Þjóðviljinn - 20.05.1953, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 20. maí 1953
Þegar trönsk tízka
er allra bezt
Frakkarnir geta búið til svo
£reistandi fyrirmyndir, að manei
sárlangar til að hlaupa út og
kaupa sér efni í nýja flík, ef
máður hefði efni á því. Á mynd
inni er slikur óskadraumur.
Ljósu lissurnar eru hið eina
sem er viðkvæmt á jakkanum
og það er hægt að spretta þeim
af og setja#nýjar í staðinn, því
að þær eru saumaðar á jakk-
ann. Jakkinn er með treyju-
sniði eins og nú er mjög i tízku.
Ermarnar og framstykkið er
sniðið út í eitt. Það er fallegt
og dugleg saumakona getur
auðveldlega sniðið það, en byrj-
endur ættu fremur að halda
sér við venjulegu ermasaum-
ana. Pilsið er smápííserað og
blússan er hvit ullarblússa.
Jakka með þessu sniði má nota
yfir flesta sumarkjóla og hann
Um dúska
Dúskar og leggingar eru mjög
5 tízku og um hvorttveggja er
það að segja að ofnotkun get-
ur verið hættuleg, en sé það
notað í hófi getur það ger-
breytt gömlum kjól. Á vasan-
um á gömlum kjól, sem mað-
ur er orðinn dauðleiður íá, get-
ur dúskaröð verið mjög kær-
komin. Það er hægt að gera
dúskana úr venjulegu ullar-
garni úr lit sem fer vel við
kjólinn. Svartir dúskar eru
fallegir á gráum kjól og sömu-
iei'ðis hárauðir dúskar á dökk-
foláan kjól. Ef maður getur
béypt sér belti í sama lit og
nýju dúskamir kemur nýr svip-
ur á flíkina.
Dúskar sóma »ér líka vel á
treflum. Gamal] einlitur trefill
getur orðið sem nýr, ef á
hann eru settir dúskar í skær-
sim lit.
Ralmagnstakmörknn
Kl. 10.4S-12.S0
Miðvikudagur 20. maí
Hafnarfj. og nágrenni, Heykjanes.
er saumáður úr jerseyefni. Það
er franskt jersey sem er ekki
ean komið á markaðinn hjá
okkur; þao er þéttara í sér og
ekki eins augljós prjónavend
á því og þeim efnum sem hér
hafa sézt. Það hefur þann á-
gæta kost að það aflagast ekki
eine mikið og venjulegt jersey.
Myndin er úr Jardin des mod-
es.
Svampur er indæll,
en —-
Það er dásamlegt að þvo sér
með svampi, en þvottapokinn
er samt hreinlegri. Stúlka með
óhreina húð ætti umfram allt
að nota þvottaklút, því að hann
má sjóða svo oft sem vera
vill. Húðin hefur einnig gott
af því að hún sé nudduð með
grófum frottéklút. Svampurinn
er óþarflega mjúkur. En auð-
vitað er svampurinn þægilegri,
og stúlka sem engar áhyggjur
þarf að hafa af húðinni getur
óhrædd notað mjúka' svampinn.
Þegar ungböim eru þvegin er
þvottaklúturinn hentugastur, en
cf barninu er illa við þvotta-
klút —• flest smáböm eru hrif-
in af svömpum — þíá er hægt
að komast að samkomulagi við
barnið og þvo botninn á því
með þvottaklút og þvo andlitið
með svampi. Það er einmitt
ágætt áð eiga ekki á hættu að
taka rangati svamp í flýtinum.
Það verður að gæta þess að
þvo ekki andlit og bossa bams-
ins með sama svampinum, því
að það getur haft smithættu
í för með sér.
MUNIÐ að einfaldasta ráðið til
að eyðileggja skó, er að þusrka
þá við heitan ofn eða eldavél.
Þeir eiga að þorna hægt, ög
það er e:n ástæðan tjl iþess, að
það er dýrt að hafa ekki efni
lá að eiga nema eiha skó. Ef
Skómir verða mjög blautir, er
bezta ráðið að troða. dagblaða-
pappír innan í þá.
