Þjóðviljinn - 06.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 6. júní 1953
A.J.CRONIN:
•fr Litir, pensiil og pappír eru afbragðs leikföng:. Fyrst i stað verða
r.iyndir barnanha íuröulegur hrærigrautur, en l>að er óþarfi að liafa
f.ið á því, því að það er aðeins til að varpa skug-ga á starfsgleðlna.
Srnátt og smátt ná þau leiknl og þessi vinna er ekki aðeins bæði til
skenuntunar og þroska fyj'ir börnin, heldur getur árangurinn verið
m.tög lærdóiniikur fyrir fullorðna fólkið, sem getur lært margt um
börnin af teikningum þsirra. XSn þetta starf útheimiir svuntu, svo að
barnið þurfi ekki sííellt að óttast reiði niömmu, vegna þess að iitur
kemur i fötin.
Lélegur vsnnusfóll er hœffu-
legur heílsunni
Þegar konur þreytast óeðli-
lega miki’ö við vinnu stafar það
oft af því að illa fer um þær.
Það er ekki sama á hverju
konan situr og hvernig hún sit-
ur.
Víða sitja kpnur :á koilstólum
við vinnu, vegua þess að þœr
geta þá hreyft sig óhindraðar.
En það er ekki hcppiiegt. Þeg-
ar fólk situr or óþægilegt að
þurfa að beygja sig og teygja
í allar áttir . til þess áð þurfa
að ná í hlutina og leggja þá
frá sér. Þá er starfið i!’a skipu
lagt. Og kollstóll getur orsak-
að bakverk því að hryggvöðv-
Fenð vasilsfia þega? þið
«
¥@10
SEIS
Nú hafa svonafndar ever-
glaze-blússur þ jkað næ’on- og
perlon b!ússunum. aftur fyrir
sig. Að sögn verzlunarfó’ks
þreytist fólk fljótlega li hvítum
nælcci og perlonb'ússum, vegna
þess að þær fengu á sig grá-
leitan blæ, þegar farið var að
þvo þær oft. En þá hefur ekki
veri’ð notuð rétt aðferS við að
þvo þær, og það sakar sjá’f-
sagt ekki að taka. það fram
énn einu sinni. að hmt.t næ,nn
Framhald á 11. síðu.
Baímagnstakmörkan
HJ. 10.45-12.80
I-auxardagair 6. júní
HHðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin. Teigarnir, íbúðar-
faverfi við Laugarnesv. og Klepps-
jregi og svæðið har norðaustúr af.
arnir. verða fyrir ofreynslu.
þegar ekkert styður við bakið.
Margs konar góðir vinnustól-
ar hafa verið smíðaðir. Aðal-
kröfurnar sem gera verður eru
þessar:
1. Hæcin á stólnum veður
að vera rétt. Þcgar konan sitr
ur verður hún að geta stigið
í gólfið með öllum fætinum. Ef
háir stólar eru nauðsynlegir,
verður að vera á þeim fótafjöl.
2. Stólbakið verður að vera
færanlegt. Allt of oft er stól-
bakið uppi undir herðablöðum,
en það er mesti misskilningur.
Það á að vera mun lægra en al-
mennt er álitið, því að það er
sjálft mjóbakið sem þarf stuðn-
ing. Og það er þýðingarmikið
að stójbakið sé hreyfanlegt og
það má ekki vera of breitt. Og
það er mikill kostur a'ð það sé
bólstrað.
3. Sætií' verður að vera þægi-
legt í laginu. Það má ekki vera
of lítið og ekki alveg flatt.
■heldur þarf það að vera haakk-
laga eins og skóarastóll, svo a.'ð
líkamsþunginn dreifist á rétt-
an hiátt. Gætið þess að brúnin
að framan sé ekki of hvöss, þvi
að það getur órsakað verki í
lærunum og náladofa. Helzt
þarf sætið að vera klætt ein-
hverju mjúku.
Það er aldrei nógsamlega í-
treka'ð að vinnustóllinei sé góð-
ur. Það eru engar ýkjur að
margar icnaðarkonur hafa féng
ið slæma starfssjúkdóma vegna
þess að það hefur átt að spara
í þessum efnum.
Á stEtfiftarlegri strönd
ekki verið kyrr um borð, hugsaði hann. Mér er
það ómögulegt.
Þessar hugsanir breyttust í ákvörðun í
skjótri svipan. Hann greip hattinn sinn, fór út
úr klefanum og í land.
