Þjóðviljinn - 30.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 30. júní 1953
-4

elmilisþátÉur
Plasfmálning er ekki
allra meina bóf
Doppóttur hattur
Það eru ýmsir kyndugir hlut-
ir sem konurnar hafa frá upp-
hafi sett á höfuðið og kallað
hatta og enn þann dag í dag,
þegar tízkan er farin að hlíta
reglum skynseminnar, er eins
og öll asnastrikin fái enn að
njóta sín í hattatízkunni. Og
margar konur vita ekki sitt
rjúkandi ráð þegar þær labba
sig út í leit að hatti. Nú eru
litlu tauhattarnir að verða alls-
ráðandi og þeir eru búnir til
úr alls konar mynstruðum efn-
um. Rendur og doppur láta
mest á sér bera, en rósóttir
hattar hafa einnig sézt. Maud
og Nanaud hafa gert þennan
hvíta hatt ,sem einkum er at-
hyglisverður fyrir stóru, svörtu
doppurnar.
Hrísgrjón má nota til
margs
Kartöflur eru leiðinlegar á
þessum tíma árs, og það er ef
til vill tímabært að minna á,
að það er hægt að breyta dá-
Iítið til með því að bera fram
hrísgrjón með matnum endrum
og eins. Þau bragðast vel með
flestum réttum með kryddaðri
sósu. Þau eru góð með karrý,
tómatsósu og alls konar sterk-
um sósum. Reynið hrísgrjón
ef þið erúð orðnar leiðar á
kartöflum.
Ekki vatsa í undirskálinni
Gætið þess hvernig þið vökv-
ið stofubiómin þegar veðrið
toreytist —- kólnar í veðri —
dumbungur tekur við af sól-
skini. Oft og iðulega eru blóm
ofvökvuð undir þeim kringum-
stæðum. Látio plönturnar aldrei
standa í of miklu vatni, Blóm-
in eiga að fá mikið vatn þegar
þau þurfa á því að halda og
þá má gjarnan hella vatninu í
skálina sem potturinn stendur
í, en ef nokkrar mkiútur líða
án þess að blómið hafi drukkið
upp vatnið í skálinni, hvort
sem það kemur nú ofanað eða
neðanað, er nauðsynlegt að
tæma skálina, því að blómið
hefur ekki þörf fyrir meira
vatn. Þ^ð eru aðeins fáar
plöntur sem þola að standa
í vanti í langan tíma. •
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Þriðjudagur 30. júní
Náfrrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalinu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
eund. vestur að Hliðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík i
Fossvogi. Laufrarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
wnes, Árnes- os Rangárvallasýslur.
Þegar nýtt efn; kemur ó
markaðinn kemur það iðulega
fyrir -að hrifningin af því er svo
mikil iað gömlu efnin hverfa
' alveg í skuggann — þangað til
,,timburmennirnir“ gera vart
við SÍ'g.
Þannig er því varið með plast-
máln'inguna, ekki sízt vegna aug-
lýsinganna.
Fram að þessu hefur vantað
greinargóða, nákvæma skýrslu
yfir eiginleika plastmálningar-
innar, en í Málarabókinni
dönsku, sem Teknologisk insti-
tut gefur út, hefur nýlega birzt
slík skýrsla. Þar segir m. a. að
þessi efni skarj að mörgu leyti
fram úr eldri efnum, en þarna
sé þó alls ekki um að ræða
byltingiu í málningarframleiðslu,
iþví að um ýmsa galla sé einnig
að ræða.
í bókinni er því haldið fram,
að sem veggmáining hafi p'ast-
máilningin marga kosti frarn yf-
ir olí'Umálningu. Hún sé hægari
í meðförum, þomi fyrr, en hún
teikur' fremur í sig óhreimndi
og lögð er áherzJa á það að
plastmáining sé óheppileg í
■stiiga. og ganga, þar sem vegg-
irnir eru oft snertir, bvi að
flöturinn sé mun næmari fyrir
óhreinindum.
Leibföng Ii&nda
bözmmmn
Þverslaufan virðist vera að út-
rýma hálsbindunum í Englandi,
og tízkufrömuðir telja að skýr-
ingin sé sú, að karlmenn haldi
að þeir sýnist unglegri með
þverslaufu.
Úr lífi alþýðunnar
Framhald af 7. síðu.
Og nú var Úranía yfirgefin,
en uppskipunarbáturinn með
viðnum var sóttur af einhverj-
um bát og dregin til Hafnar-
fjarðar og er'hann úr sögunni.
