Þjóðviljinn - 24.06.1953, Síða 4

'4) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 24. júní 1953
Imi Guðimmðsscm?
Alitaf syngur hátt í áróðurs-
tálknum afturhaldsmannanna
og flokka þeirra hér á landi,
og blöð þeirra stunda rógsiðj-
tma af mikiu kaapi. Þetta er
eins og flogaveiki, sem ætlar
að sprengja og rífa í sundur
Jiessa vesalings menn, sem
öskra liver framan í annan, áf
eintómri hræðslu vi'ð rússneska
jkommúnÍ3ta, þes'sá hræðiiegu
menn, sem þeir lýsa daglega
bæði í ræðu og riti. Að sögn
þeirra sjálfra fær þó enginn
neitt að yita hvað skeður aust-
ur þar. En sannleikurinn er
sá, áð þeir vilja ekki vita neitt
um Sovétríkin, og sannleikann
um þau vilja þeir sizt heyra,
því hann óttast þeir mest af
öllu. Beztá dæmið um það,
jer þegar þeir þorðu ekki að
þiggja boð og koma á fund
rússnesku sendinefndarinnar og
spyrja hana spjörunum úr, og
fá skýr og greinargóð svör, og
þar með fróðleiksþrá sinni full-
nægt. Samt lýsa þeir verka-
lýðnum í Sovétríkjunum sem
tötrum klæddum aumingjum,
ihoruðum, hungru'ðum og kaun-
umclegnum þrælum, sem drag--
ast áfram á hatri til valdhaf-
anna, og það sem þeir vinna,
gera þeir með byssuhlaupið við
hnakkaian. Rikisstjórn og öðr-
um ráðamönnum lýsa þeir svo,
sem þeir séu allir miskunnar-
lausir harðstjórar og ófyrir-
leitnir níðingar, sem hafa það
Ihelzt sér til dægrastyttingar og
ánægju aö kvelja og drepa
samborgara sína á hinn hroða-
legasta hátt. Allt sem þeir
leggi til heimsmálanna sé fals
og klækir, til þess að blekkja
og pretta þessa saklausu mann-
vini sem fara me'ð völdin í
lýðræðis'öndunum vestan járn-
tjalds. Þeir séu alltaf að hóta
að færa út kvíarnar til að
kvelja og drepa einnig aðrar
þjóðir. Okkur er sagt að þeir
hafi sérstaklega augastað á
íslendingum. Sífellt séu þeir að
hvetja axir Og hnífa, smíða
byssur og bryndreka, sem þeir
ætla að notar til þess að kála
með islenzku þjóðihni. Ja, það
er ekki að furða þó þeir séu
hræddir vesalings mennirnir,
og vari þjóð sína við þessum
ósköpum.
Til þess a’ð verða ekki þess-
um ímynduðu -kvölurr|n að
bráð, er ekkert tilsparað, þeir
fórna öllu því lielgasta sem
þjóðin á. Landið hafa þeir l'át-
ið af hendi við erlent stór-
veldi. sem flytur nú hingað
tugþúeundir tonna af sprengj-
um og margskonar öðrum
morðfólúm. Þúsundir erlendra
berdáta róta og sparka á ís-
Ienzkrí jörð. Tungu og þjóð-
erni er nú steffit í bráðan voða,
og hið nýfengna sjálfstæði er
farið veg allrar veraldar, alit
fyrir hræðslu þessara manna.
1En allt kemur fyrir ekki,
bræðsia þeirra vex alltaf í
réttu hlutfalli við he'r og dráps-
tæki þau sem flutt er inn í
landið.
Bethgjafir og amerískir sveit-
arstyrkir eru plástrar við and-
legum kveisuverkjum þessara
bræddu manna, þó manndómur
þeirra ef nokkur er afskrifist
sem því nemur.
Þrátt fyrir allt þetta vex og
þróast stöðugt velmegun allra
stétta í SovétríkjUnum og verka
fólk þar lítur bjartari augum
til framtíðarinnar en verka-'
fólk .Vesturlanda, ef það fær
að lifa í friði fyi’ir stríðsóðu
auðváldi Bandaríkjanna. Fram-
kyæfhdir og tækni í þágu So-
’ vétþjóðann er mei’ri og stór-
kostlegri en áður þekkist í
sögu mannkynsins. Vísindi 'og
listir standa þar í meiri blóma
en nokkursstaðar annarsstað-
ar og er það allt tekið í al-
mennings þágu fyrir löngu.
