hugsanlegt að sem ég skildi eftir í bátnum, hugsaði hún, það
hataði hana svona mikið? var nákvæmlega eins. Þetta var maðurinn, sem
Kvers vegna hafði hún gifzt Eric? Hví hafði hafði tekið bátinn —- og vasaljósið — og hafði
enginn sagt henni að ástúð, blíða og með- svo róið hljóðlega á brott, og skilið bátinn
að fundið neitt hroðalegra upp. j aumkvun væri ekki nóg? Nú veitti hún því at- eftir, þar sem Buff hafði fundið hann. Þessi
Ahrif æsingaskrjfanna verða hygli að það var orðið býsna langt síðan Cat- maður var Lewis Sédley. Skuggalegur og ógn-
ennþá sterkari vegna þess, að
þau eru lesin í góðri trú, sem
Gömlu fötin
verða sem ný
djarfmannlegar tjáningar góðra húsinu, rétt eins og
og sannleikselskandi manna.
Æsingaskrifin höfðu a.m.k._
sterk áhrif þangað til þau náðu
fyrsta stóra markinu: Atlanz-
hafssáttmálanum. Síðan hafa
komið í ljós ýmis merki þess, að
áróðurinn gengur of langt. —
Þegar Norðmenn einn góðan
veðurdag sáu, að þeir voru
komnir í hernaðarbandalag
gegn öflugasta nágranna sínum
- ef til vill öflugustu stríðsvél
veraldarinnar, opnuðu margir
augun til fulls. Hvíslið um nýj-
an sósíalistískan flokk er orðið
algengt. Verkamannaflokkurinn
ætti að skilja, að nokkur hætta
er því samfara, þegar skyndileg
straumhvörf verða meðal alþýð
unnar, sem þar að auki hefur
þegar í mörg ár möglað yfirj
broddaofríkinu. En ekki nóg
herine hafði farið til þess að klæða sig.
Henni fannst líka fjarska hljótt í sumar-
hún væri
andi en þó aumkvunarverður, var hann lifandi
korninn. Maður með blóð á höndum sér.
þar ein. Hún Hun þrýsti sér upp að hurðinni. Svalur viður-
stóð upp snögglega en óákveoin; auðvitað hafði inn kom við berar axlirnar. Hann steig eitt
hún símann, en hún ætlaði fyrst að kalla upp á skref í áttina til hennar, staðnæmdist síðan,
loftið til Catherine. Hún lagði af stað að sveiflu- hár, beinaber og horaður, augun flóttaleg óg
hurðinni,- en um leið heyrði hún einhvern hávaða hrygg.
við gluggann. Hún snarsneri sér við. „Hver eruð þér?“ sagði hann.
íGlugginn hinumegin í herberginu var opnaður Hún vætti varirnar og sagði: „Eg er Róní
með varúð. Gluggatjöldin fyrir honum náðu Braee — Chatonier á ég við. Eg er kona Eries“,
næstum þvi saman en hún gat samt séð glugg-
ann hreyfast
Hann glápti á hana. „Kona Erics!“
Hún kinnkaði kolli og fálmaði um þilið á bak
m PM
?•;«'.♦•ísl
(Svo sá hún hvíta hönd — snjóhvíta, stóra við sig. Catherine — Catherine mundi áreiðan-
og sterklega karlmannshönd, sinabera eii_.dekkra lega vita hvað segja skyldi, og hvað hægt væri
skinnið á milli hnúanna, koma fálmandi inn um að gera. En Catherine var ekki í húsinu. Allt
gluggann. Höndin hélt á einhverju — Þegar í einu var hún sannfærð um það. Catherine
hún athugaði betur sá hún að það var vasa- hafði læðzt hljóðlega út um hinar dymar. „Eg
Ijós — nákvæmlega eins og það sem hún hafði vissi ekki að Eric væri kvongaðrir. Catherine
skilið eftir í árabátnum. minntist ekkert á það.“ Hánn greip andann á
lofti. „Þér'vitið, að Yarrow hefur yerið drepinn.
Sjöundi kafli: Öxin. Eg sé það í augunum á yður. Þér — þér vitið
RÓNl LANGAÐI MEST til að taka til fót- hver ég er. Þér óttist mig. Sáuð þér mig með
anna en hún gat það ekki, því að glugganum öxina?“. Hann þagnaði, starði á hana og bætti
með það, að fólk sé að vakna. var iirundið upp, og maður snaraðist inn, svo við: „Eg á við, hvort þér hafið séð mig um
Rússaáróðurinn heíur verið og^ kiaufajega en í æðisgengnum flýti. Hann fótaði borð í skemmtisnekkjunni ?“
er faiinn að þjasL af offóðrun-, -g.g ^ gólfinu, dró gluggann niður í skyndi, sneri Hún hristi höfuðið. j'
sér við og kom auga á Róní. Hann sagði: „Eg átti ekkí við — ég — ég er
Þetta var hár maður, tryllingslegur, náfölur. bendlaður við þetta“. Hann strauk hendinni um
! Augu hans voru svört og lágu djúpt, andlitið ennið. Það var fát á honum. „Við skulum ganga
jinni. Þegar hinir minnst gefnu
jmeðal kjósenda byrja að geispa
!og gefa í skyn, að þeir nenni
,ekki að hlusta lengur, þá eru
þeir ekki f jarri því að fá samúð var
ur
FATAPRESSU

Gretiisgötu 3.
með hinum aðilanum.
Þessi óþolandi bægslagangur
gegn Sovétríkjunum gerir rétt-
arhöldin yfir sumum af afbrota
mönnum síðustu styrjaldar
næsta hjákátleg. Lögfræðingar
láta nú í ljós sjónarmið, sem
þeir senda aðra í tukthús fyrir.
Ef þróunin á þessu sviði verður
hér eftir eins og hingað til,
munu ýmsir af NS-mönnunumi
senn þykja hóflátir og hægfara.
Munum við þá að líkindum
veita þeim öllum uppreisn æru
sinnar og að endingu reisa þeim
minnisvarða sem sönnun písl-
arvottum og leiðsögumönnum;
sirinar sámtíðar.
mmmmmmsammmmí
„Veien Fram.“
hrukkótt, hárið svart en farið að grána. hreint til verks. Eg er Lewis Sedley. Þér viss-
Skyrtuhálsmálið var flakandi. Handleggirnir uð það — er ekki svo? Yður hefur víst verið
voru óvenjulega langir. Hann hélt á vasaljósi sagt frá mér. Eg er nýkominn út úr betrunar-