A . J. C RONIN:
í
A aiaMOTlegri síröiad
tc=.'. . ■ --- ------------
grænleitu furðuljósi sá hann líkama heimar
f jarlægjast, Ijómandi eins og tunglgeisla og jafn
hvítan. Hann synti upp á yfirborðið, dró and-
ann djúpt. Allt í einu langaði hann til að elta
þessa hvítu veru. Hann gerði það ekki. Hann
sneri sér undan og synti ákveðnum tökum að
fataskýlinu.
í klefaeium sem lyktaði af furu og trjákvoðu
klæddi hann sig með foægð. Það sló rauðum
bjarnia á foömnd foans eftir útiveruna. Hann
horfði ibeint fram fyrir sig og foorfði eins og
úr fjarska á nýstárlegt umhverfið.
Þegar Jimmy kom inn og foristi vatnið af
loðnum búknum, skýrði hann honum hirðuleys-
islega frá iþví að iþeim væri boðið til foádeg-
isverðar.
Corcoran þurrkaði sér af mikilli list, leit
á hánn undrunaraugum en sagði ekkert. Þó
var eins og hann væri að brjóta heilann um
eitthvað. Loks sagði foann:
„Þú ert svei mér útsmoginn að verða þér úti
um svona boð. Ef ég væri ekki öðmm hnöppum
að hneppa gripi ég iþetta fegins hendi. En
ég skal fylgja iþér á staðinn áður en ég sleppi
af þé*r foendinni.“
Tíu mínútum siðar gengu þeir saman inn á
litla veitingahúsið.
Hún hafði sagt að það væri vistlegt; það
var einmitt rétta orðið. Salurimi var lítill og
mjög foretnn, hvítskúrað trégólf, bláköflóttir
dúkar á borðunum, framfoliðin opin út að foaf-
inu og tindinum fjarlæga. Aftast í safoium var
langt, bogið drykkjuborð og raðir af flöskum
— en Harvey þráði ekki lengur að gleyma sér
á þann hátt. Bak við feorðið vár snöggklædd-
ur þjónn; foann sat viðutan á foáum stól og
sneri upp á yfirskeggsnefnu, sem var eins og
augabrún á skökkum stað. I foorninu stóð gult
sjálfvirkt píanó, sem virtist alls ekki eiga
þama heima.
Þegar Jimmy kom afuga á hljóðfærið kom
glampi í augu foans; hann gekk að því í skyndi
stakk peningi niður í það og vakti það til lífs-
ins. Dillandi lag glumdi við, Corcoran j’ppti
öxlum og fór síðan að hringsnúast fjörlega á
gólfinu. Þjónninn fór strax að forosa, leitilegur
unglingur með glas í hendinni fór að forosa,
spönsk fjölskylda í einu horninu fór að brosa.
Þetta fólk var skilningsgott; það skildi hvað
Ihamingja var. Lagið ómaði. Fæturnir á Jimmy
foreyfðust með flughraða. Þjónninn fór að slá
taktkin með höndunum; feita spánska konan
velti vöngum ánægjulega yfir pentudúknum;
ungi pilturinn opnaði munninn allt í einu og
hóf ástríðufullan söng. Samtímis barst ilmandi
matarlykt inn í salinn úr eldfoúsinu, blönduð
lykt af ibvítlauk og sjávarseltu.
Um leið birtist Mary í dyrunujn og á eftir
henni Elissa, Dibs og Carr. Það vanð kynleg
þögn; Jimmy var lafmóður og aldrei þessu
vant fór hann fojá sér, ungi pilturkin þagnaði,
þjónninn mjakaði sér miður af stólnum og lagið
þagnaði með holum dynk. En Mary hló.
„Þetta var skemmtilegt," hrópaði foún og
klappaði saman höndum. „Mikið var gaman
að þessu lagi. Leikum það aftur.“
Wilfred Carr hló ekki. Hann stóð í dyrunum,
virti fyrir sér salarkynnin með yfirlætisaugna-
ráði og fannst .bersýnilega lítið til þeirra koma.
Aldrei fyrr foafði foann komið á þennan lítil-
f jörlega stað og sannarlega kæmi foann foingað
aldrei aftur. Enginn foeldri maður gæti mat-
azt á virðulegan hátt i svona kytru, nema til
þess að verða við hlæg'legum duttlungum foefð-
arkonu. Skrautbúinn skiwkkur hans stkrðnaði
þegar hann sé Harvey, sem stóð með foendur í
vösum, illa til -fara og í fylgd með ruddalegum
grófgerðum Ira. Kurteisi hans var nístandi
köld þegar hann var kynntur fyrir þeim. Hann
stóð grafkyrr álengdar meðan Coreoran bjóst
til að fara.