Friðarviðleitni þeirra er orð-
in öllum þjóðum heimsin^
kunn, og engir.ti þarf að ótt-
• ast árás frá þeim.
Já, segi ég það enn, aum-
ingja mennirnir, hvemig end-
ar allt þetta. Þeir vita ofur
vél um alla þessa framvindu
Sovétþjóðanna, en reyna með
vitfirringslegu ofstæki að
koma í veg fyrir að alþýðan
fái áð vita hið sanna.
Þegar þeim líður sem verst,
og þeir geta ekki fyrir hræðslu
búið til nógu hræðilegar sög-
ur af hinu voðalega ástandi
í Ráðstjómarríkjunum, er
gripinn fegins hendi hver á-
róðursgrein, hve rætin og fjar
stæðukennd sem hún er, sem
birtist í erlendum afturhalds-
blöðum og sorpritum. Mis-
indismenn eru keyptir til þess
að skrifa undir níðrit, semv
gefin eru út í bókarformi og
síðan dreift út um lands-
byggðina handa fólkinu til
lesturs í frístundiun sínum og
á helgidögum. og blöðin síðan
látin auglýsa þetta sem heil-
agan sannleika.
Þeir gera samning við
erlenda áróðurspostula, sem
hafa gert það að æfistarfi
sínu að útbrei'ða óhróðri og
lognum fréttum frá löndum
sósíalismans. Er sá atvinnu-
vegrur vafalaust arðvænlegur,
enda er framleiðslan eftirsótt.
Úr hráefnum frá slíkum verk-
smiðjum og ýmsum verstu
sovéthöturum bæði austan
hafs og vestan, sjóða þeir svo
saman ógeðslegan graut, sem
birtist á síðum blaða þeirra
dag eftir dag, ætlað saklaus-
um lesendum til andlegs saðn-
ings, í von um að eiturbrodd-
ur lýginnar læsi sig i hug-
skot þess, og smátt og smátt
kvikni hatur og viðbjóður hjá
þessu fólki til þessarar ágætu
friðsömu menningarþjóða í
austri, sem það þekkir ekk-
ert nema af skrifum þeim
sem hér hefur verið lýst, og
þeirri fræðslu sem útvarpið
dembir yfir þjóðina oft á dag
lárið í kring, og er í svipuð-
um dúr.
Þó er sérstaklega tilgangur.
inn með öllu þessu niði, að
vekja hatur til 'þess þjóð-
skipulags, sem þar er verið að
framkvæma, þjóðskipulag só-
síalismans.
Þetta er engin tilviljun, fcví
sjálfir vita þeir sVo mikið, að
hið samvirka þjóðskipulag só-
síalismans tekur langt fram
—«—«—«—*—«—«—♦—(«—«—o—«—«—♦—«—«—«—«—«—«—«—«—♦—«—*—e—
ÞJÓÐAREINING GEGN HER í LANDI
:: SffSiií® þiéSíirelsiiiBg gegn
Hversvegna er ég með
„þjóðareiningu gegn her í
landi“? Því er fijótsvarað.
Ég veit, að á þessu landi
býr fólk, sem er of gott til
þess :að það sé haft að skot-
spæni, og að hér búa menn,
sem enu of igóðir til þess að
bera vopn, og beita þeim tvl
manndrápa.
Ég veit að hér býr frið-
samt og þróttmikið fólk, sem
,, vill eiga sitt land, og byggja
það, en hvorkj lánia það eða
( *—•—*—»- « ♦ ♦ » « ♦ ♦ <
selja, undir erlenda áþján eða
vígdreka.
Og þar sem aðeins einn
flokkur í þessu landi hefur
beitt sér óskiptur gegrt þeirri
helsíefnu hörnaðarandans,
sem hér er að búa um sig,
og stvður þá mcnn, mcð öllu
sínu kjósendafylgi, sem standa
í fararbroddi þessanar þjóð-
.areíningar, þá er mór bæði
ljúft og skylt að kjósa C-Hst-
iann, lista Sósíalisíaflokksins.
Guðmundur Ólafsson,
húsg.agnameist.ari.