Loftið var svalt; hann hægði gönguna; hann
gekk framhjá tollskýlinu og inn á torgið. Þar
nam hann staðar.
Allar búðir voru lokaðar; skrautlýst veitinga-
húsið vakti hjá honum óhug; liann var innan
um framandi fólk. Hvað átti hann að gera?
Umhverfís hann gekk fólk fram og aftur undir
pálmunum. Karlmennirnir og konurnar gengu
hvort í sínu lagi; tveir aðskildir straumar. Það
var enginn ys og þys; fólkið virtist aðeins njóta
kvöldloftsins. Návist pestarinnar virtist engin
f \
áhrif hafa á borgarlífið. Rósemi og áhyggju-
leysi mótaði allt; enginn liafði áhyggjur af morg
undeginum. Um stund stóð Harvey og horfði
kringum sig; svo gekk hann rösklega af stað
aftur. En eirðarleysið gagntók hann. Hann gekk
út af aðalgötunni, úr ljóshafinu, inn í þröngar,
krókóttar götur, og við eina bugðuna blasti við
hct.ium gömul og fornfáleg bygging. Það var
kirkjan, og þangað fór hann. Guðsþjónustu var
nýlokið; inni var vaxlykt og reykelsisilmur,
nokkrar konur krupu við altarið, álútar og
hreyfingarlausar. Hann stóð grafkyrr og óljós
þrá gerði vart við sig í huga hans. Hann sá fyrir
sér kirkjuna eins og hún var fyrir mörgum ár-
um; í eyrum hans hljómaði fótatak kjnslóð-
anna. Hann gekk hægt af stað eins og maður
Sém leitar að einhverju — ef til vill friði. Hann
stanzar öðru hverju, horfði á útsaumaðar skikkj
ur, helga dóma, mjaðmarbein Klemens páfa. Og
svo kom hann að fánunum. Fyrir framan hann
héngu tveir fánar sem teknir höfðu verið. af
Nelson í umsátinni um borgina. Hann horfði á
fánana og hugsaði um hendurnar sem haldið
höfðu á þeim fyrir löngu. Og hann fylltist
skyndilegri löngun til að snerta hrjúfan dúkinn.
Hann ikitlaði í fingurna; einhver óljós þjáning
gagntók hann, — og þó var það ekki þjáning.
Einhverjar ólýsanlegar tilfinningar gripu hann
þegar hann sá þessa fána; einhver blanda af
þunglyndi og harmi yfir hinu horfna. Svo var
þetta liðið hjá. Hann gat ekki skilgreint þessar
kynlegu tilfinningar, en þær skildu við hann
óróan og dapran.
Hann sneri sér við, gekk út úr kirkjunni og
stóð tvíráður á slitnum þrepunum. Nú var orð-
ið dimmt. Utan af hafi var kastljósi beint inn
yfir borgiria og andartak stóð hann í skærri
'birtu. Það minnti hann á hugsanir hans rétt áð-
an; óvæntur bjarmi, sem hvarf jafnskjótt aftur.
Að baki var skuggaleg kirkja. Og hvað var
framundan? Hann gekk niður þrepin og valdi
af handahófi götu sem lá meðfram sjónum.
Hann fann sárt til einstæðingsskapar síns. Og
hann langaði til að komast undan. Hann fór að
hugsa: Hvað gengur eiginlega að mér ? Ég verð
brjálaður ef ég kemst ekki undah sjálfum mér.
Og um leið gekk hami yfir steinlagða götuna og
fór inn í uppljómað kaffihús við hliðina á gam-
alli skipaverzlun.
Þetta var óvistlegur staður, skuggaleg krá,
lág til loftsins. í henni var steingólf, borðin úr
óhefluðum viði. I loftinu hékk olíulampi. Við
drykkjuborðið stóð ungur snöggklæddur Spán-
verji og borðaði hart brauðið og olífur. Við og
við sneri hann sér við og spýtti steinunum aft-
ur fyrir sig; það var hans kurteisi að snúa sér
undan meðan hann spýtti. Á trébekkjunum sátu
nokkrir viðskiptavinir, eintómir karlmenn af því
tagi, sem sést venjulega í hafnarkrám. Þeir
horfði forv'.tnislega á Harvey um leið og hann
settist. Og hann horfði á þá á móti. Hann fann
til undrunar yfir því að hann skyldi vera kom-
inn þama inn; þetta var skrýtinn ferill; úr
skipinu og í kirkjuna; úr kirkjunni og í ikrána.