í næsta straum seig Úranía
ofan af skerinu og í skarðið á
milli skerjanna og þá mun hún
einnig hafa brotnað, og fór botn-
inn að mestu úr henni. Nokkrum
dögum síðar var hún sótt af
báti úr Reykjavík. Mun Hjörtur
Fjeldsted hafa verið búinn að
kaupa hana.
Allan þann tíma sem Úranía
var á Klofningi var sama blíðan
nætur og daga. En daginn eftir
að hún var tekin út gerði suð-
vestan rosa og foráttubrim, svo
lítið hefði orðið úr henni, ef hún
hefði legið þar tveim flæðum
lengur.
Fimm árum síðar varð annað
strand á Klofningi. En þá voru
aðstæður aðrar, enda alvarlegri
afleiðingar. Um það má lesa í
Sunnudegi Þjóðviljans í nóvem-
ber 1945.
Þorvaldur '»teinason.
56
A, J.CRONIN:
Á amaarlegri strösad
L=—-■ —............==■
I meira en mínútu hélt hann þessu áfram án Seinna.“
þess að koma verulegu höggi a Harvey. Harvey
var alltaf of fljótur að víkja undan. Hann var
ótrúlega snar, augu hans voru festuleg og bitur.
Ilann kunni ekkert í hnefaleik. En hann vissi,
að hann varð að sigra í þessum leik. Á öðru
kinnbeini hans var eldrauður blettur; hann
andaði gegnum nefið og virtist vera að bíða,
alltaf að bíða.
Carr reyndi allt sem hann kunni. Merkis-
svipurinn var horfinn af honum; hann fann
vel hve slpætur hann var. Hann gerði sitt ýtr-
asta til að koma höggi á Harvey. Svitinn rann
niður með eyrunum á honum; það hrein í
tcnnunum þegar hann andaði að sér gegnum
munninn. Hann kom þungu höggi á hálsinn á
Harvey, náði tökum á honum, lagðist á hann
með öllum sínum þunga og kom á hann bragði.
Harvey féll í gólfið en spratt samstundis á
fætur aftur, hörfaði undan Carr, sem enn hafði
tök á honum. Þegar hann heyrði þennan slitr-
ótta andardrátt í eyra sér var eins og hann
fengi merkið sem hann hafði beðið eftir. Hann
sleit sig Iausan. Andartak stóð hann kyrr, lyfti
sér á tær, svo beit hann á jaxlinn og æddi að
Carr. Það var eins og hann hefði ge\Tnt alla
orku sína til þess arna. Hann sýndi enga
kunnáttu en hann barðist eins og Ijón. Carr
reyndi að koma fyrir sig vörnum, en honum
tókst það ekki. Þungt höfuðhögg sendi hann
í gólfið. Um stund lá hann á hnjánum, síðan
reis hann á fætur, másandi og blásandi. And-
lit hans var atað blóði og hræðilegt ásýndum.
Flibbinn hans hafði losnað, hárið hékk niður
í augu. Og hann var frávita af illsku. Hann
þaut tryllingslega að Harvey. Kjálki hans var
óvarinn og með ótrúlegum hraða og af öllu
afli rak Harvey fram vinstri handlegginn.
Höggið sendi fagnaðarstraum upp vinstri hand-
legg hans og hann rann út í blóð hans eins
og eldur. Þetta var dásamleg stund. Carr féll
í gólfið með þungum dynk. Þessu var lokið.
Harvej' þurrkaði svitann af enni sér og stóð
kyrr og horfði á hann. Með hægð velti Carr sér
á hliðina, lá andartak og starði sljóum augum
upp í loftið ,svo dróst hann á fætur. Annað
auga hans var lokað; það var eins og munnur
hans væ’ri fullur af blóði. Hann studdi sig
við borðið, hóstaði nokkrum sinnum, þreifaði
niður í vasa sinn, tók upp vasaklút og bar
hann upp að bólgnum vörunum.
„Þetta skal ég muna“, sagði hann með erfið-
ismunum og leit út undan sér á Harvey. „Ég
er ekki fljótur að gleyma“.
„Það er víst engin hætta' á að þú gleymir
því,“ greip Jimmy fram í; svo þagnaði hann
og gaf frá sér langt fagnaðarandvarp. ,,Þú
hefur fengið svo ærlega rassskellingu að hún
loðir við þig það sem eftir er ævinnar“.
„Við erum ekki skildir að skiptum", hélt
Carr áfpam og enblíndi enn á Harvey. „Ég
veit hvernig á að fást við þig“.
Harvey sagði ekkert.
„Þú ert kominn í sjálfheldu", hélt hinn á-
fram. „Og cg fullvissa þig um það, að komi
eitthvað fyrir frú Fielding, þá verður þú lát-
inn sæta ábyrgð. Ég ætla að senda manninum
hennar skeyti. Strax og ég hef umboð frá
honum, þá tek ég til minna ráða“.