—»■♦■'»•♦—«—•—»—«—«—«—»—♦-
Þeir íreys'ln því, að við séum búin að aleyma og
teljum okkur ekki haía vit á stjórnmálum
Á HINUM langa tíma, sem
oftast líður milli þingkosn-
inga, kemur það sennilega
ekki oft fyrir, að menn „geri
upp“ í hjarta sínu við þann
stjórnmálaflökk, sem þeir
hafa aðhyllzt; fólki er tamt
að láta það bíða fram að
næstu kosningum. Menn verða
að vísu einatt fyrir vonbrigð-
um með þá, sem þeir höfðu
treyst, og þykir ýmsar ráð-
stafanir þeirra og framkoma
vafasamar, en flestir eru nú
einusinni þannig gerðir, aö
þeir ásaka sjálfa sig fremur
um að hafa ekki vit á stjórn-
málum, heldur en leyfa sér
beinlínis að vantreysta göml-
um flokksleiðtoga sínmn og
þekktum stjórnmálamanni —
sem þar að aukj er svo kann-
ske ráðherra og á jafnvel sæti
á alþjóðaráðstefnum og í al-
þjóðanefndum, skálar við
heimsfræga menn og veit svo
sem hva'ð hann vill. Afstaða
mjög margra til slíkra rótgró-
inna ,,stjórnmálamanna“ er
"áJn'.lc; 'Vahábún'dið’ áfskipta-
leysi — éf ékki bein' aðdáun
eða traust — og þetta af-
skiptaleysi er í augum vald-
hafanna gott og blessað, þang
að til kosningar fara að nálg-
ast; en þá verða þsir 'heims-
frægu og fínu skyndilega háð-
ir fjöldanum, hinum „óbreytta
alþýðumanni“, og reyna allt
hvað þeir geta til a'ð tryggja
sér fylgi hans. Þá er það sem
almenningur kemst ekki hjá
því að „gera upp“. Öll hlöð,
allar áróðursvélar og út-
breiðslustarfsemi er tekið í
þágu þessarar baráttu, ærið
misjafnt að heiðarieik og skír-
skotar til ólíkustu tilfinninga,
þroska og menntunar.
því auðvaldsþjóðfélagi sem
þeir af sjálfselsku sinni og
síngirni halda 1 dauðahaldi.
Þó rússahræðsla þeirra sé
mikil, þá eru þeir þó enn þá
hræddarL við sín eigin verk,
því þessir hræddu og ríku
menn hafa með svikum og
fölskum loforðum, komizt á
löggjafarþing þjóðarinnar, og
svo þar í æðstu stöður. Þeir
setja lögin og sjá um fram-
kvæmd þeirra á þann hátt, áð
fátækir alþýðumenn geta ver-
ið dæmdir frá öllum mann-
réttindum, í háar f jársektir og
fangelsi fyrir litlar og óveru-
legar yfirsjónir, og eiga sér
lítillar uppreisnar von. Já,
meira að segja dæmdir sak-
lausir, aðeins fyrir ' það að:
hafa ákveðnar skoðanir og
manndóm til að láta þær uppi.
En vaidamenn og auðkarlar
hafa vir'ðingu og völd þv:
meiri, sem misgjörðir þeirra
gripdeildir og glæpir eru
stærri.
Þannig er freisi það sem
iþeir dýrka og telja fólkinu
trú um að sé því til blessun-
ar.
Þjóöskipulag auðvaldsins er
þannig í framkvæmd að þeir.
ríku troða á þeim sem fátæk-
ari og minnimáttar eru, og
reyna með frekju og peninga-
Vftldi að sjúga úr þeim and-
Framhald á II. siðu.