En átti þetta ekki fyrir honum að liggja ? Þetta
var ekki eingöngu vilji hans sjálfs og ekki til-
viljun heidur. Það var vilji örlaganna að hann
væri staddur í þessari krá á þessum tíma. Það
var hann sannfærður um.
Þjónninn færði honum glas af víni og dró
fæturna í stórum strigaskóm eftir gólfinu. Hann
þurrkaði af borðinu með óhreinum klút, setti
glasið á borðið, tók við peningunum með móðg-
unarsvip og sneri sér aftur að olífunum.
Harvey sat álútur og horfði á dimmbrúnt
vínið. Svo tók hann upp glasið og tæmdi það.
Það var ekkert að óttast — þetta var honum
engin nauðsyn lengur. Það var hann einnig
sannfærður um. Hvemig hafði lionum nokkru
sinni dottið í hug að áfengi væri einhver lausn?
Nú hvarflaði það ekki að honum! Allt hafði
breytzt; sjálfur var hann allur annar maður.
Hann andvarpaði og leit upp og tók viðbragð.
Maður stóð í dyrunum. Hann stóð um stund
og horfði aftur fyrir sig. Svo steig hanin inn
fyrir. Það var Corcoran.
Hann kom strax auga á Harvey. Þeir störðu
hvor á annan, svo kom Coreoran, hlammaði sér
niður í stól og þurrkaði svitann af enni.iu.
Góða skapið hans virtist hafa orðið að víkja;
hann var sorglega dapur á svip; andlit hans
var rykugt og með rákum eftir svitatíma ,eins
og hann hefði verið á eilífum þönum. Án þes->
að segja orð við Harvey bað hann þjóninn um
drykk, stakk vasaklútnum í vasann og færði
stólinn til, svo að hann sæi dymar. Hann saup
gúlsopa úr glasinu um leið og það kom og
þurrkaði sér um munninn með handarbakinu;
svo fékk hann sér annan sopa, dró djúpt ard-
ann og stundi. Loks brosti hann en það var
hikandi bros og í því voru leifar af nýafstaðinni
gremju.
„Það er gott að hitta þig“, sagði hann og
hristi höfuðið. ,,Og sem ég er lifandi, við hefð-
um sjálfsagt ekki sést framar hérna megin
grafar, ef lappimar á méir væru ekki í lagi.“
„Hvað er á seyði?“ spurði Harvey.
„Á seyði?“ stundi Corcoran. „Þetta er vand-
ræðastand, allt saman. Og allt er það Bob
Sinnott að kenna, þótt ég ætti sjálfsagt ekki að
segja það um hann dáinn og grafinn."
Harvey horfði iþegjandi á hann. Fyrir andar-
taki höfðu hugsanir hans snúizt um forlögin og
mátt iþeirra. Hann hafði þótzt sjá vitrun sem
hann taldi víst að væri með skilaboð til hans
frá fortíðinni. En þá var það ekki annað en
þessi Iri, sem kvartaði um að einhver Sinnott
væri „dáinn og grafinn“. Hann hreyfði sig ó-
rólega í sætinu; bældi niður andvarp og sagði
loks:
,,Er það hann sem þú kallaðir prófessorinn ?“
„Sá er maðurinn,” hrópaði Jimmy í uppnámi.
„Það var hann sem narraði mig hingað, skrif-
aði og bauð mér félagsskap og lofaði mér gulli
og grænum skógum —■ guð veri sálu hans náð-
ugur. Hann sagðist eiga skemmtistað skammt
i
uuu oc awm
Austfirzkur maður var að tala í síma milli
Keyðarfjarðar og- Fáskrúðsfjarðar. Þegar því
var loklð, sagði símamærin honum, hvað sím-
talið kostaði og svo væri kvaðning að auki.
— Ja, mikill fjandi, sagði maðurinn. — Eg
lield að ég hefði ekki kvatt hann svona vand-
lega, ef ég liefði vitað, að það kostaði eittlvvað
sérstakt.
I>að hafðl komið fyrir, að mjólkurpósturinn
iiafði gleymt að fara með mjólkina upp á
þriðju hæð til frú Maríu.
Morgun elnn, þegar frú María kom fram á
stlgapaliinn, sá hún mjólkurpóstinn í faðmlög-
um við vinnukonuna á annarri hæð. Hrópaði
hún þá niður:
— Nú gieymið þér mér líklega ekki, mjólkur-
póstur! ,