Hann sendi Harvey lokaaugnagotu; svo setti
hann undir sig hausinn og æddi til dyra. Lyfja-
fræðingurinn leit vandræðalega í kringum sig,
hneigði sig síðan stirðlega fyrir engum sér-
stökum og elti hann eins og hundur. Um leið
og hann gekk framhjá, rétt.i Harvey út hönd-
ina og sagði lágt:
„Skiljið töskuna eftir“.
„En senjór“, stamaði maðurinn náfölur.
„Lækningatækin mín eru í hemii —“
„Verið óhræddur. Þér fáið hana aftur
„Vitaskuld, senjór. Vitaskuld. En ég þarf á
þeim að halda. Þegar í stað. Og það er ekki
hægt að taka þáu af mér fyrirvaralaust. Við
læknamir — verðum að sýna drenglund,
senjór, siðsemi og háttvísi“.
Harvey tók töskuna einbeittur á svip. Lyfja-
fræðingurinn stóð ráðþrota; svo fórnaði hann
upp höndum, leit til himins, sagði ekki eitt ein-
asta orð og flýði út úr herberginu. Það var and-
artaks þögn; svo heyrðist þegar útihurðinni
var skellt. Jimmy mjakaði sér til og útsaum-
að andlit hans ljómaði af hrifningu.
„Sem ég er lifandi", hrópaði liann. „Þetta
voru nú slagsmál í lagi. Þessu hefði ég ekki
viljað missa af fyrir allt gullið í Klondyke. Það
var aldrei að þú dustaðir hann til. Sá fékk fyrir
ferðina. Þetta er herlegustu slagsmál sem ég
hef séð, síðan Brota-Jói sló Smiler niður. Al-
veg var það ljómandi“. Hann snijattaði af
fögnuði; hann tók tvisar í nefið; svo þreifaði
hanta varfærnislega á blæðandi hnúum Har-
veys.
„Ekkert brotið, guði sé lof. Þessir svíra-
digru delar þurfa mikið áður en þeir fara í
gólfið. Herra minn trúr, fyrr mátti nú vera
meðferðin. Og gat hann ekki sjálfum sér um
kennt ? Átti hann það ekki skilið ? Er allt í lagi
með þig sjálfan? Ertu viss um það?“
„Það er allt í lagi með mig“, sagði Harvey.
Hann gekk að borðinu, setti töskuna á það og
opnaði hana. Eins og hann bjóst við hafði
hús. að geyma sæmileg lækningatæki og lyf.
iHann lokaði henni aftur, tók hana upp og gekk
yfir herbergið. Við dymar leit hann á Cor-
coran.
„Ég er að fara upp“, sagði hann. „Gerðu
það sem þú getur hérna niðri“. Svo gekk
hanti út úr stofunni og fór upp í sjúkraher-
bergið.
XXI.
Síðdegis sama dag. Og Corcoran var í eld-
húsinu, sem hann hafði ósjálfrátt gert að
sínu. Bláleita leirgólfið, stóra opna eldst.óin og
stóra hvelfingin í loftinu — smíðuð fyrir fimm
öldun, til að taka við reyk af steiktu kjöti —
var honum að skapi. En á öllu var svo ömurleg
óreiða að jafr.vel honum var nóg boðið.
Hann fleygði frá sér jakka og vesti og tók
til óspilltra málanna eins og herramanni sæmdi
-— tæplega til að gera hreint — heldur til að
„setja svolítið snikk á hlutina“, ná í vatnsleka
•og skola af örfáum ílátum upp á seinni tímann.
Hann blístraði lágt. Honum fannst gaman að
þessu — já, svo sannarlega *— það vakti minn-
ingar um gamla daga. Og það var einhver
notalegur blær yfir þessum stað, sem var hon-
um að skapi. Honum leið vel. Állt í einu heyrði
hann eitthvert hljóð og leit upp frá vinnu
OUJ&r oc CAMWq
Lappneska stúlkan hafðl kvatt æskustöðvarnar
og var komin tll Óslóar í atvinnuleit. Hún gaf
sig fram við mðningarstofu. Frú úr borginni
kom þar í vinnulconuleit. Hún áttl eftirfarandi
samtal við stúikuna:
Kunnið þér að búa til hátíðamat?
Nei.
En venjulegan hversdagsmat?
Nei.
Kunnið þér að sauma?
Nei.
Búa um rúm, þvo og taka tll?
Net
Hvað kunnið þér eiginlega? lirópaði þá frúin
öskureið.
Ég mjólka hreindýr.
Hefurðu sett gullfiskinn í nýtt vatn?
Nel, hann er ekki búinn með það sem hann
fékk í gær.