ic
ÖLL alþýða manna — í hvaða
landi sem er — er mjög
hrekkiaus, kanns’ke tortrygg-
in á stundum vegna ómerki-
legustu atriða, sem reynt er
að gera stór í augum hennar
til þdss að leiða athyglina frá
því, sem merkilegt er og nauð-
synlegt, en yfirleitt grunar
hún ekki stjórnarvöld og
þjóðfulltrúa um græsku —
fyrr en í fulla hnefana. Hún
gengur út frá því, að pólitík-
usinn sé almennt cins hugs-
andi og venjulegur alþýðu-
maður — hafi bara „meira
■vit“ á pólití'k en hann. —
Henni finnst einnig, að dægur-
þrasiö og erjurnar sé ekki
þess virðd að fylgjast með
því — og það er svosem satt,
í mörgum tiifellum — enda er
heiðarleikinn í dægur-.,bar-
áttu“ eklri mikill meðal þeirra
flokka, sem á yfirborðinu eru
sundurþykkir fyrir kosning-
ar, en standa saman um að
selja iand sitt, allír sem
einn, eftir að fjöldinn hefur
stutt þá inn á þing. — En
dægurpólitíkin og það, sem
er áð gerast að staðaldri, svo
utan lands sem innan, er þó
iþað. sem minnast ber jafn-
framt, einmitt þegar kosn-
ingar fara í hönd. Mönnum
er kannske furðu gjamt að
Hvað er að írétta aí
samningunum?
Samninganefnd sú er til Ráð-
stjórnarríkjanna fór fyrir
nokkru hefur lítið látið frá sér
heyra, sem í opinberar frásagn-
ir þykir færandi. Að minnsta
kosti er ekki haft hátt um ferðir
þessarar nei'ndar í fréttum. Það
skyldi þó ekki vera að liér sé
leyndarmál á ferðinni, sem ekki
má láía uppskátt um, að svo
stöddu?
Kunningi minn ,einn, sem er
íhaldsmaður og á þar að auki
nokkuð undir sér, kom að máli
við mig fyrir skemmstu og
sagði: „Nú ætlar Rússa skratt-
inn að gera okkur brogað lífið.’’.
,,S-v-o,” sagði ég eins og úti
á þekju, en mánnaði mig þó upp
í að bæta við: „Hvað getur hann
gert okkur með varnarlið?”
„Varnarliðið er ágætt og nauð
synlegt,” sagði kunningi minn,
enda kaupmaður. „En Rússinn,
það fara ekki allir í fötin hans.
Heldurðu að hann ætli sér ekki
að sprengja hina vestrænu
, blokk?”
„Eg veit ekkert um það. —-
Hvernig?”
„Þeir bjóða samninganefnd-
inni, sem austur fór fyrir
nokkru, að þeir skuii kaupa all-
an fisk, sem við getum fram-
leitt.”
„N-ú, og er það svo slæmt?”
svara ég í grandaleysi.
„Slæmt, hvað heldurðu? Það
mundi þýða að öll okkar við-
skipti myndu beinast í austur-
veg í stað þess að haldn okkar
gömlu góðu sambcindum við
vestræn ríki.”
„Já, en er ekki sama hvaðan
gott kemur, úr því við getum
ekki selt afurðir okkar á vest-
ræna markaði?”
„Nei, kalli minti (hann er mun
eldri en ég), það er ekki sama.
Við verzlum ekki við kommún-
ista.”
„Var það svar samninganefnd-
arinnar?” spurði ég.
„Það verður ekki látið upp-
skátt fyrr en eftir kosningar,”
sagði hann og brosti drýginda-
lega.
Eg spurði sjálfan mig: Hvoi’t
vilja allir menn þjóð sinni vel,
jafnvel þó þeir hafi fengið
handa henni varnarlið?
AGH.
gleyma, en því fleira sem
þeir muna úr ferli þeirra
flokka, sem farið hafa með
völd á íslandi undanfarið kjör
tímabil, þeim mun minni eru
líkurnar fyrir áframhaldandi
viðgangi hinna sömu flokka.
Það eina, sem þeir treysta á
fyrir þessar kosningar, ex*
líka það, að fjöldinn hafi
gleymt — eða ekki tekið á-
kveðna afstöðu enn; að liinn
hrekklausi alþýðumaður 'kjósi
íhald og hernaðarstefnu af
tryggð við gamlan og „virðu-
legan“ flokk, af því hann
kennir sig t.d. við „sjálf-
stæði“. Ea þá væri illa kom-
ið íslendingi, ef hann léti
blekkjast af slíku. Þá væri
hann búinn að gleyma. Gleyma
fortið lands og þjóðar, bæði
hörmungartímabilum og upp-
gangsskeiði hennar, gleyma
samtíð sincii og sjálfum sér,
en þó kannske fyrst og fremst
skyldunum við hinar óbornu
kynslóðir. Það má ekki ske.
liggur leiðin j
iMtmNMtHNtmM*