„Þið afsákið,“ sagði Jimmy. „Ég fer að-
eins af þ/í, að ég þarf þess bráðnauðsynlega.
Svei mér þá, ég þarf að setida skeyti og gera
ýmislegt annað. Mjög þýðingarmikið.“ Hann
gaf orðum sínum áherzlu með handsveiflum,
'hneigði sig og stikaði út.
„Hvaða fugl er nú þetta?“ spurði Can- fyr-
irlitlega.
„Hann er góðvinur minn,“ svaraði Harvey.
Mennirnir tveir horðust í augu.
,,Ójá,“ drafaði í Carr um leið og hann leit
undan. „Vitaskuld."
Þau settust að matb«rðinu og það var eins
og loftið væri folaðið rafmagni.
Litli þjónninn foafði lagt sig allan fram —
það var ekki á hverjum degí sem brezkt foefð-
arfólk kom í heimsókn; og litla frúin sem
hafði pantað matinn var svo falleg — bella,
muy bella. Og gráfgerðu pentudúkamir yoru
brotnir á listrænan foátt, dálítill vöndur af ný-
tíndum fjólum lá við hvem disk, litlu, svörtu
ólífumar voru óviðjafnanlegar, eggjakakan
bafði hefazt tignarlega ®g nú voru þau kom-
in að salatinu.
,,Ég má til,“ sagði Mary, „ég má til að fá
ögn af fovítlauk á salatið mitt.“
Carr gaf frá sér viðbjóðsupphrópun, sem
foann flýtti sér að foreyta í foósta.
„Aúðvitað, aúðvitað." Hanti sneri sér við
og talaði hástöfum við þjóninn á lélegri en yf-
irlætislegri spönsku.
„Heyrið þér,“ sagði hann og laut; ísmeygi-
lega í áttina til hennar. „Þér hefðuð átt að
láta'.mig skemmta yður í dag, Mary.“ Nafn
hennar lék honum eðlilega á tungu. „Há-
degisverður í klúbbnnm. Þar er skemmtilegra,
já óneitanlega skemmtilegra en foér. Og svo
golf. Við erum foreykin af golfvellinum okkar.“
„En ég kom ekki hingað til að leika golf.“
„Jæja, en þér verðið að leyfa mér að leið^
beina yður í Orotava," sagði foann mjúkmáll.
„Ég fer til Santa Cruz 1 verzlunarerindum eft-
ir nokkra daga — það er hinum megin á eyj-
unni. Ég lít áreiðanlega inn.“ Hann beindi öll-
um töfrum sinum að foenni og það leyndi sér
ekki að foann taldi víst að hún félli honum að
fótum. Þannig var Wilfred Carr. Svo margar
konur foöfðu talið foann ómótstæðilegan, að
foann var óforbetranlega sigurviss.
Ef til vill var foann aðlaðandi; foann hafði
öll beínin til þess. Hann dansaði afbragðs vel,
lék golf prýðilega og tennis listavel; hann var
duglegur reiðmaður, foafði boxað í skóla, var
vel heima í bridge og kunni vel að umgangast
kcnur. Hann var sonur sveitaprests. En hann
hafði folotið dýra menntun, svo að öll áfoerzlan
Ld.íDÍ? Oft CAMHH >
Hvernig auðgaðist þú' svana?
Eg giftist ríkum manni; hann. hafði peningana,
ég bafði reynsluna.
Hvemíg kemurðu þessu heim og’ saman?
N.ú iiefur hann reynsiuna, en ég peningana.
Allir eru aHtaf að reka nefið í framleiðslu mína.
Hvað áttu við?
Eg framleiði vasaklúta.
Tannlæknir við tölugan sjúkling: Opnaðu nú
munnínn og haltu þér svo saman.
Prestur nokkur kom inn á veitingakrá og bað
um mjólk að drekká. Af mistökum var honum
færður hvít áfengishlánda, sem liann drakk með
góðri lyst, Er bann hafði lokið úr glasinu, lyftí
hann augliti sinú til himins og heyrðist mæla
fyrir munni , sér: Ó drottinn, hvílik kýr er
þetta ekki,. • ,. '